Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Paląca obsesja" utwierdziła mnie, że moja miłość do twórczości Mike'a Omera jest dobrze uzasadniona! Jest to tom trzeci, ostatni serii z Abby Mullen, mimo tego, jeśli macie chęć, możecie po tę historię sięgnąć bez znajomości tomów wcześniejszych - wszystko co trzeba, by zrozumieć zależności postaci, jest tutaj wyjaśnione.

W okolicy Wyoming doszło ostatnio do kilku makabrycznych podpaleń - ktoś spalił domy na odludziu, a w każdym z nich był związany wcześniej człowiek… Abby Mullen jest pewna, że wszystkie te zdarzenia są sprawką jednego osobnika - Mosesa Wilcoxa, przywódcy sekty, w której się wychowywała. Wilcox już wcześniej udowodnił, że jest ekstremalnie niebezpieczny, teraz jednak Abby musi się z nim ostatecznie rozprawić – on groził jej dzieciom! Na miejscu zjawia się też FBI - profilerka Zoe Bentley i agent Tatum, którzy nie są chętni do współdziałania z Abby, choć myślą tak samo - te zbrodnie to sprawka jednego człowieka. Która z kobiet jest w stanie przewidzieć zachowania sprawcy na tyle, by w końcu, po tylu latach została mu wymierzona sprawiedliwość?

Przyznam, że bałam się spotkania Abby z Zoe, bohaterki innej serii tego autora. Bo Zoe to twarda kobieta, która lubi dominować, Abby jest bardziej emocjonalna, bardziej czuła. Na szczęście autor ich losy połączył doskonale - to ciągle Abby pozostaje główną bohaterką, Zoe jest ciekawym dodatkiem. W ogóle kreacje psychologiczne postaci są doskonałe - nie tylko tych dwóch kobiet, ale i samego Wilcoxa, który prezentuje nam swoją skomplikowaną, psychopatyczną osobowość. Intryga prowadzona tak, że gdzieś tak od środka książki po prostu NIE DA się odłożyć! Co za napięcie, co za emocje! Co za perfekcyjne zamknięcie historii. Jestem zachwycona, to najlepszy finał trylogii Omera z trzech, jakie napisał! Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/palaca-obsesja-mike-omer.html

"Paląca obsesja" utwierdziła mnie, że moja miłość do twórczości Mike'a Omera jest dobrze uzasadniona! Jest to tom trzeci, ostatni serii z Abby Mullen, mimo tego, jeśli macie chęć, możecie po tę historię sięgnąć bez znajomości tomów wcześniejszych - wszystko co trzeba, by zrozumie...

Rozwiń

Zwiń

Do serii kryminalnej Oblicza śmierci autorstwa Nory Roberts, którą autorka tworzy już od 29 lat pod pseudonimem J.D. Robb podchodzę czysto i wyłącznie rozrywkowo. Czytam ją już od dwóch bodajże lat, te najnowsze tomy i każdy kolejny przynosi mi niezły relaks. A w tym roku (2024) Wydawnictwo Świat Książki wzięło się za jej wznowienie dzięki czemu możemy uzupełnić braki w biblioteczce i w historii głównej bohaterki. “Sława i śmierć” to tom drugi, który w oryginale wydany był w 1995 roku…

Nowy Jork, niedaleka przyszłość. Eve, od kilku miesięcy rozkwitająca w szczęśliwym związku z Roarkiem, dostaje do prowadzenia kolejne śledztwo. Te jednak jest wyjątkowe, gdyż przydział przyszedł z góry, a sprawa będzie mocno medialna. Ofiarą morderstwa padła znana prokuratorka, która ponadto była bliską przyjaciółką rodziny komendanta policji… Przed Eve zatem trudne zadanie przepytywania świadków i grzebania w przeszłości kobiety, która za kratki wsadziła ogromną liczbę złoczyńców. Jednak czy na pewno o to chodzi? Gdy kilka dni później ujawniona zostaje nowa ofiara, sprawa staje w martwym punkcie, bo poza sprawcą zdają się nie mieć dosłownie nic wspólnego… Zatem jak znaleźć tego, kto dopuścił się tych zbrodni?

