Jesteśmy społecznością, która kocha książki

OKO PRZYSZŁOŚCI

„Era” to druga powieść w dorobku Kamila Piechury. Młody autor zadebiutował dwa lata temu. Nowa książka wyszła spod skrzydeł wydawnictwa Filia. Czy to początek nowej ery?

Oliwier Falk jest człowiekiem sukcesu. Założona przez niego przed laty niewielka firma Ansa ma niepowtarzalną szansę zaistnienia na międzynarodowym rynku. Zbliżają się długo wyczekiwane przez Oliwiera targi w Hanowerze, na których zaprezentowana zostanie Era – niesamowite osiągnięcie najnowszej technologii. Sztuczna inteligencja, która wymyka się poza ramy techniki znanej ludzkości do tej pory. Jednak świat, w którym żyje Falk zostanie wywrócony do góry nogami. Tuż przed wielką inauguracją Ery, w tajemniczym wypadku ginie przyjaciel Oliwiera, który jest także czołowym architektem wielkiego projektu. Niebawem świat obiegnie straszna transmisja relacjonowana na żywo. Czy Era wykroczyła poza swoje ramy i zwróciła się przeciwko swoim ojcom?

Thriller osadzony w realiach nowych technologii przyszłości? Kamil Piechura serwuje nam zupełnie nową odsłonę gatunku. Zabiera nas do świata, w którym to, co wielkie miesza się z tym, co podłe i brudne. Do świata Ery, która stać może się nadzieją dla ludzi. Lub ich przekleństwem. Zupełnie nowatorski sposób podejścia do literatury i omawianej w niej tematyki. Od początku ta powieść chwyta. Piechura nakreśla nowy, nieznany dotąd świat. Potrafi przekładać złożony język informatyki na ten, który jest dla czytelników zrozumiały. Umiejętnie budowane napięcie sprawia, że ta książka totalnie nas angażuje. Już od pierwszych stron czytałam ją z poczuciem, że to jest to, na co długo czekałam. Totalne zaskoczenie. Książka napisana żywym językiem, szokująca i wywołująca efekt „wow”. To coś czego jeszcze nie było. To po prostu nowa era.

Jak to możliwe, że młody, niedoświadczony autor zaserwował taką powieść? Nie chodzi tu wyłącznie o to, że sięgnął po rzadko opisywaną tematykę. Najważniejsze jest to jak to zrobił. W stylu największych mistrzów gatunku. Tak, jak gdyby to nie była druga powieść młodzieńca aspirującego do wkroczenia na literacki rynek, lecz napisana przez kogoś z dużym wyczuciem, funkcjonującego już na rynku od lat. Na uwagę na pewno zasługuje język narracji. Piechura sprawnie prowadzi swoją opowieść. Pisze w sposób niezwykle dojrzały, potrafi słowami przekazywać emocje, komponuje zdania bardzo inteligentnie. „Erę” czyta się w poczuciu, że pisarz włożył w nią dużo pracy. Zadbał o to, by czytelnik został potraktowany z należytym mu szacunkiem, a po skończoej lekturze pozostał usatysfakcjonowany. Powinno się tę powieść pokazywać nie tylko początkującym, ale także wielu funkcjonującym już autorom, by mogli zobaczyć jak wygląda dobrze napisana literatura. Ten literacki język Piechury urzeka i czaruje. Pozostawia nas także z refleksją jak często padamy ofiarami autorów, którzy nie uważają za ważne dostarczenia nam kompetentnie napisanej historii. Sam fakt, że „Era” jest opowieścią o nowych technologiach niechaj nikogo nie przeraża. Nie trzeba być znawcą tego typu zagadnień, by dobrze się w tej historii odnaleźć. Kamil Piechura zadbał o to, by napisać tę książkę w sposób przystępny i zrozumiały także dla laików. Nie napotkałam żadnych problemów ze zrozumieniem zamysłu autora. „Era” jest po prostu dobrze napisaną historią. Bardzo dobrze napisaną. Piechura ma nieskażony ciasnotą umysł. Miał interesujący pomysł na fabułę i opisał go po prostu brawurowo. Powieść zaskakująca, świeża i zupełnie odmienna od tego czym karmi nas rynek książki. Książka, która dostarczy wrażeń każdemu, kto ceni zagadkowe i nieoczywiste thrillery. A dodatkowo jest to opowieść, którą można szeroko interpretować. Składa się z wielu przenikających się warstw. Jest to opowieść o marzeniach, o potędze ludzkiego umysłu, o pasji, ale także o nieprzewidzianych skutkach ślepego dążenia do celu, o lęku i zaburzonych priorytetach.

Dawno już żadna powieść nie wywoła we mnie tak szerokiej gamy uczuć. „Era” posiada wszystkie te cechy, które cenię w książkach, a jednocześnie ponad nie wykracza. To coś, czego polski rynek jeszcze nie doświadczył. Nowa jakość literatury popularnej wnosząca ją na nieznany dotąd poziom. To powieść, którą pamięta się długo. Zawsze. Na scenę wkracza Samuel Blom – śledczy, który nie zna dróg na skróty. Kilka postaci zasługuje tu na uwagę, ale najważniejsza jest sama historia, która jest tak dobrze opowiedziana, że obroniłaby się nawet bez udziału charakterystycznych bohaterów. „Era” jest dobrą historią. Wierzę w to, że dobra historia broni się zawsze. Kamil Piechura postawił poprzeczkę bardzo wysoko. Nie tylko sobie, ale też wszystkim młodym twórcom. Wytyczył szlak i udowodnił, że można, nawet nie mając doświadczenia, napisać coś bardzo dobrego. Jednak nie tylko fabuła jest istotna, ale także sposób jej opowiedzenia. I tutaj Piechura zmiótł kokurencję z planszy. Powieść inna od wszystkich, makabryczna, ale mądra. Wyśmienita. Zadowoli nawet koneserów. Nie wiem czy kiedykolwiek przeczytam lepszy thriller polskiego autora. Ta książka to najprawdziwszy diament. I dobra lekcja dla wszystkich : czytelników, krytyków, innych autorów. Nie ma żadnego sensu tracić życia na miałkie książki jeżeli można sięgnąć po coś na takim wysokim poziomie. „Era” wytyczy nowe szlaki. I mam szczerą nadzieję, że Kamil Piechura nie zawaha się ich eksplorować. Sztuczna inteligencja nie jest już zagadnienieniem rodem z filmów s-f. Coraz śmielej przenika do naszej codzienności. I już dziś staje się przyczynkiem do debaty o tym, czy jest przyszłością czy początkiem zagłady świata, który znaliśmy do tej pory. Doskonała historia zwieńczona fenomenalnym finałem. Książka na miarę nowej ery thrillera. Diabeł gorąco poleca.

OKO PRZYSZŁOŚCI

„Era” to druga powieść w dorobku Kamila Piechury. Młody autor zadebiutował dwa lata temu. Nowa książka wyszła spod skrzydeł wydawnictwa Filia. Czy to początek nowej ery?

Oliwier Falk jest człowiekiem sukcesu. Założona przez niego przed laty niewielka...

