Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pobłocki nie owija w bawełnę, a niektórzy zarzucają mu, że to studium zła made in Poland jest nierzetelne, bo stawia ostre i bezkompromisowe granice między chłopstwem, a ich państwem, a tak nie można. Że leci tu bardziej esejem, niż historycznym nurtem, odzierając z bogactwa pokaźny kawał historii tego kraju. Trudno, jaki kraj, taka krytyka. Pobłocki, moim zdaniem, nie musi się z niej tłumaczyć, ale tłumaczyć na język ojczysty te wszystkie przypowieści o wielkości, które ładnie wyglądają w szkolnych testach i na arraasach wawelskich. Podziwiamy i sami nie wiemy, co i za co.

Ja się pytam: jak zastosować narzędzie relatywizmu opisując stan umysłu ówczesnej szlachty i ziemiaństwa, którego przedstawiciele jednym podpisem mogli zakończyć kruche i bezwartościowe życie chłopa pańszczyźnianego, ot tak? No nie da sie. Autor nie daje szans państwowym legendom, metodycznie, oczko po oczku, pruje polski mit.
Kolejna pozycja będąca solą w oku wszystkich, którzy w nieskończoność romantyzują Sarmatę i szlachecki dworek, sielanką płynący.

Pobłocki nie owija w bawełnę, a niektórzy zarzucają mu, że to studium zła made in Poland jest nierzetelne, bo stawia ostre i bezkompromisowe granice między chłopstwem, a ich państwem, a tak nie można. Że leci tu bardziej esejem, niż historycznym nurtem, odzierając z bogactwa pokaźny kawał historii tego kraju. Trudno, jaki kraj, taka krytyka. Pobłocki, moim zdaniem, nie...

Trochę mnie zmęczyła, trąci tamtym. Wiele pozycji z czasów dawnych wchodzi i zostaje w głowie. Odkleiłam się od niej jednak szybko, może zbyt szybko.

Trochę mnie zmęczyła, trąci tamtym. Wiele pozycji z czasów dawnych wchodzi i zostaje w głowie. Odkleiłam się od niej jednak szybko, może zbyt szybko.

Obowiązkowo po "Izbica, Izbica" Rafała Hetmana.
Obowiązkowo podwójnie dla tych, którzy powtarzają jak pacierz, że "takie były trudne czasy", "Polska nie była i nie jest antysemicka, a nawet pro-semicka" oraz że "Polacy wszystkim podczas wojny pomagali!". Można się nieźle zdziwić, a już z pewnością rozczarować odkrywając, że Polak-bohater bywa hasłem-wydmuszką.

Chociaż warsztatu tu i tam Autorowi brakuje, nie odmówię mu jednego: kompletnie i odważnie rozpruł historię swojej rodziny i rozlicza bez oglądania się na więzy krwi. Wnikliwe studium człowieka i człowieczeństwa. Poszukiwanie jakiegoś sedna wśród strzępów z przeszłości. Dobrze to wyszło.

Obowiązkowo po "Izbica, Izbica" Rafała Hetmana.
Obowiązkowo podwójnie dla tych, którzy powtarzają jak pacierz, że "takie były trudne czasy", "Polska nie była i nie jest antysemicka, a nawet pro-semicka" oraz że "Polacy wszystkim podczas wojny pomagali!". Można się nieźle zdziwić, a już z pewnością rozczarować odkrywając, że Polak-bohater bywa hasłem-wydmuszką.

Chociaż...