Jesteśmy społecznością, która kocha książki

#dziwnasallydiamond to książka o jakiej marzyłam...

Sally to Sally i nie ma takiej drugiej. Ona sama i jej historia są niepowtarzalne.
Bohaterka jaką pokochałam od pierwszych stron. Ja uwielbiam w niej wszystko!!!

Sama książka to nie spacer po słonecznej plaży, to raczej jazda przez #labiryntduchów gdzie za każdym rogiem coś czeka i jesteśmy pewni, że to nie ciocia Lusia z ciastem własnego wypieku. My wiemy, że to coś będzie straszne, ale i tak jedziemy dalej.

Zaczyna się od śmierci ojca i jego pochówku... Jednak tylko Sally mogła wziąć pewne zdanie tak dosłownie i do tego się dostosować. Później następuje odsłona druga i wchodzą retrospekcje. Poznajemy biologiczną rodzinę naszej bohaterki i tu już jest grubo, choć w sumie to zbyt delikatne słowo, tu się zaczyna totalna demolka piłą mechaniczną, połączona z 🤔 jedyne co mi przychodzi do głowy to #ring (pamiętacie film?). Jednak w książce cokolwiek ma miejsce jest dziełem człowieka, żadne duchy, zmory czy czarownice. Tu mamy 🙄 przepraszam Panów 🤷 mężczyznę. Choć gdyby spojrzeć głębiej, to jednak siewcą zła była kobieta 🤔 ok, możecie Panowie odetchnąć.

Tym samym, gdy już wiecie, że nic nie wiecie, to dodam, że z książką siada się do kawy, ona sobie stygnie a nam niespodziewanie wybija na liczniku stron 100.
#liznugent napisała taką powieść, że ja muszę przeczytać wszystkie wcześniejsze spod jej pióra!!!

Reasumując, książka jest genialna! Zaje.ista! Fenomenalna! Tak świeża! Zaskakująca! To po prostu #mustread Wszystkich, którzy lubią zanurzyć się w historii. #wartojakpieron czytać!!!
Nie czytajcie opisu, dajcie się zaskoczyć 😀

#dziwnasallydiamond to książka o jakiej marzyłam...

Sally to Sally i nie ma takiej drugiej. Ona sama i jej historia są niepowtarzalne.
Bohaterka jaką pokochałam od pierwszych stron. Ja uwielbiam w niej wszystko!!!

Sama książka to nie spacer po słonecznej plaży, to raczej jazda przez #lab...

Rozwiń

Zwiń

W czwartym tomie serii ,,Szczury Wrocławia. Dzielnica", jesteśmy w roku 1963, w realiach głębokiego PRL-u, ale nie tylko. Już nic nie jest takie jak wcześniej, a świat opanowały zombie, a my mamy możliwość wejść do tego apokaliptycznego świata.

Samozwańczy generał Biedrzycki udaje się wraz z grupą ocalałych na Wielką Wyspę. Miejsce otoczone wodami Odry, nie jest jednak tak bezpieczne jakby mogło się wydawać. Okazuje się, że zbliżające się kolumny rosyjskich wojsk pod wodzą generała Mariachina, pragną przejąć miasto. Ma w nim ochotę rządzić samodzielnie, a ocalonych jest w stanie zgładzić byle to osiągnąć.
Jednak gdzieś tam czają się wrogie siły, które mogą zagrozić obrońcom, ale i najeźdźcom.

Autorowi udało się w zgrabny sposób połączyć wątki polityczne z elementami horroru. Ta mieszanka trzyma czytelnika w napięciu i bardzo dobrze napędza akcję. Niezwykła autentyczność opisów tamtych czasów, dodaje powieści realizmu.
Warto zaznaczyć, że warstwa psychologiczna została dobrze nakreślona. Dzięki temu mamy szansę wejść w umysły bohaterów, lepiej ich zrozumieć, poznać, a może nawet polubić.

Budowane od pierwszych stron napięcie, jak również mnogość akcji nie dają czasu na oddech. Wszystko pędzi z czasami wręcz oszałamiającą prędkością, ale zostawia czytelnika z pytaniem o nas ludzi, co w nas drzemie i co się w takich momentach ujawnia.

Nie brak tu brutalności, krwi, ale to zdaje się działać jeszcze bardziej realistycznie. Czytelnik czuje się w tą narrację jeszcze mocniej zaangażowany, daje się w nią emocjonalnie uwikłać. Momentami zdaje się tego być aż za dużo, ale nie sposób odłożyć książki na bok, ciekawość finału bardzo kusi.