Intryga kryminalna, po tym jak zostaje zawiązana, zdaje się na trochę schodzić na drugi plan - autorka skupia się na Eve, na tym jak bohaterka zmienia się pod wpływem związku z Roarkiem. Jest tu więc dużo wątków romansowych, takich typowych dla takiego gatunku, co mnie samej, jako że romansów zwyczajnie nie lubię, dosyć przeszkadzało. W drugiej połowie powieści jednak wracamy do kryminału, a zagadka zaskakuje - osadzona na klasycznych zasadach dedukcji, wymusza na czytelniku refleksje, tematy, które aktualne były 30 lat temu, i które niestety aktualne są nadal. Oceniam 6,5/10, a więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/sawa-i-smierc-jd-robb.html

Do serii kryminalnej Oblicza śmierci autorstwa Nory Roberts, którą autorka tworzy już od 29 lat pod pseudonimem J.D. Robb podchodzę czysto i wyłącznie rozrywkowo. Czytam ją już od dwóch bodajże lat, te najnowsze tomy i każdy kolejny przynosi mi niezły relaks. A w tym roku (2024) Wydawnictw...

Rozwiń

Zwiń

“Demony Babiej Góry” Ireny Małysy to historia niesamowicie poruszająca, chyba dlatego, że tak bliska zwyczajnemu człowiekowi… To tom czwarty serii z Baśką Zajdą, ale równie dobrze możecie po nią sięgnąć bez znajomości jej wcześniejszych przygód.

Historia zaczyna się w momencie, gdy Basia wraz ze swoją mamą ruszają na wakacje nad morze. Przytłoczona ciągle tak niedawnymi wydarzeniami, chce odpocząć i podleczyć swoje blizny, jednak na miejscu szybko zaprząta ją zagadka kryminalna - właścicielka, u której chciałam wynająć miejsce noclegowe, zniknęła… Do tej samej wioski, tylko że ponad 50 lat wcześniej, trafia Jadzia, również góralka, która spod Babiej Góry uciekła próbując zostawić swoje demony za sobą. Trafia do państwowego gospodarstwa rolnego wraz ze swoim nastoletnim synem. Czy zmiana miejsca pomoże? I czy w Marucicach w końcu odnajdą spokój?

Akcja powieści prowadzona jest dwutorowo, naprzemiennie współcześnie i w przeszłości. Obydwa czasy autorka oddaje doskonale, mocno osadzając historię w tym małym nadmorskim miasteczku, wierzeniach i po prostu życiu jego mieszkańców. Intryga kryminalna prowadzona jest spokojnie, ale tak, że nawet nie wiemy, kiedy wciąga nas tak, że książki zwyczajnie nie chce się odkładać. Czy to ta zagadka, czy po prostu ogromna sympatia i zrozumienie, jakie wzbudzają obydwie bohaterki? Bo mimo że na różnym poziomie, to obydwie pozwalają nam doświadczyć swoich emocji, poczuć to, co one, a dzięki temu zaczynamy myśleć o tematach, które mogą przynieść nową wrażliwość na to, co wokół nas… Rewelacyjna książka, która niesie rozrywkę, ale i coś więcej. Gorąco polecam! Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/demony-babiej-gory-irena-maysa_27.html

“Demony Babiej Góry” Ireny Małysy to historia niesamowicie poruszająca, chyba dlatego, że tak bliska zwyczajnemu człowiekowi… To tom czwarty serii z Baśką Zajdą, ale równie dobrze możecie po nią sięgnąć bez znajomości jej wcześniejszych przygód.

Historia zaczyna się w momencie, gdy Basia ...