Rozwiń

Zwiń

W LABIRYNCIE PAMIĘCI

„Wróć do mnie” Małgorzaty Mikos to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Opowiada losy kilkorga przyjaciół, których beztroskie życie przerwał wybuch wojny. Ścieżki, które musieli przejść nie były łatwe. Ta historia to podróż na wschód, w okolice Lwowa, gdzie miejscowa ludność przeżyła niewyobrażalny koszmar. Powieść ukazała się nakładem wydawnictwa Skarpa Warszawska.

Beata, Szymon i Adam to trójka przyjaciół, którzy od lat wiedzą, że połączeni są losami swoich dziadków. Podejmują decyzję o podróży do Lwowa, gdzie chcą odnaleźć historię swoich przodków. Spotykają się tam z Heleną Bilińską – kobietą, która znała ich dziadków. Wraz z nią udają się do Buska, niewielkiego miasta leżącego blisko Lwowa. To tam znajduje się pewna chata. Tajemniczy dom, który jest wrotami do przeszłości. Przeszłości, która może zmienić oblicze teraźniejszości. Wsłuchani w opowieść Heleny poznają historię swoich rodzin. Czy ta wyprawa okaże się dla nich mostem łączącym ich z przeszłością? Czy odnajdą odpowiedzi na nurtujące od lat pytania?

Początkiem dla opisanej przez Małgorzatę Mikos hitorii jest koniec sierpnia 1939 roku. Lwów to tętniące życiem, gwarne miasto. Jego mieszkańcy nie wiedzą jeszcze jak bardzo odmieni się ich życie w najbliższych tygodniach. Gdy wcieleni w szeregi armii młodzieńcy biorą udział w uroczystej defiladzie, zarówno oni sami jak i ich bliscy, są pewni, że wkrótce ponownie się spotkają. Nie wiedzą, że mało kto powróci bezpiecznie do domu... Wybuch wojny i okupacja sowiecka zamienią życie lwowian w piekło. Piekło, z którego podniosą się tylko nieliczni. „Wróć do mnie” to opowieść o zwyczajnych ludziach, których świat obrócił się w popiół. Pokolenia dotkniętego tragedią wojny. Wojny, która zniszczyła, zdeptała, pogrążyła w niepamięci dotychczasowe życie. To, co narzuci im los, a także to jakie podejmą decyzje, zaważy na całym ich dalszym życiu. Małgorzata Mikos opisuje życie mieszkańców tamtych terenów w niezwykle malowniczy sposób. Z uczuciem podchodzi do historii swoich bohaterów. Nakreśla wspaniałe pejzaże tych ziem, ich kwiecisty koloryt i głębię otaczającej przyrody. Bardzo barwne i chwytające za serce opisy są dużym atutem tej historii. Jednakże najważniejsi tutaj są ludzie. Zofia, Helena, Staszek, Mikołaj, to tylko kilkoro bohaterów tej powieści. Młodzi, pełni życia ludzie, którzy świat pierwszych miłości i marzeń porzucić muszą na rzecz przetrwania. W samym środku otchłani zła jaką jest wojna, przyjdzie im walczy o godność, ojczyznę i bliskich. Rzuceni w wir wydarzeń, które zmiatają z powierzcni ziemi nawet najsilniejszych, będą musieli stanąć oko w oko z własnym człowieczeństwem. Sugestywne opisy, dopracowany literacko język i głębia tej powieści sprawiają, że porusza one czułe struny w duszy czytającego. Wywołuje poczucie bezsilności, niesprawiedliwości i autentycznie wzrusza. Autorce udalo się napisać historię dogłębnie przeszywającą autentyzmem. Odnoszę wrażenie, że to taka opowieść, która wypłynęła z serca.

Wojna oraz idące wraz z nią rozpacz, nędza i głód, to coś co zmienia kaliber całego dotychczasowego życia. Obnaża wszystkie instynkty, także te najniższe. Sprawia, że jedni stają się bohaterami, a inni oprawcami. Jedni wsławiają się czynami wielkimi, a innych toczy zezwierzęcenie. Małgorzata Mikos ukazuje wszelkie możliwe odcienie tego mrocznego czasu bazując na historiach zupełnie przeciętnych ludzi, którzy zostali wyrwani ze swojego bezpiecznego świata. Postaci przez nią stworzone posiadają liczne cechy, które sprawiają, że wydają się nam bliscy. Ich codzienność, strach o los swój i najbliższych, opowiedziane są z dużym pietyzmem. Mikos ukazuje upadek społeczeństwa. Śmierć, tortury, tragedie rodzin. Jest i druga strona – narodziny, nadzieja, miłość i wiara w to, że kiedyś okrutny, zbrodniczy czas się skończy, a wszyscy bezpiecznie powrócą do domu. Książka napisana przejrzyście, ładnym językiem, przyjemna stylistycznie. Mimo okrucieństwa zawartego w historiach bohaterów, nie brakuje tu nadziei. To piękna powieść o przyjaźni, wierze i nadziei na lepsze jutro. A także o wartości wspomnień, o tym, by zachować je dla potomnych. Poruszająca literacka podróż do czasów najczarniejszych lat w historii świata.

„Wróć do mnie” to powieść, która wymaga od czytelnika skupienia. Styl autorki sprawia, że tę książkę dobrze się czyta, ale poruszona w niej tematyka swoją złożonością i smutkiem sprawia, że warto w trakcie lektury zatrzymać się i pochylić nad tą opowieścią. Wczuć w losy postaci i zastanowić się jakich my dokonalibyśmy wyborów będąc na ich miejscu. Wspaniała historia o pielęgnowaniu przeżyć zaklętych we wspomnieniach i miłości do małych ojczyzn. Diabeł gorąco poleca.

W LABIRYNCIE PAMIĘCI

„Wróć do mnie” Małgorzaty Mikos to opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach. Opowiada losy kilkorga przyjaciół, których beztroskie życie przerwał wybuch wojny. Ścieżki, które musieli przejść nie były łatwe. Ta historia to podróż na wschód, w okolice Lwowa,...

Rozwiń

Zwiń

DUSZE, KTÓRYCH GŁOSY NIE CICHNĄ

„Wianki i wiano” to drugi tom serii „Zakryte lustra” autorstwa Ewy Cielesz. Kontynuacja losów ziemiańskiej rodziny Stalickich w niepewnych czasach pierwszej połowy dziewiętnastego wieku, Zrywy narodowościowe, codzienność wiejskiego życia i wielkie namiętności. Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Axis Mundi.

Po klęsce Powstania Listopadowego w kraju dzieje się bardzo źle. Administracja carska szuka coraz to nowych sposobów na prześladowanie Polaków. Oddalony od Warszawy dworek w Przylipiu nie stanowi już oazy spokoju. Nawet tutaj dotarły rosyjskie reperkusje. Życie Stalickich toczy się dotychczasowym trybem, choć nie sposób nie odczuć, że wkradł się w nie strach. Edwardowi, synowi Rozalii, wydaje się, że może w końcu odnaleźć małżeńskie szczęście. Staś i Zosia rosną i z każdym dniem pokazują swoje silne charaktery. Rozalia nadal, niczym mityczny Cerber, stoi na czele rodu walcząc o to, by nie utracił swojej znakomitości. Jednakże los bywa bardzo przewrotny i niebawem nad dom rodzinny nadciągają czarne chmury... Czy Stalickim uda się zachować jedność w obliczu nowych, tragicznych wydarzeń? Czy skrywane namiętności i żale staną na drodze szczęściu?

