Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeszcze niedawno Myszonek witał wiosnę, a już cieszy się pięknym latem. Przed Wami kolejna, ósma już, książeczka z serii o Myszonku. Każdą można jednak czytać osobno.
🏖️Myszonek przywitał lato śniadaniem na dworzu. Nigdzie nie trzeba było się spieszyć, a pogoda sprzyjała temu by nie siedzieć w domu. Mama miała wiele propozycji na spędzanie wolnego czasu, na te dni bardzo upalne i na takie, kiedy pada deszcz. Najważniejsze jest to by umieć sobie zorganizować wolne i się dobrze bawić. Lato sprzyja również temu, by spróbować czegoś nowego, co oczywiście nie zawsze musi być fajne. Co takie nie było dla Myszonka? Jak spędzał wolny czas? Tego wszystkiego dowiedzą się milusińscy właśnie z tej książeczki.
🏖️"Upalne lato Myszonka" to kolejna część przygód małej myszki, która skradła serca wielu maluchów. I wcale mnie to nie dziwi. Pięknie wydana, z ilustracjami z wieloma detalami, które zapewne wzbudzą ciekawość dziecka. Z prostym tekstem, który mimowolnie ma w sobie sporo ukrytych, mądrych treści. Czytając nawet nie zdajemy sobie sprawy ile maluch może się nauczyć i jak rozwinie swój sposób postrzegania różnych rzeczy. To, co podoba się jednym, nie musi podobać się innym, tak jak to, co smakuje jednemu, nie musi smakować tobie.
Książeczka dość realistycznie pokazuje rzeczywistość. Świat ujęty został tutaj przez pryzmat spojrzenia dziecka. Myszonek bardzo skrupulatnie prowadzi pamiętnik, w którym zamieszcza wydarzenia ważnych dni. Wie, że należy się cieszyć tym, co jest, bo za chwilę może już tego nie być.
🏖️ Myślę, że ta część, jak i oczywiście cała seria, staną się nieodłącznym towarzyszem wieczornego czytania milusińskich i będą punktem wyjścia nie tylko do wielu rozmów, ale i do wielu niesamowitych przygód. Polecam!

Jeszcze niedawno Myszonek witał wiosnę, a już cieszy się pięknym latem. Przed Wami kolejna, ósma już, książeczka z serii o Myszonku. Każdą można jednak czytać osobno.
🏖️Myszonek przywitał lato śniadaniem na dworzu. Nigdzie nie trzeba było się spieszyć, a pogoda sprzyjała temu by nie siedz...

Rozwiń

Zwiń

"Wakacje z duchami", "Pan Samochodzik"-pamiętacie? I chociaż jeszcze wtedy nie zaczytywałam się w tych książkach, to ekranizacji telewizyjnych nie opuściłam. Ba! Pokuszę się o stwierdzenie, że mogłabym oglądać w nieskończoność. Goniłam za tajemnicami, a potem...Potem działała wyobraźnia i to było piękne.
Dlatego do dziś z sentymentem sięgam po współczesne książki dla dzieci i młodzieży, w których jest jakaś tajemnica do odkrycia.
Tym razem przedstawiam drugi tom serii "Chaos i spółka na tropie".
🐎Wojtek i Karolina oraz pies Chaos sporo czasu spędzają wśród koni. Chaos nadal mówi ludzkim głosem, a pani Lila nadal prowadzi stadninę. Jeden z jej koni, Espresso jest wyjątkowo pięknym ogierem. Właśnie zaczęły się ferie zimowe i spadł śnieg. Chociaż pogoda zachęca i dzieci sporo czasu spędzają na dworzu i lepią nie tylko bałwany, ale i śnieżnego Chaosa, ciągnie ich jednak do "Końskiego Gaju". Pewnego dnia z przykrością zauważają policyjny samochód oraz to, że Espresso zniknął. W grę wchodzą różne scenariusze. I chociaż policja wszczyna dochodzenie, dzieciaki również postanawiają zająć się sprawą. Mają własną hipotezę, a podejrzani są wszyscy. Dzięki prowokacji udaje im się wpaść na pewien trop...
Gdzie jest Espresso? Co się stało?
Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź w książce "Tajemnica zaginionego konia".
🐎Kolejny tom serii okazał się równie ekscytujący co pierwszy. Tempo utrzymano i nie pozwala ono się nudzić. Akcja opisująca śledztwo konstruowana jest drogą eliminacji. Jeden ślad znika i pojawia się kolejny. Oprócz tego, tak jak i w pierwszym tomie, tak i tutaj czytelnik otrzymuje sporą porcję ciekawostek. Jest mądrze, ciekawie i pouczająco, ale bez zbędnego "mądrzenia się". Dzięki temu mamy w ręku dobrą i poczytną lekturę, która wciągnie, według mnie, niejednego czytelnika.
Napisana dobrym, pięknym językiem, potrafi zaciekawić. Polecam szczególnie 10-12 latkom.