Rozwiń

Zwiń

Kornwalia kojarzy nam się z zielonymi łąkami i szorstkością natury, prawda? Małymi wioskami, w których życie toczy się ciągle tak samo, niezależnie czy jesteśmy w XX czy XXI wieku. Dla Flory Steele, bohaterki serii kryminałów cosy crime Merryn Allingham jednak jest to również miejsce z ponurą historią z czasów II wojny światowej, w którym ktoś może czyhać na życie jej i towarzyszącego jej autora kryminałów Jacka Carringtona…

Bo Flora właśnie jedzie na wakacje! Co prawda nie za daleko, ale jednak zostawia swoją księgarnię pod opieką innych... Jedzie z Jackiem do Kornwalii - on ma pisać książkę, ona trochę pomagać mu z researchem, ale przede wszystkim odpoczywać. Jednak my dobrze wiemy, że Flora nie potrafi w miejscu usiedzieć, nic więc dziwnego, że w momencie, gdy znajduje trupa w kornwalijskim ogródku, sama angażuje się w śledztwo… Tylko czy raczej nie powinna trzymać się od tego z daleka, dokładnie tak jak było to napisane w liście z pogróżkami, który otrzymali jeszcze przed wyjazdem?

“Morderstwo o poranku” to tom trzeci serii, jednak równie dobrze można go czytać osobno, po prostu dla zagadki kryminalnej, która w tym tomie jest chyba najpoważniejsza z wszystkich trzech, gdyż mocno osadza nas w czasach II wojny światowej, wśród wojsk alianckich, które wtedy stacjonowały w pobliżu miejsca zatrzymania się Flory i Jacka. Jest rok 1956, a intryga prowadzona jest spokojnie, jest w niej wyraźna nuta niepewności, tajemniczości. Do tego dochodzi lokalny folklor, zabytki i akcja osadzona w malutkiej, zamkniętej społeczności ze sporą liczbą plotek, którymi szczodrze dzieli się z Florą jedna z postaci. Kornwalia, choć mordercza, jest nadal bardzo przyjemna… Oceniam 7,5/10 i jak zawsze czekam na kolejny tom! A więcej o tym napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/morderstwo-o-poranku-merryn-allingham.html

Kornwalia kojarzy nam się z zielonymi łąkami i szorstkością natury, prawda? Małymi wioskami, w których życie toczy się ciągle tak samo, niezależnie czy jesteśmy w XX czy XXI wieku. Dla Flory Steele, bohaterki serii kryminałów cosy crime Merryn Allingham jednak jest to również miejsce z pon...

Rozwiń

Zwiń

W książkach zawsze ważna jest dla mnie warstwa psychologiczna, lubię sięgać po historie, które nie niosą tylko czystej rozrywki, ale które też wnoszą coś do mojej wrażliwości, mojej świadomości. I przyznam, że kompletnie się tego nie spodziewałam, ale właśnie tę potrzebę spełniła nowa książka Maxa Czornyja pt. “Wszyscy jesteśmy mordercami”.

Jest to historia Klausa i Poli. On to profesor etyki, którego normalne, w miarę szczęśliwe życie zostaje jednego wieczoru wywrócone o sto osiemdziesiąt stopni, a każdy kolejny dzień szykuje dla niego coraz większe pogrążanie się w problemach. Ona to detektywka, policjantka, która zajmuje się sprawą napaści na Klausa i jego żonę. Obydwoje doświadczani przez życie, obydwoje kierujący się w nim twardymi zasadami. Tylko czy zasady istnieją mimo wszystko? Czy jednak stosowanie się do nich ma swoje granice? Który moment jest tym, kiedy wszystko, co do tej pory się wyznawało, przestaje się liczyć?

Opowiedziana w narracji pierwszoosobowej przed dwójkę narratorów, w której tak naprawdę wszystko jest tylko nośnikiem do refleksji, do zastanowienia się nad moralnością, nad wartościami i priorytetami. Intryga kryminalna, tak samo jak styl, w jakim powieść jest pisana, są dosyć proste, a jednak jest w nich coś takiego, co faktycznie zajmuje - może to właśnie te przesłanie, te szukanie granicy, ta próba postawienia się w sytuacji postaci. Ale czy faktycznie jesteśmy w stanie postawić się w ich miejscu, jeśli sami czegoś takiego nie przeżyliśmy? Czy człowiek jest w stanie na świat patrzeć inaczej niż przez pryzmat swojego ja? Powieść krótka, ale dosadna, może i nieco przygnębiająca, przynajmniej momentami, ale na pewno zadająca podstawowe, bardzo interesujące pytania. Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/wszyscy-jestesmy-mordercami-max-czornyj.html

W książkach zawsze ważna jest dla mnie warstwa psychologiczna, lubię sięgać po historie, które nie niosą tylko czystej rozrywki, ale które też wnoszą coś do mojej wrażliwości, mojej świadomości. I przyznam, że kompletnie się tego nie spodziewałam, ale właśnie tę potrzebę spełniła nowa ksią...

