Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W społecznościach odciętych od szerszego świata napięcia rosną, relacje zacieśniają się, a frustracje wzmagają. Być może dlatego kochamy książki o sektach.

„Obaj doskonale wiedzieli, że wszystkie najgorsze koszmary poukrywane są w ludziach, nie w miejscach czy przedmiotach. To człowiek odpowiedzialny jest za całe zło tego świata i właśnie drugiego człowieka obawiali się najbardziej”.

„Farma złych dusz” to fascynujący wgląd w zamknięte społeczeństwo, które wciąż istnieje, ujawniające jego zasady i kary. Pod tą rozkoszną ekscentrycznością kryją się niepokojące pytania o to, w jaki sposób robimy pranie mózgu dzieciom i dorosłym osobom i projektujemy na nie lęki. Książka opowiada również o bezbronności dziewcząt, które tak desperacko chciały należeć do czegoś lub kogoś.

W społecznościach odciętych od szerszego świata napięcia rosną, relacje zacieśniają się, a frustracje wzmagają. Być może dlatego kochamy książki o sektach.

„Obaj doskonale wiedzieli, że wszystkie najgorsze koszmary poukrywane są w ludziach, nie w miejscach czy przedmiotach. To człowiek ...

Rozwiń

Zwiń

Ogólna koncepcja cyberbezpieczeństwa wydawała się interesująca, ale wykonanie zdecydowanie gorsze. Powolne tempo, zero akcji, żadnej sensacji. Podążaliśmy za bohaterką, gdy podejmowała bardzo wątpliwe decyzje z ogromną, otwartą raną w boku, którą ignorowała. W połowie książki możemy domyślić się, kto jest winowajcą. Brakuje intrygi i zaskoczenia. Zakończenie rozczarowujące. Męcząca książka. Jak ktoś lubi spokojne i przewidywalne kryminały, to będzie zadowolony. Ja nie byłam.

Ogólna koncepcja cyberbezpieczeństwa wydawała się interesująca, ale wykonanie zdecydowanie gorsze. Powolne tempo, zero akcji, żadnej sensacji. Podążaliśmy za bohaterką, gdy podejmowała bardzo wątpliwe decyzje z ogromną, otwartą raną w boku, którą ignorowała. W połowie książki możemy domyśl...

Rozwiń

Zwiń

Początek był dobry, ale później się posypało. Liczne powtórzenia i błędy stylistyczne psują efekt. I muszę z przykrością stwierdzić, że to jest coś, co mnie na ten moment odpycha od zakupu jakichkolwiek książek z tego wydawnictwa. Wypadałoby doszlifować język, bo aż razi w oczy. Chaos i absurdy również. Sceny zbliżeń — zero ekscytujących chwil, ale cóż... może tak miało być?

Początek był dobry, ale później się posypało. Liczne powtórzenia i błędy stylistyczne psują efekt. I muszę z przykrością stwierdzić, że to jest coś, co mnie na ten moment odpycha od zakupu jakichkolwiek książek z tego wydawnictwa. Wypadałoby doszlifować język, bo aż razi w oczy. Chaos i ab...

Rozwiń

Zwiń

Nie mam pojęcia, do kogo w zamyśle autorki miała być skierowana ta książka, ale na pewno nie do dorosłych ludzi, ponieważ mocno zajeżdża mi lekturą dla nastolatek. A słowo „niom” użyte przez główną postać utwierdziło mnie w tym przekonaniu. I jest bardzo słodko, więc jeśli ktoś lubi takie historie, to będzie zadowolony, ale jeśli ktoś nie przepada za brakiem poznawania się pierwszoplanowych bohaterów, to będzie rozczarowany, bo akcja jak z bicza strzelił i ona nie wie za wiele o Michaelu (poza tym, że jest lekarzem, trochę biega i ją kocha), tak samo w odwrotną stronę (oprócz tego, że jest pielęgniarką i bliźniaczką). Dziwi mnie również to, że nikt nie zwęszył oszustwa w czasie praktyk ani nie poniesiono żadnej kary za ten czyn.

