Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieco przerażające wnioski można wysnuć na podstawie lektury: przez dziesiątki lat psychiatrzy kazali brać ludziom leki mające niwelować objawy depresji, schizofrenii i innych chorób psychicznych, tymczasem zażywanie ich na dłuższą metę pogłębiało objawy tychże chorób. Co więcej, stosowanie farmakoterapii skierowanej w psychozę mogło skutkować koniecznością zażywania kolejnych leków, np. przeciw manii czy depresji. Dlaczego psychiatria obrała kurs na farmakoterapię? Z powodu przerośniętego ego, pewności o własnej nieomylności oraz wielkim wpływom koncernów farmaceutycznych. Serdecznie polecam lekturę - dla mnie, jako dla laika do tej pory przekonanego o biologicznych podstawach chorób psychicznych ta książka wywołała lekki szok.

Nieco przerażające wnioski można wysnuć na podstawie lektury: przez dziesiątki lat psychiatrzy kazali brać ludziom leki mające niwelować objawy depresji, schizofrenii i innych chorób psychicznych, tymczasem zażywanie ich na dłuższą metę pogłębiało objawy tychże chorób. Co więcej, stosowani...

Rozwiń Zwiń

Zwięzła monografia wojny z 1973 roku. Autorzy zarysowali tło konfliktu, opisali działania na lądzie, a na deser mamy streszczenie walk w powietrzu, a nawet na morzu. Momentami miałem wrażenie, że gubię się w opisach walk i oznaczeniach poszczególnych związków taktycznych. Tak jak wspomniał jeden z recenzentów najprzyjemniej czytało się opisy walk w powietrzu. Pozycja jak najbardziej godna polecenia.

Zwięzła monografia wojny z 1973 roku. Autorzy zarysowali tło konfliktu, opisali działania na lądzie, a na deser mamy streszczenie walk w powietrzu, a nawet na morzu. Momentami miałem wrażenie, że gubię się w opisach walk i oznaczeniach poszczególnych związków taktycznych. Tak jak wspomniał...

Rozwiń Zwiń

Wspomnienia trybika w wielkiej maszynie armii chylącego się ku upadkowi imperium. Autor pokazuje brutalność, okrucieństwo, bezsens, a jednocześnie siłę braterstwa zwykłych sowieckich bojców wysłanych 'w internacjonalistycznej pomocy bratniemu narodowi afgańskiemu'. Tutaj nie ma upiększania, Stankus nie stawia się w roli obserwatora pokazującego brutalność innych - on sam jest częścią tej nieludzkiej maszyny i aktywnie bierze w niej udział. Polecam!

Wspomnienia trybika w wielkiej maszynie armii chylącego się ku upadkowi imperium. Autor pokazuje brutalność, okrucieństwo, bezsens, a jednocześnie siłę braterstwa zwykłych sowieckich bojców wysłanych 'w internacjonalistycznej pomocy bratniemu narodowi afgańskiemu'. Tutaj nie ma upiększania...

Rozwiń Zwiń

Książeczka będąca zarysem dziejów Iraku w drugiej połowie XX wieku i szkicem rządów Saddama Husajna w tym kraju. Można potraktować jako wstęp do dalszego zgłębiania wspomnianych zagadnień.

Książeczka będąca zarysem dziejów Iraku w drugiej połowie XX wieku i szkicem rządów Saddama Husajna w tym kraju. Można potraktować jako wstęp do dalszego zgłębiania wspomnianych zagadnień.

Nieco nierówna książka - trochę więcej niż pierwsza połowa jest świetna: autor prowadzi czytelnika przez historię XX-wiecznego Izraela od powstania ruchu syjonistycznego aż do pierwszej wojny w Libanie z naciskiem na konflikty zbrojne jakie to państwo toczyło w latach 1948-1985. W drugiej części lektury pojawia się pewien bałagan: mieszają się rozdziały będące reportażami nt. problemów współczesnego Izraela (głównie na temat podziałów w społeczeństwie tego państwa i konfliktu z Palestyńczykami), teksty o procesie pokojowym z Palestyną w latach 80 czy 90 oraz o współczesnej scenie politycznej omawianego państwa. Daje to końcowy obraz miszmaszu tematycznego. Odniosłem też wrażenie, że pan Gebert w ostatnich rozdziałach kilkukrotnie powtarzał te same wywody. Niemniej jednak ogólna ocena książki musi być jak najbardziej pozytywna - jeśli ktoś szuka przekrojowej książki o historii powstania oraz XX-wiecznych konfliktach Izraela, to na polskim rynku raczej nic lepszego nie znajdzie. Polecam!

