Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdego dnia przeglądamy powiadomienia w mediach społecznościowych. Oglądamy ulubiony serial z poczuciem winy, bo ostatecznie wyszło mnóstwo innych, być może bardziej wartościowych produkcji. W sklepach sami już nie wiemy, co właściwie chcieliśmy kupić, i ostatecznie wychodzimy skołowani i poirytowani.
Jesteśmy przytłoczeni, gdyż opcji jest za dużo i mamy wrażenie, że zaraz zwariujemy. W dzisiejszych czasach wszystko musi być szybkie, musi być tego więcej, więcej, więcej… Stop! Urszula Sołtys-Para w swojej najnowszej książce opisuje doświadczenia i próby uwolnienia się z tego zaklętego kręgu. I zadaje pytanie: czy w dzisiejszym świecie można jeszcze nie być przebodźcowanym?

Urszula Sołtys-Para przez dwanaście lat pracowała w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej na katowickim Nikiszowcu. Obecnie wraz z Anną Dankowską prowadzi podcast „Wspólne Słowa”, w którym popularyzuje wiedzę z zakresu psychologii. Jej znajomość tej tematyki jest widoczna w książce, bo powołuje się ona na różne eksperymenty psychologiczne, które dobrze obrazują opisywane przez nią problemy.
Myli się jednak ten, kto pomyśli, że „Przebodźcowani” napisani są sztywnym, suchym językiem. Jest wręcz przeciwnie; prosty i przystępny język, a także opisywanie swoich własnych doświadczeń sprawia, że czytający jest w stanie zrozumieć autorkę. Dodatkowo w książce poruszane są aktualne tematy, co pozwala odnieść opisywane praktyki do własnych doświadczeń.
Oczywiście, nie wszystkie sposoby na uzyskanie spokoju i balansu mogą nam odpowiadać. Sama podczas lektury wybierałam spośród nich te, które bardziej do mnie przemawiały, a inne zwyczajnie pomijałam. Już na wstępie Urszula Sołtys-Para przyznaje, że ta książka to nie jest poradnik. I szczerze mówiąc to wyraźnie widać, bo nie na wszystkie czynniki przebodźcowania autorka znajduje rozwiązanie. Jednak dobrze diagnozuje siebie i społeczeństwo, co warto docenić. W końcu pierwszym krokiem terapii jest akceptacja tego, że mamy problem. Później możemy się zastanawiać nad tym, jak go wyeliminować.
„Przebodźcowani. Szukając siebie w świecie nadmiaru” to nie jest książka, która zainteresuje wszystkich. Nie ma w niej gotowych porad, a raczej lekkie szturchnięcia ze strony autorki. Ten nie-poradnik skłania do refleksji, a także trochę uczy tego, jak odnaleźć w sobie spokój. I chociaż brzmi to wszystko nieco mętnie, to myślę, że warto dać mu szansę… Kto wie? Może odnajdziecie w nim coś więcej niż ja?

Każdego dnia przeglądamy powiadomienia w mediach społecznościowych. Oglądamy ulubiony serial z poczuciem winy, bo ostatecznie wyszło mnóstwo innych, być może bardziej wartościowych produkcji. W sklepach sami już nie wiemy, co właściwie chcieliśmy kupić, i ostatecznie wychodzimy skołowani i poirytowani.
Jesteśmy przytłoczeni, gdyż opcji jest za dużo i mamy wrażenie, że...

Nicolas urodził się bez duszy. Nigdy nie czuł i nie rozumiał emocji; zarówno swoich, jak i innych. Zawsze był chłodny i spokojny, a w życiu kierował się przede wszystkim rozumem. Tak było do czasu, aż nie dostał się na studia.
W Akademii Czarnoksięskiej chłopak postanawia stworzyć sobie nową duszę, ale już pierwszego dnia nic nie idzie zgodnie z jego planem. Nie dość, że na skutek wadliwej teleportacji ląduje w środku lasu, to jeszcze jego towarzyszką zostaje irytująca dziewczyna – Maia. A to dopiero początek jego kłopotów…
Skradziona z biblioteki księga kryje w sobie ważne informacje, ale jest też śmiertelnie niebezpieczna. Ile będzie w stanie poświęcić Nicolas, aby stworzyć sobie duszę? A jeśli mu się to uda, czy da radę pozostać sobą?

Książka Patryka Żelaznego zaintrygowała mnie przede wszystkim niesztampowym pomysłem na fabułę, bo – powiedzmy sobie szczerze – wcale nie jest łatwo zdefiniować pojęcie, jakim jest „dusza”. A jednak jej brak wydaje się nam czymś niewyobrażalnym, bo ostatecznie każdy człowiek powinien ją mieć, aby móc czuć i rozwijać się społecznie.
Mimo to Nicolas nauczył się funkcjonować bez niej. Jednak autor wyraźnie pokazuje nam, że bez duszy chłopak jest wybrakowany. W prostych scenach widoczne jest to, jakie podejście mają do niego ludzie; trudno im zaakceptować taki brak empatii i człowieczeństwa. I wcale się temu nie dziwię. Sama podczas lektury często irytowałam się zachowaniem Nicolasa, chociaż dobrze wiedziałam, co jest jego przyczyną.
Inne postacie też są bardzo ciekawie napisane. Tak naprawdę każda z nich ma swoje sekrety i motywacje, a dostrzec można je wraz z biegiem historii. Patryk Żelazny świetnie buduje dialogi, a także sceny akcji, dzięki którym od książki trudno się oderwać. Relacje i powiązania między bohaterami są też dobrze przedstawione, ale przyznam, że czasem trochę mieszały mi się poboczne postacie – głównie inni uczniowie Akademii. Czasem wręcz miałam wrażenie, że poza Nicolasem i Maią w tej szkole nie ma innych studentów, bo tak mały wkład mieli w fabułę.
Sama Akademia Czarnoksięska jest oczywistym nawiązaniem do Hogwartu. Za przykład może posłużyć chociażby otaczający ją tajemniczy las, a także sam wątek zakazanej księgi. Przedmioty wykładane na Akademii także są dość podobne do tych z uniwersum Harry’ego Pottera. I niby to drobne szczegóły, ale jednak liczyłam na trochę więcej oryginalności w tej kwestii.
Jeśli chodzi o wydanie, to jest ono dobre. Co prawda okładka trochę się brudzi i palcuje, ale ilustracje i detale w tej książce są świetne. Wydawnictwo Excalibur zna się na rzeczy, jeśli chodzi o estetyczne przedstawienie swojego produktu.
„Między nami jest Śmierć” ładnie wygląda na półce, ciesząc oko i zachęcając do zgłębienia treści. A ta jest naprawdę dobra, dlatego też będę niecierpliwie czekała na kolejne książki autorstwa Patryka Żelaznego 😊