Rozwiń

Zwiń

Moja znajomość z piórem Macieja Siembiedy trwa od 2018, kiedy Kryminał na talerzu jeszcze nie istniał. I właśnie dlatego na blogu nie znajdziecie recenzji dwóch pierwszych tomów serii z Jakubem Kanią: “444” i “Miejsce i imię”. To znaczy - do dzisiaj nie znaleźlibyście, bo teraz następuje zmiana: dzięki nowemu wydaniu debiutu autora “444” mogę ten jeden brak uzupełnić! Teraz, w maju tego roku, “444” zostało wydane ponownie w nowej szacie graficznej, w Wydawnictwie Agora, a co najważniejsze - poprawione, lekko zmienione, nieco odchudzone. I choć nie porównam Wam szczegółowo czym się obydwa wydania różnią, to widzę po ocenie - teraz tę historię oceniam wyżej!

Historia “444” rozpoczyna się od wtopy prokuratury IPN-u, przez którą Kuba dostaje polecenie nawiązania współpracy z pewnym dziennikarzem - ten o wtopie napisze pozytywnie, a w zamian prokuratura zajmuje się tematem, do którego od dawna usilnie ich namawia - obrazem Matejki “Chrzest Warneńczyka”, który od czasów II wojny światowej jest zaginiony, a z którym wiąże się pewna przepowiednia opierająca się na cyfrze 4…

Z perspektywy czasu muszę przyznać, że “444” było debiutem odważnym, bo historia jest skomplikowana na wielu poziomach: poczynając od przekroju przez tysiąclecia, różnych państw, kultur i religii, aż po temat od lat nas zaprzątający - terrorystów, którzy w imię wiary zdolni są do najgorszych okropności. A jednak historia prowadzona jest bardzo lekko, bardzo zajmująco i rozrywkowo, tak że czytanie, to sama przyjemność. Akcja toczy się naprzemiennie: współcześnie i w przeszłości, a główny bohater jest tak sympatyczny, że nie sposób odmówić mu dalszej znajomości. Powieść wzbudzająca wielki podziw, wielki respekt co do umiejętności i wiedzy autora. Gorąco, przegorąco polecam! Idealny moment dla tych, co Siembiedy jeszcze nie znają - zaczynajcie! Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/444-maciej-siembieda.html

Moja znajomość z piórem Macieja Siembiedy trwa od 2018, kiedy Kryminał na talerzu jeszcze nie istniał. I właśnie dlatego na blogu nie znajdziecie recenzji dwóch pierwszych tomów serii z Jakubem Kanią: “444” i “Miejsce i imię”. To znaczy - do dzisiaj nie znaleźlibyście, bo teraz następuje z...

Rozwiń

Zwiń

Niby szczury, ale jednak piżmaki - i to, co w nowej książce Krzysztofa A. Zajasa “Taniec piżmowych szczurów” wyczyniają, wizualnie musi być naprawdę magiczne!

