Jest to dobra lektura, ale liczyłem na coś więcej/innego. Taki gawędziarski styl może zainteresować Ziemiami Odzyskanymi kogoś, kogo ten temat wcześniej nie interesował. Jeśli jednak się już na ten temat trochę poczytało, to nie znajdzie się w książce za dużo nowego.

Jest to dobra lektura, ale liczyłem na coś więcej/innego. Taki gawędziarski styl może zainteresować Ziemiami Odzyskanymi kogoś, kogo ten temat wcześniej nie interesował. Jeśli jednak się już na ten temat trochę poczytało, to nie znajdzie się w książce za dużo nowego.

Po bardzo dobrym i wciągającym „Kajś” ta książka to nuda, przegadanie, filozofie ciężkie do strawienia. Popieram opinie, że jest sztuczna. Ma lepsze momenty i dlatego doczytałam do końca, ale autor po wielkim i słusznym sukcesie „Kajś” chyba zatracił samokrytycyzm i rozsądną pokorę, jaką powinien mieć każdy pisarz.

Po bardzo dobrym i wciągającym „Kajś” ta książka to nuda, przegadanie, filozofie ciężkie do strawienia. Popieram opinie, że jest sztuczna. Ma lepsze momenty i dlatego doczytałam do końca, ale autor po wielkim i słusznym sukcesie „Kajś” chyba zatracił samokrytycyzm i rozsądną pokorę, jaką powinien mieć każdy pisarz.

Książka Rokity od razu mnie pochłonęła, może dlatego, że traktuje o moim regionie: Dolnym Śląsku. Z tym że z czasem początkowe dobre wrażenie nieco osłabło, bo rzecz jest chaotyczna i za dużo w niej autora, za mało regionu; z drugiej strony dociera pan Rokita do bardzo ciekawych osób zajmujących się historią tych ziem. Dla mnie jest to przede wszystkim zbiór ciekawostek o Ziemiach Zachodnich (dalej ZZ).

I tak powojenny status ZZ był mocno niejasny, w Traktacie Poczdamskim zapisano, że „powinny znaleźć się pod administracją państwa polskiego”, bardzo mętne sformułowanie. Ciągle istniało niebezpieczeństwo, że Sowieci mogą ZZ przehandlować za neutralność zjednoczonych Niemiec. Rację mieli więc ci, którzy traktowali pobyt na owych ziemiach tymczasowo. Sytuacja zmieniła się dopiero po układzie z RFN z 1970 r., a potem po zjednoczeniu Niemiec w 1990 r.

Dalej, większość osadników na ZZ pochodziła nie z Kresów tylko z Polski środkowej i Wielkopolski (np. we Wrocławiu 70-75%).

I jeszcze, w ramach budowania mitu o naszej odwiecznej obecności na ZZ uczyłem się o bitwie pod Cedynią. A historyk, pan Migdalski twierdzi: „Bitwy pod Cedynią, jak pokazują najnowsze badania, nie było. Ona żyje dziś tylko w podręcznikach.” Dalej pięknie mówi pan Migdalski: „Jeśli historyk wczesnego średniowiecza twierdzi, że coś wie na pewno, to kłamie, choć niekoniecznie robi to świadomie.”

I jeszcze, polskie władze opieszale odbudowywały ZZ po wojnie, nie inwestowano tu w infrastrukturę, problemem był tymczasowy status tych terenów. Za to miasta na ZZ służyły jako rezerwuar materiałów budowlanych. Z mojego Wrocławia (z innych miast też) wywieziono olbrzymią ilość cegieł na odbudowę Warszawy, i tak po wojnie: „Wrocław staje się coraz brzydszy, a gdy w 1956 roku rozbiórka miasta spowalnia, Wrocław jest bardziej zniszczony, niż był w 1945 roku.”