Książka z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl

Nicolas urodził się bez duszy. Nigdy nie czuł i nie rozumiał emocji; zarówno swoich, jak i innych. Zawsze był chłodny i spokojny, a w życiu kierował się przede wszystkim rozumem. Tak było do czasu, aż nie dostał się na studia.
W Akademii Czarnoksięskiej chłopak postanawia stworzyć sobie nową duszę, ale już pierwszego dnia nic nie idzie zgodnie z jego planem. Nie dość, że...

Risten to doświadczony najemnik, który wraz z resztą oddziału towarzyszy księciu w jego sekretnej podróży. Jego spryt i siła bardzo przydaje się podczas wyprawy, ale niedługo potem zaczyna tracić kontrolę nad sobą w różnych, pozornie błahych sytuacjach…
Najemnik wkrótce zostaje banitą, a splotem nieszczęśliwych wypadków ląduje w lesie – ranny i zagubiony. Tam spotyka dwie driady, które postanawiają pomóc mężczyźnie w wyzdrowieniu i zabierają go do swojego królestwa.
Tym sposobem losy Ristena i Ilyanny zaczynają się ze sobą splatać. Człowiek i driada są zafascynowani sobą, a ich relacja powoli rozwija się w zupełnie nieprzewidzianym kierunku. Jakie konsekwencje będzie to miało dla obu światów?

Debiutancka książka Marcina Bienia jest podzielona na trzy części, które są osobnymi aktami z życia głównego bohatera. Pierwsza część skupia się na podróży wraz z oddziałami księcia, druga zaś na życiu driad. Trzecia część jest oczywiście tą ostatnią, dlatego też nie napiszę o niej w obawie przed odkryciem ważnych wątków fabularnych.
Marcin Bień w swojej pierwszej książce prowadzi czytelnika śladami mężczyzny, którego trudno polubić. Z początku Risten potrafił być bezwzględny i wyrachowany, a jego chłód, dystans i tajemnicze zachowanie było zwyczajnie irytujące. Główny bohater dodatkowo odtrącał od siebie każdego, kto mógłby jakkolwiek mu pomóc lub okazać przyjaźń. Dopiero pod wpływem wizyty w Gaju zmienił się jego charakter, a jego losy i stopniową przemianę autor dobrze rozpisuje w kolejnych rozdziałach.
I chociaż najemnik jest najważniejszą postacią, to także poboczne charaktery mają sporo do powiedzenia. O dziwo, Ilyanna na tle innych driad wypadła dość blado, natomiast zainteresowała mnie postać Matki, Kapłanki i innych członkiń tej społeczności. Dużym plusem są plastyczne opisy Gaju, które pozwoliły lepiej zrozumieć zasady i obowiązki, a także tradycje i obrzędy ludu driad.
Jeśli chodzi o wątek romantyczny, to stanowi on sporą część tej powieści, ale Marcin Bień prowadzi go w sposób nienachalny. Relacja między bohaterami rozwija się dość naturalnie, chociaż nazwałabym ją raczej zauroczeniem niż miłością. Ciężko napisać o niej coś więcej, bo w zasadzie jest ona wciąż tematem otwartym i jeszcze wiele się może wydarzyć…
I to jest moim zdaniem największym problemem tej książki; po niej po prostu widać, że jest ona dopiero początkiem czegoś większego. Dużo tu rozpoczętych wątków i kolejnych perspektyw różnych postaci, ale w efekcie pozostaje po niej głównie poczucie niedosytu. Autor umiejętnie drażni czytelnika, a gdy już ma się wrażenie, że coś zostanie rozwiązane… No właśnie. Panie Marcinie, miej pan litość!
Już tradycyjnie na koniec wspomnę o wydaniu książki, bo jest ono naprawdę piękne. Ilustracje autorstwa Isabelli Karpińskiej nadają historii niepowtarzalnego klimatu, a wstążka i oprawa zintegrowana są świetnym krokiem ze strony wydawnictwa. Moim zdaniem druk jest trochę za mały, a także mocno ściśnięty, przez co podczas lektury przeskakiwałam między wersją papierową a e-bookiem, bo oczy jednak szybko się mi męczyły. Na całe szczęście poszczególne „mini rozdziały” dość często przedzielały skrzyżowane miecze, które fajnie wpasowywały się w klimat historii.
Co mogę dodać? Jeśli lubicie książki, które łączą w sobie fantastykę, klimaty rycerskie i wątek podróży bohatera, to spokojnie mogę Wam polecić debiut Marcina Bienia. Książka co prawda ma swoje wady, ale w ostatecznym rozrachunku nie odbierają one radości z lektury.
Mimo wszystko mam wrażenie, że jako rozrywka powieść ta sprawdzi się w stu procentach, ale nie wiem, czy zostanie ona ze mną na długo. Czegoś mi w niej zabrakło i liczę na to, że w drugim tomie autor pozytywnie mnie zaskoczy, poprawiając drobne niedociągnięcia z pierwszej części.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl

Risten to doświadczony najemnik, który wraz z resztą oddziału towarzyszy księciu w jego sekretnej podróży. Jego spryt i siła bardzo przydaje się podczas wyprawy, ale niedługo potem zaczyna tracić kontrolę nad sobą w różnych, pozornie błahych sytuacjach…
Najemnik wkrótce zostaje banitą, a splotem nieszczęśliwych wypadków ląduje w lesie – ranny i zagubiony. Tam spotyka dwie...