Z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po drugą odsłonę cyklu „Zakryte lustra”. Pierwszym tom przeczytałam praktycznie jednym tchem. Ewa Cielesz misternie uplotła opowieść o rodzinie, która mimo przeciwności losu, trwa w swojej sile. Dogłębna analiza zwyczajów, zachowań i tradycji dawnej Polski robiły na mnie duże wrażenie. Nie inaczej jest także w tomie drugim. Spotykamy znanych nam już bohaterów, ale także pojawiają się nowe osoby. Każda z tych postaci to barwna indywidualność. Nie da się jednak nie zauważyć, że w tej sadze prym wiodą kobiety. To one są matkami, gospodyniami, kochankami. Niosą na swych barkach trud utrzymania domu i scalania rodziny. To kobiety silne, które często wykraczają poza ramy epoki. Portrety kobiece w tej powieści są naprawdę bardzo udane. Każda z nich, mimo iż zupełnie inna, jest napisana żywym językiem, obdarowana licznymi cechami charakteru, niejednoznaczna a to sprawia, że są one wiarygodne. Czy to dama czy służąca, autorka zadbała o to, by każda z tych kobiet posiadała duszę. Pięknie napisana powieść, która poraża sugestywnością opisów, świetnie oddaje ducha tych ponurych czasów i wprowadza czytelnika w świat przepełniony uczuciami. Ewa Cielesz posługuje się pełnym urody językiem i przykłada dużą wagę do słów. Prowadzona przez nią narracja jest płynna, bardzo przyjemna w odbiorze i sprawiająca, że emocje wręcz kipią w tej historii.

„Wianki i wiano” są godną kontynuacją „Snów i przebudzeń”. Pisarka zachowała wysoki poziom literacki i z dużą sprawnością pokierowała dalszymi losami swoich bohaterów. Drobiazgowość z jaką opowiada Cielesz jest wręcz uderzająca. Możemy poczuć się jak widzowie oglądający spektakl. Codzienne życie we dworku, rytuały towarzyszące świątecznym przygotowaniom, przesądy i wierzenia niespotykane dziś, odzwierciedlone są w sposób bardzo przekonujący. Autorka potrafi ukazać zwyczajne życie, małe radości, uczucia targające bohaterami, ich rozterki i wewnętrzną walkę tak, że odbieramy tę powieść bardzo emocjonalnie. Książka napisana z dużym kunsztem, pełna nasyconych kolorów, ujmująca swoją prostotą. Odnoszę wrażenie, że Ewa Cielesz pisze w sposób naturalny ciesząc się budowaniem swojego literackiego świata. Nie sięgam często po sagi rodzinne, a tutaj jestem po prostu oczarowana. Cała gama postaci, które zapisują się w pamięci, spraw wielkiej wagi i tych całkiem małych, ale jakże ważnych dla konkretnego człowieka. Nienawiść, żal, strata, ale także miłość, przywiązanie i duma – w tej książce znajdziemy wszystko to, co sprawia, że bardzo trudno jest porzucić tę literacką epopeję.

Dzieje rodziny Stalickich ukazane na tle wielkiej historii. W czasach, gdy państwo polskie nie istniało na mapie, ale w sercach Polaków nigdy nie umarło. Pod jarzmem rosyjskiego zaborcy, który okrutnie karał niepokornych, a na każdy narodowościowy zryw odpowiadał przemocą. Potężna machina dziejowa przetaczająca się przez Europę i pożerająca niewinnych. I mały dworek w oddalonej od miasta wsi, gdzie nieliczna rodzina stara się zachować swoją dumę. Napisana z rozmachem i dogłębnie poruszająca historia. Zachwycająca językowo i stylistycznie. Diabeł mocno poleca.

DUSZE, KTÓRYCH GŁOSY NIE CICHNĄ

„Wianki i wiano” to drugi tom serii „Zakryte lustra” autorstwa Ewy Cielesz. Kontynuacja losów ziemiańskiej rodziny Stalickich w niepewnych czasach pierwszej połowy dziewiętnastego wieku, Zrywy narodowościowe, codzienność wiejskiego życia i wielkie ...

Rozwiń

Zwiń

ZEMSTA WIELKICH BOGÓW

Spod skrzydeł wydawnictwa Initium wyfrunęła debiutancka powieść Adama Wyrzykowskiego. „Klątwa Czarnoboga” to pierwszy tom serii „Bliskie spotkania czarciego stopnia”. Książka pod patronatem portalu Lubię Czytać.

Makary ma trzynaście lat i jest sfrustrowany ciągłymi przeprowadzkami. Zamieszkuje wraz z ojcem w małym miasteczku, gdzie jego rodzic zajmuje się budową przeprawy na rzece. Podczas prac budowlanych zostaje odsłonięta dziwna figura przedstawiająca postać starca. W miasteczku zaczyna dochodzić do zdarzeń, które trudno jest logicznie wytłumaczyć. Makary wraz z nowymi przyjaciółmi będzie zmuszony stanąć do walki z pradawnymi siłami. Jak jednak uratować świat, gdy wokół panoszą się przedziwne figury, a jedynym przewodnikiem po świecie duchów i upiorów jest cyniczny skrzat? Ekipa młodych bohaterów stanie przed wyzwaniem, które odmieni ich życie.

Nie jest lekko, gdy jesteś nastolatkiem, często zmieniasz szkołę i twój świat nie chce się ustabilizować. Sytuacji nie poprawia fakt, że trafiasz do mieściny, gdzie zaczynają grasować pradawne bóstwa. Czy Baba Jaga to rzeczywiście zła wiedźma? Ile żywotów mają koty? Adam Wyrzykowski wrzuca nas do świata, gdzie mitologia słowiańska miesza się z ludzkim losem. Brawurowo napisana historia, w której nic nie jest oczywiste, a pozornie znane byty przybierają zaskakujące oblicza. Zjawy, czorty, duchy kryją mnóstwo tajemnic, wiodą pełne sekretów żywoty i niekoniecznie są tym, za kogo próbują uchodzić. Autor napisał historię, która skupia w sobie mnóstwo elementów fantastycznych bazujących na znanych legendach, ale zrobił to w kompletnie szalony sposób. W tym świecie nic nie jest proste i nikt nie chadza wyznaczonymi ścieżkami. Wyrzykowski bawi się konwencją. Inteligentnie lączy mity, legendy i baśnie. „Klątwa Czarnoboga” to napisana z dużą swadą przygodowa powieść dla młodzieży, w której akcja toczy się w ekspresowym tempie, bohaterowie nieustannie znajdują się w wirze galopujących zdarzeń, a świat materialny miesza się z tym nieziemskim. Bardzo interesująca konstrukcja powieści. Autor sprawnie łączy wątki, przeplata motywy, które wydawać się mogło, że nie mają prawa zetknąć się ze sobą i tworzy iście wybuchową mieszankę.

