Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nagle lub powoli, tylko tego nie zauważamy, pojawia się choroba psychiczna.
Wpłata się w nasze dni, zagnieżdża w myślach, kieruje czynami. Powoduje,że stajemy się innym człowiekiem. Zmienia nas.
Właśnie tak żyli bohaterowie historii przedstawionych w "Obcy dla samych siebie. Jak choroba psychiczna zmienia to kim jesteś".
Książka była niesamowitą podróżą w głąb umysłów, relacji połączonych z faktami naukowymi. Ta mieszkanka usnuta dostępnym językiem, powodowała,że angażowałam się całą sobą w daną opowieść. Z zaciekawieniem wkraczałam w kolejne światy dowiadując się o danych schorzeniach nieco wiecej, niemal dotykając emocji, byłam świadkiem przekraczania granic, wykluczenia, cierpienia egzystencjalnego.
Zdruzgotała mną niesprawiedliwość. Pacjentki zamykane w więzieniach, zamiat w szpitalach psychiatrycznych, brak pomocy, marginalizacja ze względu na pochodzenie, samotność, obojętność, obskurne warunki, poczucie odosobnienia mieszające się z histeryczną potrzebą akceptacji.
Nie była to lekka lektura, ale pozwala spojrzeć szerzej niż otaczająca nas rzeczywistość. Na świecie jest wiele okrutności, osób nieradzących sobie z życiem. Otwórzmy się na pomoc.

" Walczyłam ze wszystkich sił,żeby nie stać się kolejną ofiarą swojego pochodzenia."

Nagle lub powoli, tylko tego nie zauważamy, pojawia się choroba psychiczna.
Wpłata się w nasze dni, zagnieżdża w myślach, kieruje czynami. Powoduje,że stajemy się innym człowiekiem. Zmienia nas.
Właśnie tak żyli bohaterowie historii przedstawionych w "Obcy dla samych siebie. Jak cho...

Rozwiń Zwiń

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe. Funkcjonowali „trójką”. Nina. Etienne. Adrien.
Tak przecudowna, że chwilami chora. Dziecięca, pragnąca pozostać w nich na zawsze, a jednak tak bardzo podatna na przemijający czas. Czas, który dodając im zmarszczek powiększał między nimi przepaść. Sprawił, że stali się dla siebie zagadką, tajemniczą planetą, na której każdy indywidualnie pielęgnował swoje życie nie dopuszczając pozostałych.

Valerie Perrin kolejny raz zabrała mnie w podróż pełną refleksji, dziecięcych marzeń i dorosłych problemów.
Ta powieść jest delikatna, nieśpieszna – jakbym leniwie, z każdą stroną zdrapywała łuskę, pod którą kryją się emocje bohaterów. Z pozoru krystaliczna przyjaźń, a w środku mieszcząca tak wiele sprzecznych uczuć i tajemnic. Bohaterowie zagubili się we wstęgach życia, by móc na powrót się odnaleźć.
Towarzyszyłam im w tym mozolnym, chwilami niemal bolesnym poszukiwaniu siebie. Wzruszałam się i smuciłam, by tuż za moment zaprezentować błogi uśmiech.
Valerie po raz kolejny opisuje życie, i znów robi to przecudnie.

Powinniśmy raczej przepraszać tych, przed którymi nigdy nie płaczemy…”

Krótkie słowa, które wyłowiłam z „Cudownych lat” opisują tę historię idealnie.

Nierozerwalna, silna przyjaźń.
Relacja, która w nich wrosła i zakorzeniła się tak głęboko, że istnienie osobno wydawało im się niemożliwe...

Rozwiń Zwiń

Kolejna historia Bena Millera za nami!
Tym razem wspólnie z Georgem i psem zwanym Północą wyruszyliśmy magiczną ścieżką, podczas której mieliśmy okazję przeżyć niezwykłą przygodę.
Wszystko zaczęło się od Clive"a. Iluzjonisty, który pojawił się w świecie naszych bohaterów, jak się okazało nie przypadkowo. Podstępny mężczyzna chciał zbić fortunę na swoich oszustwach wymieszanych z magią.
Gdy George i Północ wypijają po kropli wody z niezwykłej fontanny dzieje się coś niesamowitego! Wymieniają się ciałami i od teraz muszą nauczyć się żyć w całkiem nieznanym świecie. Ich celem jest ocalić Jane i Koko przed wstrętnym iluzjonistą oraz wrócić do swojej pierwotnej postaci.
Kolejna książka autora, która rozwija wyobraźnię i pozwala przenieść się w całkiem inny świat. Ta niezwykła historia pozwala dziecku zatracić się w możliwościach swojej fantazji i dzięki temu przeżyć coś nieoczywistego, ale zarazem niesamowitego!
Polecamy 💞

