Napisana prostymi zdaniami. Z akcją spokojnie się toczącą. Wciągająca we "francuskość". Urocza jest ta książka

Napisana prostymi zdaniami. Z akcją spokojnie się toczącą. Wciągająca we "francuskość". Urocza jest ta książka

dobra ksiazka

dobra ksiazka

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowite, chciałabym mieć je przy każdej lekturze.

Dla mnie wszystko kończy się dobrze.

Dopiero maj, a ja chyba mam już swoją książkę roku.

Cudowna opowieść o przyjaźni, dziecięcych marzeniach, obietnicach, postanowieniach... I o dorosłym życiu, które te wszystkie filary weryfikuje w brutalny sposób.

Uczucie, gdy wszystko zaczyna wskakiwać na swoje miejsce było niesamowite, chciałabym mieć je przy każdej lekturze.

Dla mnie wszystko kończy się dobrze.

Piękna książka opowiadająca o trójce przyjaciół znających się od dzieciństwa. Poznali się w szkole i spędzali ze sobą każdą wolną chwilę a ich najbliższe rodziny tworzyły jedną. Adrien, Etienne i Nina byli nierozłączni do momentu w którym Nina wychodzi za mąż a chłopcy wyjeżdżają do Paryża w celu dalszej nauki. Każdy idzie w swoją stronę i czy ich przyjaźń przetrwa ? Dorosłe życie zaskakuje bohaterów i jak się okazuje później nie znali się na tyle dobrze jak im się wydawało. Na szczęście mają szansę spotkać się po latach i wyjaśnić wiele rzeczy. Książka jest piękna i porusza sporo aktualnych i trudnych zagadnień jak chociażby tolerancja czy przemoc psychiczna. Pojawia się też zagadka kryminalna, która po latach ma szansę zostać rozwiązana. Valerie Perrin jak zwykle nie zawodzi i czeka na mnie jeszcze jedna jej powieść która ukazała się niedawno. Polecam ogromnie, miłej lektury.

Piękna książka opowiadająca o trójce przyjaciół znających się od dzieciństwa. Poznali się w szkole i spędzali ze sobą każdą wolną chwilę a ich najbliższe rodziny tworzyły jedną. Adrien, Etienne i Nina byli nierozłączni do momentu w którym Nina wychodzi za mąż a chłopcy wyjeżdżają do Paryża w celu dalszej nauki. Każdy idzie w swoją stronę i czy ich przyjaźń przetrwa ?...

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe. Funkcjonowali „trójką”. Nina. Etienne. Adrien.
Tak przecudowna, że chwilami chora. Dziecięca, pragnąca pozostać w nich na zawsze, a jednak tak bardzo podatna na przemijający czas. Czas, który dodając im zmarszczek powiększał między nimi przepaść. Sprawił, że stali się dla siebie zagadką, tajemniczą planetą, na której każdy indywidualnie pielęgnował swoje życie nie dopuszczając pozostałych.

Valerie Perrin kolejny raz zabrała mnie w podróż pełną refleksji, dziecięcych marzeń i dorosłych problemów.
Ta powieść jest delikatna, nieśpieszna – jakbym leniwie, z każdą stroną zdrapywała łuskę, pod którą kryją się emocje bohaterów. Z pozoru krystaliczna przyjaźń, a w środku mieszcząca tak wiele sprzecznych uczuć i tajemnic. Bohaterowie zagubili się we wstęgach życia, by móc na powrót się odnaleźć.
Towarzyszyłam im w tym mozolnym, chwilami niemal bolesnym poszukiwaniu siebie. Wzruszałam się i smuciłam, by tuż za moment zaprezentować błogi uśmiech.
Valerie po raz kolejny opisuje życie, i znów robi to przecudnie.

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe. Funkcjonowali „trójką”. Nina. Etienne. Adrien.
Tak przecudowna, że chwilami chora....

Długo zastanawiałam się nad tym, jaką dać ocenę tej książce i co naprawdę o niej myślę . Najlepszym słowem, które do mnie przychodzi to „nierówna”. Podobnie jak inni czytelnicy, miałam przynajmniej 3 kryzysowe momenty, gdy chciałam ją odłożyć, bo strasznie mi się nudziła. Potem zaczynałam się zainteresowywać na nowo i znów traciłam zapał. Moim zdaniem książka nie jest szczególnie głęboka, raczej wszystko jest jasne, psychologia nie jest tu szczególnie rozwinięta. Znalazłam sposób na dokończenie jej-puściłam sobie w audiobooku w trakcie robienia innych rzeczy. Pewnie gdybym tego nie zrobiła, skończyłabym w połowie.

Długo zastanawiałam się nad tym, jaką dać ocenę tej książce i co naprawdę o niej myślę . Najlepszym słowem, które do mnie przychodzi to „nierówna”. Podobnie jak inni czytelnicy, miałam przynajmniej 3 kryzysowe momenty, gdy chciałam ją odłożyć, bo strasznie mi się nudziła. Potem zaczynałam się zainteresowywać na nowo i znów traciłam zapał. Moim zdaniem książka nie jest...