Nie mam pojęcia, do kogo w zamyśle autorki miała być skierowana ta książka, ale na pewno nie do dorosłych ludzi, ponieważ mocno zajeżdża mi lekturą dla nastolatek. A słowo „niom” użyte przez główną postać utwierdziło mnie w tym przekonaniu. I jest bardzo słodko, więc jeśli ktoś lubi takie ...

Rozwiń

Zwiń

Potencjał był, ale się zmył.
Czytelnicy nie otrzymują żadnego powodu, dla którego brat Vivi jest dla niej ważny i dlaczego go kocha. Przyjmuje rady od nieznajomych i jest łatwym łupem. Mam też wrażenie, że postacie nie mają żadnego rozwoju. Również Vivienne przez długi czas nie je i nie pije. Jak? Są też rzeczy, które nie są wyjaśnione. Nie widzę momentu, w którym się zakochali.

Potencjał był, ale się zmył.
Czytelnicy nie otrzymują żadnego powodu, dla którego brat Vivi jest dla niej ważny i dlaczego go kocha. Przyjmuje rady od nieznajomych i jest łatwym łupem. Mam też wrażenie, że postacie nie mają żadnego rozwoju. Również Vivienne przez długi czas nie je i nie p...

Rozwiń

Zwiń

Nuda wygrała. Było za dużo scen bez żadnego związku. Nie ma potrzeby wyszczególniania każdego dnia godziny, o której się budzisz i o której jesz lunch. Powtarzanie tych samych czynności i mówienie ciągle o tym samym było nużące. Fabuła często ckliwa.

Nuda wygrała. Było za dużo scen bez żadnego związku. Nie ma potrzeby wyszczególniania każdego dnia godziny, o której się budzisz i o której jesz lunch. Powtarzanie tych samych czynności i mówienie ciągle o tym samym było nużące. Fabuła często ckliwa.

Ta powieść byłaby niezła, gdyby nie to, że głównym minusem, który jest iście denerwujący (i gdybym miała papierową wersję, to prawdopodobnie rzuciłabym ją o ścianę), to ciągłe powtarzanie, jakiego koloru mają oczy główni bohaterowie. On bursztynowe, a ona orzechowe — i tak przez całą fabułę. Te liczne powtórzenia nie wychodzą za dobrze, gdyż wtedy odechciewa się czytać. Poza tym, w dużej mierze infantylna. I nie jestem fanką zmieniania zasad gry, czy prawa w realnym świecie. Rozumiem, że to fikcja literacka, ale aż tak ją naginać nie trzeba, aby przyspieszyć akcję.

Ta powieść byłaby niezła, gdyby nie to, że głównym minusem, który jest iście denerwujący (i gdybym miała papierową wersję, to prawdopodobnie rzuciłabym ją o ścianę), to ciągłe powtarzanie, jakiego koloru mają oczy główni bohaterowie. On bursztynowe, a ona orzechowe — i tak przez całą fabuł...

Rozwiń

Zwiń

Marcin Popielarski łączy historie z różnymi bohaterami w ciekawą, niebanalną i zabawną przygodę. Złoczyńcy, którzy nie boją się iść naprzód w postapokaliptycznej sensacji. To naprawdę oryginalne tło i zmagania bohaterów. Dla miłośników szybkiej akcji, lektura jak znalazł.

Kto powinien przeczytać „Brudną robotę”?
▫️ Osoby lubiące klimatyczne i wciągające opowiadanie historii.
▫️ Czytelnicy, którzy lubią szybką akcję z ukrytymi tajemnicami i spiskami.
▫️ Dla tych, którzy cenią dowcipny styl pisania.

Marcin Popielarski łączy historie z różnymi bohaterami w ciekawą, niebanalną i zabawną przygodę. Złoczyńcy, którzy nie boją się iść naprzód w postapokaliptycznej sensacji. To naprawdę oryginalne tło i zmagania bohaterów. Dla miłośników szybkiej akcji, lektura jak znalazł.

Kto powinien pr...