Powieść przygodowa, która łączy mnóstwo ciekawych elementów, a niezmierzalnym atutem jest to, jak Wyrzykowski prowadzi narrację : jest tu imponujące tempo akcji, plejada niejednoznacznych postaci i wyśmienity język. Pełen dowcipu, naturalny. Bardzo dobre dialogi, które sprawiają, że książka po prostu sama się czyta. Wyczuwalna jest pasja i to, że autor miał autentyczną radość z pisania tej powieści. Żałuję, że nie mogłam przeczytać takiej książki, gdy byłam nastolatką. Teraz, gdy wiek młodzieńczy mam już dawno za sobą, poczułam niesamowitą przyjemność w trakcie tej lektury. Zostałam porwana do tego świata i niechętnie go opuściłam. Jeżeli tak prezentuje się debiut Adama Wyrzykowskiego, to nie pozostaje nic innego jak oczekiwanie na kontynuację tej niesamowitej historii. Stylistycznie, językowo i literacko nie można się tutaj absolutnie do niczego przyczepić. Olbrzymia wyobraźnia pisarza i talent do oddania plastycznie wykreowanego świata, pełnego niesamowitych postaci i zaskakujących zwrotów akcji budzą szacunek. Któż z nas nie ma w sobie żylki poszukiwacza przygód? „Klątwa Czarnoboga” stanowi doskonały przykład tego, że przygoda czekać może na nas w najmniej oczekiwanym miejscu, a świat tak pozornie dobrze nam znany, skrywać może niejedną tajemnicę. Skupienie na detalach, barwne opisy, a nade wszystko moc postaci, które oddane są w bardzo interesujący sposób. Nie ma tu miejsca na nudę. Nie jest łatwo napisać taką powieść, zaprezentować swoje widzenie świata fantastycznego i przekonać do tego innych. Adamowi Wyrzykowskiemu to się udało. Ja tę wizję kupuję. Ujmujące jest zaangażowanie w przedstawienie świata na wskroś naszego, polskiego, opartego na naszych legendach słowiańskich. Wszyscy bohaterowie noszą piękne imiona, a wokół nich pradawne istoty głoszą prawdę o świecie przyrody. Ta książka niesie za sobą przesłanie, a to dodatkowo ją wzbogaca. Każdy bohater, nawet na pozór nieistotny, wnosi do tej historii swój wkład. Powieść z przesłaniem nad którym warto się pochylić.

W trakcie lektury „Kłątwy Czarnoboga” nie miałam czasu na dłuższe refleksje ponieważ ta książka jest od początku do końca tak fenomenalnie napisana, że nie można jej odłożyć choćby na chwilę. Zaskakująca, misternie opracowana i mądra. Życzyłabym sobie czytać tego typu powieści częściej. Niewiarygodne, że to debiut. Diabeł gorąco poleca.

ZEMSTA WIELKICH BOGÓW

Spod skrzydeł wydawnictwa Initium wyfrunęła debiutancka powieść Adama Wyrzykowskiego. „Klątwa Czarnoboga” to pierwszy tom serii „Bliskie spotkania czarciego stopnia”. Książka pod patronatem portalu Lubię Czytać.

Makary ma trzynaście lat i jest s...

Rozwiń

Zwiń

CIEMNO WSZĘDZIE...

Nakładem wydawnictwa Filia ukazał się kolejny w tym roku debiut. „Pustać” Agaty Zamarskiej to thriller psychologiczny, którego akcja toczy się w pewnym domku letniskowym.

Ada jest młodą kobietą bardzo zakochaną w swoim chłopaku Kamilu. Ich związek wydaje się idealny do czasu, gdy dziewczyna poznaje jego znajomych z dzieciństwa i siostrę. Od tej pory wydaje jej się, że nie jest już dla niego najważniejsza. Gdy w trakcie pewnej imprezy wszyscy postanawiają zagrać w pewną grę, wydarzenia przybierają nieoczekiwany obrót... Późniejszy wyjazd do domku położonego na odludziu sprawia, że nic już w życiu Ady nie będzie takie samo...

Agata Zamarska w swojej debiutanckiej książce starała się stworzyć duszny klimat i atmosferę ciągłego napięcia. Od początku nie wiemy jak potoczy się ta opowieść ani co naprawdę wydarzyło się w domku Pustać. Prawdziwe zdarzenia wciąż mieszają się z tym, co tworzy umysł kobiety. Interesujący początek sprawia, że z dużym zainteresowaniem czekamy na dalszy rozwój akcji. Niestety, im dalej, tym bardziej ta powieść zaczyna kuleć. Ada i pozostali bohaterowie tej książki to osoby w okolicach trzydziestki, ale czytając ich rozmowy, śledząc zachowanie i targające nimi rozterki pomyśleć można, że są to nastolatkowie. I to w dolnej granicy nastoletniego wieku. Fatalne dialogi. Płytkie, nie wnoszące niczego do fabuły, a nawet infantylne. Ci ludzie rozmawiają ze sobą tak jak gimnazjaliści na koloniach. Bardzo źle czyta się te dialogi szczególnie, że jest ich sporo. Postaci w thrillerze psychologicznym powinny być nakreślone z dużą starannością – głębokie i przemawiające do odbiorcy. Tutaj, niestety, tak nie jest. Dość rozbudowana postać Ady wraz z rozwojem akcji staje się coraz bardziej męcząca. To dziewczę zachowuje się jak czternastolatka na szkolnej dyskotece. Pozostali bohaterowie nie są oddani na tyle dobrze, by mogli poprawić całościowy odbiór tej powieści.

„Pustać” to opowieść o miłości, zdradzie, szaleństwie. Historia, która miała swój potencjał, ale niestety nie został on należycie wykorzystany. Agata Zamarska starała się włożyć w tę powieść dużo, ale chyba po prostu zabrakło umiejętności. Czyta się dobrze, ale im bliżej finału, tym jest gorzej. Dość powolne tempo akcji, za duża ilość dialogów i scen, którego niczego do tej książki nie wnoszą. Udało utrzymać się atmosferę tajemnicy, ale i ona nie broni się w momencie, gdy dochodzimy do końca książki. Zakończenie mogło wiele zmienić. Mogło dać nadzieję na to, że pisarka w przyszłości będzie mogła zaprezentować dobrą powieść. Obawiam się jednak, że tak się nie stanie. W „Pustaci” nie udało się wiele rzeczy. W sumie to mało co się udało. Najbardziej chyba broni się sam pomysł na fabułę. Powieść bardzo rozczarowująca i jej największym atutem staje się to, że jest krótka. Myślę, że gdyby była dłuższa, to stałaby się dokuczliwa.

