Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeden z lepszych debiutów, jakie czytałem w ostatnim czasie.

Pupin w swojej powieści zabiera nas do alternatywnego rzeczywistości z lat 20-tych XX wieku, gdzie niedługo po zakończonej Wielkiej Wojnie świat spowiła Ciemność. Po zmroku przebywanie z dala od zbawiennego światła grozi szybką utratą zmysłów i śmiercią, przed którą ofiara staje się bezmyślną bestią zdolną zabić wszystkich wokół. Większość ludzkości wyginęła, pozostali tłoczą się w miastach gdzie szerzy się bezprawie, a wiele osób żyje w biedzie i nie ma szans na zdobycie pracy.

W tej ponurej rzeczywistości poznajemy dawnego kapitana - Jerzego Kowalskiego, obecnie prywatnego detektywa. Zostaje on zatrudniony przez nieznajomą, bogatą kobietę, aby dowiedział się jaki los spotkał jej bliską przyjaciółkę. Jednocześnie okazuje się, że jeden z bossów półświatka, któremu Jerzy jest winny przysługę, potrzebuje jego pomocy. Trzy z jego najlepszych prostytutek nagle popełniły samobójstwo w niewyjaśnionych okolicznościach. Sprawy szybko się komplikują, a Jerzy staje naprzeciw wpływowych osób, które nie pozwolą pokrzyżować sobie planów…

Najlepszą rzeczą moim zdaniem w tej powieści jest worldbulding. Faktycznie czuć, że niebezpieczeństwo związane z Ciemnością jest poważne i determinuje wszystkie ważne decyzje dla całego społeczeństwa. Szepty Ciemności to całkiem udany miks urban fantasy z postapo. Klimat jest mroczny i przygnębiający, choć autorowi udało się wpleć w historię kilka niezłych żartów. Sama fabuła przez większość czasu mocno wciąga, książkę przeczytałem całkiem szybko.

Jeśli chodzi o naszego protagonistę to jest to typ postaci, którą szybko możemy polubić i jej kibicować. Pozostałe postaci są także w porządku (z jednym zastrzeżeniem o którym poniżej).

Ogólnie jestem zadowolony z lektury choć mam pewne uwagi. Moim zdaniem wątek romantyczny wyszedł dość przeciętnie i nie wzbudził u mnie żadnych emocji. Wydaje mi się też, że osoba po bardzo ciężkich przejściach na tle seksualnym nie byłaby tak chętna, aby szybko zaangażować się fizycznie w relacji z nowo poznanym kochankiem. Ogólnie też mimo, że ta postać została mocno skrzywdzona, to po jej zachowaniu nie było tego specjalnie widać, to tak jakby gwałt był po prostu jakąś tam niedogodnością a nie prawdziwą traumą.

Pewne elementy powieści były też mniej angażujące, mam tu na myśli taki sobie prolog i końcówkę, w której czegoś mi zabrakło. Nie poznajemy też odpowiedzi na ważne pytania (np. skąd wzięła się Ciemność), choć zapewne zostanie to wyjaśnione w kolejnych tomach.

Podsumowując uważam, że Szepty Ciemności to debiut udany i ogólnie dobra książka rozrywkowa. Z przyjemnością za jakiś czas sięgnę po kontynuację. Ode mnie 7,5/10.

Jeden z lepszych debiutów, jakie czytałem w ostatnim czasie.

Pupin w swojej powieści zabiera nas do alternatywnego rzeczywistości z lat 20-tych XX wieku, gdzie niedługo po zakończonej Wielkiej Wojnie świat spowiła Ciemność. Po zmroku przebywanie z dala od zbawiennego światła grozi szybką ...