Trudno nie wspomnieć o kolejnym antybohaterze, który napawa czytelnika przerażeniem i złością. Autor wykreował go w doskonały sposób, co zapewne miało swój skutek w moich tak intensywnie niechętnych emocjach do niego.

Jest to czwarty tom serii, ale nie ostatni. Cóż z zainteresowaniem czekam na więcej.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

W czwartym tomie serii ,,Szczury Wrocławia. Dzielnica", jesteśmy w roku 1963, w realiach głębokiego PRL-u, ale nie tylko. Już nic nie jest takie jak wcześniej, a świat opanowały zombie, a my mamy możliwość wejść do tego apokaliptycznego świata.

Samozwańczy generał Biedrzycki udaje si...

Rozwiń

Zwiń

#wodawjeziorzenigdyniejestsłodka to powieść o dorastaniu, o stawaniu się kobietą, o wyborach, o podążaniu za marzeniami. Jednak to także opowieść o rodzinie pełnej dysfunkcji. O ojcu, który nie potrafi odnaleźć się w swej niepełnosprawności. Jest o matce, mocnej i silnej, ale kontrolującej i nie dającej wyborów.
Jest tu również o strachu, że mimo niechęci do postępowania rodziców można stać się takim samym.
No i oczywiście, jest o miłości.

Gaia, nasza bohaterka to balon napełniany doświadczeniami, tymi niełatwymi. Im głębiej wchodzi się w lekturę, tym większa istnieje obawa, że dojdzie do pęknięcia i całe zło wyleje się mocnym strumieniem. Robią się małe szczeliny i widzimy jak Gaia eksploduje skumulowaną złością. Czy da radę zostawić to za sobą i iść dalej?
Czuje się niezgodę na to wszystko, ma się ochotę protestować, a trzeba pozostać biernym widzem.

Dla mnie, była to trudna emocjonalnie lektura, bolało, skręcało i krzyczało moje ja. Nie tak powinno być! Teraz przelewa się we mnie treść i układa. Już wiem co się stało i jaki jest finał, a może początek?

Myślę, że dla fanów literatury pięknej, dla miłośników trudnych relacji będzie to wspaniała lektura. Ja czuję się usatysfakcjonowana.

#wodawjeziorzenigdyniejestsłodka to powieść o dorastaniu, o stawaniu się kobietą, o wyborach, o podążaniu za marzeniami. Jednak to także opowieść o rodzinie pełnej dysfunkcji. O ojcu, który nie potrafi odnaleźć się w swej niepełnosprawności. Jest o matce, mocnej i silnej, ale kontrolującej...

Rozwiń

Zwiń

Sama historia poruszająca, ale nie o samą historię chodzi w literaturze. Język, taki naiwny i prosty, z perspektywy dziewczynki mogę zrozumieć, zresztą nawet wskazany, tylko dlaczego matka mówi dokładnie tym samym językiem.

Sama historia poruszająca, ale nie o samą historię chodzi w literaturze. Język, taki naiwny i prosty, z perspektywy dziewczynki mogę zrozumieć, zresztą nawet wskazany, tylko dlaczego matka mówi dokładnie tym samym językiem.

Można rzucić wszystko i wyjechać w #bieszczady ale można usiąść na kanapie i wybrać się w #karkonosze

Tom pierwszy był dla mnie jak wymarzony prezent pod choinkę, zakochałam się od pierwszych stron. Tom drugi utwierdził mnie w przekonaniu, że @zagubionywkarkonoszach to świetny pisarz. No i wszedł tom trzeci.... Sławku coś Ty zrobił??? Chyba pierwszy raz w życiu poleciały mi łzy przy kryminale, ale do rzeczy!

Akcja dzieje się w trzech strefach czasowych, bo w 1947, 1991 i 2007 roku. Nie jest trudno domyślić się, że te wszystkie okresy w jakiś sposób się połączą, ja również temu nie zaprzeczam.

Jest zaginięcie, śmierć, jest lawina i jest Tomasz Wilczur, który ma chęć połączyć biegające po karkonoskich szczytach wątki.
Dodatkową perełką jest umieszczenie akcji w zaśnieżonych górach i bardzo realistyczne opisy. Ich plastyczność powodowała, że ja czułam ten mróz, to niebezpieczeństwo... Zresztą co tu dużo mówić 🤷 tak się wczułam, że się popłakałam.