Alfaen i Darkins wyjeżdżają na zasłużone wakacje, ale nie dane jest im cieszyć się dłuższym odpoczynkiem. Najpierw łowca duchów niepokojony jest przez widmo demona Gereha i traci swój optymizm oraz dobry humor… Co troszkę martwi Darkinsa. Tak tylko troszkę.
Dodatkowo Spółka wplątuje się w sprawy trzech niesamowitych braci. Jeden jest aktorem, drugi czarownikiem, a o trzecim – podróżniku – słuch zaginął. Możliwe, że znajduje się on na mitycznej Latającej Wyspie, z którą jest kilka problemów. Chociażby taki, że zgodnie z nazwą wyspa lata. I trudno ją odnaleźć.
Jednak dla Spółki Antymagicznej nie ma rzeczy niemożliwych! A przynajmniej jej członkowie mają nadzieję…

Autorka „Spółki Antymagicznej” przedstawia czytelnikowi nowe miejsca i postacie, nie zapomina jednak o tych z pierwszej części. Dlatego lektura tej książki bez znajomości „Spółki Antymagicznej i nawiedzonego domu” mija się z celem, gdyż obie te opowieści są
ze sobą mocno powiązane. Zresztą dowodów na to nie trzeba daleko szukać.
Już na samym początku przypominamy sobie poprzednią sprawę, a także to, jak się zakończyła. Gabriela Bramska w ciekawy sposób przedstawia to, jak pojedynek z demonem wpłynął na obu mężczyzn. Porusza przy tym kwestie zdrowia psychicznego, bezsenności i idącego za tym rosnącego rozdrażnienia. To bardzo ważne tematy, które jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Nie pozbawiają także powieści świetnego poczucia humoru, a dialogi między bohaterami pełne są celnych ripost, sarkazmu oraz odrobiny szaleństwa.
Dawno nie czytałam książki z tak barwnymi, żywiołowymi postaciami. Alfaen, Darkins, Czaruś i Czarnoksiężnik, ale także nowe postacie, jak chociażby Hasław, Neven, Casimir – wszystkie są niepowtarzalne, charakterne i pełne pasji. Autorka bardzo dobrze ukazuje ich emocje, poglądy i myśli. Moim zdaniem to właśnie one są największym plusem tej historii, bo… Nie oszukujmy się – gdy postacie są słabe, nawet najlepsza opowieść się nie wybroni.
Co do fabuły, tu mam lekki zgrzyt. O ile sam początek i rozwój akcji mi się podobają, o tyle samo zakończenie jest trochę za szybkie. Pisarka otworzyła mnóstwo wątków i niektóre z nich doczekały się świetnego rozwiązania. Jednakże czegoś mi brakuje w końcówce, a może wręcz przeciwnie – jest tego wszystkiego za dużo. Wydaje mi się, że niektóre wydarzenia są przekombinowane i chaotycznie ukazane. Podczas lektury wręcz miałam wrażenie, że nie są one realne, a bardziej są snem lub wyobrażeniem jednej z postaci. Czy taki był zamysł autorki? Możliwe, ale nie wiem tego na pewno.
Jeśli chodzi o wydanie, to Wydawnictwo Młodzieżówka kolejny raz się postarało. Piękne ilustracje i okładka autorstwa Piotra Sokołowskiego nadają klimatu książce, a duży druk i przyjemny, „lejący się” papier ułatwiają czytanie. Tym razem rozdziały są odpowiedniej długości, chociaż styl Gabriel Bramskiej jest tak przyjemny, że nie zwracałam na to większej uwagi. Widoczny jest też rozwój pisarski autorki.
„Spółka Antymagiczna i zaginiony brat” to dobrze poprowadzona historia, która jest pełna dobrego humoru, niepowtarzalnych postaci i ważnych tematów. Po raz kolejny dołączamy do członków Spółki, a ich nowa misja wzbudza mnóstwo przemyśleń i emocji. Jeśli nie znacie pierwszego tomu, to koniecznie po niego sięgnijcie, a całą resztę zapewniam – druga część nadal jest pełna magii i słodyczy 😊
PS Mam nadzieję, że na kolejne przygody Alfaena i Darkinsa nie trzeba będzie długo czekać! (niby tylko cztery lata, ale stęskniłam się za tymi czekoladożercami 😉)

Współpraca barterowa z wydawnictwem Młodzieżówka.

Alfaen i Darkins wyjeżdżają na zasłużone wakacje, ale nie dane jest im cieszyć się dłuższym odpoczynkiem. Najpierw łowca duchów niepokojony jest przez widmo demona Gereha i traci swój optymizm oraz dobry humor… Co troszkę martwi Darkinsa. Tak tylko troszkę.
Dodatkowo Spółka wplątuje się w sprawy trzech niesamowitych braci. Jeden jest aktorem, drugi czarownikiem, a o...

Lena dokładnie zaplanowała swoje życie. Miała w planach pójść na medycynę do Krakowa, aby później zostać lekarką. Jej matka i rodzeństwo nie rozumieli pasji dziewczyny, ale ojciec wspierał Lenę z całego serca.

Druga wojna światowa i zsyłka na Syberię pokrzyżowały jednak jej plany. Teraz Lena musi odłożyć swoje marzenia na bok i skupić się na tym, aby chronić swoją rodzinę…
A przede wszystkim małą córeczkę, której nie chciała, ale którą z czasem pokochała całym sercem. Pytanie tylko, czy miłość może przyjść za późno?

„Ludzie z kości” to przejmujący obraz wojennej rzeczywistości, która odebrała życie milionom obywateli. Historia Leny i jej rodziny wzbudza wiele emocji, zostając na długo w pamięci i sercu czytelników. Powieść ta inspirowana jest historią babki autorki, która
wraz z rodziną została wysiedlona na Syberię w latach czterdziestych XX wieku.

Paula Lichtarowicz w swojej książce porusza wiele tematów, ale jednym z najciekawszych jest wątek traktowania kobiet, które zmuszane są dostosowywać się do narzuconych przez społeczeństwo ról. Główna bohaterka początkowo próbuje z tym walczyć, ale jej próby wymknięcia się regułom są bezowocne. Najbardziej poruszyło mnie to, że tak faktycznie Lena nie jest typem marzycielki. Ona tylko stara się zrozumieć zasady gry prowadzonej przez innych. Jest to dla niej trudne, a czasem wręcz niemożliwe.

