Przybyszewska/Pająkówna. Głuchy krzyk

Miałaby być opowieść o dwóch niepospolitych kobietach a jest tak naprawdę wybór ich listów okraszony czasem komentarzem. Czytając pierwszą część poświęconą matce Anieli Pająków aż irytowałam się jak kobieta żyjąca tak naprawdę z pieniędzy innych może zaangażować w relację z tak toksycznym człowiekiem jak Przybyszewski. Dużo bardziej fascynującą osobowością była jej córka, której talent skutecznie niszczyły liczne uzależnienia. Z historii tych kobiet można ulepić fascynującą opowieść, ale tutaj ta próba nie jest udana.

Miałaby być opowieść o dwóch niepospolitych kobietach a jest tak naprawdę wybór ich listów okraszony czasem komentarzem. Czytając pierwszą część poświęconą matce Anieli Pająków aż irytowałam się jak kobieta żyjąca tak naprawdę z pieniędzy innych może zaangażować w relację z tak toksycznym człowiekiem jak Przybyszewski. Dużo bardziej fascynującą osobowością była jej córka,...

Osobiście bardzo ciężko mi się czytało o geniuszce-morfinistce żyjącej w skrajnym ubóstwie. Postać w każdej mierze tragiczna, tak jak jej matka malarka ,zapomniana, niedoceniona, odepchnięta.
Postać ojca- odpychajaca!

Osobiście bardzo ciężko mi się czytało o geniuszce-morfinistce żyjącej w skrajnym ubóstwie. Postać w każdej mierze tragiczna, tak jak jej matka malarka ,zapomniana, niedoceniona, odepchnięta.
Postać ojca- odpychajaca!

Ogromne rozczarowanie. Biografia dwóch wybitnych kobiet, które zniknęły w cieniu szalonego Przybyszewskiego, to wybitny materiał źródłowy, dający pole do refleksji, do pasjonującej opowieści. Tego niestety się nie znajdzie w tej dziwnej biografii. Jest ona w jakiś 70% wypełniona bardzo długimi (nawet 3 strony tego dużego formatu B5!) cytatami z listów lub prasy. Listy są cytowane praktycznie w całości, łącznie z konwencjonalnymi pozdrowieniami na zakończenie. Nie ma tu właściwie innej narracji niż ta chronologiczna - opis kolejnych wydarzeń z życia Przybyszewskiej. Autorka niczego nie tłumaczy i nie wyjaśnia (np. czym był sprawa Gorgonowej),ale umieszcza całe długie fragmenty wewnętrznej dyskusji dotyczące danej sprawy. Ostatnie lata, w których głównie Przybyszewska oddaje się nałogowi i głoduje, tutaj rozciągnięte są na ponad (sic!) 100 stron. 15 wzmianek o zatkanym piecu, ale brak wyjaśnienia, dlaczego pierwsza próba inscenizacji "Sprawy Dantona" się nie udała. Nie rozumiem takiej decyzji - chociaż autorka we wstępie wyraża rozgoryczenie brakiem znajomości pasjonujących listów, to zrobienie z biografii ukrytej próby ich wydania nikomu nie służy.

Ogromne rozczarowanie. Biografia dwóch wybitnych kobiet, które zniknęły w cieniu szalonego Przybyszewskiego, to wybitny materiał źródłowy, dający pole do refleksji, do pasjonującej opowieści. Tego niestety się nie znajdzie w tej dziwnej biografii. Jest ona w jakiś 70% wypełniona bardzo długimi (nawet 3 strony tego dużego formatu B5!) cytatami z listów lub prasy. Listy są...

Anna Kaszuba–Dębska "Przybyszewska/Pająkówna" "Głuchy krzyk",

Jakże bolesnym uczuciem dla artysty musi być niemożność całkowitego rozpostarcia twórczych skrzydeł, pozostawanie latami nieodkrytym i niedocenionym, nieustanne dokonywanie wyborów pomiędzy tworzeniem a zabezpieczenaniem rodzinnego bytu, wreszcie poczucie bycia niezrozumianym i ukrywanie się w cieniu, w otoczeniu własnych, krążących bez ustanku demonów.