To misterne zespolenie szalejącej natury z intrygującą zagadką kryminalną dało mi takie emocje, że nie mogłam usiedzieć w miejscu.
Jeśli dwa pierwsze tomy były dla mnie rewelacyjne, to ten jest wykopany w kosmos!!!

Warto było czekać i jakże warto było przeczytać!!!

Więc oczywistym jest, że #wartojakpieron czytać 😀

Ps. Tak tylko dodam, że na końcu książki jest mała niespodzianka dla tych co kochają chodzić po górach 😀

Można rzucić wszystko i wyjechać w #bieszczady ale można usiąść na kanapie i wybrać się w #karkonosze

Tom pierwszy był dla mnie jak wymarzony prezent pod choinkę, zakochałam się od pierwszych stron. Tom drugi utwierdził mnie w przekonaniu, że @zagubionywkarkonoszach to świetny pisarz. No ...

Rozwiń

Zwiń

Ja się uaktywniło #urlopzdragonem to trzeba przestrzegać własne półki i zacząć czytać to co tam czeka.

Po #czerwonypamiętnik sięgnęłam po zachęcie od @ag.zawada która tę lekturę miała już za sobą.

Co ma wspólnego jarzębina i pióro? Jak wiele może zmienić w życiu bukiet żonkili?

Emilia to młoda kobieta, której jedyną rodziną (oprócz przyjaciela) była babcia, kobieta wielu sekretów. Gdy przychodzi moment jej odejścia z tego świata (oczywiście babci, nie Emi) nasza bohaterka dostaje w spadku coś co zmieni w jej życiu bardzo dużo. Jednak przede wszystkim pozwoli poznać życie babci.

@ewelina_klimko_autorka zadebiutowała tą powieścią na rynku książek obyczajowych. Nie pokusiła się o ckliwy romans. Nie dała się skusić banałom. Poszła w kierunku intrygującej historii. Mało tego, napisała ją tak, że od książki trudno się oderwać. Czasy obecne przeplatają się z wojennymi i wiodą nasz przez życie dwóch tak bliskich sobie kobiet.

Jestem pod wrażeniem pióra, pomysłu, realizacji. Uwiodło mnie ciepło tej historii. Dałam się ponieść emocjom. Zresztą co tu mówić 🤷 wczoraj przeczytałam Agnieszki recenzję, a dziś piszę kilka słów o tej powieści.

Jarzębina i pióro... ,,czeka Was długa droga".... ,,a, jarzębina spotka się jeszcze z piórem przy studni".

No to #wartojakpieron czytać 😀

Ja się uaktywniło #urlopzdragonem to trzeba przestrzegać własne półki i zacząć czytać to co tam czeka.

Po #czerwonypamiętnik sięgnęłam po zachęcie od @ag.zawada która tę lekturę miała już za sobą.

Co ma wspólnego jarzębina i pióro? Jak wiele może zmienić w życiu bukiet żonkili?

Emilia t...

Rozwiń

Zwiń

Po książki sięgamy z różnych powodów, a to okładka, a to polecenie, a to sympatia do autora, są takie na które czekamy bo to kontynuacja. Ja po tę książkę sięgnęłam z ciekawości, bo autorkę bardzo lubiła moja mama. Zastanawiało mnie co tak ciągnęło ją do tych książek, teraz już wiem.

Wielka miłość, wojna, i Rupert, który obiecał, że wróci do Florence, ale tak się nie stało. Ponad 40 lat później, Max postanawia zrozumieć dlaczego we śnie nawiedza go wciąż ten sam koszmar. Mija kolejnych kilka lat gdy do Florence przychodzi pewien list...

Historia tak nieprawdopodobna, a jednak osnuta na prawdziwych wydarzeniach.

Autorka w subtelny i ciepły sposób kreuje bohaterów i ich emocje. Maluje, rzeźbi a wszystko to słowem. Historia wielowymiarowa, pełna, kipiąca treścią, a jednocześnie tak delikatna i krucha.
Chwyta za serce, daje nadzieję, ale i rani.
Opowieść prowadzona tak lekko, a wyrażająca tak wiele. Pięknie było wejść w tą historię, poczuć siłę miłości Florence i Ruperta.
W prostocie siła i piękno, bez banałów, ckliwych momentów, wzniosłych porównań..... po prostu życie.