Postacie ukazane w tej historii są pełne charyzmy, mają swoje unikalne charaktery i zwyczaje. Ich losy wzbudzały we mnie różne emocje, a niektórych postępowań i decyzji do dzisiaj nie rozumiem. Pewnych bohaterów znienawidziłam, inni wzbudzili we mnie litość, ale niektórych bardzo polubiłam. Świetną robotę wykonała także Xenia Wiśniewska, autorka przekładu na język polski. Dzięki jej pracy książkę czyta się płynnie, a dialogi intrygują i skłaniają do refleksji.

„Ludzie z kości” są pełni smutku i żalu za straconymi szansami, ale można w nich odnaleźć też krótkie przebłyski szczęścia. Paula Lichtarowicz równoważy w tej powieści bolesne i radosne chwile, wzbudzając w czytającym mnóstwo niespodziewanych uczuć.
Od tej historii nie sposób się uwolnić. Relacje rodzinne, macierzyństwo, zakazane uczucie, koszmar wojny – to wszystko zostaje w pamięci czytelnika, ale mnie całkiem zszokowało i zostawiło bez słów.

Warto wspomnieć jeszcze o samym jej wydaniu, gdyż wydawnictwo naprawdę się postarało. Złocenia, skrzydełka, a także dobrej jakości papier niewątpliwie zachęcają do sięgnięcia po książkę w papierze. A dla fanów ebooków nic straconego, gdyż książka pojawiła się też w tej formie (przykładowo dostępna jest na Legimi, Ebookpoint, Publio itp.).

„Ludzie z kości” już zawsze będą w mojej opinii wyjątkową powieścią. Dostała ode mnie wysoką ocenę i wcale się nie zdziwię, jeżeli wyląduje w zestawieniu najlepszych książek tego roku. Polecam się z nią zapoznać. Naprawdę warto!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl Bardzo dziękuję! :)

Lena dokładnie zaplanowała swoje życie. Miała w planach pójść na medycynę do Krakowa, aby później zostać lekarką. Jej matka i rodzeństwo nie rozumieli pasji dziewczyny, ale ojciec wspierał Lenę z całego serca.

Druga wojna światowa i zsyłka na Syberię pokrzyżowały jednak jej plany. Teraz Lena musi odłożyć swoje marzenia na bok i skupić się na tym, aby chronić swoją...

Kontynuacja losów bohaterów, których poznajemy w „Psach Pana”.

Katarzyna dociera do Lejdy, gdzie rozwija swoje zdolności i poznaje wpływowych ludzi, którzy są zaintrygowani jej osobą. Dziewczyna jednak nie zamierza siedzieć bezczynnie i czekać na to, aż ktoś inny zadecyduje o jej przyszłości. Postanawia odzyskać swoje ziemie, ale dobrze wie, że nie będzie to proste.

W tym samym czasie najemnik Schenk bada sprawę Bani – tajemniczej bariery, która powstała na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Nie można do niej wejść, a przynajmniej teoretycznie. Schenk znajduje jednak ślady osób, które do Bani się dostały. Postanawia ich znaleźć, ale nie spodziewa się tego, że oni znajdą go pierwsi.

Kontynuacja „Psów Pana” to książka, w której zdecydowanie mniej jest akcji, pościgów i walki. Katarzyna poznaje życie w Lejdzie, zawiązuje nowe znajomości, a także dużo planuje. I głównie na tym skupia się ten tom; na planach, opracowywaniu taktyki, zawieraniu sojuszy. Bohaterzy rozwijają się, szukając swojej drogi i rozliczając z błędami przeszłości. Marcin Świątkowski bardzo dobrze oddaje ich emocjonalne rozterki, ale także przypomina sukcesy. W „Księstwie Różanego Krzyża” można lepiej utożsamić się z postaciami, gdyż są one bardziej ludzkie i naturalne w swoich działaniach.

Z pewnością ciekawym motywem jest bariera i kult, który utworzono na jej terenie. Autor ukazuje nam podejście różnych środowisk do systemu magicznego, który występuje w powieści. Bardzo ciekawe jest to, jak postacie podchodzą do tej tematyki zależnie od tego, skąd pochodzą. Dla niektórych jest to szansa, dar od Boga, a dla innych zagrożenie i sprawka szatana. Marcin Świątkowski ukazuje nam reakcje ludzi ze wsi, miasta, drobnej szlachty, ale także kapłanów i koronowanych głów. Dzięki temu możemy obserwować całe spektrum działań, które są tu realistycznie opisane.

Ponadto widoczny jest progres w stylu pisania. Opisy akcji nie są tak bardzo chaotyczne, jak miało to miejsce w pierwszej części. Poza tym Marcin Świątkowski pozwala sobie na kilka elementów komediowych, a bohaterom nie brak ciętego języka i sarkazmu. Nadaje to charakteru oraz pewnej lekkości tej historii.

„Księstwo Różanego Krzyża” to fantastyka, która ma wiele dobrych cech. Podobała mi się bardziej niż pierwsza część, a zakończenie zostawiło mnie z zamętem w głowie i sercu. Czekam na kolejną książkę autora, bo naprawdę jestem ciekawa, jak skończy się ta opowieść! Polecam.

Współpraca barterowa z wyd. SQN

Kontynuacja losów bohaterów, których poznajemy w „Psach Pana”.

Katarzyna dociera do Lejdy, gdzie rozwija swoje zdolności i poznaje wpływowych ludzi, którzy są zaintrygowani jej osobą. Dziewczyna jednak nie zamierza siedzieć bezczynnie i czekać na to, aż ktoś inny zadecyduje o jej przyszłości. Postanawia odzyskać swoje ziemie, ale dobrze wie, że nie będzie to proste.

W...