"Wakacje z duchami", "Pan Samochodzik"-pamiętacie? I chociaż jeszcze wtedy nie zaczytywałam się w tych książkach, to ekranizacji telewizyjnych nie opuściłam. Ba! Pokuszę się o stwierdzenie, że mogłabym oglądać w nieskończoność. Goniłam za tajemnicami, a potem...Potem dz...

Rozwiń

Zwiń

Zawsze twierdziłam i będę twierdzić, że nie ma nic lepszego na rozwiązanie problemu niż rozmowa. Oczywiście wtedy, kiedy komuś na innej osobie zależy.
🌺Amelia ma za sobą trudny związek. Obecnie znajduje się na etapie, że cieszy się spokojem i tym, co ma. W trudniejszych pracach pomaga jej sąsiad. Kobieta, która tak ceni uporządkowane i przewidywalne życie, nawet nie przypuszcza w centrum jakiego zamieszania się znajdzie.
Magda jest polonistką. Samotnie, od zawsze, wychowuje nastoletnią córkę. Jej życie to stereotyp. Praca, dziecko i sprawdziany. Nie ma szczęścia do mądrych mężczyzn. Nie zajmuje się też sobą, a każdy najmniejszy grosz odkłada na studia córki. Zuza, jej córka, nie sprawia kłopotów wychowawczych. Dobrze się uczy i zajmuje sportem. Cisza i spokój tych trzech kobiet zostają jednak zakłócone. Magda ulega urokowi chwili...Zuza urokowi kolegi...A Amelia już sama nie wie, o co w tym wszystkim chodzi...
🌺 "W życiu nie chodzi o to, by przeczekać deszcz, ale tańczyć w jego kroplach".
Dokładnie tak. Myślę jednak, że również trzeba uważać, by w tym tańcu się nie zatracić zbyt mocno i nie zmoknąć. Powieść Krystyny Mirek, to opowieść o relacjach miedzyludzkich. Mówi również o ostrożności jaką w codzienności należy zachować. Nie można ufać każdemu, trzeba słuchać innych i bacznie obserwować otoczenie. Robić wszystko, by się w życiu nie pogubić i nie stracić tego co najważniejsze, materialnie i niematerialnie.
To też opowieść o nas, o kobietach, które w gąszczu codzienności nie mają dla siebie czasu i o sobie nie pamiętają, albo i uważają, że nie warto, że to nie jest istotne.
🌺Autorka nie pokazuje wyjścia z impasywnej sytuacji, nie daje jasnych rozwiązań. Ukazuje jedynie do czego może takie coś doprowadzić. Mimo że całość bardzo mi się podobała, czytało mi się bardzo dobrze, zabrakło mi tutaj odrobiny więcej emocji. Tylko tego jednego.
Na pewno jest to lektura pełna refleksji, zmuszająca do zastanowienia się, a jednocześnie mądra, rodzinna, dająca wskazówki i pokazująca trochę ciemniejsze strony życia. Ot, takie bez lukru.

