Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z czym kojarzy Ci się Kanada? Pozytywne skojarzenia?

-Jaka ładna książka! - okrzyknęła siedmiolatka, spojrzawszy na okładkę....

Moje jak najbardziej były dobre, ta książka to zmieniła. Kolejna czarna karta historii ludzkości została odkryta. Od razu zaznaczę, że to bardzo przykra lektura, ale niezwykle potrzebna, ważna, nie do odpuszczenia. Znać ich losy, to z naszej strony swego rodzaju zadośćuczynienie dla ofiar systemu edukacji dla dzieci rdzennych mieszkańców wprowadzonego przez białych osadników...

Bo to były ofiary. Kilkuletnie dzieci zabierano rodzicom i umieszczano w odległych szkołach, rodzeństwo rozdzielano, rodziców odsuwano, wykorzeniano kulturę i język, za to zapewniano życie w luksusie strachu, głodu, ciężkiej pracy, barbarzyńskich kar, przemocy seksualnej. Zamiast imienia, numer. Czasem ofiary zmieniały się w katów. Od samego czytania robi się słabo. I to fundowały szkoły pod patronatem państwa i kościołów różnych wyznań. Jest też wytłumaczenie: "takie były czasy".

Ta kraina miodem i syropem klonowym płynąca, spływa i krwią, łzami, niewyobrażalnym cierpieniem, śmiercią niewinnych, traumą kolejnych pokoleń. Do dzisiaj wśród rdzennej ludności jest najwięcej samobójstw, nieprzystosowania do życia, nałogów, beznadziei. Bonusowe pokłosie...

Podziwiam autorkę, która niezwykle wnikliwie zbadała temat. Dwa lata mieszkała w Kanadzie. Dotarła do tych dorosłych dzieci, słuchała ich, z szacunkiem, empatią, nieraz dostała po głowie jako Europejka. Podjęła się ukazania nie tylko losów Ocaleńców(ci, którzy te szkoły przeżyli), ale też prób wyrównania strat, rozliczenia z przeszłością przez potomków oprawców.

Mimo tak trudnego tematu szybko się czyta, styl jest rzeczowy, pozbawiony emocjonalności. Często opowiadają sami bohaterowie, co czyni książkę jeszcze wiarygodniejszą.

To lekcja do odrobienia.

Z czym kojarzy Ci się Kanada? Pozytywne skojarzenia?

-Jaka ładna książka! - okrzyknęła siedmiolatka, spojrzawszy na okładkę....

Moje jak najbardziej były dobre, ta książka to zmieniła. Kolejna czarna karta historii ludzkości została odkryta. Od razu zaznaczę, że to bardzo przykra lektura, ale niezwykle potrzebna, ważna, nie do odpuszczenia. Znać ich losy, to z naszej...

Co wiesz o pracy w polu? A co wiesz o pracy w polu na początku XX wieku?

Nie da się obok tej książki przejść obojętnie. To działo się mniej więcej tylko sto lat temu. Trzy czwarte społeczeństwa w międzywojniu to chłopi, pogardzani, wyzyskiwani, harujący, nieuświadomieni w niczym, o statusie zero. Kobiety były w jeszcze smutniejszym położeniu, oprócz harówki w polu, zajmowanie się domem, dziećmi, inwentarzem. Od dziecka do tego przygotowywane. Niektóre fakty szokują, sześcioletnie dzieci zajmowały się młodszym rodzeństwem, dzieci na prośbę rodziców były zwalniane z obowiązku szkolnego, bo potrzebne były do roboty w polu.

Czytałam niepochlebne opinie z zarzutami, że brak źródeł, że trele-morele, nie zgadzam się. Przecież tytuł mówi:"Opowieści naszych babek". To nie jest historyczna monografia. To piękna opowieść utkana ze wspomnień i tekstów źródłowych. A bibliografia, jak ktoś ciekawy, czeka sobie na końcu.