Bardzo lubię sięgać po debiuty. Dają mi możliwość przeczytania czegoś świeżego, wyjścia poza pewien znany do tej pory krąg. Kibicuję debiutantom i również recenzując debiuty staram się przymykać oko na pewne niedociągnięcia. Wyłuskiwać z tych książek to, co świadczy o potencjale i talencie. Bardzo mało takich elementów odnalazłam w „Pustaci”. Jeżeli autorka zdecyduje się na wydawanie kolejnych książek, to myślę, że po nie nie sięgnę. „Pustać” to może nie jest najgorsza książka jaką przeczytacie w tym roku, ale być może taka, która najbardziej rozczaruje. Można ją przeczytać, jednakże biorąc pod uwagę mnogość tego typu literatury na rynku, na pewno można trafić dużo lepiej.

CIEMNO WSZĘDZIE...

Nakładem wydawnictwa Filia ukazał się kolejny w tym roku debiut. „Pustać” Agaty Zamarskiej to thriller psychologiczny, którego akcja toczy się w pewnym domku letniskowym.

Ada jest młodą kobietą bardzo zakochaną w swoim chłopaku Kamilu. Ich związek ...

Rozwiń

Zwiń

WIRY PRZESZŁOŚCI

„Zapadlina” to trzeci tom serii, której bohaterami są policjanci wydziału Archiwum X. Maria Herman i Olgierd Borewicz to dość nietypowy duet śledczych, którzy prywatnie mają sporo za uszami, ale jako kryminalny tandem cechują się dużą skutecznością. Czy tym razem uda im się rozwikłać zagadkę zaginięcia sprzed dwudziestu lat?

Maria Herman spotyka się z mężczyzną, który dwadzieścia lat wcześniej był kluczowym świadkiem w sprawie zaginięcia młodego chłopaka Jacka Malinowskiego. Po latach świadek postanawia zmienić swoje zeznania. Co jest tego przyczyną? Niedługo później mężczyna umiera zabierając swoje tajemnice do grobu. Co wydarzyło się przed laty w miejscu, gdzie odkąd zaczęła osuwać się ziemia na terenie byłej kopalni, dochodzi do dziwnych zdarzeń? Czy Jacek Malinowski padł ofiarą lokalnych porachunków? A może tajemnicy jego zniknięcia nigdy nie da się rozwikłać?

Herman i Borewicz to policjanci, których niekoniecznie można stawiać za wzór dla młodzieży. Bohaterowie Małeckiego są pełni sprzeczności, pogubieni, a to sprawia, że wzbudzają w czytelniku emocje. Są realistyczni. Bywa, że trudno ich lubić, a dzięki temu zyskują na autentyzmie. Autor doskonale tworzy bohaterów wielowymiarowych, którzy odkładają się w pamięci i budzą emocje. Nie zawsze pozytywne. „Zapadlina” to typowy dla Roberta Małeckiego klimat : mała miejscowość, tajemnicza sprawa sprzed lat i panująca wokół zmowa milczenia. Powrót do niewyjaśnionej zagadki staje się przyczynkiem do misternego ukazania małomiasteczkowych układów i ludzkiej mentalności. Małecki jest swego rodzaju ambasaorem rodzinnych stron. W każdej ze swoich powieści doskonale odwzorowuje rzeczywistość i ukazuje lokalny koloryt. Jego powieści są duszne, wypełnione atmosferą grozy i cechuje je charakterystyczne tempo akcji. Lubię czytać powieści autora, ponieważ dla mnie stanowią one wyznacznik tego jak powinien wyglądać współczesny kryminał. Małecki posiada własny styl, który łatwo jest rozpoznać, stawia na poprawność języka i dbałość o detale. Tutaj nie ma seryjnych morderców zaślepionych żądzą mordu i lejącej się strumieniami krwi. Książki Roberta Małeckiego są klimatyczne, oparte na klasyce gatunku, mocno zakorzenione w polskich realiach. Ich bohaterami są zwykli, przęciętni ludzie. To oni tworzą scenę zbrodni . Ich pasje, namiętności i ból.

„Zapadlina” to trzecia i bardzo udana odsłona cyklu Archiwum X. Pisarz cały czas potrafi utrzymać dobry poziom. Prowadzone przez policjantów śledztwo jest misternie wykreowane : żmudne, pełne niepowodzeń i pomyłek. Małecki opisuje świat takim jakim on jest. Nie koloryzuje, nie tworzy superbohaterów. Bazując na stosunkowo prostym schemacie pisarz buduje powieść niepokojącą, zagadkową i trzymającą w napięciu. „Zapadlina” to opowieść o nieszczęściu, dramacie rodziny i strachu. Często w powieściach Roberta Małeckiego zaobserwować możemy rozpad rodziny jako komórki społecznej. Rodziny, która powinna stanowić jedność, a trawiona jest przez podstępne robactwo. Zagnięcie sprzed lat staje się przyczynkiem do obserwacji upadku podstawowych norm. Widzę Małeckiego jako swego rodzaju entomologa, który chwytając lupę i maleńkie szczypce, bada niewidoczne gołym okiem struktury budowy owadziego ciała. Dostrzega każdy szczegół i najmniejsze uszkodzenie pancerza. Struktura małego miasta, uprzedzenia, zatargi trwające latami i układy z epoki słusznie minionej skumulowane w historii, która mogłaby wydarzyć się na zawsze. Do tego rewelacyjny klimat : opuszczony kopalniany teren pełen niebezpiecznych zapadlin, zamknięta społeczność pilnie strzegąca swoich sekretów i prawda, która rozpaczliwie domaga się odkrycia.

Kolejna książka Małeckiego, kolejna dobra seria, która nie zawodzi. Ciekawa para śledczych, interesująca sprawa i skrupulatnie prowadzone śledztwo. Tempo akcji typowe dla autora – nie galopuje na łeb, na szyję. Wielka dbałość o szczegółowe nakreślenie postaci i miejsc. Robert Małecki idzie wytyczonym przez siebie szlakiem i oferuje nam następną, bardzo dobrą powieść kryminalną, której lektura jest jednocześnie przyjemna i pobudzająca. Fanom autora polecać nie trzeba. Robert to już marka. Tym, którzy wciąż jeszcze nie skusili się na żadną powieść pisarza śmiało polecam. Można czytać tę serię w dowolnej kolejności, a „Zapadlina” stanowić może doskonały przyczynek do wielkiej przygody. Diabeł gorąco poleca.

WIRY PRZESZŁOŚCI

„Zapadlina” to trzeci tom serii, której bohaterami są policjanci wydziału Archiwum X. Maria Herman i Olgierd Borewicz to dość nietypowy duet śledczych, którzy prywatnie mają sporo za uszami, ale jako kryminalny tandem cechują się dużą skutecznością. Czy tym razem...

Rozwiń

Zwiń

AŻ PO GRÓB

Nowa powieść Joanny Jax ukazała się pod skrzydłami wydawnictwa Videograf. Autorka znana głównie z sag rodzinnych tym razem postawiła na jednotomową historię. Opowieść o losach dwóch kobiet, które przez całe życie mierzyły się z przeciwnościami.