Kolejna historia Bena Millera za nami!
Tym razem wspólnie z Georgem i psem zwanym Północą wyruszyliśmy magiczną ścieżką, podczas której mieliśmy okazję przeżyć niezwykłą przygodę.
Wszystko zaczęło się od Clive"a. Iluzjonisty, który pojawił się w świecie naszych bohaterów, jak się ok...

Rozwiń Zwiń

Książka Bena Millera porwała mnie i mojego małego słuchacza w świat pełen przygód, przez kilka wieczorów. Z zaciekawieniem brnęliśmy w historię nieustraszonego rodzeństwa.

Co wieczór mój mały towarzysz pytał:
"Mamo,czy Harisson się odnajdzie?".
I na nowo znikaliśmy w kolejnych stronach, by towarzyszyć Lanie w poszukiwaniach brata. Była szczypta magii, gadający niedźwiedź, okrutna Królowa Pająków, odważna Gudrun, okropne burze i Wydrążone Drzewo. A wszystko zaczęło się od pewnego dewelopera, który postanowił wybudować nowe osiedle na moczarach.

Książka przeznaczona jest dla dzieci między 9, a 12 rokiem życia, ale śmiało mogę polecić ją i dla młodszych maluchów, ktorzy wolą więcej tekstu niż ilustracji. Każdy rozdział rozbudza wyobraźnię i niesamowicie wciąga. Polecam małym czytelnikom, którzy są zachłanni na magiczne przygody.
Ponadto powieść niesie ze sobą bardzo ważne przesłanie: wszyscy jesteśmy równi i powinniśmy dbać o sobie nawzajem 💙

Książka Bena Millera porwała mnie i mojego małego słuchacza w świat pełen przygód, przez kilka wieczorów. Z zaciekawieniem brnęliśmy w historię nieustraszonego rodzeństwa.

Co wieczór mój mały towarzysz pytał:
"Mamo,czy Harisson się odnajdzie?".
I na nowo znikaliśmy w kolejnych...

Rozwiń Zwiń

Wychowała ją ziemia, porzucili najbliżsi.

Dziewczyna z Bagien.

Nie przejawiali chęci poznania jej, zbyt szybko ocenili, wyrzucili na margines społeczny, kazali się nie zbliżać, szydzili.

Nie kochali, nie zapraszali, nie mówili słów powitania, nie patrzyli w oczy.

Jednak zdecydowanie szybko wydali wyrok.

Pchani uprzedzeniami byli przekonani o jej winie. Lecz czy można być winnym,tylko dlatego,że jest się innym ?

Jej wierną towarzyszką była samotność, a domem mokradła. Tylko tam czuła się bezpieczna i spokojna. Jednak nade wszystko pragnęła w swojej codzienności obecności drugiego człowieka. Dokąd ją to zaprowadziło...

Książka "Gdzie śpiewają raki" bardzo długo chodziła po mojej głowie, jednak gdy wreszcie wylądowała w rękach, to sporo czasu minęło zanim dałam się ponieść tej historii. W moim odczuciu, do połowy jakoś niemiłosiernie się dłużyła, jakby brnęła bez celu. Odłożyłam ją na jakiś czas i powróciłam, tym razem do drugiej połowy, która zdecydowanie wchłonęła mnie w świat mokradeł. Ciężko jest mi ją ocenić, bo odbiór powieści wywołuje we mnie sprzeczne uczucia. Napewno nie była zła, ale nie odnalazłam w niej tego,co większość.

Wychowała ją ziemia, porzucili najbliżsi.

Dziewczyna z Bagien.

Nie przejawiali chęci poznania jej, zbyt szybko ocenili, wyrzucili na margines społeczny, kazali się nie zbliżać, szydzili.

