Kredziarz

Niestety ale szału nie było. Spodziewałam się dużo więcej po tak wysokiej ocenie. Klasyczny schemat intrygi, dużo poszlak które się z początku nie łączą w żaden sposób ale tutaj nawet po rozwiązaniu mają niewiele sensu. Zakończenie nie zrobiło na mnie w ogóle wrażenia, cała tajemnica była jakaś taka na siłę wypchana nie mającymi większego sensu szczegółami. Było kilka naprawdę mocnych motywów, postacie były interesujące i dobrze napisane, klimat lat 90 był mocno odczuwalny. Podobał mi się też sposób opowiadania historii w dwóch różnych ramach czasowych. Książka raczej mocno przeciętna jak na mój gust, nie zostanie w pamięci.

Niestety ale szału nie było. Spodziewałam się dużo więcej po tak wysokiej ocenie. Klasyczny schemat intrygi, dużo poszlak które się z początku nie łączą w żaden sposób ale tutaj nawet po rozwiązaniu mają niewiele sensu. Zakończenie nie zrobiło na mnie w ogóle wrażenia, cała tajemnica była jakaś taka na siłę wypchana nie mającymi większego sensu szczegółami. Było kilka...

Mimo, że książka początkowo miała okropnie powolne tempo i nie działo się za wiele, zdarzały się nudnawe momenty, jednak zakończenie mocno oddało. Powaliło mnie wręcz na kolana. Rozwiązanie zagadki mocno mnie zaskoczyło.
Dlatego wyższa ocena bo bawiłam się przy niej super.

Mimo, że książka początkowo miała okropnie powolne tempo i nie działo się za wiele, zdarzały się nudnawe momenty, jednak zakończenie mocno oddało. Powaliło mnie wręcz na kolana. Rozwiązanie zagadki mocno mnie zaskoczyło.
Dlatego wyższa ocena bo bawiłam się przy niej super.

Kurcze, nie wiem co powiedzieć. Jak zaczęłam czytać to miałam wrażenie jakbym czytała „To” Stephena Kinga. Później powiedzmy akcja się rozkręciła, a ja się naprawdę wciągnęłam. Gdyby nie ostatni rozdział dałabym więcej gwiazdek, ale do teraz nie jestem w stanie pojąć jakim cudem chłop trzymał głowę przez 30 lat w domu i nic się z nią nie stało?? Niby zakopał na parę miesięcy, ale potem wykopał i trzymał znowu w domu?? Może ja coś źle doczytałam, ale Boże naprawdę nie jest to dla mnie logiczne.

Kurcze, nie wiem co powiedzieć. Jak zaczęłam czytać to miałam wrażenie jakbym czytała „To” Stephena Kinga. Później powiedzmy akcja się rozkręciła, a ja się naprawdę wciągnęłam. Gdyby nie ostatni rozdział dałabym więcej gwiazdek, ale do teraz nie jestem w stanie pojąć jakim cudem chłop trzymał głowę przez 30 lat w domu i nic się z nią nie stało?? Niby zakopał na parę...

Bardzo specyficzna książka. Mroczna i przyciągająca jak magnes. Atmosfera momentami przypominała "To" Kinga. Ujmując najogólniej - przedstawia życie pewnej grupy ludzi w młodzieńczych latach, ich rozterki i przemyślenia życiowe oraz spotkanie 30 lat później i wspomnienia. Przez całą opowieść rozbrzmiewa pytanie, kto jest tytułowym kredziarzem. Zakończenie zaskakujące, wywołujące niedosyt. Ciekawa pozycja, zdecydowanie godna polecenia.

Bardzo specyficzna książka. Mroczna i przyciągająca jak magnes. Atmosfera momentami przypominała "To" Kinga. Ujmując najogólniej - przedstawia życie pewnej grupy ludzi w młodzieńczych latach, ich rozterki i przemyślenia życiowe oraz spotkanie 30 lat później i wspomnienia. Przez całą opowieść rozbrzmiewa pytanie, kto jest tytułowym kredziarzem. Zakończenie zaskakujące,...

Kryminał, który nie raz wzbudził grozę.
Były w tej książce sceny, które chwytały za serce z przerażenia, strachu. Czytałam tą książkę z zapartym tchem, bo chciałam dowiedzieć się kto jest tym kredziarzem i dlaczego robi to co robi.
Ciekawa jest tu perspektywa z 1986 roku i 2016 roku widzimy zmianę naszych bohaterów, którzy jako dzieci doświadczyli okropnych przeżyć i jako dorośli noszą w sobie traumę i strach, bo koszmar nadal się nie skończył.
Bardzo dobra książka, budzi niepokój i angażuje w fabułę.

Kryminał, który nie raz wzbudził grozę.
Były w tej książce sceny, które chwytały za serce z przerażenia, strachu. Czytałam tą książkę z zapartym tchem, bo chciałam dowiedzieć się kto jest tym kredziarzem i dlaczego robi to co robi.
Ciekawa jest tu perspektywa z 1986 roku i 2016 roku widzimy zmianę naszych bohaterów, którzy jako dzieci doświadczyli okropnych przeżyć i jako...