Zawsze twierdziłam i będę twierdzić, że nie ma nic lepszego na rozwiązanie problemu niż rozmowa. Oczywiście wtedy, kiedy komuś na innej osobie zależy.
🌺Amelia ma za sobą trudny związek. Obecnie znajduje się na etapie, że cieszy się spokojem i tym, co ma. W trudniejszych pracach pomaga jej...

Rozwiń

Zwiń

Pamiętacie "Scooby-Doo"? Te opowieści o mówiącym dogu i czwórce nastolatków: Fredzie, Daphne, Velmie i Kudłatym, którzy rozwiązywali zagadki kryminalne związane z przestępcami przebierającymi się za duchy?
Tak mi się luźno skojarzyło, kiedy przeczytałam kolejną, już piątą, część przygód "Zagadkowych Agentów". Tym razem z naszymi polskimi bohaterami: Erykiem, Romanem, Ewą, psem Toską oraz panem Deryło wybieramy się w Bieszczady.
🌲Trochę wolnego przyda się każdemu. Tak pomyślała pani Deryło i została w domu. Kiedy w prowadzonym przez rodzinę antykwariacie było zdecydowanie mniej pracy, Deryłowie postanowili spędzić gdzieś czas, odpocząć i nabrać sił. Dla pani Deryło lepiej było jednak spędzić ten czas w domu przy lekturze. Reszta ekipy wybrała się w teren, na biwak. Ich wybór padł na Bieszczady, a konkretnie na znajdujący się tam Nawiedzony Las. Niestety tuż za granicą leśnych drzew, stary citroen odmówił współpracy, a pan Deryło zmuszony był znaleźć pomoc i miejsce, w którym mógłby naładować telefon. Wyruszył zatem w drogę i...coś długo nie wracał...
🌲Autor tym razem zabiera nas w Bieszczady. To tam mamy okazję razem z naszymi bohaterami rozwiązać kolejną zagadkę, tym razem dotycząca tajemniczego i nawiedzonego lasu. I chociaż miałam luźne skojarzenia z serialem o Scoobim, tutaj sprawy są bardziej realistyczne, a duchy... No cóż, aż tyle nie zdradzę! Oprócz tego oczywiście, że nasi agenci zawsze działają w słusznej sprawie.
To kolejna część opowieści, która urzeka i nie pozwala się oderwać od czytania. To tutaj zapewnia się młodszemu czytelnikowi dobrą zabawę i pokazuje, że czas spędzony z lekturą może wiele nauczyć. Nie trzeba siedzieć cały czas w telefonie, chociaż i on ma wiele zalet, takich jak GPS czy numery alarmowe, o czym szybko przekonują się także nasi bohaterowie. Bez smartfonu można jednak doskonale się bawić, spędzać czas na świeżym powietrzu, poznawaniu czegoś nowego i przeżywaniu niesamowitych przygód.
🌲 Dzięki tej serii Max Czornyj pokazał, że nie tylko czytanie wzbogaca życie czytelnika w wiele wartości, ale i samo życie uczy przyjaźni, rozszerza wiedzę, pokazuje jak duże znaczenie może mieć zaufanie do innych, tolerancja, poszanowanie prawa, praw przyrody, zaradność, dedukcja i troska. Tak, życie bez mediów jest dużo lepsze, zwłaszcza dla młodego człowieka. Wszystko to przepięknie ubrał autor w słowa.
Polecam tę część i oczywiście całą serię! Polecam nie tylko młodemu czytelnikowi. Dla mnie była to super zabawa.