Kira mieszka wraz ze swoją ciotką w Cyntii, mieście pełnym ludzi zakłamanych
i biednych. Dziewczyna ledwie wiąże koniec z końcem, jednak gdy traci pracę, jej los zostaje przesądzony. Ciotka sprzedaje ją obcemu mężczyźnie, który zabiera Kirę do Królestwa Mroku.
Kira musi przetrwać pośród wampirów, sukkubów, strzyg i innych istot mroku. Ma do wyboru dwie opcje: uciec albo dostosować się do sytuacji. W podjęciu decyzji nie pomaga jej to, że oficer Ronan okazuje się kimś zupełnie innym, niż myślała…
Wkrocz na Dwór Koszmarów i przekonaj się, jak potoczą się losy jego mieszkańców…

Decydując się na przeczytanie tej książki, nie miałam pojęcia o tym, że autorka publikuje na platformie Wattpad. Ta informacja na pewno w jakiś sposób wpłynęłaby na mój odbiór, bo wśród czytelników narodziło się swojego rodzaju przekonanie, że „książki wattpadziar” są zazwyczaj słabe, źle poprowadzone, nielogiczne itd. Nie ukrywam, że
w pewnych przypadkach to prawda, ale absolutnie nie w tym omawianym.
„Dwór Koszmarów” Senger Adrianny to fantastyka, która angażuje od pierwszego rozdziału. Pisarka wplata dużo tajemnic w życie bohaterki, którą łatwo można polubić.
Kira jest rozsądna, obserwuje i planuje swoje następne kroki, ale nie jest też idealna. Popełnia błędy, za które później przychodzi jej płacić; przede wszystkim jednak jej determinacja sprawia, że dobrze się śledzi jej perypetie. To nie jest bohaterka z rodzaju tych, które pokonają mężczyznę jedną ręką; nie jest jednak przesadnie słabowita i wrażliwa. Moim zdaniem jej postać została dobrze wykreowana, a ścieżka jej rozwoju jest logicznie, realistycznie poprowadzona.
Co do samej fabuły, to nie należy ona do szczególnie skomplikowanych. Mamy tu tego tajemniczego faceta z przeszłością i typowego przyjaciela z dzieciństwa, których serca na widok Kiry biją trochę szybciej… Postacie drugoplanowe występują w „Dworze Koszmarów”, ale brakowało mi nieco szerszego spojrzenia na ich charakterystyczne cechy, cele życiowe i marzenia. Autorka wyraźnie skupiła się na budowaniu relacji pomiędzy główną bohaterką a postaciami męskimi, co mogłoby być irytujące, ale takie nie jest.
Seneger Adrianna wprowadza w tej historii delikatny romans, który rozwija się bardzo powoli i naturalnie. Mimo to książka przeznaczona jest dla osób dorosłych nie bez powodu; może zdradzę tym trochę za dużo, ale warto wiedzieć, że występuje w niej scena gw@łtu. I to taka dość obrazowo pokazana, dlatego też ostrzegam: potraktujcie ostrzeżenie od wydawcy poważnie.
„Dwór Koszmarów” to świetnie napisana historia, którą mogę polecić fanom fantasy i moralnie szarych bohaterów. Chociaż kreacja świata, a także treść nie należą do bardzo złożonych, to książka ta niesamowicie wciąga. Mam nadzieję, że pojawi się jej drugi tom. A autorce gratuluję udanego debiutu!

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl

Kira mieszka wraz ze swoją ciotką w Cyntii, mieście pełnym ludzi zakłamanych
i biednych. Dziewczyna ledwie wiąże koniec z końcem, jednak gdy traci pracę, jej los zostaje przesądzony. Ciotka sprzedaje ją obcemu mężczyźnie, który zabiera Kirę do Królestwa Mroku.
Kira musi przetrwać pośród wampirów, sukkubów, strzyg i innych istot mroku. Ma do wyboru dwie opcje: uciec albo...

Mikołaj i Ewa różnią się od siebie pod każdym możliwym względem. Spokojny Joachim przestaje zadowalać energiczną Zetkę. Mara z Bazylem są dla siebie bardziej przyjaciółmi niż partnerami. Jowita i Grzesiek bardziej przejmują się przyszłością i dziećmi niż sobą nawzajem. I jest jeszcze Robert, który na wyjazd zabiera swoją nową żonę.
Wszyscy są ciekawi tego, jaka okaże się Dina. Nawet jeśli udają, że wcale ich to nie obchodzi.
Ekskluzywna willa w Alpach. Wspólny wyjazd. Pięć par, które znają się jeszcze ze studiów. I eksperyment na jedną noc. Co może pójść źle?

„Na jedną noc” Magdaleny Kawki to opowieść przepełniona emocjami. Smutek, napięcie erotyczne, znudzenie, radość i strach… Autorka dobrze oddaje wszystkie uczucia bohaterów, dzięki czemu można się z nimi łatwo utożsamić. Dylematy i pragnienia postaci są tak naturalnie ukazane, że ich losy śledzi się z prawdziwym zaangażowaniem. Ponadto styl Magdaleny Kawki jest przystępny, lekki i przyjemny. Dodatkowo w tej historii przeważają dialogi, co sprawia, że czyta się ją szybko; wręcz się przez nią płynie.
Klimat zimy i gór jest bardzo wyczuwalny w tej książce. Panowie spędzają dużo czasu na stoku i w lokalnych barach, a panie cieszą się chwilą spokoju w willi, plotkując i popijając wino. Atmosfera w tej powieści jest kameralna, ale przez to w jakimś stopniu niepokojąca. Autorka umiejętnie prowadzi akcję, a finał tej historii zaskoczy niejednego. Przy czym nie jest on absurdalnym wymysłem, ale jak najbardziej realistycznym wydarzeniem. I to jakoś bardziej przeraża, bo czasem wystarczy złe miejsce i czas, aby doszło do tragedii.
Magdalena Kawka wplata w fabułę także temat niebezpieczeństwa w górach, pracy GOPR-u i sytuacji lekceważenia alertów pogodowych. Podczas lektury można zauważyć, jak porządny research zrobiła pisarka, co jest sporym plusem tej historii. Taka narracja dodatkowo uwiarygodnia opisywane w książce wydarzenia.
„Na jedną noc” to świetna powieść obyczajowa z nutką romansu i thrillera. Dobrze się ją czytało, ale nie sądzę, aby została w mojej głowie na długo. Mimo to polecam się z nią zapoznać. A szczególnie jeśli lubicie motyw grupki znajomych, która wyjeżdża do jakiegoś odludnego miejsca. I tam zaczynają się dziać rzeczy…

współpraca barterowa z wydawnictwem Prószyński i S-ka

Mikołaj i Ewa różnią się od siebie pod każdym możliwym względem. Spokojny Joachim przestaje zadowalać energiczną Zetkę. Mara z Bazylem są dla siebie bardziej przyjaciółmi niż partnerami. Jowita i Grzesiek bardziej przejmują się przyszłością i dziećmi niż sobą nawzajem. I jest jeszcze Robert, który na wyjazd zabiera swoją nową żonę.
Wszyscy są ciekawi tego, jaka okaże się...