Beata przybywa do rodzinnego miasta na pogrzeb swojej przyjaciółki Agnieszki. Kobiety znały się od dziecka. Wychowywały razem i wspólnie niosły krzyż tragicznego losu : biedy, wojny i trudnych czasów po jej zakończeniu. Zawsze mogły na sobie polegać i ich przyjaźń przetrwała dziesiątki zawirowań. Podczas stypy Beatę uderza dziwne i wrogie zachowanie męża oraz córki Agnieszki. Osób, które zawsze były jej bliskie. Gdy odjeżdża, Piotr, mąż Agnieszki, wręcza jej pęk listów, które jego żona pisała do Beaty, ale nigdy ich nie wysłała. Co takiego kryje sekretna korespondencja? Czy budowany przez Beatę świat oparty był na kłamstwie?

Joanna Jax nigdy nie wybiera dróg na skróty. Każda jej powieść to książka wnikliwie napisana, autentycznie oddająca realia historyczne i dotykająca najdelikatniejszych ludzkich spraw. Tak jest także i tym razem. Autorka nakreśla portrety dwóch kobiet wywodzących się z tego samego środowiska, niedolę ich dzieciństwa, trudne czasy w których przyszło im dojrzewać, marzenia i drogę ku dorosłości. Kobiet, które połączyła trudna sytuacja i które zawsze, bez względu na wszystko, szły ramię w ramię. Jednak czy aby na pewno? Czy wszystko wyglądało tak jak widzi to Beata? Gdy kobieta rozpoczyna lekturę listów od Agnieszki uświadamia sobie jak bardzo się myliła... Bardzo sugestywne portrety psychologiczne bohaterek sprawiają, że „Najlepsza przyjacióła” jest lekturą niezwykle absorbującą. Już od początku czytelnik zostaje wrzucony w wir wydarzeń, które nieustannie pobudzają jego ciekawość. I pragnie, wraz z Beatą, odkryć skrywane przez Agnieszkę tajemnice. Nie będzie to łatwa droga. Znajdzie się na niej dużo bólu, niesprawiedliwości i obnażonej prawdy, która pali aż do trzewi.

Joanna Jax bardzo lubi osadzać akcję swoich powieści w konkretnych epokach historycznych. Akcja „Najlepszej przyjaciółki” rozpoczyna się na początku lat trzydziestych. To już standard, że pisarka bardzo angażuje się w przedstwienie realistycznego klimatu danych czasów. Cudownie napisana powieść, pełna intrygujących szczegółów i dopieszczona. Tocząca się na dwóch płaszczyznach czasowych akcja pozwala nam przenieśc się z lat sześćdziesiątych do trzydziestych, a następnie czterdziestych. Jax potrafi pisać tak, że oddaje zarówno blaski jak i cienie danej epoki. Prezentowana przez nią historia zwykłych kobiet toczy się na tle wielkiego młyna historii. Wzbudza szereg emocji i głęboko zapada w pamięć. Nie jest to łatwa powieść. Poraża swoją dosadnością. Jest pełna przejmującego smutku, wibrujących uczuć i rozczarowań. To historia, którą mogłoby napisać samo życie dlatego jest tak bardzo wstrząsająca. Cenię pióro pisarki i kolejny raz jestem wręcz porażona tym, jak fantastycznie potrafi budować postaci.

„Najlepsza przyjaciółka” to książka, która zmusza nas do postawienia sobie pytań. Pozostawia nas z całą masą wątpliwości i przemyśleń. Jak wiele można wybaczyć? Czy jest możliwym przebaczenie, gdy zawalił się cały twój świat, a dotychczasowe życie zostało przewrócone do góry nogami? Joanna Jax zrobiła to kolejny raz – zaprezentowała powieść, która wymyka się z ram, uderza obuchem w głowę i zmusza do przeanalizowania swoich poglądów na wiele spraw. Opowieść o przyjaźni, miłości i kłamstwie. O zaborczym, wyniszczającym uczuciu. I o macierzyństwie, które tli się w najgłębszych pokładach duszy. Napisana na najwyższym poziomie, trudna, ale i dająca nadzieję. Prawdziwy festiwal emocji.

Na swojej drodze życiowej spotykamy ludzi, którzy mają często nieoczekiwany wpływ na nasze życie. Budują je lub obalają w zgliszcza. Każda tworzona przez nas relacja może okazać się życiodajna lub toksyczna. Oddając komuś siebie, poierzając swoje uczucia, nigdy nie wiemy czy nie zostaną starte na proch. Zapewne każdy z nas przeżył znajomość z osobą, która nadszarpnęła zaufaniem, oszukała, zniszczyła. Historia Beaty i Agnieszki to opowieść o wielkiej przyjaźni i wielkim zawodzie. Bardzo życiowa. Taka, z której wynieść można naukę. Na pewno jest to powieść, która zostaje z czytelnikiem. Jax nie daje gotowych i prostych odpowiedzi. Musimy odnaleźć je sami. Piękna książka, którą bez wahania polecam każdemu.

Recenzja powstała w ramach współpracy reklamowej z wydawnictwem Videograf.

AŻ PO GRÓB

Nowa powieść Joanny Jax ukazała się pod skrzydłami wydawnictwa Videograf. Autorka znana głównie z sag rodzinnych tym razem postawiła na jednotomową historię. Opowieść o losach dwóch kobiet, które przez całe życie mierzyły się z przeciwnościami.

Beata przybyw...

Rozwiń

Zwiń

W OTCHŁANI UMYSŁU

Nakładem wydawnictwa Insignis ukazał się pierwszy tom trylogii „Mara Dyer”. Jest to wznowienie tej powieści w zupełnie nowej odsłonie : twarda oprawa, barwione brzegi. Książka wydana jest po prostu pięknie. „Mara Dyer. Tajemnica” swoja premierę miała 24 kwietnia.

Mara Dyer jest nastolatką, która w swoim krótkim życiu zdążyła już przeżyć wielką tragedię. Pewnej nocy jej koleżanki oraz chłopak zginęli w wyniku zawalenia się starego szpitala psychiatrycznego. Przeżyła tylko ona. Wyjeżdża z rodziną na Florydę, gdzie mają rozpocząć nowe życie. Dla Mary jednak nic już nie jest proste po tamtej strasznej nocy. Nowa szkoła okazuje się koszmarem. Dziewczyna wciąż widzi zmarłych przyjaciół i doświadcza licznych niewytłumaczalnych zjawisk. Pomocną dłoń wyciąga do niej zupełnie nieoczekiwana osoba – Noah, szkolny gwiazdor. Czy Mara zdoła otworzyć się przed nim i zwalczyć swoją traumę? Czy dziejące się wokół niej przedziwne wydarzenia na pewno są jedynie wytworem jej umysłu?