Z drugiej strony zgadzam się z autorem, że odbudowa tych ziem, ich integracja z resztą kraju jest naszym wielkim sukcesem. To teraz bogaty, dynamiczny, tętniący życiem region. Wyrosły pokolenia Odrzan: ludzi, którzy uważają te ziemie za swoje. Ale wielu z Wiślanii (czyli reszty kraju) wciąż traktuje ZZ podejrzliwie: na przykład po wojnie zwieziono do warszawskich muzeów tysiące dzieł sztuki z ZZ, ich zwrot idzie bardzo powolnie i opornie. Także finansowanie odbudowy zabytków na ZZ wygląda bardzo słabo na tle reszty kraju, mimo że w tym regionie znajduje się olbrzymia ilość obiektów wymagających renowacji (zespół klasztorny w Lubiążu!).

Jak już wspomniałem, książka Rokity jest takim zbiorem subiektywnych impresji na temat ZZ, przypomina w tym trochę węgierski cykl Krzysztofa Vargi (Czardasz z mangalicą, etc.) jednak trochę Rokicie do Vargi brakuje. Niemniej dobrze, że pisze się książki o ZZ, innym przykładem jest 'Poniemieckie' Karoliny Kuszyk, te ziemie na nie zasługują, wiele tu jeszcze jest do odkrycia i do opisania.

Książka Rokity od razu mnie pochłonęła, może dlatego, że traktuje o moim regionie: Dolnym Śląsku. Z tym że z czasem początkowe dobre wrażenie nieco osłabło, bo rzecz jest chaotyczna i za dużo w niej autora, za mało regionu; z drugiej strony dociera pan Rokita do bardzo ciekawych osób zajmujących się historią tych ziem. Dla mnie jest to przede wszystkim zbiór ciekawostek o...

Jako mieszkanka Wrocławia dziękuję za te książkę. Tak, jestem Odrzanką. Świetna!

Jako mieszkanka Wrocławia dziękuję za te książkę. Tak, jestem Odrzanką. Świetna!

Reportaż jak sufluje tutejszy portal? Włóczęgowski poemat reporterski jak głosi sam autor? W pokorze do tych ja utworzyłbym kategorię "eseistycznej łazęgi literackiej spisanej na kartach papieru". I choć próbę przypisania tej książki do którejś z powyższych można uznać za błahą zabawę to warto chwilę na niej spędzić bo przez kategorię „reportaż” Odrzania otrzymała kilka niezasłużonych według mnie krytyk za to tylko, że nie potrafiono zamknąć jej w żadnej z literackich szufladek.

A zamykać jej nie warto – niech będzie dla każdego tym, czym ten ktoś chce by była. Dla mnie jest podsumowaniem tego co już wiem m.in. z innych publikacji (np. „Kajś” tego samego autora, „Poniemieckie„ Karoliny Kuszyk czy choćby „Miedzianka” Filipa Springera),jest też wprawką i zachętą to poznania historii kolejnych miast (Szczecin i Gdańsk),ale przede wszystkim pożywką do snucia refleksji nad historią „małą”, do wyabstrahowania jej z nurtu historii głównej i próby nienachalnego umojenia jej.

Sama książka jest napisana wartkim, czasem nonszalanckim językiem. Autor dociera do ciekawych i bardzo lokalnych osób. Do pełni szczęścia zabrakło mi oddanie im nieco więcej pola swoim kosztem. Doceniam również autora za przywołanie w tekście kilku tytułów publikacji, z którymi będę chciał się jeszcze zaznajomić.

Dla uspokojenia wszystkich Wiślan dodam, że jako coraz bardziej świadomy bagażu historycznego mieszkaniec Odrzanii i do tego piewca lokalności, nie straciłem apetytu i zapału do eksplorowania nadwiślańskich krain.

Reportaż jak sufluje tutejszy portal? Włóczęgowski poemat reporterski jak głosi sam autor? W pokorze do tych ja utworzyłbym kategorię "eseistycznej łazęgi literackiej spisanej na kartach papieru". I choć próbę przypisania tej książki do którejś z powyższych można uznać za błahą zabawę to warto chwilę na niej spędzić bo przez kategorię „reportaż” Odrzania otrzymała kilka...

