Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proza opuszczona przez autorkę. Niekochana, wyrywana ze szponów codzienności. Symboliczna, nienachalna, lekko somnambuliczna niczym „Sto lat samotności” Márqueza. Z bohaterami jako żywymi elementami literackiej scenografii, choć żadna z postaci nie wzbudziła mojej sympatii. Antypatii zresztą też nie.

„Rozbite lustro” Mercè Rodoredy to nietypowa saga rodzinna, opowiadająca o małżeństwach z rozsądku, niebezpiecznych namiętnościach, zazdrości i szaleństwie. Pokazująca perspektywę klasową w obliczu meandrów historii Hiszpanii XIX i XX wieku. To nie jest opowieść jednego bohatera, ani jednego horyzontu myślowego, raczej mamy tutaj do czynienia z twórczą wariacją, nieokiełznaną ramami, również tymi formalnymi. Rodoreda nie stosuje oddzielnej dialogizacji. Skupia się na szczegółach otaczającej rzeczywistości, przedmiotach, rzeczach materialnych, wystroju domu, ubraniach, roślinach w ogrodzie. Uwypukla i hiperbolizuje, nurzając się jedynie w tym, co uchwytne dla oka. Wydarzenia płyną wraz z osią czasu, ale nie w nich rozsmakowuje się autorka.

Rodoreda tworzy pejzaż niezwykły, zmierzający w jedną możliwą stronę – upadku. A wszystko to w odbiciu rozbitego lustra.

Proza opuszczona przez autorkę. Niekochana, wyrywana ze szponów codzienności. Symboliczna, nienachalna, lekko somnambuliczna niczym „Sto lat samotności” Márqueza. Z bohaterami jako żywymi elementami literackiej scenografii, choć żadna z postaci nie wzbudziła mojej sympatii. Antypatii zres...

Rozwiń

Zwiń

Soyang-ri Book’s Kitchen to przestrzeń wyjątkowa. To księgarnia i kawiarnia w jednym. Miejsce, gdzie czas leczy rany. Gdzie przeplatają się historie przypadkowo napotkanych ludzi, nieprzypadkowo rzuconych przez los w samo oko cyklonu zwanego przeznaczeniem.

Soyang-ri Book’s Kitchen to azyl, targany wiatrem, pachnący starą śliwą i oświetlony blaskiem księżyca. A ta wyjątkowa, wręcz magiczna aura staje się z kolei tłem dla nieśpiesznej fabuły powieści Kim Jee Hye „Kuchnia książek”. Yujin – główna bohaterka rzuca dotychczasowe życie i stawia wszystko na jedną kartę. Nie jest to jednak opowieść jednej postaci. Bo każdy, kto trafia do Soyang-ri Book’s Kitchen staje się bohaterem swojej własnej historii. Autorka nawiązuje do znanych klasyków literatury, ustami wykreowanych przez siebie postaci opowiada o książkach ważnych, inspiruje i zachęca do tego, aby sięgnąć po konkretne tytuły.

„Kuchnia książek” dopada czytelnika licznymi przemyśleniami, do tego stopnia, że z każdą kolejną stroną kiełkuje w nim myśl…

A może rzucić do wszystko i wyjechać w Bieszczady?
Nie jutro, nie za chwilę.
Teraz. Dziś.

Soyang-ri Book’s Kitchen to przestrzeń wyjątkowa. To księgarnia i kawiarnia w jednym. Miejsce, gdzie czas leczy rany. Gdzie przeplatają się historie przypadkowo napotkanych ludzi, nieprzypadkowo rzuconych przez los w samo oko cyklonu zwanego przeznaczeniem.

Soyang-ri Book’s Kitchen to az...

Rozwiń

Zwiń

Kanalia i łotr. Żydowski bokser i elegancik w apaszowskim wydaniu, który z jednej strony kieruje się w swoim życiu pewnymi zasadami, z drugiej jest całkowicie odczłonkowany od moralnego kręgosłupa. Bokser bez skrupułów, choć z wyrzutami sumienia. Mityczny półbóg. Tytułowy król. Jakub Szapiro. Postrach i legenda.