Mega wciągająca, poruszająca, liczne zwroty akcji, mnóstwo wątków, ach! jak dla mnie arcydzieło! Czytałam z wielką przyjemnością, nie mogłam się oderwać.

Mega wciągająca, poruszająca, liczne zwroty akcji, mnóstwo wątków, ach! jak dla mnie arcydzieło! Czytałam z wielką przyjemnością, nie mogłam się oderwać.

Przeciągnięte i zbyt pokomplikowane. Mam wrażenie, że niektóre książki pisane są pod nagrody - mają pokazać kunszt i genialny pomysł autora, a nie stanowić przyjemność czytelniczą od początku (!) książki. Zamysł świetny, tyle, że trzeba 3/4 książki "zmęczyć" jak się uda dotrwać do końca - to się docenia historię. Niekoniecznie się z tą koncepcją na książkę zgadzam. Fabuła na 7, przyjemność z czytania uwzględniając początkowe przebijanie się przez tekst 4.

Przeciągnięte i zbyt pokomplikowane. Mam wrażenie, że niektóre książki pisane są pod nagrody - mają pokazać kunszt i genialny pomysł autora, a nie stanowić przyjemność czytelniczą od początku (!) książki. Zamysł świetny, tyle, że trzeba 3/4 książki "zmęczyć" jak się uda dotrwać do końca - to się docenia historię. Niekoniecznie się z tą koncepcją na książkę zgadzam. Fabuła...

Pochłonęła mnie ta książka choć początek przyznam był średni. To cudowna opowieść, w której autorka wolno buduje fabułę o pięknej przyjaźń trójki dzieci i szczęśliwym dzieciństwie. Czytamy o życiu Niny, Adriena oraz Etienne. Poznajemy ich wybory oraz odczuwamy więź jaką połączona była ta trójka. Polecam, bo to napisana prawdziwie pięknym językiem książka, którą warto przeczytać. Oczywiście "Życie Violette" też już przeczytałam

Pochłonęła mnie ta książka choć początek przyznam był średni. To cudowna opowieść, w której autorka wolno buduje fabułę o pięknej przyjaźń trójki dzieci i szczęśliwym dzieciństwie. Czytamy o życiu Niny, Adriena oraz Etienne. Poznajemy ich wybory oraz odczuwamy więź jaką połączona była ta trójka. Polecam, bo to napisana prawdziwie pięknym językiem książka, którą warto...

Pozwolę sobie tu wstawić fragment z tylnej okładki, ponieważ dokładnie opisuje tę książkę,
"Oda do przyjaźni i i szczęśliwych lat dzieciństwa. Opowieść o więziach, które łączą nas na całe życie, i o wyborach, które decydują o tym, kim jesteśmy."

Książkę kupiłam na promocji i gdy zobaczyłam jej grubość trochę się przeraziłam. To moje pierwsze spotkanie z autorką i obawiałam się, że może będzie ona z tych co mocno leją wodę, by jak najwięcej stron wypełnić. Jednak styl pisania autorki przypadł mi do gustu. Czytało mi się książkę przyjemnie, nawet nie odczuwałam tej grubości, poprostu przerzucałam kolejne strony by w końcu dowiedzieć się...
No właśnie czego?
Książka opowiada o przyjaźni Etienne'a, Adrien'a i Niny od młodych lat. Byli oni nierozłączni, taka święta trójca. Jednak mimo obietnic bycia zawsze razem stało się coś, co spowodowało że ich przyjaźń zawisła na włosku, co się takiego stało?

W tej książce przeplatają się lata młodzieńcze z teraźniejszością, dlatego przez te przeskoki nie sposób się nudzić podczas czytania. Dodatkowo ta historia jest pełna emocji, a im bliżej jest się poznania prawdy tym bardziej człowiek chce jak najszybciej dotrzeć do końca.
Mnie ta książka zauroczyła. Czytając ją przypomniały mi się moje młodzieńcze lata, kiedy to z przyjaciółkami się szalało i człowiek wierzył, że będziemy wiecznie sobie bliskie i zawsze blisko siebie. No ale przyszła dorosłość. Każda poszła w swoją stronę, jednak przyjaźń trwa do dziś. Może i widujemy się rzadko, może i nie kontaktujemy się codziennie, ale zawsze możemy na sobie polegać, zwierzyć się sobie, rozwiązać wspólnie problem.
20 lat przyjaźni do czegoś zobowiązuje. 😉

Jak wspomniałam to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale czuję, że nie ostatnie.

Pozwolę sobie tu wstawić fragment z tylnej okładki, ponieważ dokładnie opisuje tę książkę,
"Oda do przyjaźni i i szczęśliwych lat dzieciństwa. Opowieść o więziach, które łączą nas na całe życie, i o wyborach, które decydują o tym, kim jesteśmy."

Książkę kupiłam na promocji i gdy zobaczyłam jej grubość trochę się przeraziłam. To moje pierwsze spotkanie z autorką i obawiałam...