Rozwiń

Zwiń

Gdybym miał ocenić same koncepty autora, jakie pojawiły się w powieści i jego olbrzymią wiedzę naukową, to wystawiłbym tej pozycji ocenę co najmniej 9/10. Niestety z wykonaniem jest gorzej…

Fred Hoyle był w pierwszej kolejności naukowcem, a dopiero potem pisarzem. Wyraźnie to czuć podczas lektury. Sam pomysł na to, że do Układu Słonecznego może z przestrzeni międzygwiezdnej przybyć wielki obłok gazu, który potencjalnie może doprowadzić do zagłady nieomal całego życia na Ziemi jest szalenie ciekawy. Autor porusza w powieści szereg potencjalnych problemów: czy temperatura na Ziemi gwałtownie spadnie, czy też ludzie dosłownie się ugotują? A co, jeśli chmura zdmuchnie ziemską atmosferę i wszyscy się poduszą? Czy będzie można wyżywić tych, którzy przeżyją? Jak rządy poszczególnych państw powinny się przygotować na nadciągającą katastrofę?

Elementem, który muszę pochwalić jest pojawiająca się w powieści rasa obcych. Koncepcja tego, w jaki sposób oni funkcjonują i jak bardzo różnią się od ludzi jest bardzo oryginalna i zasługuje na uznanie. Dodam też, że w książce pojawiło się kilka całkiem niezłych żartów.

Niestety, Czarna chmura posiada szereg wad, które skutecznie zmniejszyły moją satysfakcję z lektury. Po pierwsze nie polubiłem naszego głównego bohatera, głównie przez jego niemal całkowitą nieomylność i przemądrzałość. W powieści dzieją się momentami apokaliptyczne wręcz wydarzenia skutkujące śmiercią milionów ludzi, jest to jednak podane w strasznie beznamiętny sposób, jakby czytało się podręcznik. Trochę to też zgrzyta pod tym względem, że nasza grupa bohaterów siedzi sobie bezpiecznie w swojej bazie, i niespecjalnie przejmuje się losem swoich rodzin, które jak rozumiem są narażone na skrajne niebezpieczeństwo.

Ponadto sama narracja (pomimo świetnych konceptów) jest momentami nużąca, książkę czytałem dość długo, odkładając ją czasami na kilka dni.

Aspektem, który dosyć mi przeszkadzał w trakcie lektury i jednocześnie bardzo źle się zestarzał było przedstawienie postaci kobiecych. Ich rola (i to całkiem dosłownie) sprowadzała się właściwie tylko do gry na pianinie i parzenia kawy…

Podsumowując, pomimo powyższego marudzenia ja sam oceniam powieść raczej pozytywnie. Podejrzewam jednak, że wiele osób odbije się od niej i jak najbardziej jestem w stanie to zrozumieć. Ode mnie 6,5/10.

Gdybym miał ocenić same koncepty autora, jakie pojawiły się w powieści i jego olbrzymią wiedzę naukową, to wystawiłbym tej pozycji ocenę co najmniej 9/10. Niestety z wykonaniem jest gorzej…

Fred Hoyle był w pierwszej kolejności naukowcem, a dopiero potem pisarzem. Wyraźnie to czuć podczas...

Rozwiń

Zwiń

Jak na debiut nie jest źle, choć opowiedziana historia raczej nie angażuje.

Stażysta to przyzwoity pierwszy tom cyklu. Głównym bohaterem jest Darwin, młody chłopak na stażu, który niedługo podejdzie do końcowego egzaminu i, jak ma nadzieję, zacznie pracę w urzędzie. Nie jest to jednak urząd jak inne. Do tego konkretnego trafiają dusze zmarłych, które następnie są rozliczane z całego swojego życia. Każda z nich może trafić do raju, czyśćca lub piekła.

Niestety, wskutek splotu niespodziewanych wydarzeń, Darwin zostaje wrobiony w morderstwo swojego kolegi na stażu. Musi on uciekać z urzędu do świata żywych, gdzie ma nadzieję złapać morderców i oczyścić swoje imię. Oczywiście po drodze napotyka na pewne komplikacje, a w sprawę okazują się być zamieszane byty anielskie jak i demoniczne.