Czasy wojny trzydziestoletniej w Niemczech.

Katarzyna von Besserer, nastoletnia szlachcianka, odkrywa w sobie niezwykłe moce, które budzą niepokój w jej ojcu i poddanych. Plotki o magicznych zdolnościach dziewczyny docierają do inkwizycji. Katarzyna musi uciekać do Lejdy - miejsca, w której obiecano jej schronienie. I wyjaśnienia dotyczące tego, czym tak właściwie są jej magiczne umiejętności.
W tym samym czasie dominikański zakonnik poszukuje zakazanych przez Kościół manuskryptów. Nie jest to łatwe, gdyż inni także chcą posiąść wiedzę zawartą w tych pismach. Dominik Erquicia musi zrobić wszystko, co w jego mocy, aby nie dostały się one w niepowołane ręce.
Losy tej dwójki splatają się po jakimś czasie, prowadząc do nieprzewidywalnych wydarzeń…

„Psy Pana” Marcina Świątkowskiego to pierwszy tom historii, której akcja dzieje się w czasach I Rzeszy Niemieckiej. Przyznam, że nigdy nie interesowałam się dziejami tego tworu, gdyż na zajęciach szkolnych Niemcy zawsze sprowadzały się tylko do czasów II wojny światowej. Z tym większym zainteresowaniem wniknęłam w czasy inkwizycji, w których księstwa i grafostwa były czymś naturalnym.

Naprawdę ciekawie czytało się o tym, jak kiedyś wyglądał ustrój, religia i obyczaje ówczesnego społeczeństwa. Tym bardziej że autor w obrazowy oraz zrozumiały sposób przedstawia losy postaci, których cele życiowe są dość zróżnicowane. Na pierwszym planie mamy zakonników i szlachtę, ale wśród bohaterów pojawiają się też przemytnicy, uczeni, chłopi itd. Pisarz w bardzo dobry sposób oddaje zarówno cechy ich wyglądu, jak i sposoby wypowiedzi. Dzięki temu łatwo można wczuć się w fabułę, a także uśmiechnąć się przy niektórych dialogach.

Nie można narzekać na brak akcji. Już w prologu wiele się dzieje, a z rozdziału na rozdział książka coraz bardziej się rozkręca.

„Psy Pana” to historia, którą szybko się czyta, jednakże czasem wkrada się do niej chaos. Zwłaszcza końcowe wydarzenia następują po sobie z taką szybkością, że musiałam kilka razy się zatrzymywać i poukładać sobie je
w głowie. Moja wyobraźnia już czasem nie wyrabiała na zakrętach, ale możliwe, że to po prostu indywidualna kwestia u każdego czytelnika.

Książka jest bardzo ładnie wydana, a mapa zawarta w niej pozwala śledzić trasę przemierzaną przez głównych bohaterów. W mojej opinii rozdziały są trochę za długie, co sprawia, że dość łatwo można się zdekoncentrować podczas czytania. Zwłaszcza z powodu tego, że niektóre reakcje na traumatyczne wydarzenia są dość pobieżnie ukazane. W tej historii brakowało mi rozwinięcia psychologii postaci, wglądu w ich myśli. Rozumiem, że to powieść fantastyczna, a nie obyczajowa; mimo to myślę, że zadziałałoby to na korzyść fabuły.

„Psy Pana” Marcina Świątkowskiego to książka, która nie każdemu się spodoba. Niektóre rzeczy w niej są bardzo dobrze przedstawione, a inne trochę mniej. Pomysł na nią jest świetny, ale wymaga on kilku poprawek, o których wspominam wyżej. Niedługo zabieram się za drugi tom. Wtedy dam Wam znać, czy spełnił on moje oczekiwania. Czeka mnie radość czy rozczarowanie? A może po trochu wszystkiego? Sama jestem tego ciekawa 😊

Współpraca barterowa z wydawnictwem SQN.

Czasy wojny trzydziestoletniej w Niemczech.

Katarzyna von Besserer, nastoletnia szlachcianka, odkrywa w sobie niezwykłe moce, które budzą niepokój w jej ojcu i poddanych. Plotki o magicznych zdolnościach dziewczyny docierają do inkwizycji. Katarzyna musi uciekać do Lejdy - miejsca, w której obiecano jej schronienie. I wyjaśnienia dotyczące tego, czym tak właściwie są jej...

Kissen wciąż pamięta dzień, w którym jej rodzina spłonęła na stosie. Byli oni ofiarą dla bogini ognia, złożoną przez osoby z jej wioski. Dziewczyna wtedy ledwo uszła z życiem, ale obiecała sobie jedno: zemści się za to. Dlatego też została veigą, czyli bogobójczynią – zabójczynią starych bóstw.

Elogast to piekarz, który próbuje zapomnieć o wojnie. Jednak nie jest to wcale takie proste, gdy przeszłość puka do drzwi i zleca ci kolejne zadanie. Mężczyzna obiecał królowi, że zawsze będzie na jego wezwanie. I zamierza dotrzymać tej przysięgi.

Inara to młoda księżniczka, która jest związana ze Skedim – bożkiem niewinnych kłamstw. Odkąd pamięta, zawsze byli razem. Dziewczynka jednak czuje, że czas najwyższy dowiedzieć się czegoś więcej o łączącej ich więzi. I o swoim dziedzictwie.