Książkę czyta się bardzo dobrze, błyskawicznie, jak beletrystykę z olbrzymią galerią postaci. Pomimo ogromu nazwisk, miejsc, dat, wydarzeń, płynie się, jak dobrze sterowaną łodzią. Autorka tak wyważyła ciężar emocjonalny, że mimo wyraźnych dołów nie jesteś się w stanie zapaść, ja nawet nie umiałabym wypaść za burtę, bo ta opowieść trzyma w żelaznym uścisku. I choć nie jest to komfortowy rejs, nie chcę go kończyć. Tak naprawdę ukazuje niezwykły hart kobiet, które na żadne wsparcie nie mogły liczyć. Mimo to uparcie podążały swoją drogą.

Jestem ogromnie wdzięczna za tę opowieść. Nasze babcie i prababcie w niej po trosze żyją. Wielu może zrozumie, skąd ich specyficzne dla nas charaktery, chłód emocjonalny, zaganianie do pracy, chorobliwa oszczędność czy nienadążanie za rozwojem świata. Nasze babcie wykonały siedmiomilowy krok w przyszłość po wojnie, nic więc dziwnego, że czasami trudno im było się odnaleźć w tym pędzącym ekspresie.

Poczytaj, może odnajdziesz rodzinne historie...

Co wiesz o pracy w polu? A co wiesz o pracy w polu na początku XX wieku?

Nie da się obok tej książki przejść obojętnie. To działo się mniej więcej tylko sto lat temu. Trzy czwarte społeczeństwa w międzywojniu to chłopi, pogardzani, wyzyskiwani, harujący, nieuświadomieni w niczym, o statusie zero. Kobiety były w jeszcze smutniejszym położeniu, oprócz harówki w polu,...

Czy jest coś, co deprymuje całe Wasze życie?

Wolałabym nie mieć swojego Kształtu. Myślę, że nie wszyscy są nim obarczeni. Autor uświadomił mi to, czego nigdy nie potrafiłam nazwać... Kształt mi towarzyszy, ja go nie widzę, ale czuję, jak napina mi synapsy...szarpie za fraki albo ciężko osiada na sercu... Czy jestem za niego odpowiedzialna? Czy on jest odpowiedzialny za moje czyny?

Książkę kończyłam, odwiedzając Poznań. Tym bardziej były to niezwykłe emocje.

Co wspólnego ze sobą ma Paweł uciekający z dzieckiem obcej kobiety przez zamarznięty Bałtyk, Feliks piszący miłosne listy do Marianki, zakochani, pisarka Barbara i wybitny matematyk, szyfrant Tomasz oraz Kubuś miotający się między swoimi powinnościami, a potrzebami?

Kształt.

Na początku wszystko jest osobne, ale z czasem klika jak klocki wpadające we właściwe miejsca. Korowód przechadza się przed Twoimi oczami, kolorowy, czarno-biały, barwny, szary, kontrastowy, niewyraźny, różnorodny ... transformuje, zaskakuje, kompiluje, przeobraża się. I nigdy się nie kończy.

W prozie Pana Małeckiego jest swoista delikatność, melancholia, ale i siła, coś co skłania do zatrzymania się, a nawet cofnięcia, coś, co każe zweryfikować swoje postawy, poglądy, relacje. Jest coś, co wyszarpuje melodię niełatwego dzieciństwa prosto z ukrytych zakamarków serca. Jest coś, co jednocześnie ciągnie w górę i nie pozwala osiąść w wygodnym, bo znanym ciepełku doświadczeń, choćby najgorszych. Przed Tobą przecież jeszcze niezapisany rozdział...

Przygotuj się. Dotykasz najgłębszych warstw człowieczeństwa, dokopujesz się do skrywanych latami tajemnic, doświadczasz swego rodzaju intymności.

Bardzo Małecka jest ta powieść.

Czy jest coś, co deprymuje całe Wasze życie?

Wolałabym nie mieć swojego Kształtu. Myślę, że nie wszyscy są nim obarczeni. Autor uświadomił mi to, czego nigdy nie potrafiłam nazwać... Kształt mi towarzyszy, ja go nie widzę, ale czuję, jak napina mi synapsy...szarpie za fraki albo ciężko osiada na sercu... Czy jestem za niego odpowiedzialna? Czy on jest odpowiedzialny za...