A jeśli twórczynią jest kobieta żyjąca na przełomie XIX i XX wieku albo też trochę później ? Ma jeszcze trudniej, bo w jej wypadku nie liczą się jedynie pieniądze ułatwiające wyjazd za granicę w celu dalszego kształcenia. Tutaj poprzeczka zawieszona jest jeszcze wyżej. Musi znaleźć zrozumienie w rodzinie, która pozwoli na opuszczenie domu oraz w społeczeństwie nie nawykłym jeszcze do tego, by postrzegać kobietę jako osobę niezależną, powstrzymując się od jakichkolwiek ocen. Musi wreszcie mieć również mnóstwo siły i szczęścia, by rozwijać swój talent, nie wpadając przy tym w przeróżne, czyhające po drodze zasadzki.

Można by stwierdzić, że pochodząca z chłopskiego domu, ale wychowywana prawie jak córka przez Helenę z Dzieduszyckich Pawlikowską Aniela Pająkówna, będzie miała wszystko, aby późniejsza jej kariera malarska rozwijała się coraz intensywniej. Wykształcenie, odrobina talentu i mnóstwo włożonej w to ciężkiej pracy, bez jakichkolwiek czyhających z zewnątrz pokus. Do czasu aż na jej drodze pojawi się Stanisław Przybyszewski, w niedalekiej przyszłości ojciec jej córki – Stanisławy. Niespełniona miłość jest jak fatum, które najpierw pogrąży Anielę – pannę z dzieckiem, a za kilkanaście lat w swoją sieć złapie młodziutką Stasię.

"Przybyszewska/Pająkówna" oparta w dużej mierze na licznie zachowanych, pisanych do Anieli przez Przybyszewskiego listach, a następnie bogatej korespondencji wysyłanej przez Stasię do przybranej siostry Iwi Bennet, córki Przybyszewskiego z małżeństwa z Dagny, stanowi niezwykle intensywny zapis rodzinnego dramatu, jaki rozgrywał się latami. Najpierw z udziałem zakochanej w Stanisławie i swojej córce Anieli, a następnie żyjącej w ubóstwie Stachny, która obsesyjnie zawładnięta myślami o doskonaleniu swojej twórczości, całkowicie zamknie się przed światem zewnętrznym.

W liście do ówczesnego przyjaciela Wacława Dziabaszewskiego, z którym z resztą zerwie później wszelkie kontakty Stanisława pisze: "Doprawdy, nikt chyba na ziemi nie posiada w tak doskonałym stopniu co ja przywileju wiekuistego czekania na odpowiedzi, które, gdy nareszcie przyjdą, nie są odpowiedziami". Umierając dość młodo ani Aniela, ani Stanisława jako twórczynie nie doczekały niestety szczęśliwego artystycznego spełnienia.

Anna Kaszuba–Dębska "Przybyszewska/Pająkówna" "Głuchy krzyk",

Jakże bolesnym uczuciem dla artysty musi być niemożność całkowitego rozpostarcia twórczych skrzydeł, pozostawanie latami nieodkrytym i niedocenionym, nieustanne dokonywanie wyborów pomiędzy tworzeniem a zabezpieczenaniem rodzinnego bytu, wreszcie poczucie bycia niezrozumianym i ukrywanie się w cieniu, w...

Jedynym minusem tej "cegły" jest jej obszerność. Chyba lepiej czytałoby się oddzielne historie Anieli Pająkówny i Stanisławy Przybyszewskiej. A opowieść ciekawa, wartka, poparta bogatym materiałem. Pozycja warta poznania, bo i kobiety wyjątkowe.

Jedynym minusem tej "cegły" jest jej obszerność. Chyba lepiej czytałoby się oddzielne historie Anieli Pająkówny i Stanisławy Przybyszewskiej. A opowieść ciekawa, wartka, poparta bogatym materiałem. Pozycja warta poznania, bo i kobiety wyjątkowe.

Specjalnie dla tej książki założyłam konto w serwisie lubimyczytać. Książka jest absolutnie genialna, czyta się ją jednym tchem. Historia opowiedziana niczym najlepszy scenariusz filmowy. Skandalem jest dla mnie to, że tak świetna pozycja przechodzi przez rynek wydawniczy praktycznie bez echa.