Bogobójczyni, piekarz i księżniczka. Jak połączą się ich losy? Czy stare bóstwa nadal żyją? Dlaczego doszło do wojny między nimi a ludźmi?

W „Bogobójczyni” Hannah Kaner zabiera nas do świata pełnego magii i starych wierzeń. Książka ta porównywana jest do twórczości Andrzeja Sapkowskiego, ale moim zdaniem nie powinno się tego brać dosłownie. Oczywiście, da się zauważyć dużą inspirację wiedźmińskim światem, ale Kissen, Inara i Elo nie są kopiami postaci z sagi. Mają oni swoją historię, ambicje i unikalne cechy charakteru. Może tylko losy księżniczek są zbyt podobne do siebie, co niejednokrotnie mnie irytowało. Nie na tyle jednak, aby porzucić lekturę.

Postacie są ciekawe, ale dość charakterystyczne dla fantastyki. Relacje między nimi budowane są na zasadzie przeciwieństw, nie brakuje więc drobnych sprzeczek i przekomarzania się. Dużym plusem jest to, że dialogi między bohaterami są inteligentnie poprowadzone. Ciekawym zabiegiem jest to, że tak naprawdę żadna postać nie ufa pozostałym członkom drużyny. Cały czas wyczuwalny jest dystans między nimi i gotowość do obrony przed zdradą. Przyznam, że wprowadza to w lekki dyskomfort podczas lektury, ale równocześnie intryguje. Szczególnie dorośli bohaterowie są szarzy moralnie; popełniają błędy, krzywdzą i zabijają. Dzięki temu są jednak bardziej ludzcy, wiarygodni.

Jeśli chodzi o ukazanie świata, to muszę przyznać, że Hannah Kaner naprawdę się w tym aspekcie postarała. Podczas czytania mamy dostęp zarówno do mapy, jak i wyjaśnień wplecionych w fabułę. Nie ukrywam, że początkowo te wszystkie nazwy mi się mieszały, ale z biegiem historii coraz łatwiej mi przychodziło zrozumienie powiązań między rodami, krajami, zawodami itd.

Mimo wszystko nie zaszkodziłoby umieszczenie w książce słownika, bo czasem musiałam cofać się kilka stron i czytać jeszcze raz, aby upewnić się w tym, że dobrze rozumiem opisywaną sytuację. Nie spodziewałam się, że podczas lektury „Bogobójczyni” będę musiała się aż tak skupiać. Pisarka wprowadza nas w złożony, wielowarstwowy świat. Religia, kultura, polityka… To wszystko jest naprawdę ciekawie opisane, ale wymaga dużej dawki uwagi od czytelnika.

Wydawnictwo bardzo się postarało, jeżeli chodzi o samo wydanie książki. Przykuwa ono uwagę, a złociste zdobienia i grafika na okładce naprawdę zachwycają. „Bogobójczyni” ma trochę większy format niż przeciętna książka, ale czcionka nie jest przez to mniejsza. Również rozdziały są odpowiedniej długości; ani za długie, ani za krótkie.

Podczas czytania tej historii czułam, że to dopiero pierwszy tom serii. Widoczne jest to, że autorka ma świetny pomysł na fabułę, a także ciekawie opisuje losy swoich postaci. Mimo to kilka elementów jest jeszcze niedopracowanych, a niektóre wątki są moim zdaniem kompletnie zbędne. Sądzę jednak, że wraz z kolejnymi książkami Hannah Kaner nabierze doświadczenia. Z chęcią się o tym przekonam, sięgając po drugą część „Bogobójczyni”, która jest już w przygotowaniu. Pierwszą za to już teraz mogę polecić, szczególnie fanom fantasy, mitologii i niesamowitych przygód. Myślę, że warto.

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl

Kissen wciąż pamięta dzień, w którym jej rodzina spłonęła na stosie. Byli oni ofiarą dla bogini ognia, złożoną przez osoby z jej wioski. Dziewczyna wtedy ledwo uszła z życiem, ale obiecała sobie jedno: zemści się za to. Dlatego też została veigą, czyli bogobójczynią – zabójczynią starych bóstw.

Elogast to piekarz, który próbuje zapomnieć o wojnie. Jednak nie jest to wcale...

Nauczycielki, służące, żony, pracownice seksualne, migrantki… Kobiety, o których nie opowiada się na lekcjach historii. Przez długi czas ich losy były zapomniane albo pomijane. Teraz jednak kilka autorek i jeden autor przyglądają się temu, jak wyglądało życie kobiet z warstw ludowych w XIX i XX wieku. Badają one ich relacje z mężczyznami, a także zmiany kulturowe i społeczne, jakie zachodziły na polskiej wsi.
Jeśli jesteście ciekawi, jak traktowane były pierwsze nauczycielki ludowe, kiedy narodził się fenomen dziewczyny i jak utworzony został mit czarownicy, to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Dowiecie się z niej wielu nowych informacji, o których najpewniej nie mieliście pojęcia.