„Mara Dyer. Tajemnica” to powieść dla młodzieży, która stanowi dość ciekawy miks gatunkowy. Jest tu trochę obyczajowości, nutka mistycyzmu i mnóstwo elementów thrillera. To coś, co określić można jako thriller paranormalny. Być może brzmi to dziwnie, ale jest to naprawdę udana książka. Michelle Hodkin włożyła sporo pracy w nakreślenie portretu straumatyzowanej Mary. Postać bardzo dobrze napisana i całkowicie przekonująca. Typowe dla okresu nastoletniego problemy i dylematy z jakimi zmaga się dziewczyna są przeplecione z ponurymi wizjami kreowanymi przez jej psychikę. Autorka pisze tak sugestywnie, że naprawdę dobrze czyta się tę historię. To, że napisana jest dla młodszych czytelników w niczym jej nie umniejsza. Tajemnicze zdarzenia, narastająca spirala intryg i utrzymująca się atmosfera napięcia nie słabną nawet na chwilę. Hodkin na wysokim poziomie utrzymuje rosnący niepokój. Nie wiemy co jest prawdą, a co nie, a kolejne sekrety dodają fabule mocy. Dobrze napisany thriller, który spełnia swoje zadanie i miejscami naprawdę może wywołać gęsią skórkę.

Sięgając po pierwszy tom tej serii zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Podeszłam do tej lektury bez żadnych oczekiwań i okazuje się, że to był strzał w dziesiątkę. Zaskoczył mnie wysoki poziom, ponieważ często powieści tzw. Young Adult są, niestety, dosyć infantylne. Tymczasem w tej powieści dostajemy zaskująco dobrą fabułę, zaawansowaną problemtykę psychologiczną i moc dobrej zabawy. Jest bardzo mrocznie. Sam finał powieści pobudza apetyt na kontynuację. Książka napisana ze swadą, zaskakująca i naprawdę solidnie opracowana. Losy Mary i wszystko to, co dotyka tę dziewczynę, są przedstawione plastycznie i trudno jest oderwać się od tej historii. Gdyby bohaterowie tej książki byli osobami dorosłymi to bezapelacyjnie byłby to głośny thriller. Sięgając po tę książkę musimy jednak mieć na uwadze, że to opowieść o nastolatkach. Zawiera więc wszystkie dotykające tego wieku problemy : pierwsze miłości, kłótnie z rodzicami, alienacja. Mara nie potrafi poradzić sobie z tym, co przeszła. Powoli zamyka się w sobie. Wydaje jej się, że nie może poprosić nikogo o pomoc. Zasadniczo, to gdyby nie fakt, że spora część wydarzeń rozgrywa się w szkole, a młoda osoba ma takie a nie inne rozterki, to są w tej książce tak solidne momenty, że można zapomnieć, że jest to powieść młodzieżowa.

Bardzo podobała mi się ta historia. Otrzymałam od niej więcej niż mogłabym się spodziewać. Dobry poziom i interesującą fabułę. A nade wszystko ten niepokój, który towarzyszył mi przez cały czas obcowania z tą ksiązką. W pierwszej odsłonie serii nie dostajemy odpowiedzi na wiele pytań, a sam finał jest mocno zaskakujący, co wzmaga oczekiwania wobec kontynuacji. Drugi tom w nowym, naprawdę fenomenalnym wydaniu, ukaże się już piętnastego maja. I z dużą przyjemnością po tę książkę sięgnę. Polecam ją każdemu kto ceni nieoczywiste opowieści, które dają sporo wrażeń i potrafią zaskoczyć, a dodatkowo nie boją się sięgnąć po powieść dla nieco młodszej kategorii wiekowej. Bardzo dobra historia. Diabeł gorąco poleca.

W OTCHŁANI UMYSŁU

Nakładem wydawnictwa Insignis ukazał się pierwszy tom trylogii „Mara Dyer”. Jest to wznowienie tej powieści w zupełnie nowej odsłonie : twarda oprawa, barwione brzegi. Książka wydana jest po prostu pięknie. „Mara Dyer. Tajemnica” swoja premierę miała 24 kwietni...

Rozwiń

Zwiń

MANIPULACJA

Ilekroć na rynku pojawia się nowa powieść Agnieszki Pietrzyk mocniej bije moje czytelnicze serce. Autorka wielokrotnie oczarowała mnie swoimi książkami. Mimo tego, że poprzednia powieść „Terytorium” nie przypadła mi do gustu, to nadal czekam na każdy thriller, który wychodzi z rąk pisarki. Tak było także z „Ostatnim słowem”.

William jest zamożnym mężczyzną w średnim wieku. Mieszka w oddalonym od cywilizacji domu i rzadko kiedy coś zakłóca jego spokój. Para się dość oryginalnym zajęciem – na zamówienie pisze początki powieści. Może zgłosić się do niego każdy, kto marzy o pisarskiej karierze i za odpowiednią opłatą otrzymać początek potencjalnego bestselleru. Jednak William skrywa pewien mroczny sekret... Jego życie zmienia się, gdy pewnego dnia zgłasza się do niego tajemnicza kobieta, która chce nabyć początek powieści. To nie będzie transakcja taka jak inne...

Agnieszka Pietrzyk lubi zaskakiwać. Tak jest także i tym razem. Kolejny raz autorka serwuje nam coś czego zupełnie się nie spodziewaliśmy. W niezwykle intrygujący sposób wykorzystuje motyw „książki w książce”. Dostajemy dwie równolegle toczące się historie. Jedna to opowieść o losach Williama i tajemniczej nieznajomej, która wywraca jego uporządkowany świat do góry nogami. Druga zaś to historia, którą William pisze na zamówienie. Wstrząsająca opowieść o zaginięciu małej dziewczynki w pewnym niewielkim miasteczku. Pietrzyk umiejętnie przeplata oba te wątki. W trakcie lektury trudno jest ocenić, który z nich jest bardziej absorbujący. Oba wciągają nas swoją zagadkowością, misternie konstruowanym napięciem i rosnącą grozą. „Ostatnie słowo” to książka, którą naprawdę trudno jest odłożyć. Wyśmienita lektura. Wysmakowana,

Agnieszka Pietrzyk za nic ma trendy i panujące mody. Nie pisze serii, nie mieli wątków pijanych policjantów, nie próbuje wkomponować się w to, co aktualnie jest na topie. Wykonuje swoją robotę i robi to po prostu bardzo dobrze. Jej powieści są indywidualne, skupione na niewielkim obszarze rzeczywistości i często skupione wokół wąskiej grupy bohaterów. Pisarkę cechuje to, że bardzo duży nacisk kładzie na portrety psychologiczne postaci i skomplikowane relacje między nimi. Bardzo często taka psychologiczna gra toczy się między dwójką osób. Ta pewna duszność, ciasność fabuły sprawia, że książki autorki są bardzo przekonujące. Podoba mi się to jak umiejętnie balansuje emocjami i potrafi wychwycić rosnące napięcie. Agnieszka Pietrzyk jest mistrzynią jeśli chodzi o mocno zarysowane postaci, grę emocji i budowanie atmosfery zła. „Ostatnie słowo” to kolejna bardzo dobra powieść, a skuszę się nawet o stwierdzenie, że chyba najlepsza do tej pory. Świetny pomysł na fabułę, rewelacyjne kierowanie wątkami i skrupulatne oddawanie złożonych relacji. Fascynująca, mroczna i zagadkowa powieść, która zasysa nas w wir zdarzeń. Miłośnicy thrillerów psychologicznych być może nie otrzymają w tym roku lepszej książki.