Specjalnie dla tej książki założyłam konto w serwisie lubimyczytać. Książka jest absolutnie genialna, czyta się ją jednym tchem. Historia opowiedziana niczym najlepszy scenariusz filmowy. Skandalem jest dla mnie to, że tak świetna pozycja przechodzi przez rynek wydawniczy praktycznie bez echa.

Polecam książkę "Przybyszewska/Pająkówna. Głuchy krzyk", choć to lektura trudna i wymagająca. Nie do przeczytania w dwa dni, lecz na dłuższą podróż literacką. Momentami czytanie jej boli, bywa, że złości, ale na pewno nie jest straconym czasem. Cała recenzja tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/przybyszewska-pajakowna-przybyszewska-pajakowna

Polecam książkę "Przybyszewska/Pająkówna. Głuchy krzyk", choć to lektura trudna i wymagająca. Nie do przeczytania w dwa dni, lecz na dłuższą podróż literacką. Momentami czytanie jej boli, bywa, że złości, ale na pewno nie jest straconym czasem. Cała recenzja tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/przybyszewska-pajakowna-przybyszewska-pajakowna

Wielka chęć przeczytania i jeszcze większe rozczarowanie. Miał być portret podwójny z "cieniem" Przybyszewskiego. A jest kompilacja długich, niekiedy stanowczo za obszernych listów bohaterów (niektóre z nich można by sparafrazować - takie próby pojawiają się i wówczas zdecydowanie lepiej się czyta). Autorka nie pokusiła się, aby oddać klimatu epoki i ducha "Przybyszewszczyzny". Może to sprawia, że "meteor Młodej Polski" został ukazany schematycznie. Narracja dość nużąca, atmosfera rodem z nowel pozytywistycznych.

Wielka chęć przeczytania i jeszcze większe rozczarowanie. Miał być portret podwójny z "cieniem" Przybyszewskiego. A jest kompilacja długich, niekiedy stanowczo za obszernych listów bohaterów (niektóre z nich można by sparafrazować - takie próby pojawiają się i wówczas zdecydowanie lepiej się czyta). Autorka nie pokusiła się, aby oddać klimatu epoki i ducha...

“Przybyszewska/Pająkówna. Głuchy krzyk” to bogata w fakty biografia dwóch niesamowitych kobiet, artystek – matki, Anieli Pająkówny i córki, Stanisławy Przybyszewskiej.

Stanisława Przybyszewska była nieślubną córką pisarza i dramaturga, jednego z najbardziej znanych twórców okresu Młodej Polski, przedstawiciela cyganerii krakowskiej, Stanisława Przybyszewskiego. Chcąc opisać jego postać w trzech słowach, można powiedzieć, że był lekkoduchem, skandalistą i artystą. Będąc zamężny z norweską pianistką, Dagny Juel wdał się w romans z Jadwigą Kasprowiczową oraz młodziutką Anielą Pająkówną, córką stangreta, która dzięki protekcji jego pracodawców — Heleny i Mieczysława Pawlikowskim mogła kształcić się w najlepszych szkołach i pobierać nauki języków oraz malarstwa. Zwieńczeniem romansu Anieli i Przybyszewskiego była Stanisława.

Aniela Pająkówna należała do pierwszego pokolenia kobiet, które mogły zdobyć wyższe wykształcenie. Konsekwencje romansu z Przybyszewskim sprawiły, że na jakiś czas musiała odsunąć się od życia, jakie prowadziła przed zajściem w ciążę. Przebywanie wśród śmietanki artystycznej zeszło na drugi plan. Kobieta przez wiele lat próbowała wyegzekwować od byłego kochanka, aby przysposobił córkę, nadał jej swoje nazwisko. By uniknąć skandalu, Aniela oficjalnie była przedstawiana jako niania Stanisławy. Pająkówna była kobietą docenianą przez najwybitniejszych twórców epoki, między innymi Jana Matejkę. Jednak miłość do dziecka i chęć zapewnienia jej godnego życia była dla Anieli priorytetem. Wraz z dorastaniem Stanisławy, Aniela zaczęła wracać do sztuki. Wciąż w pewnym stopniu wykorzystywana i omamiana obietnicami Przybyszewskiego o jego rychłym ustatkowaniu się, kobieta wysłała mu pieniądze, które ten wykorzystywał do utrzymywania kochanki.