Nie kochali, nie zapraszali, nie mówili słów powitania, nie patrzyli w oczy.

Jednak zdecydowani...

Rozwiń Zwiń

Wiele razy spotykałam tę książkę. Intrygował mnie opis, kusiła okładka. Ta czerń była przyciągająca.
W końcu wylądowała w moich rękach.

"Żywica" to takie krótkie słowo, które gdy wybrzmiewa powoduje,że czuję zapach lasu, a wraz z nim ciarki, które nie rzadko wywołuje we mnie ten gatunek książki.

Jednak nie zawsze moje przeczucia się sprawdzają.
Tym razem minęłam się z treścią i nie potrafiłam się w nią wgryźć. Wiem,że książka cieszy się dobrymi opiniami, lecz na mnie nie zrobiła wrażenia, które powoduję,że zatracam się w lekturze. Dawałam jej wiele szans, ale nie potrafiłam wytrwać do końca.
Choć już dawno to robiłam, odłożyłam ją w trakcie i już do niej nie wróciłam.

Cóż i takie bywają powieści. Nie każdy z nas odnajdzie się wszędzie. Mi zabrakło emocji, które tak bardzo lubię podczas czytania, było jakoś "sucho" i nie po mojemu.

Przygoda z "Żywicą" zakończona, czas wyruszyć w kolejną 🖤

Wiele razy spotykałam tę książkę. Intrygował mnie opis, kusiła okładka. Ta czerń była przyciągająca.
W końcu wylądowała w moich rękach.

"Żywica" to takie krótkie słowo, które gdy wybrzmiewa powoduje,że czuję zapach lasu, a wraz z nim ciarki, które nie rzadko wywołuje we mnie ...

Rozwiń Zwiń

Wędrowała ścieżką, która nie była łatwa. Ciężkie dzieciństwo, utracona miłość, destrukcyjne małżeństwo. Wszystko mieszało się ze sobą i powodowało, że nie miała ochoty nawet wstać z łóżka. Coraz częściej narzekała nad własnym losem, siedząc w piżamie i nie robiąc nic, by zrobić jakikolwiek krok na przód.
Wszystko zmienił jeden mail, który spowodował, że narodził się w niej nie tylko strach, ale w głębi serca drgnęła też zapomniana miłość. Wbrew bliskim podjęła decyzję, by odnaleźć ukochanego, a wraz z nim sens życia i szczęście.
To powieść obrazująca walkę o miłość, która spoczęła w przeszłości, ale nigdy nie została zapomniana. Tliła się w dwóch sercach, które oddalone od siebie setki kilometrów nie potrafiły się ze sobą ostatecznie pożegnać.
Beata jest świeżo po rozwodzie i próbuję odnaleźć się w nowej sytuacji, gdy w skrzynce mailowej zauważa tajemniczą wiadomość od Roberta. Ta chwila zmienia wszystko. Bohaterka decyduje się opuścić rodzinne miasto, by wyjechać do Afganistanu i pomóc w poszukiwaniach zaginionego Tomasza, jej dawnego ukochanego.
Obraz wojny, który przedstawiła autorka mną wstrząsną. Ciężko mi się czyta o takiej rzeczywistości, która nie jest zamknięta na stronach książki, a dzieje się naprawdę. Fragmenty przedstawiające obrazy wojenne i wewnętrzna, emocjonalna walka bohaterki stworzyły wyjątkowy klimat. Spodobała mi się ta historia, choć może ciut zabrakło w niej tajemniczości, która lekko wodziłaby mnie za nos. Wszystko miałam podane jak na przysłowiowej „tacy”, bohaterowie otwierali się przed sobą z zadziwiającą prędkością. Jednak pragnę też zwrócić uwagę na skrupulatnie snutą fabułę i intrygi, które przewijały się w książce. To one spowodowały, że książkę trudno było odłożyć.

Wędrowała ścieżką, która nie była łatwa. Ciężkie dzieciństwo, utracona miłość, destrukcyjne małżeństwo. Wszystko mieszało się ze sobą i powodowało, że nie miała ochoty nawet wstać z łóżka. Coraz częściej narzekała nad własnym losem, siedząc w piżamie i nie robiąc nic, by zrobić jakikolwiek...

Rozwiń Zwiń