Pamiętacie "Scooby-Doo"? Te opowieści o mówiącym dogu i czwórce nastolatków: Fredzie, Daphne, Velmie i Kudłatym, którzy rozwiązywali zagadki kryminalne związane z przestępcami przebierającymi się za duchy?
Tak mi się luźno skojarzyło, kiedy przeczytałam kolejną, już piątą, część ...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam tak dobrej, pasjonującej i wciągającej historycznej książki. "Dobra pani" Sylwii Winnik, to oparta na faktach niezwykła powieść, której główną bohaterką jest Marianna Orańska, królewna niderlandzka z dynastii Oranje-Nassau, budowniczka pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim i jedna z bardziej niekonwencjonalnych postaci kobiecych w XIX w.
👑 Marianna była piękna. I nie tylko o wygląd tutaj chodzi. Miała piękne wnętrze, dobrą duszę i ponad wszystko kochała drugiego człowieka. Niestety urodziła się w takich czasach, że niekiedy musiała podporządkować się woli innych i sztywnej dworskiej etykiecie. Jej poślubiony, wybrany przez rodziców małżonek, Albrecht Hohenzollern był jej drugą miłością i jednocześnie zdradzał ją kiedy tylko mógł. Nieszczęśliwa królewna szukała pocieszenia w różnych zajęciach, z których niektóre były jej pasją. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów treści, szczególnie tym czytelnikom, którym owa postać nie jest zbyt znana lub jedynie słyszeli o kilku faktach. Pozwolę sobie zatem nie pisać już więcej o treści.
👑A teraz wyobraźcie sobie XIX wiek, a w nim kobietę, która wierzyła w miłość, chciała wyjść za mąż z miłości, uważała że tak postępować powinny wszystkie kobiety. Kochała ludzi, twierdziła, że każdy zasługuje na szacunek. Była przeciwniczką wyzysku ludzi, złego traktowania służby, surowego wychowania i sztywnej etykiety. Marianna to kobieta oczytana, kochająca architekturę i znająca się na niej, uwielbiająca malarstwo i piękno przyrody. I gdyby już tutaj wyciągnąć wnioski, byłby chyba jeden: ktoś taki niestety niezbyt pasował do pruskiej etykiety dworskiej. Wiązało się to z tym, że niestety życie Orańskiej nie było usłane różami, była natomiast na językach i nawet znienawidzona przez niektórych. Ale... przeczytajcie tę piękną historię sami!
👑 Autorka z iście reporterską zaciętością przedstawiła losy niderlandzkiej królewny. Już od pierwszej strony widać bogaty i dopracowany warsztat, o którym świadczy znajomość wielu faktów i umiejętność przedstawienia ich w taki sposób, by w ów świat wciągnąć czytelnika. A czytelnik wpada w te sidła i zostaje, bo od książki nie można się oderwać. Fakty historyczne, a jest ich sporo, ujęte zostały w bardzo wysublimowany sposób, nie są nachalne, nie zniechecają, a zdecydowanie przybliżają kreowaną rzeczywistość i pozwalają zrozumieć metody postępowania wszystkich stron.
👑 Ciekawie literacko przedstawiono również tutaj chronologię wydarzeń. Trzy części - trzy domy. W każdej z nich stykamy się z innym etapem i innym miejscem życia bohaterki. Książka nie jest do końca reportażem, tutaj dopisano pewne elementy, jednak stanowią one nie tyle fikcję literacką, co jedynie prawdopodobne wydarzenia, sytuacje, jakie mogły mieć miejsce.
👑 Jestem zauroczona historią Marianny. Mam ochotę zobaczyć Kamieniec Ząbkowicki, w którym jeszcze nie byłam. Jestem również zaskoczona umiejętnością ubierania w słowa rzeczywistości, co doskonale potrafi Sylwia Winnik. I daję duży plus wydawnictwu za tak piekną oprawę książki.
Zostaje mi tylko szczerze polecić, co niniejszym czynię.