Nieco nierówna książka - trochę więcej niż pierwsza połowa jest świetna: autor prowadzi czytelnika przez historię XX-wiecznego Izraela od powstania ruchu syjonistycznego aż do pierwszej wojny w Libanie z naciskiem na konflikty zbrojne jakie to państwo toczyło w latach 1948-1985. W drugiej ...

Rozwiń Zwiń

Mam mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony książkę trzeba traktować (jak zresztą sugeruje tytuł) jako osobiste wyznanie Boga Metalu: Halford przez znaczną część autobiografii rozpisuje się na temat problemów, jakie sprawiała mu jego orientacja seksualna, niechęć i strach przez oficjalnym ujawnieniem swoich preferencji. Często dość barwnie opisuje swoje seksualne przygody (przede wszystkim z mężczyznami). Ta tematyka zajmuje znaczną część książki i zdecydowanie można pomyśleć, że ta autobiografia powstała po to, żeby Metalowy Bóg miał możliwość 'uzewnętrznienia' się przed światem z wielu lat zmagań ze swoją seksualnością, i chwała mu za to! Trzeba też uczciwie oddać, że w książce nie ma ŻADNEJ homopropagandy ;)
Z drugiej strony jako wielkiemu fanowi największego Heavy Metalowego zespołu świata brakuje mi tutaj opisów tego jak powstawały płyty, ich muzycznego rodowodu, ale też tego jaka atmosfera panowała w zespole. Nie ma tu za wielu smaczków o stosunkach pomiędzy członkami kapeli. Czasem miałem wrażenie, że książka rządzi się schematem: weszliśmy do studia - nagraliśmy płytę - pojechaliśmy w świetną trasę - po czym następuje opis kolejnych miłosnych niepowodzeń Roba. Bardzo lakonicznie potraktowane są odejścia i 'przybycia' kolejnych członków zespołu. Odejście K.K. Downing'a to raptem kilka linijek tekstu, a facet grał w Priest przez 40 lat!
Z tego powodu moim zdaniem książka pozostawia niestety wielki niedosyt. Po cichu liczę, że może Ian albo Glenn jeszcze napiszą coś więcej o swoich latach w zespole i wyjawią nam więcej 'smaczków' :)

Mam mieszane uczucia po lekturze. Z jednej strony książkę trzeba traktować (jak zresztą sugeruje tytuł) jako osobiste wyznanie Boga Metalu: Halford przez znaczną część autobiografii rozpisuje się na temat problemów, jakie sprawiała mu jego orientacja seksualna, niechęć i strach przez oficj...

Rozwiń Zwiń

Całkiem dobra biografia znanego rumuńskiego satrapy. Wydaje mi się, że autor ma momentami problem z poprowadzeniem narracji, a ściślej mówiąc z chronologią opowieści: stosuje jakieś dziwne przeskoki w czasie między wydarzeniami z historii komunistycznej Rumunii. Trzeba być bardzo skupionym podczas lektury aby się w tym nie pogubić. Całościowo, polecam, dla osób zupełnie nieznających historii tego europejskiego kraju w XX wieku jest to pozycja jak najbardziej godna polecenia.

Całkiem dobra biografia znanego rumuńskiego satrapy. Wydaje mi się, że autor ma momentami problem z poprowadzeniem narracji, a ściślej mówiąc z chronologią opowieści: stosuje jakieś dziwne przeskoki w czasie między wydarzeniami z historii komunistycznej Rumunii. Trzeba być bardzo skupionym...

Rozwiń Zwiń

Co tu dużo pisać - fantastyczna pozycja. Autor w nietuzinkowy, wręcz reporterski, dynamiczny sposób przedstawia drogę do tragicznego końca Republiki Czechosłowacji. Książkę czyta się jednym tchem, nie męczy, nie nuży. Ciężko zgubić wątek czy pomylić nazwiska. Serdecznie polecam!

Co tu dużo pisać - fantastyczna pozycja. Autor w nietuzinkowy, wręcz reporterski, dynamiczny sposób przedstawia drogę do tragicznego końca Republiki Czechosłowacji. Książkę czyta się jednym tchem, nie męczy, nie nuży. Ciężko zgubić wątek czy pomylić nazwiska. Serdecznie polecam!