A wszystko to w scenerii nieśpiącej Warszawy, egzotycznej i pełnej dysonansu, którą zalewa wóda i polityczny niepokój, gdzie gangsterka przeplata się życiem codziennym mieszkańców stolicy końca lat 30-tych. Gdzie prawda historyczna rezonuje z fikcją literacką najwyższych lotów.

Powieść Szczepana Twardocha to kunsztowna narracja i strzelający epitetami niczym z karabinu maszynowego językowy warsztat – zachwycający pod każdym względem. Powieść „męska”, i jednocześnie łapczywie dobierająca się do ludzkiej wrażliwości.

Zaskakująca konstrukcyjnie, fabularnie i koncepcyjnie.
Umarł król, niech żyje „Król”

Kanalia i łotr. Żydowski bokser i elegancik w apaszowskim wydaniu, który z jednej strony kieruje się w swoim życiu pewnymi zasadami, z drugiej jest całkowicie odczłonkowany od moralnego kręgosłupa. Bokser bez skrupułów, choć z wyrzutami sumienia. Mityczny półbóg. Tytułowy król. Jakub Szapi...

Rozwiń

Zwiń

Wierzycie w anioły? W opiekunów, którzy czuwają nas waszym życiem i chronią przed złem tego świata? „Kołatanie” Artura Żaka to opowieść o tym, że poza światem materialnym otacza nas cały ogrom zjawisk metafizycznych, trudnych do okiełznania przez zmysły i ludzkie rozumienie.

Piotrek odwiedza pogrożoną w żałobie babcię Anielę. Z dala od miejskiego zgiełku staje się uczestnikiem wydarzeń targających pogrążoną w marazmie lat 90-tych wieś Strugi. Wydarzenia ze współczesnej linii fabularnej uzupełniają wspomnienia, retrospekcje oraz liczne dygresje. A wszystko to w rytm ludowych wierzeń, zabobonów i niełatwej przeszłości.

Na pół realistyczna, na pół symboliczna, pozbawiona fabularnej szczegółowości, osadzona w konkretnym miejscu na przestrzeni dekad – niczym „Dygot” Jakuba Małeckiego, powieść Artura Żaka wprowadza nas w świat odwiecznej walki dobra ze złem, czyhających na każdym kroku ludzkich nieszczęść i nie zawsze łatwych wyborów.

Wierzycie w anioły? W opiekunów, którzy czuwają nas waszym życiem i chronią przed złem tego świata? „Kołatanie” Artura Żaka to opowieść o tym, że poza światem materialnym otacza nas cały ogrom zjawisk metafizycznych, trudnych do okiełznania przez zmysły i ludzkie rozumienie.

Piotrek odwie...

Rozwiń

Zwiń

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania wyzwań dnia codziennego.

Choć powieść naszpikowana jest licznymi przemyśleniami i spostrzeżeniami, a niektóre z nich mają nawet wymiar terapeutyczny, to opowiedziana w niej historia nie stanowi wywodu filozoficznego. To realna opowieść o przyjaźni – przyjaźni niespotykanej, i chyba absolutnie nieakceptowalnej społecznie (przynajmniej w naszym kręgu kulturowym). Shūichi ma czterdzieści lat, a Kenta zaledwie osiem. Ale w ich relacji nie ma niczego nieprzyzwoitego, wręcz przeciwnie, ta ich symbiotyczna zależność sprawia, że ich życie staje się łatwiejsze. Bardziej znośne.

Lubię literaturę azjatycką za jej oszczędny charakter i totalne osadzenie w aspekcie kulturowym. „Wyspa bijących serc” trochę odchodzi od tego schematu na rzecz emocji i wydarzeń, które są ich nośnikiem. A wszystko to w rytm niezwalniającego tu-dum, tu-dum.

Tu-dum, tu-dum – tak bije ludzkie serce, niczym miarowy stukot pędzącego pociągu. Rytmicznie i nieprzerwanie. I dopóki bije, nie warto składać broni. Nie warto grzebać swoich marzeń i nadziei. I o tym właśnie jest „Wyspa bijących serc” Laury Imai Messiny. O odwadze do życia i podejmowania ...

Rozwiń

Zwiń