Dawno nie czytałam tak dobrej, pasjonującej i wciągającej historycznej książki. "Dobra pani" Sylwii Winnik, to oparta na faktach niezwykła powieść, której główną bohaterką jest Marianna Orańska, królewna niderlandzka z dynastii Oranje-Nassau, budowniczka pałacu w Kamieńcu Ząbkowi...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby ktoś, właśnie teraz, zapytał mnie jak ma wyglądać książka na wakacje, bez wahania wskazałabym "Lato o smaku miłości" Edyty Świętek.
🌤️Wika i Marcel właśnie stoją przed ołtarzem. Kiedy pada pytanie o chęć zawarcia związku małżeńskiego, dziewczyna milczy. A kiedy ksiądz je ponawia, słychać wyraźne "nie". Wika ucieka sprzed ołtarza.
Jaki był powód? Po trosze taki, że dzień przed ślubem, po wielu latach milczenia, napisał do niej jej pierwszy chłopak Sebastian. W miarę upływu czasu oczywiście okazuje się, że to nie jedyny powód. W każdym razie Wika wypowiada umowę najmu mieszkania i z Wrocławia trafia pod skrzydła babci do Lutomierza. To powrót na "stare śmieci", bo tam dziewczyna mieszkała do czasu wyjazdu na studia. Wika po cichu liczy, że szybko spotka Sebastiana.
Czy stara miłość nie rdzewieje? Jak myślicie?
🌤️"Lato o smaku miłości" to niewymagająca lektura, a zarazem niezwykle piękna w swej prostocie. Znajdziemy tutaj dużo miłości, tej utraconej, znalezionej, pierwszej i ostatniej, szczerej i nieszczerej. I chciałoby się rzec "cóż więcej jeszcze potrzeba?".
To opowieść o trzech pokoleniach kobiet, które żyjąc w jednym czasie, prezentują różne postawy wobec życia i uczuć. Wszystko jednak zmierza ku jednemu.
To również opowieść o młodej dziewczynie, która próbuje szukać swojego miejsca na ziemi i bezpiecznego azylu. Znajduje go i chociaż nie czuje tego szybkiego bicia serca, wydaje jej się że jest bezpieczna i dokonuje niezbyt trafnego wyboru. Okazuje się jednak, że czasami szukając czegoś nie widzimy tego, co jest najbliżej.
Oprócz bohaterów, ciekawie skreowanych, czytelnik otrzymuje przepiękne słowa piosenek jako tło i nieziemskie i anielskie krajobrazy okolic Lutomierza. Wszystko oddane nader realistycznie, do tego stopnia, że chciałby się wsiąść na stary rower Wiki i skąpać się w pełnym słońcu podczas przejażdżki po okolicznych łąkach.
🌤️ Tylko sielsko?
Ależ skąd! Są momenty tragiczne, na moment chwytające czytelników w szpony niepewności. Ale nawet w nich widać hart ducha i nadzieję bohaterów. Bo przecież człowiek ma siłę i potrafi się dźwignąć!
🌤️"Lato o smaku miłości" to przepiękna opowieść z wieloma emocjami. Wybrzmiewająca piosenkami Janusza Radka i pachnąca słonecznym latem. To odskocznia od własnych problemów i codzienności. A czegóż można chcieć bardziej na lato?
Polecam!

Gdyby ktoś, właśnie teraz, zapytał mnie jak ma wyglądać książka na wakacje, bez wahania wskazałabym "Lato o smaku miłości" Edyty Świętek.
🌤️Wika i Marcel właśnie stoją przed ołtarzem. Kiedy pada pytanie o chęć zawarcia związku małżeńskiego, dziewczyna milczy. A kiedy ksiądz je po...

