Zdarzyło mi się wyjść na imprezę do współczesnego SPATiFu i byłam pod sporym wrażeniem - muzyka na żywo dobrej jakości, pyszne drinki, wciągająco dobra atmosfera naprawdę nie dawały prędko stamtąd wyjść. Szczerze ucieszyła mnie premiera książki Aleksandry Szarłat i bez wahania po nią sięgnęłam.

No i przyszło rozczarowanie. Książka jest na maksa odtwórcza. Przeczytamy w niej anegdoty, które już wcześniej pojawiały się publicznie. Przewijanie się mnogich nazwisk non stop jest nużące i irytujące. Nie wiem jak bardzo trzeba być pochłoniętym kulturą ubiegłych lat, żeby faktycznie zaabsorbować treść wszystkich rozdziałów ze szczerym zainteresowaniem - ja nie byłam w stanie. A samej kultury... tyle co kot napłakał.

Obrazek społeczeństwa artystycznego jest przedstawiony w sposób bardzo rozczarowujący - pijaństwo kończące się skrajnym alkoholizmem, zdrady i romanse - właściwie na tym opiera się treść losów SPATiFu. Nie ma ciekawych opisów postaci, nie ma właściwie wcale refleksji autorki. Nie czuć "czaru i wdzięku" tamtych lat, a raczej gorzki niesmak.

Jestem zdania, że każdy temat da się przedstawić w sposób ciekawy lub nudny, tutaj wyszło zdecydowanie na to drugie, mimo wspominek o osobach publicznych, do których mam całkiem spory sentyment.

Po 300 stronach się poddałam i raczej nie mam po co tej czytelniczej przygody kontynuować.

Zdarzyło mi się wyjść na imprezę do współczesnego SPATiFu i byłam pod sporym wrażeniem - muzyka na żywo dobrej jakości, pyszne drinki, wciągająco dobra atmosfera naprawdę nie dawały prędko stamtąd wyjść. Szczerze ucieszyła mnie premiera książki Aleksandry Szarłat i bez wahania po nią sięgnęłam.

No i przyszło rozczarowanie. Książka jest na maksa odtwórcza. Przeczytamy w...