Gdybyś miał napisać książkę o tym, czego najbardziej się boisz, to co by to było? Co może wywołać lęk większy od tego, gdy boisz się o własne życie? Strach o życie dziecka? Co jest twoim największym koszmarem? Agnieszka Pietrzyk w brawurowym stylu zabiera nas do świata swojej wyobraźni. Serwuje nam dwie mocne historie. Płynnie prowadzi czytelników przez dwie opowieści, a każda z nich jest tak samo interesująca. To imponujące jak pisarce udaje się przelewać na papier historie, które są tak przejmujące i pełne wrażeń. Wzrastające napięcie, które przenika do szpiku kości, zagęszczająca się atmosfera i wstrząsający finał. Ta książka to diament.

Polecam „Ostatnie słowo” każdemu, kto ceni pełne tajemnic thrillery z nieoczywistymi zakrętami fabularnymi. Fanów autorki na pewno zachęcać nie trzeba, ale tym, którzy nie mieli jeszcze okazji czytać żadnej z jej książek, śmiało proponuję wizytę w księgarni. To na pewno nie jest ostatnie słowo pisarki. Jestem przekonana, że każdy, kto sięgnie po tę nieobliczalną, zaskakującą i całkowicie nowatorską powieść, zgodzi się ze mną, że prawdziwą rozkoszą jest czytanie tak dobrych książek. Diabeł gorąco poleca.

MANIPULACJA

Ilekroć na rynku pojawia się nowa powieść Agnieszki Pietrzyk mocniej bije moje czytelnicze serce. Autorka wielokrotnie oczarowała mnie swoimi książkami. Mimo tego, że poprzednia powieść „Terytorium” nie przypadła mi do gustu, to nadal czekam na każdy thriller, który wych...

Rozwiń

Zwiń

SYNDROM FINA

Antti Tuomainen powraca z drugą częścią cyklu o perypetiach matematyka Henriego Koskinena. „Paradoks łosia” to kolejna niebanalna opowieść autora, którego cechuje swoiste poczucie humoru i skłonność do pisania absurdalnie zabawnych historii.

Henriemu udaje się zapanować nad tornadem, które przetoczyło się przez jego życie, gdy po śmierci brata odziedziczył po nim park rozrywki. Zadłużony, nie rokujący i pełen pracowników, którzy stanowią dość kontrowersyjną zbieraninę postaci. Kiedy sprawy wydają się zmierzać ku ustatkowaniu, wybucha kolejna bomba – Henri z trudem uchodzi z życiem z ataku na swoją osobę, biznesowi kontrahenci okazują się gangsterami, a zmarły brat... powraca do grona żywych. Czy dzięki analitycznemu umysłowi i matematycznej precyzji Henri zdoła zapanować nad piętrzącymi się wokół niego problemami i ...rosnącą górą trupów?

Język, którym posługuje się Tuomainen jest całkowicie unikatowy. Autor prowadzi narrację w sposób nieszablonowy, świetnie dozuje czarny humor i umiejętnie ociera się o granice absurdu. „Paradoks łosia” to pozornie prosta historia sensacyjna, w której trup ściele się gęsto, atmosfera pełna jest napięć między bohaterami, a rosnąca aura groteski rozlewa się z kolejnych kart książki. To wręcz niewiarygodne jak pisarz prowadzi nas przez swoją historię. Plastyczne opisy parku rozrywki sprawiają, że naprawdę czuje się klimat tego miejsca. Nie jako turystycznej atrakcji lecz jako miejsca pracy. I zbrodni, ma się rozumieć. Charakterystyczne nazwy sprzętów, pracownicy pełniący zaskakujące funkcje i gorączkowe usiłowania Henriego, by utrzymać to miejsce na powierchni są rewelacyjne. Tuomainen od samego początku dba o to, by czytelnik wczuł się w stworzony przez niego świat. Udaje mu się to doskonale.

Nie ma kryminału bez trupa. Jednego, dwóch, trzech... Bywa, że trudno zliczyć następujące po sobie zgony. „Paradoks łosia” nie jest powieścią kryminalną w typowym rozumieniu tego pojęcia. I, co ważne, nie jest także komedią kryminalną. To sensacja przemieszana z groteską, pastisz i wnikliwe, interesujące spojrzenie na Finlandię i współczesny świat. Antti Tuomainen bawi się konwencją, miesza gatunki, tworzy coś wyjątkowego, co charakteryzuje go i sprawia, że jest rozpoznawalny. Jedyny w swoim rodzaju, a co za tym idzie – nie dla każdego. Myślę, że zarówno „Paradoks łosia” jak i inne powieści pisarza trafią wyłącznie do konkretnej grupy ludzi. Albo się to lubi albo nie. Zapewne wielu czytelników uzna, że prezentowane przez Tuomainena treści i ich indywidualna stylistyka nie są dla nich. Można rzec, że ten Fin to szaleniec. Któż bowiem miałby odwagę napisać tak przewrotne książki, okrasić je makabrycznym miejscami humorem i do tego zdobyć tak wiele nagród? A jednocześnie zbierać wiele negatywnych recenzji? Paradoks Tuomainena. Polecam każdemu dać szansę porwać się tym książkom, otworzyć na nie i przekonać jak wiele treści autor przemyca mimochodem.

„Paradoks łosia” jest kontynuacją „Czynnika królika”, ale myślę, że nic się nie stanie jeżeli ktoś sięgnie po tę książkę nie znając części pierwszej. Wydarzenia z poprzedniego tomu są sprytnie wplecione w fabułę i łatwo jest odnaleźć się w tej opowieści. Bardzo przyjemnie spędziłam czas w trakcie tej lektury. Tuomainen pisze zgrabnie, doskonale oddaje rzeczywistość, konstruuje dobre dialogi. To książka, na którą od początku do końca autor miał pomysł, który konsekwentnie realizował. Jest strasznie i zabawnie. Relacja między dwoma braćmi, z których jeden ma wielki talent do wpadania w kłopoty, a drugi do wychodzenia z nich obronną ręką, jest kapitalnie przedstawiona. Miłość braterska, która utwierdza nas w przekonaniu, że z rodziną to na zdjęciach. Bohaterowie Tuomainena to niesamowita wręcz menażeria osobliwości. Pisarz potrafi charakteryzować przedziwne typy, które tak dobrze wkomponowują się w przekrój społeczeństwa.

Pełna niespotykanego humoru, oryginalna, zaskakująca powieść, która nie każdemu przypadnie do gustu, ale jestem pewna, że wiele osób w twórczości autora odnajdzie wentyl bezpieczeństwa, który pozwoli im przenieść się do szalonego, pełenego niespodzianek świata, który stanowi świetną odskocznię od szarości codzienności.

SYNDROM FINA

Antti Tuomainen powraca z drugą częścią cyklu o perypetiach matematyka Henriego Koskinena. „Paradoks łosia” to kolejna niebanalna opowieść autora, którego cechuje swoiste poczucie humoru i skłonność do pisania absurdalnie zabawnych historii.

Henriemu u...

Rozwiń

Zwiń