Prezent od dzieci. Bardzo trafiony :)

Prezent od dzieci. Bardzo trafiony :)

Książka ta pokazała mi coś nowego,
Omówiła to o czym się nie mówi,
Powiedziała mi też dużo o mnie, o tym jak ja widzę zachód Polski...
Tematyka dla mnie interesującą,
Książka warta uwagi.

A tak w ogóle:

"Odrzania" czy ona w ogóle istnieje?
Czy to tylko wymysł autora?

Na to pytanie nie mamy odpowiedzi, ale i uczciwie autor nam na to nie odpowiada.

Książka ta pokazała mi coś nowego,
Omówiła to o czym się nie mówi,
Powiedziała mi też dużo o mnie, o tym jak ja widzę zachód Polski...
Tematyka dla mnie interesującą,
Książka warta uwagi.

A tak w ogóle:

"Odrzania" czy ona w ogóle istnieje?
Czy to tylko wymysł autora?

Na to pytanie nie mamy odpowiedzi, ale i uczciwie autor nam na to nie odpowiada.

Napis na okładce głosi, że to "włóczęgowski poemat reporterski". Nie znałem wcześniej takiego gatunku, ale jak przeczytałem "Odrzanię" to nie miałem wątpliwości, że to właśnie jego przedstawicielka.

Napis na okładce głosi, że to "włóczęgowski poemat reporterski". Nie znałem wcześniej takiego gatunku, ale jak przeczytałem "Odrzanię" to nie miałem wątpliwości, że to właśnie jego przedstawicielka.

To nie tylko podróż fizyczna, ale również duchowa, która inspiruje do refleksji nad tożsamością, historią i przyszłością.
“Podróżuje nie tylko ten, kto przemierza odległości, ale przede wszystkim ten, kto patrzy na świat otwartymi oczami i sercem pełnym ciekawości.”

To nie tylko podróż fizyczna, ale również duchowa, która inspiruje do refleksji nad tożsamością, historią i przyszłością.
“Podróżuje nie tylko ten, kto przemierza odległości, ale przede wszystkim ten, kto patrzy na świat otwartymi oczami i sercem pełnym ciekawości.”

Dla mnie, osoby dość kiepsko zorientowanej jednak historycznie i geograficznie, to była ciekawa i inspirująca lektura. Bo jednak jest to książka podająca treści w dość przystępny sposób. Jednak i ja potrafię zauważyć, że spojrzenie autora poprzestaje czasem na powierzchni rzeczy, a analiza pewnych zjawisk nie jest pogłębiona. Nie wierzę na przykład w to "gładkie" zastąpienie Niemców Polakami w Odrzanii. Czy wszyscy Niemcy zgodnie opuścili ziemie uzyskane na mocy powojennych umów (tym bardziej, że wg tego, co pisze autor umowy latami się uprawomocniały, a Polacy jeszcze dwa dziesięciolecia obawiali się zmiany granic i kolejnych przesiedleń)? Czy przesiedlenia odbywały się z użyciem przemocy? Brakło mi informacji na ten temat rozszerzonym o perspektywę obecnych mieszkańców tych ziem i samego reportera. Czasem miałam wrażenie, że książka jest bardziej o samym autorze i jego przeżywaniu bycia Odrzaninem, tym Innym, Obcym, w kontrze do bycia Wiślaninem. W przekonaniu tym właściwie utwierdziło mnie zakończenie reportażu.

Dla mnie, osoby dość kiepsko zorientowanej jednak historycznie i geograficznie, to była ciekawa i inspirująca lektura. Bo jednak jest to książka podająca treści w dość przystępny sposób. Jednak i ja potrafię zauważyć, że spojrzenie autora poprzestaje czasem na powierzchni rzeczy, a analiza pewnych zjawisk nie jest pogłębiona. Nie wierzę na przykład w to "gładkie"...