Rozwiń

Zwiń

Styl pisania bardzo dobrze znam, więc poniekąd mogę się spodziewać, co dostanę, ale takiego rozwoju sytuacji, jaki zafundowała mi „Cała ja”, nie mogłam przewidzieć. Po „Zapisane w chmurze”, „Pamiętaj, że byłam”, „Obiecaj, że wrócisz”, „Powiedz, że zostaniesz”, dylogii „Kim dla ciebie jestem?” oraz opowiadaniu „Czekając na pełnię...” nie myślałam, że jeszcze jedna pozycja spod pióra autorki doprowadzi mnie do łez. A jeśli płaczę, to znak, że jest to bardzo dobra powieść i warto ją przeczytać. Uwielbiam, gdy książki mnie wciągają i sprawiają, że chcę więcej. To jest dokładnie to, co to spowodowało.

Kłamstwo zaważyło na losach wszystkich bohaterów. Dlatego tak ważne jest, aby rodzice nie okłamywali swoich dzieci i aby tworzyli dom, w którym honorowana jest prawda, nawet jeśli jest niewygodna.

Całkowicie pochłonęłam nietradycyjną romantyczną fabułę i głębokie postacie tej książki. A fakt, że to jest powolny romans, czyni go tym słodszym.

Ta książka jest przepełniona emocjami i fantastyczną prozą. Bada wszystkie rodzaje miłości, szczególnie tę, która zmienia cię na zawsze. „Potem świat przestaje dla nas istnieć. Jesteśmy tylko my”. Jest także niezwykle ujmująca, gdy porusza prawdziwe problemy, co czyni ją wzbogacającą (i bardzo ekscytującą) lekturą. Polecam!

„Już wiem, co to znaczy zdrada i jak boli, wiem, co czuje kobieta, gdy musi zakończyć związek z kimś, w kim zaczynała widzieć przyszłego męża, i jakie ślady w sercu zostawia zło i krzywda wyrządzone przez innych, często tych najbliższych”.

Styl pisania bardzo dobrze znam, więc poniekąd mogę się spodziewać, co dostanę, ale takiego rozwoju sytuacji, jaki zafundowała mi „Cała ja”, nie mogłam przewidzieć. Po „Zapisane w chmurze”, „Pamiętaj, że byłam”, „Obiecaj, że wrócisz”, „Powiedz, że zostaniesz”, dylogii „Kim dla ciebie jeste...

Rozwiń

Zwiń

Świat wojny i magii

Chłopiec, który zostaje porwany wraz z innymi młodzieńcami, budzi się w Zakazanym Lesie. Zdezorientowany nie wie, jak uciec od upiorów i porywaczy. Zastanawia się, dlaczego tam się znalazł i wkrótce przyjdzie mu się zmierzyć z czymś, co nawet sobie nie wyobrażał.

„Szli jeden za drugim, nie oglądając się za siebie. Wszystkich przeszywał strach. Nawet grupa tajemniczych konnych jeźdźców, którzy teraz poruszali się pieszo, podążała wyraźnie spięta. Każda złamana przez kogoś gałązka była powodem zatrzymania na chwilę akcji serca. Nawet najmniejszy szmer przyprawiał ich o zawał. Wszyscy czuli się obserwowani, nikogo jednak, prócz podążającej w lesie gromady, nie było, a przynajmniej tak się zdawało”.

Intryga, walki, słowiańskie stworzenia, barwne opisy i czysta przyjemność z czytania. Czego chcieć więcej? Budowanie świata jest skomplikowane, ale nigdy nie przytłaczające, a Weronika Kacprzak subtelnie zajmuje się fantastycznymi tematami, postacie są doskonale ujmujące, szczególnie Frank Norrie. Zdarzały się małe mankamenty typu powtórzenia, ale myślę, że książka znajdzie swoich odbiorców. Ahoj, przygodo!

Świat wojny i magii

Chłopiec, który zostaje porwany wraz z innymi młodzieńcami, budzi się w Zakazanym Lesie. Zdezorientowany nie wie, jak uciec od upiorów i porywaczy. Zastanawia się, dlaczego tam się znalazł i wkrótce przyjdzie mu się zmierzyć z czymś, co nawet sobie nie wyobrażał.

„Sz...

Rozwiń

Zwiń