Rozwiń

Zwiń

Za mną kolejne przygody Marcelinki, dziewczynki o wielkim serduszku i niezwykle wrażliwej. Tak. Niektóre dzieci tak mają, dorośli też. I o ile dorośli jakoś potrafią sobie z tym poradzić to za dzieci odpowiedzialni jesteśmy my. Od naszej mądrości i podejścia zależy jak będą odbierać świat i jak się w nim odnajdą.
🏖️Rok szkolny się szybko skończył i pora na wakacje. Marcelinka zaprzyjaźniła się z Tosią i trochę jej smutno, że na tyle dni musi rozstać się z koleżanką. Część wakacji spędzi z mamą i bratem u dziadka na Mazurach. Dziadek to ojciec mamy Marcelinki. Mieszka sam z białym psem. Dziewczynka bardzo nie lubi kiedy psy liżą ją po twarzy. Czy przekona się do Tajfuna? A jakie tajemnice i przyjemności skrywa najbliższe otoczenie, w którym na co dzień mieszka jej dziadek?
🏖️W tym tomie o Marcelince stykamy się z wieloma problemami, na które trafiają wrażliwe dzieci. Pierwszym są wakacje. Bo przecież w ciągu roku szkolnego każdy dzień był uporządkowany. A teraz czeka ją coś nowego i to z dala od domu. Na Mazurach narażona będzie na stały kontakt z przyrodą. Z wodą, roślinami i zwierzętami. Jak sobie poradzi? Okazuje się, że Marcelinka ma bardzo mądrą mamę, która na wszystko umie znaleźć sposób. Umie też wytłumaczyć dziecku, że czasami dorośli wolą być singlami, a czasami wiązać się w pary. Opowie też, że w życiu każdy z nas pełni nie jedną a kilka ról np. mamy, żony, córki, przyjaciółki czy fryzjerki i wszystkie można pełnić jednocześnie. Marcelinka ma bowiem mądrą mamę, która jednocześnie jest jej przewodnikiem po życiu.
🏖️ Książka nie tylko zaciekawi najmłodszego czytelnika, ale i pomoże na pewno niejednemu dorosłemu, pod skrzydłami którego lub w najbliższym otoczeniu znajduje się wrażliwe dziecko. Milusińskiego zainteresuje też ilustracjami, a dorosłemu udzieli konkretnych przykładów z życia.
Zostaje mi tylko polecić. Jest ciekawie i mądrze. Polecam zatem i dla dzieci, i dla dorosłych, i do wspólnego czytania przede wszystkim.

Za mną kolejne przygody Marcelinki, dziewczynki o wielkim serduszku i niezwykle wrażliwej. Tak. Niektóre dzieci tak mają, dorośli też. I o ile dorośli jakoś potrafią sobie z tym poradzić to za dzieci odpowiedzialni jesteśmy my. Od naszej mądrości i podejścia zależy jak będą odbierać świat ...

Rozwiń

Zwiń

"Genialni odkrywcy" to nowa seria książek dla dzieci (i nie tylko!), w której będziemy mogli poznać, jak sama nazwa serii podpowiada, odkrywców, ale także wielkich podróżników, niesamowitych uczonych, naukowców i wynalazców. Wszyscy w jakiś sposób zmienili otaczający nas świat, zapisali się na kartach historii i mieli wpływ na nasze życie.
Niedawno (w marcu tego roku) prezentowałam Wam tom pierwszy o Krzysztofie Kolumbie, a teraz przed Wami jawi się Mikołaj Kopernik.
🔭Podeszłam do tego tomu trochę sentymentalnie. Wiele lat spędziłam w gimnazjum noszącym jego imię i wspominam to bardzo sentymentalnie. Chociaż wydawać by się mogło, że o Koperniku wiem wiele, tym niemniej z nieukrywaną ciekawością zabrałam się za lekturę.
Jak wspomniałam przy okazji poprzedniego tomu, znane postaci przedstawiają nam się tutaj i opowiadają o sobie w pierwszej osobie. Wprowadzenie takiej, pierwszoosobowej narracji pozwala czytelnikowi wspólnie i bardziej obrazowo odtworzyć życie bohatera.
Razem z Kopernikiem zwiedzamy Toruń, jako miejsce jego urodzenia, i oczyma wyobraźni widzimy jego psoty i dziecięce harce. Towarzyszymy mu w Lidzbarku, Olsztynie i Fromborku oraz podczas zagranicznych wojaży na studia, chociażby we Włoszech. Pomagamy w obronie przed Krzyżakami i leczeniu chorych. By zawsze na koniec trafiać do jego obserwatorium i podziwiać, i badać to co na niebie.
🔭Książka napisana jest językiem dostosowanym do czytelnika. Ciekawe ilustracje pozwalają bardziej wyobrazić sobie życie za czasów bohatera i przybliżają nam tytułową postać.
🔭 Cieszę się, że kolejna książka tej serii trzyma poziom i literacki, i wizualny, potrafi tym samym zaciekawić przedstawiając sporo faktów historycznych i dając młodemu czytelnikowi podwaliny pod rozszerzanie wiedzy.

