w sumie to opowieść o życiu, że nawet czas może nie pomóc wyleczyć ran, jeśli my sami nie zechcemy, otworzyć okno, dać ludziom zajrzeć nam do wnętrza. Nastrojowa, smutna przeszłością, budząca pozytywne odczucia względem teraz i jutro:)

w sumie to opowieść o życiu, że nawet czas może nie pomóc wyleczyć ran, jeśli my sami nie zechcemy, otworzyć okno, dać ludziom zajrzeć nam do wnętrza. Nastrojowa, smutna przeszłością, budząca pozytywne odczucia względem teraz i jutro:)

Kocham wsłuchiwać się w bicie serca ukochanych osób. Przytulić się do szerokiej klatki piersiowej męża czy ukradkiem gdy śpi do synka, bo to już ten wiek, że większe poufałości z mamą są czymś wstydliwym. Bicie serca ma w sobie coś magicznego, łatwo sobie wyobrazić jak dzień w dzień pompuje krew by bliska osoba mogła żyć, cieszyć się i smucić.

Chyba dlatego tak mocno urzekła mnie książka Wyspa bijących serc. To powieść - plasterek na serce i duszę, która pozwala uwierzyć, że mimo faktu, iż życie jest ciężkie i nie ma co oszukiwać się, że ominie nas cierpienie, to jednak gdzieś tam czeka ukojenie i piękniejsze dni. To baśniowa opowieść o stracie, mozolnie przerabianej żałobie, samotności i poczuciu szczęścia. Właśnie przedstawiona tutaj idea odkrywania szczęścia w życiu urzekła mnie najmocniej. Być może czasami wystarczy trochę oszukać samego siebie, że jest lepiej niż się wydaje i rzeczywiście tak się stanie? Tajemnicze spotkanie mężczyzny z blizną na klatce piersiowej oraz dziecka, chłopca, który czuje się samotny wśród ludzi pełne jest prostoty, delikatności i wrażliwości. Podczas czytania byłam pewna, że to literatura azjatycka, tak charakterystyczna w swojej otulającej prostocie. Nigdy nie czytam opisów, najczęściej rozpoczynam czytanie bez znajomosci autora, do książki musi mnie coś przyciągnąć, więc jakież było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że autorka jest Włoszką. Widać jednak, że kultura japońska i ogólnie azjatycka jest jej niezwykle bliska i ma na nią ogromny wpływ.

Osią całej historii stało się niezwykłe archiwum - Archiwum Serc Christiana Boltańskiego, który stworzył dźwiękową bibliotekę bicia ludzkiego serca. Musi być bardzo poruszające posłuchać bicia serca nieznajomej osoby, zastanowienie się czy jeszcze żyje, jak się ma. Proste, a głębokie i zmuszające do zastawienia się nad kruchością życia w tak dobitny sposób, że mam ciarki na skórze. Ta powieść również okazała się tak pięknym i wyjątkowym przeżyciem. Polecam wszystkim wrażliwcom.☺️

Kocham wsłuchiwać się w bicie serca ukochanych osób. Przytulić się do szerokiej klatki piersiowej męża czy ukradkiem gdy śpi do synka, bo to już ten wiek, że większe poufałości z mamą są czymś wstydliwym. Bicie serca ma w sobie coś magicznego, łatwo sobie wyobrazić jak dzień w dzień pompuje krew by bliska osoba mogła żyć, cieszyć się i smucić.

Chyba dlatego tak mocno...

Niezwykła historia o stracie, o radzeniu sobie po niej, o samotności, o powrocie do szczęścia, a w tle wyspa gdzie rejestrują czyjeś bicie serca. Pięknie została tu opisana relacja mężczyzny i chłopca. Bardzo mi się podobała krótka rozmowa Schuichi'ego z byłą żoną, tak baz żalu a pełna ciepła. Wiele cennych myśli można znaleźć w tej książce.

"...samotność we dwoje może przerodzić się w przyjaźń"

"Wszystko, czego dotyka ból, zostaje wyniesione do rangi wspomnienia: pozostawi ślady w pamięci, którą przyjemność ledwo muska."

"Aby być szczęśliwym, należy przede wszystkim umieć sobie to wyobrazić."

Niezwykła historia o stracie, o radzeniu sobie po niej, o samotności, o powrocie do szczęścia, a w tle wyspa gdzie rejestrują czyjeś bicie serca. Pięknie została tu opisana relacja mężczyzny i chłopca. Bardzo mi się podobała krótka rozmowa Schuichi'ego z byłą żoną, tak baz żalu a pełna ciepła. Wiele cennych myśli można znaleźć w tej książce.

"...samotność we dwoje może...

doprawdy słodka książka przez, którą płynie się naprawdę miło.

doprawdy słodka książka przez, którą płynie się naprawdę miło.

Czasem trafia się książka, która rozbija na części, zmusza do zastanowienia i nie daje o sobie zapomnieć. "Wyspa bijących serc" jest jedną z nich i wierzcie mi zechcecie mieć ją na swojej półce. Piękna, nostalgiczna i refleksyjna opowieść o stracie, przemijaniu i radzeniu sobie z żałobą.

Historia z życia człowieka ogarniętego bólem, zawieszonego w czasie, martwego duchem. W jednej chwili wali mu się cały świat po stracie syna. Do czasu gdy spotyka tajemniczego chłopca, który na nowo stopniowo dodaje mu siły, otwiera go na nowe życie i radość. A on sam pokonuje strach, który zagościł się w nim po śmierci swojego dziecka.