Ciekawa pozycja. Szczególnie ostatnie zdania były zaskakujące. Atmosferą książka przypominała mi działa Kinga, tj. "To" lub "Ciało" (będące częścią zbioru "Cztery pory roku"). Polecam jeśli ktoś lubi tego typu klimaty.

Ciekawa pozycja. Szczególnie ostatnie zdania były zaskakujące. Atmosferą książka przypominała mi działa Kinga, tj. "To" lub "Ciało" (będące częścią zbioru "Cztery pory roku"). Polecam jeśli ktoś lubi tego typu klimaty.

Dużo plot twistów, łatwo i szybko się czyta. Jednak nie wciągnęła mnie, nie ma klimatu, postacie są średnie, czytałem bez większych emocji.

Dużo plot twistów, łatwo i szybko się czyta. Jednak nie wciągnęła mnie, nie ma klimatu, postacie są średnie, czytałem bez większych emocji.

Bardzo dobry kryminał, trzymający w napięciu. Rozwiązanie zagadki udało mi się przewidzieć, ale nie zepsuło mi to frajdy z czytania. Polecam, może dla nieco młodszych czytelników.

Bardzo dobry kryminał, trzymający w napięciu. Rozwiązanie zagadki udało mi się przewidzieć, ale nie zepsuło mi to frajdy z czytania. Polecam, może dla nieco młodszych czytelników.

Swego czasu bardzo chciałam poznać twórczość C. J. Tudor, dlatego też zaczęłam od debiutu. „Kredziarz” to obecnie pierwsza z sześciu mrocznych powieści. Widać, że angielska pisarka już poprzez wygląd okładki chce nam zasugerować, że opisana historia wcale nie będzie piękna i banalna, tylko raczej powiązana z mordem i jakimś problemem społecznym. Sama akurat nie boję się tego typu tekstów. Mało tego- uważam je za wspaniały przekaz dla osób noszących różowe okulary. Czasem naprawdę warto je zdjąć i widzieć także to, co złe, brutalne i tajemnicze. Nie każdy brud można też zamieść pod dywan.

Edd to chłopak uczęszczający do angielskiej podstawówki i wraz ze swoją szkolną paczką potrafi dobrze się bawić i spędzać czas. Młodzi bohaterowie mają też swój magiczny kod wypisywany archaiczną już dziś kredą szkolną. Ja używałam jej niegdyś do gry w klasy, a nastoletni bohaterowie „Kredziarza” na pewno inaczej zapamiętają ten szkolny przyrząd. Gdy niebawem dochodzi do morderstwa, każdy zastanawia się, dlaczego komuś zależało na tak krwawym czynie. Czy mroczną stronę człowieka będzie umiał wyjaśnić nastolatkom nowy nauczyciel języka angielskiego, pan Halloran? Dlaczego anglista nazywany jest Kredziarzem? Wszystko wyjaśnia się wraz z kolejnymi rozdziałami.

30 lat później słynna kreda i rysowane niegdyś znaki znowu dają o sobie znać. Dlaczego ktoś odzywa się po tak długim czasie i czego chce? Cóż, sama muszę przyznać, że najbardziej interesowała mnie współczesna akcja książki. Była lepiej dopasowana do ogółu, Bywało, że wydarzenia z roku 1986 powodowały u mnie senność i bardzo chciałam, by już się skończyły. Plusem jednak jest to, że autorka poruszyła takie problemy społeczne, które zarówno kiedyś, jak i teraz budzą kontrowersje. Zawsze znajdą się zwolennicy, jak i przeciwnicy danego postępowania. O czym tak intensywnie pisała tu pani Tudor? Sami przeczytajcie, a wszystko stanie się jasne.

Liczyłam na dużo więcej, sądziłam, że cała akcja mnie wciągnie. Nie zawsze tak było, ale biorę pod uwagę to, że „Kredziarz” był debiutem autorki. Teraz, po sześciu latach od wydania pierwszej historii, pióro C. J. Tudor może być znacznie lepiej dopracowane. Mam nadzieję, że jeszcze to sprawdzę.

„Kredziarz” to dla mnie książka przeciętna- ani zła, ani rewelacyjna.

Swego czasu bardzo chciałam poznać twórczość C. J. Tudor, dlatego też zaczęłam od debiutu. „Kredziarz” to obecnie pierwsza z sześciu mrocznych powieści. Widać, że angielska pisarka już poprzez wygląd okładki chce nam zasugerować, że opisana historia wcale nie będzie piękna i banalna, tylko raczej powiązana z mordem i jakimś problemem społecznym. Sama akurat nie boję się...

Bardzo gładko i szybko mi się to czytało. Językowo ok, bohaterowie też. Cały czas coś mnie przyciągało, sama puenta najmniej istotna, ale jako historia życia pewnej grupy ludzi, myślę, że w porządku.

Bardzo gładko i szybko mi się to czytało. Językowo ok, bohaterowie też. Cały czas coś mnie przyciągało, sama puenta najmniej istotna, ale jako historia życia pewnej grupy ludzi, myślę, że w porządku.