"Genialni odkrywcy" to nowa seria książek dla dzieci (i nie tylko!), w której będziemy mogli poznać, jak sama nazwa serii podpowiada, odkrywców, ale także wielkich podróżników, niesamowitych uczonych, naukowców i wynalazców. Wszyscy w jakiś sposób zmienili otaczający nas świat, z...

Rozwiń

Zwiń

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko kto zapyta jak czuje się opiekun, jak sobie radzi, jak daje radę...
Często bywa tak, że nagle znikają przyjaciele, koledzy, najbliżsi. Jesteś sam z chorym. Zdany na siebie. A myśli kłębią się i zdają rozsadzać głowę.
💔Natasza miała trudne dzieciństwo. Trudne psychicznie. W momencie, kiedy już mogła, szybko wyrwała się z domu i rozpoczęła swoje nowe życie. Wydawać by się mogło, że wszystko poukładało się po jej myśli. Zdobyła zawód, ma w miarę dobrze płatną pracę, narzeczonego. Kiedy wraz z Patrykiem decydują się na kupno mieszkania, dziewczyna jest wniebowzięta i rozpoczyna urządzanie własnego gniazda. Nie planują ślubu, uważają, że papier nie jest do niczego potrzebny. Pewnego dnia Natasza dostaje informację, że będzie musiała zająć się chorą matką. Chorą na alzheimera. Dziewczyna zabiera mamę do nowego mieszkania. Szybko okazuje się, że Patryk ma w tej kwestii odmienne zdanie i wycofuje się.
Natasza zostaje sama z opieką. Żyje wspomnieniami, nie ma nadziei i nie widzi sensu. Wraca do niej wszystko to od czego uciekła. Czy uda się dziewczynie ogarnąć tak ciężki temat. Czy wyjdzie na prostą i odnajdzie ów sens? Czy naprawią się relacje między narzeczonymi? O tym wszystkim przeczytacie w książce Anny Sakowicz "Moja matka pestka", która ukaże się na początku czerwca i którą już dzisiaj, tutaj, szczerze polecam.
💔Autorka jest mistrzynią kreowania emocji i również tutaj mamy ich bardzo dużo. Wszechobecne są dylematy i rozterki. Co zrobić? Jak zachować twarz? Pięknie pokazano niemoc, której, nie czarujmy się, doświadczył chyba każdy z nas. Niemoc tak wielka, że człowiek czasami jest w stanie posunąć się do najgorszego szukając wyjścia z sytuacji. Brutalnie pokazano też niemoc i zagubienie dziecka. Wielkie spustoszenie bowiem w psychice może zrobić przemoc, i to wcale nie ta fizyczna a psychiczna. Jednak zawsze, gdzieś głęboko, tkwi w każdym nadzieja. Trzeba w to wierzyć.
Bohaterka, mimo młodego wieku, przeszła niesamowicie długą drogę. Była to droga pełna nierówności, wybojów i niepewności.
💔Widać równie wyraźnie jak w tak trudnych momentach pokazują się prawdziwe oblicza najbliższych. Kiedy pojawia się problem tracimy niekiedy przyjaciół i zostajemy sami. Sami niesiemy ciężar swojego życia. Jednak z drugiej strony to właśnie te momenty pokazują nam właściwą drogę. Przecież nic nie dzieje się bez przyczyny.
💔Tytułowa "pestka"?
„Zalegała we mnie przez lata mojej pozornej wolności, a teraz znów się rozrosła, znów uwiera i znów znajduje się w samym środku mnie. Na powrót jest twarda, czasami uciska od wewnątrz, lecz już wiem, że nigdy się jej nie pozbędę, że to daremny trud.”
Pestka. Ma ją każdy. Czasami wypadnie. Czasami trzeba zadać siebie wiele trudu by się jej pozbyć. A niekiedy trzeba pozwolić zostać jej i wykiełkować. Nie ma złotego środka. Nie szukajcie.
💔 Jestem pod wrażeniem. Z wielkim wyczuciem za każdym razem, i tutaj również, potrafi autorka pokazać najmroczniejsze zakątki ludzkiej duszy. Ubiera problemy w przepiękne słowa, nie po to by pokazać jednoznaczne rozwiązanie, ale by uzmysłowić czytelnikowi, że jest wyjście, że wszystko jest po coś, że życie takie jest. I że tak wiele zależy od nas.
Polecam!!!