Już wiem co mogła w piórze @santamontefioreofficial lubić moja mama i dlaczego tak często widział u niej jej książki. Wiem również, że i mi się spodobała oraz narobiła apetytu na więcej.

Po książki sięgamy z różnych powodów, a to okładka, a to polecenie, a to sympatia do autora, są takie na które czekamy bo to kontynuacja. Ja po tę książkę sięgnęłam z ciekawości, bo autorkę bardzo lubiła moja mama. Zastanawiało mnie co tak ciągnęło ją do tych książek, teraz już wiem.

Wiel...

Rozwiń

Zwiń

#ciktórzyzostali to książka jak dla mnie inna od wcześniejszych pozycji spod pióra @hanna.gren.pisarka jakie do tej pory czytałam.

Nadkomisarz Oskar Superson podejmuje trudną rozgrywkę, bo czy może ona być łatwa gdy na szali leży życie dziecka?
Mnożą się kłamstwa i tajemnice, a sprawy nie ułatwia prężnie działający gang.

Książka może inna, ale od początku wplatająca czytelnika w fabułę. Budząca ciekawość i przerażenie. Poruszony temat niezwykle bolesny i trudny. Natomiast słowo #cysterna już nigdy nie będzie dla mnie takie samo, nabrało kompletnie innego znaczenia...

Pani Hania po raz kolejny dowodzi, że sięganie po Jej książki to dobry wybór. To taki pewniak w morzu niepewności. Jest zagadka, jest śledztwo, jest intrygująca warstwa obyczajowa, no i oczywiście bohaterowie budowani treściwie i plastycznie.
Nie brak tu emocji, a w tej konkretnej pozycji ogromnej niezgody na zachowania, które prezentuje część postaci. Mnie zabolało i to nawet bardzo...

#ciktórzyzostali to książka jak dla mnie inna od wcześniejszych pozycji spod pióra @hanna.gren.pisarka jakie do tej pory czytałam.

Nadkomisarz Oskar Superson podejmuje trudną rozgrywkę, bo czy może ona być łatwa gdy na szali leży życie dziecka?
Mnożą się kłamstwa i tajemnice, a sprawy nie...

Rozwiń

Zwiń

Wiem co napiszesz 🤔 że masz stos hańby jak Himalaje, że czas jest bezlitosny, że nie wciśniesz bo nie ma szansy... ale to może być jeden z Twoich największych błędów.

#zapadlina to książka od jakiej trudno się oderwać! To trzeci tom serii, ale jeśli nie przeczytasz wcześniejszych świat się nie zawali, a Ty się w treści nie pogubisz, ale czy warto odmawiać sobie przyjemności???

W tym tomie Archiwum X bierze się za sprawą Jacka Malinowskiego. Jednak dość szybko zaczynają im się sypać kłody pod nogi. Na dodatek Olgierd ma swoją własną grę.

Nie wiem czy tak się stęskniłam za bohaterami czy ten tom jest najlepszy. W każdym razie banan zadowolenia trzymał się przez całą lekturę.

Kto zna, ten wie, a kto nie zna, temu nadmienie, że @robertmalecki.autor potrafi operować słowem jak doświadczony chirurg. Do tego konstruuje niebanalne zagadki! A to wszystko zatapia w lepkiej warstwie obyczajowej ściśle splecionej z psychologiczną. Po takiej lekturze mam 100% satysfakcji jako czytelnik. Nie ma tu niedosytu, niedopracowania, dostaje się do ręki kompletną historię.
Takie książki uwielbiam 🥰

#skaza to była pierwsza #ksiazka Autora jaką przeczytałam, obecnie można ją kupić w pięknej szacie graficznej. Po lekturze pomyślałam sobie, że książki tego Autora to ja biorę w ciemno i dokładnie tak jest. Dla mnie #robertmałecki to gwarancja fenomenalnej powieści!!!

Kto mnie czyta ten wie, że teraz oczywistą oczywistością jest to, że stwierdze #wartojakpieron czytać!!!

Wiem co napiszesz 🤔 że masz stos hańby jak Himalaje, że czas jest bezlitosny, że nie wciśniesz bo nie ma szansy... ale to może być jeden z Twoich największych błędów.

#zapadlina to książka od jakiej trudno się oderwać! To trzeci tom serii, ale jeśli nie przeczytasz wcześniejszych świat si...

Rozwiń

Zwiń