Po śmierci Anieli, opiekunami Stanisławy zostali Wacław i Zofia Moraczewscy oraz wujostwo Helena i Marcin Barlińscy. Dzięki nim dziewczyna mogła odebrać najlepsze wykształcenie. A to w połączeniu z jej talentem sprawiło, że stała się cenioną dramatopisarką i powieściopisarką. Jej relacja z ojcem była burzliwa. W ciągu całego życia widziała go kilka razy, a fascynacja jego twórczością, w oczach córki z czasem zaczęła maleć.

Przede wszystkim ogromny szacunek dla pracy, jaką wykonała autorka tych dwóch biografii. Ilość pracy włożona w zebranie tak szczegółowych faktów, jakie zostały zawarte w książce, wplecenie listów do treści, w taki sposób, aby lektura nie była męcząca, a stanowiła ciekawą powieść obyczajowo-historyczną to nie lada sztuka. Tę książkę czyta się świetnie. Mimo swoich pięciuset stron od losów Pająkówny i jej córki nie sposób się oderwać. Świetna książka, wspaniała historia.

“Przybyszewska/Pająkówna. Głuchy krzyk” to bogata w fakty biografia dwóch niesamowitych kobiet, artystek – matki, Anieli Pająkówny i córki, Stanisławy Przybyszewskiej.

Stanisława Przybyszewska była nieślubną córką pisarza i dramaturga, jednego z najbardziej znanych twórców okresu Młodej Polski, przedstawiciela cyganerii krakowskiej, Stanisława Przybyszewskiego. Chcąc...

REWELACJA. KSIĄŻKA PEŁNA I TŁUSTA OD FAKTÓW. OPIS ŻYCIA BOHATEREK, NAPRZEMIENNIE Z LISTAMI, UKAZUJE ICH ŻYCIE W TAKI SPOSÓB JAKBY ŻYŁY TUŻ OBOK NAS, A NIE WIEK TEMU. CIEKAWY PORTRET PRZYBYSZEWSKIEGO, ECH, NIE DA SIĘ POLUBIĆ TEGO CZŁOWIEKA. SKRZYWDZIŁ MATKĘ STANISŁAWY, KRZYWDZIŁ STANISŁAWĘ ALE TAKŻE I SWOJĄ ŻONĘ WYPOWIADAJĄC SIĘ O NIEJ, ZA JEJ PLECAMI BARDZO NIEPRZYCHYLNIE. BARDZO ŻAL MI STANISŁAWY. WSZECHSTRONNIE WYKSZTAŁCONA, GENIALNA WRĘCZ KOBIETA. DZIŚ SIĘGAŁABY SZCZYTÓW. BARDZO CHCIAŁABYM JĄ POZNAĆ. Chociaż, DZIĘKI Książce poznałam. Poza tym książka daje możliwość zanurzenia się w ówczesnych realiach.
I właśnie takie książki chcę czytać. Widać, że autorka musiała przekopać archiwa ale wydobyła z nich postaci z krwi i kości. Chylę czoła, szacunek.

REWELACJA. KSIĄŻKA PEŁNA I TŁUSTA OD FAKTÓW. OPIS ŻYCIA BOHATEREK, NAPRZEMIENNIE Z LISTAMI, UKAZUJE ICH ŻYCIE W TAKI SPOSÓB JAKBY ŻYŁY TUŻ OBOK NAS, A NIE WIEK TEMU. CIEKAWY PORTRET PRZYBYSZEWSKIEGO, ECH, NIE DA SIĘ POLUBIĆ TEGO CZŁOWIEKA. SKRZYWDZIŁ MATKĘ STANISŁAWY, KRZYWDZIŁ STANISŁAWĘ ALE TAKŻE I SWOJĄ ŻONĘ WYPOWIADAJĄC SIĘ O NIEJ, ZA JEJ PLECAMI BARDZO NIEPRZYCHYLNIE....