Ciężko mi w przypadku tej pozycji znaleźć jakieś wyraźne wady. Jest tu trochę akcji, nie ma błędów logicznych, sama książka jest też napisana nienajgorzej i czyta się ją całkiem szybko (tym bardziej, że to króciutki tytuł). Bohaterowie nie są jakoś super zarysowani, ale w swoich rolach sprawdzają się nienajgorzej (mały plusik za Felusia).

Ogólnie czuję, że lektura Stażysty nie w wzbudziła u mnie większych emocji. Wszystko to, co możemy znaleźć na kartach powieści pojawiło się już wcześniej i to wielokrotnie. Fabuła jest dość sztampowa i niespecjalnie zaskakuje. Sam pomysł z wysyłaniem dusz zmarłych do nieba lub piekła był już w polskiej fantastyce eksploatowany, chociażby w powieściach o Wiktorii Biankowskiej od Katarzyny Miszczuk. Powieść też nie broni się sama, wyraźnie to wprowadzenie do większej całości, która przede wszystkim stawia pytania a nie odpowiada na nie. Bez sięgnięcia po kontynuację nie będziecie raczej usatysfakcjonowani.

Mimo powyższego marudzenia nie uważam, aby pierwszy tom cyklu był szczególnie zły. Po prostu zabrakło mi oryginalności i czegoś więcej. Prawdopodobnie sięgnę po drugi tom, mam nadzieję, że będzie tam więcej „mięska” i historia mnie zaangażuje. Wystawiam Stażyście ocenę 5/10 z plusikiem na zachętę.

Jak na debiut nie jest źle, choć opowiedziana historia raczej nie angażuje.

Stażysta to przyzwoity pierwszy tom cyklu. Głównym bohaterem jest Darwin, młody chłopak na stażu, który niedługo podejdzie do końcowego egzaminu i, jak ma nadzieję, zacznie pracę w urzędzie. Nie jest to jednak urz...

Rozwiń

Zwiń

Takie kontynuacje to ja lubię.

Księstwo różanego krzyża fajnie ciągnie historię z poprzedniego tomu. Co prawda akcji jest tutaj wyraźnie mniej, więc jeśli ten aspekt jest dla Was najważniejszy to możecie poczuć pewien zawód. Niemniej wspomniany wyżej element nadrabia sama historia i ciekawy rozwój głównych bohaterów.

Zdecydowanie najbardziej podobał mi się wątek dotyczący Katarzyny. Jej postać wyraźnie nabrała charakteru, nie jest już tylko pionkiem w grze potężnych polityków, sama stara się grać o swoje i odzyskać swoje dziedzictwo. Pozostałe wątki też są w porządku i śledziłem je z niemałym zainteresowaniem. Oczywiście to środkowy tom cyklu, więc nie ma co tu liczyć na żadne rozstrzygnięcia, niemniej książkę czytało mi się naprawdę dobrze.

Podobnie jak w poprzednim tomie naprawdę doceniam setting powieści. Alternatywna historia wojny trzydziestoletniej to jednak coś niecodziennego w fantastyce, samo wykonanie i przedstawienie świata też jak najbardziej zadowala. Co prawda, co jakiś czas musiałem sprawdzić na Wikipedii kim była dana postać historyczna, ale to dobrze, zawsze sam się czegoś nowego dowiedziałem. Rozumiem jednak, jeśli ktoś w tym gąszczu ludzi z epoki i ich tytułów może czuć się lekko zagubiony.

Podsumowując, jak najbardziej polecam i czekam na następny tom. Ode mnie 7,5/10.

Takie kontynuacje to ja lubię.

Księstwo różanego krzyża fajnie ciągnie historię z poprzedniego tomu. Co prawda akcji jest tutaj wyraźnie mniej, więc jeśli ten aspekt jest dla Was najważniejszy to możecie poczuć pewien zawód. Niemniej wspomniany wyżej element nadrabia sama historia i cieka...

Rozwiń

Zwiń