Pouczająca, wzruszająca opowieść, daje ukojenie. "Wyspa bijących serc" pełna jest symboliki, napisana pięknym językiem a dodatkowo przybliża kulturę Japonii.

Gorąco polecam.

Czasem trafia się książka, która rozbija na części, zmusza do zastanowienia i nie daje o sobie zapomnieć. "Wyspa bijących serc" jest jedną z nich i wierzcie mi zechcecie mieć ją na swojej półce. Piękna, nostalgiczna i refleksyjna opowieść o stracie, przemijaniu i radzeniu sobie z żałobą.

Historia z życia człowieka ogarniętego bólem, zawieszonego w czasie, martwego duchem....

Nieważne, kto i co tu napisze i jak oceni... Kup, wypożycz, czytaj! Znakomita rzecz bez melodramatyzmu i przegadania. Wszystko w punkt. Dla serca i dla rozumu. Wręcz niewiarygodne wydaje mi się, że autorka - jednak spoza świat japońskiego -umiała tak w niego wejść i to z taką dojrzałością. Przepiękna opowieść, na pewno nie pozostawi Cię bez śladu, zmiany, zachwytu... Mistrzowski styl, świetna technika, misterna kompozycja, uniwersalne treści, perfekcyjne tłumaczenie.

Nieważne, kto i co tu napisze i jak oceni... Kup, wypożycz, czytaj! Znakomita rzecz bez melodramatyzmu i przegadania. Wszystko w punkt. Dla serca i dla rozumu. Wręcz niewiarygodne wydaje mi się, że autorka - jednak spoza świat japońskiego -umiała tak w niego wejść i to z taką dojrzałością. Przepiękna opowieść, na pewno nie pozostawi Cię bez śladu, zmiany, zachwytu......

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania wyzwań dnia codziennego.

Choć powieść naszpikowana jest licznymi przemyśleniami i spostrzeżeniami, a niektóre z nich mają nawet wymiar terapeutyczny, to opowiedziana w niej historia nie stanowi wywodu filozoficznego. To realna opowieść o przyjaźni – przyjaźni niespotykanej, i chyba absolutnie nieakceptowalnej społecznie (przynajmniej w naszym kręgu kulturowym). Shūichi ma czterdzieści lat, a Kenta zaledwie osiem. Ale w ich relacji nie ma niczego nieprzyzwoitego, wręcz przeciwnie, ta ich symbiotyczna zależność sprawia, że ich życie staje się łatwiejsze. Bardziej znośne.

Lubię literaturę azjatycką za jej oszczędny charakter i totalne osadzenie w aspekcie kulturowym. „Wyspa bijących serc” trochę odchodzi od tego schematu na rzecz emocji i wydarzeń, które są ich nośnikiem. A wszystko to w rytm niezwalniającego tu-dum, tu-dum.

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania wyzwań dnia codziennego.

Choć powieść naszpikowana jest licznymi przemyśleniami i...

subtelna historia napisana w prosty, lekki sposób od pierwszych stron otula swoim komfortem i rozczula czytelnika. była piękna, ale liczyłam na to, że autorka poświęci więcej czasu tytułowej ,,wyspie bijących serc”, która ona intrygowała mnie najbardziej..

subtelna historia napisana w prosty, lekki sposób od pierwszych stron otula swoim komfortem i rozczula czytelnika. była piękna, ale liczyłam na to, że autorka poświęci więcej czasu tytułowej ,,wyspie bijących serc”, która ona intrygowała mnie najbardziej..

Przeczytana jednym tchem. Refleksyjna, wzruszająca. Miło spędzony czas.

Przeczytana jednym tchem. Refleksyjna, wzruszająca. Miło spędzony czas.

"Wyspa bijących serc" to wzruszająca, ale co ważne - nie ckliwa (!) historia, która opowiada o wyjątkowej relacji mężczyzny i chłopca.
40-letni Shuichi choruje na serce. Od dziecka otoczony był przez matkę wyjątkową opieką. Dbała ona, aby syn się nie stresował i nie doświadczał silnych emocji.
Przez to niejednokrotnie manipulowała jego wspomnieniami.
Po śmierci matki Schuichi wraca do rodzinnego domu, aby uporządkować rzeczy i swoje wspomnienia.
Natyka tam na młodego chłopca, który myszkuje w jego nieruchomości i wynosi różne przedmioty.
Kierowany ciekawością, a nie złością, postanawia nawiązać z nim kontakt.

Główny wątek przerywany jest rozdziałami zatytułowanymi "doki doki". Jest to japońska onomatopeja, która wyraża szybkie bicie serca. Świetnie pasuje to do tematyki poruszanej w książce.
W rozdziałach tych śledzimy rozmowy dwóch chłopców.

Na końcu powieści wszystko pięknie się splata i uzupełnia główną historię. Książka porusza temat miłości, zaufania, przyjaźni, przezwyciężania trudności. Pisana jest prostym językiem, dzięki czemu lekko i szybko się ją czyta.

Puenta "Aby być szczęśliwym, należy przede wszystkim umieć sobie to wyobrazić" bardzo trafnie podsumowuje tę książkę.

"Wyspa bijących serc" to wzruszająca, ale co ważne - nie ckliwa (!) historia, która opowiada o wyjątkowej relacji mężczyzny i chłopca.
40-letni Shuichi choruje na serce. Od dziecka otoczony był przez matkę wyjątkową opieką. Dbała ona, aby syn się nie stresował i nie doświadczał silnych emocji.
Przez to niejednokrotnie manipulowała jego wspomnieniami.
Po śmierci matki...