Historia rozpoczyna się na targach książki w Krakowie, gdzie Wiktor Szczęsny podpisuje swoją najnowszą książkę pt. “Gertruda”. Na stoisku podchodzi do niego pewien mężczyzna, zaczyna mówić o którejś ze starszych książek i zaprasza na kawę. Autor się wymiguje, ale później przypadkiem w kawiarni i tak go spotyka, a ten mówi mu o domie na wsi w Podborzu, który chce mu ofiarować… Wiktor nie traktuje tego poważnie, ale gdy wracając do domu spotyka go pewna zmieniająca jego wygodne życie sytuacja, impulsywnie dzwoni do mężczyzny i darowiznę przyjmuje. I nagle jest w obcym domu, bez samochodu, telefonu i zasięgu internetowego. A kiedy przychodzi noc, zaczynają dziać się dziwne rzeczy …

Głównym bohaterem, a zarazem narratorem historii jest pisarz, co jest naprawdę świetnym zabiegiem - raz, że autor, Krzysztof Zajas, może nam trochę poprzemycać własnych pisarskich doświadczeń, dwa, że poprzez bujną wyobraźnie narratora fikcja miesza się z realnością – tzn. jego realność, która dla nas jest fikcją, a więc jego fikcja, to dla nas fikcja w fikcji. Cała historia jest właśnie w taki sposób pokręcona, narrator opisuje ją w stylu uszczypliwie-gawędziarskim, zasypuje spostrzeżeniami, przez co fabuła gmatwa się jeszcze mocniej. Intryga, oczywiście korzysta z wątków nadprzyrodzonych, ale również jest wielowątkowa i można ją różnie interpretować. Podoba mi się ta wieloznaczność, ta gra z czytelnikiem, jaką autor prowadzi. Może literatura grozy to nie całkiem mój gatunek, ale przy książce Zajasa i tak bawiłam się naprawdę dobrze! Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/taniec-pizmowych-szczurow-krzysztof.html

Niby szczury, ale jednak piżmaki - i to, co w nowej książce Krzysztofa A. Zajasa “Taniec piżmowych szczurów” wyczyniają, wizualnie musi być naprawdę magiczne!

Historia rozpoczyna się na targach książki w Krakowie, gdzie Wiktor Szczęsny podpisuje swoją najnowszą książkę pt. “Gertruda”. Na...

Rozwiń

Zwiń

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej nocy mężczyzna od lat szykujący się do zbrodni, w końcu ją popełnia, choć jego przygotowanie jednak nie uwzględniło wszystkiego… Kolejnego dnia do okolicznego lasu zostaje ściągnięty najlepszy białostocki śledczy w wydziale zabójstw - znalezione zostało ciało dziewczyny, ciało, które ktoś próbował spalić. Policja przy rozpytaniu w wiosce, w domku na skraju odkrywa kolejne ciało - to mężczyzna w średnim wieku, zabity nożem. Czy możliwe, by te zbrodnie się nie łączyły? Jak na tak małą miejscowość, to bardzo wątpliwe, zatem śledczy przyjmują pewną hipotezę… A czytelnik dobrze wie, że nie jest ona właściwa.

Książka zaczyna się bardzo niepozornie. Mamy kilka różnych postaci, które zdają się ze sobą nie łączyć, a ich poczynania są jakby chaotyczne… I tak czytamy niepewni co przed sobą mamy, aż nagle okazuje się, że książki nie da się odłożyć - te zwyczajne życia tak absorbują, że po prostu musimy wiedzieć co się z nimi stanie i jak finalnie wszystko połączy się w całość. Jest to kryminał bardzo nieszablonowy, bo tak naprawdę wiemy kto zabił - teraz tylko szukamy i próbujemy zrozumieć motyw, jak i obserwujemy poczynania policji niepewni czy w końcu wpadną na właściwy trop. To historia psychologiczna, w to, jak jedno choćby niepozorne wydarzenie może doprowadzić do wielu prawdziwych tragedii jest prawdziwym celem, jest najważniejsze. Jestem pod wielkim wrażeniem i polecam wszystkim, którzy lubią spokojne psychologiczne historie kryminalne. Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2024/05/wiatr-marcin-silwanow-recenzja.html

O wpływie silnego wiatru powodującego w ludziach niepokój pisał kiedyś Sławek Gortych, teraz robi to Marcin Silwanow w swojej drugiej powieści kryminalnej pt. “Wiatr” - ale w całkiem inny sposób, w całkiem innym miejscu...

Historia toczy się w małej wiosce w okolicach Białegostoku. Pewnej...

Rozwiń

Zwiń