Są w życiu trudne chwile. Są i trudne tematy. Kto chociaż raz opiekował się chorym, najbliższym, i nie ma tu mowy o grypie czy zapaleniu oskrzeli, ten wie, że to praca niekiedy dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bardzo ciężka praca. Ten też wie, że inni współczują... ale choremu. Rzadko k...

Rozwiń

Zwiń

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej intymności". Nie też, że stanowi temat tabu, bo uważam że powinniśmy rozmawiać o tym co nas boli, co cieszy i sprawia radość, i rozkosz. I nie chodzi też o to, że jestem starą, pruderyjną babą, bo erotyzm, rozkosz, miłość, intymność to jedno i wiem, że trzeba być mistrzem słowa i wysublimowania by pisać o tym. Mało jest takich, ale są (na przykład J. Wiśniewski - "polski znawca kobiecego ciała i duszy"). A tutaj ...
🤔 Książka "Rozkosz" to zbiór opowiadań. Miało być intymnie, miało być rozkosznie. Na to liczyłam. Niestety zrobiło się niesmacznie. Pozycja do mnie zdecydowanie nie trafiła. Tak jak wzbraniam się przed pewnymi niesmacznymi opisami w literaturze, tak tutaj dostałam ich kumulację. Próbowałam (i udało mi się przebrnąć) przez całość, licząc na to, że doczekam choćby rozkoszy słowa pisanego. Niestety i na tej płaszczyźnie czekało mnie rozczarowanie. Myślę, że nasz język jest tak piękny i bogaty, że nie trzeba go wspomagać zapożyczeniami i wstawkami z innych języków (angielskiego i francuskiego) i to w takiej ilości. Wszak "Polacy nie gęsi i swój język mają", i nawet intymne miejsca w mowie rodzimej nazywają. A to, że komuś mogą się one nie podobać to już inny problem.
🤔 Podsumowując. Oprócz ładnego wydania, bo to trzeba przyznać, nie urzekło mnie w tej książce chyba nic. Nawet w literaturze trzeba umieć wyciągać średnią i to, co być może podoba się jednemu, za czym tęskni, o czym marzy, czy co ma, niekoniecznie może oznaczać zapotrzebowanie innych osób.
Taka właśnie jest moja opinia. Mam bardzo mieszane zdanie co do tej książki. Z jednej strony cenię otwartość (chociaż i tutaj ciężko o niej mówić, bo przecież "Caro Bukowski" to pseudonim?), z drugiej zastanawiam się czemu to ma służyć?
Do czytania jedną ręką? Drugą trzeba trzymać, by nią nie walnąć. Ja musiałam.
Nic gorszego, tematycznie i literacko, i żenującego dawno nie czytałam.

W moje ręce trafiła książka Caro Bukowski "Rozkosz", reklamowana jak pozycja do czytania jedną ręką. Trafiła, bo górę wzięła moja ciekawość. Tylko tyle.
Jest w moim przekonaniu pewna strefa, której nie że nie można przekraczać, ale jest ona zarezerwowana dla "naszej małej in...

Rozwiń

Zwiń