„Ludowa historia kobiet” należy do serii książek wydawanej pod redakcją Przemysława Wielgosza, w której publikowane są artykuły o ludziach z ludu. W tej serii mieliśmy już historię buntów chłopskich, opowieść poświęconą Jakubowi Szeli oraz chłopstwu ze Śląska. Tym razem jednak głos oddano kobietom – tym pracującym i wychowującym dzieci. Szczęśliwym i spełnionym w życiu, ale też tym doświadczającym przemocy oraz niezrozumienia.
Książka ta naprawdę bardzo mi się spodobała, a także otworzyła oczy na rzeczy, o których dotąd nie myślałam. Artykuły zawarte w niej napisane są przez różne osoby, mamy więc do czynienia z mnogością poglądów i stylów. Znajdziemy tutaj teksty bardziej naukowe, ale i takie pisane w dość prosty sposób. Dlatego też niektóre z nich podobały mi się bardziej niż inne, przykładowo publikacje autorstwa Jaśminy Korczak-Siedleckiej („Przemoc”) lub Anny Dobrowolskiej i Alicji Urbanik-Kopeć („Awanturniczki. Ludowa historia pracy seksualnej w XIX i XX wieku”).
Ciekawym tematem tej książki są sposoby, w jaki kobiety były traktowane zarówno przez państwo, jak i Kościół. Dla mnie jest niewyobrażalne to, że jeszcze w XX wieku kobiety mogły być karane, bite i poniżane przez mężów bez żadnych konsekwencji. I na dodatek było to w pełni akceptowalne, ponieważ duchowni przekonywali, że kobiety mają takie sytuacje przeżywać w ramach pokuty za grzech pierworodny, którego dopuściła się biblijna Ewa…
W książce znajdziemy kilka listów, fragmentów z pamiętników i innych zapisków prowadzonych przez ówczesne kobiety. Nadają one dużej wartości książce, a także rozszerzają perspektywę i sprawiają, że ma się ochotę trochę bardziej zgłębić opisywany temat. Artykuły zawarte w książce są krótkie i konkretne, co daje nam możliwość poznania większej ilości spraw. Oczywiście, wadą tego jest ogólnikowość ukazywanej treści, ale bibliografia naprowadza nas na inne książki, które pomogą w poszerzaniu wiedzy.
„Ludowa historia kobiet” to reportaż dla każdej osoby, która interesuje się „herstorią.” Chociaż jest to tytuł feministyczny, bardzo cieszy mnie obiektywny punkt widzenia autorek. Nie znajdziemy w ich artykułach obwiniania mężczyzn, ale prawdziwą codzienność, w której najgorszym wrogiem dla młodej żony mogła być jej teściowa. Książka ta napisana jest bez lukru, ale za to z dużym profesjonalizmem. Polecam!

Nauczycielki, służące, żony, pracownice seksualne, migrantki… Kobiety, o których nie opowiada się na lekcjach historii. Przez długi czas ich losy były zapomniane albo pomijane. Teraz jednak kilka autorek i jeden autor przyglądają się temu, jak wyglądało życie kobiet z warstw ludowych w XIX i XX wieku. Badają one ich relacje z mężczyznami, a także zmiany kulturowe i...

Jedna decyzja zmieni życie wielu osób.
Tamtą noc siostra Ludwika zapamiętała na zawsze. W chwili, gdy jedna kobieta umarła, druga stanęła u progu klasztoru. Przemoczona i przerażona, z błagalnymi słowami na ustach. Zakonnica podjęła szybką decyzję, pomagając żyjącej przybyszce kosztem tej umarłej.
Od tej pory nieznajoma ma nowe imię. Zaczyna budować siebie i swoją przyszłość od zera, ale nie jest to proste. Ponieważ Marianna kiedyś była Zuzanną… I niektórzy wciąż o tym pamiętają.
Jakie tajemnice skrywa przeszłość? Kim jest główna bohaterka? Przeczytajcie, aby się tego dowiedzieć.

Najnowsza powieść Beaty Olejnik skupia się na różnych odmianach miłości. Spotkamy się tu z miłością romantyczną i zakazaną, ale także tą wynikającą z relacji rodzicielskich i powołania. W trakcie lektury poznamy postacie, które są gotowe zaryzykować naprawdę wiele dla tego uczucia. Autorka w ciekawy sposób kreśli wszystkie odcienie tej emocji, a także innych doznań, które są z nią związane. Robi to w niezwykle angażujący sposób, a przez tę opowieść wręcz się płynie.
Pani Olejnik tworzy pełną zwrotów akcji fabułę, w którą trudno uwierzyć. Sądzę, że to zabieg celowy, gdyż główna bohaterka ma za sobą traumatyczne przeżycia i nawet dla innych postaci jawi się jako osoba niepoczytalna. Pisarka bardzo dobrze pokazuje jej wahania emocjonalne, a także zmagania z własną psychiką. Marianna nie zyska sympatii każdego czytelnika, gdyż jest postacią bardzo złożoną. Sama nie do końca wiem, co mam myśleć o niej i jej historii.
Z kolei elementem, który bardzo mi się spodobał, jest opis życia zakonnego. Beata Olejnik pozwala nam „podejrzeć” codzienność osób duchownych, co jest w jakimś stopniu rzeczą egzotyczną dla zwykłych ludzi. Na szczęście postać siostry Ludwiki została dobrze ukazana, można ją polubić i ze zaciekawieniem śledzić jej losy. Pisarka także bez skrępowania odsłania minusy życia zakonnego, jasno wskazując na to, że nie każdy podoła takiemu trybowi życia. Moim zdaniem późniejszy wątek, który z pewnością wywoła wśród czytelników kontrowersje, też jest logicznie i naturalnie ukazany. Nie mogę się więc do niego przyczepić.
„Jej tajemnice” to powieść dość krótka, ale poruszająca najróżniejsze tematy. Niektóre z nich mogłyby być bardziej rozwinięte, a o przeszłości Marianny z chęcią przeczytałabym osobną książkę. Jeśli chodzi o zakończenie, to przyznam, że było ono realistyczne i to mi się spodobało. Również relacja matka-syn została ukazana naprawdę dobrze, wywołując uśmiech na mojej twarzy.
Beata Olejnik stworzyła przepełnioną emocjami opowieść, od której trudno się oderwać. Nie wiem, czy zostanie ona ze mną na dłużej, ale z pewnością nie żałuję jej przeczytania. I myślę, że jeśli lubicie książki obyczajowe, to ta propozycja także się Wam spodoba. Polecam.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Jedna decyzja zmieni życie wielu osób.
Tamtą noc siostra Ludwika zapamiętała na zawsze. W chwili, gdy jedna kobieta umarła, druga stanęła u progu klasztoru. Przemoczona i przerażona, z błagalnymi słowami na ustach. Zakonnica podjęła szybką decyzję, pomagając żyjącej przybyszce kosztem tej umarłej.
Od tej pory nieznajoma ma nowe imię. Zaczyna budować siebie i swoją...

Jak to jest: utknąć w pętli czasu?
Na to pytanie odpowiedź zna z pewnością Clark, który przeżywa w kółko ten sam dzień. Scenariusz jest ciągle ten sam: idzie do szkoły, a potem na terapię. Następnie je obiad, kłóci się z mamą i piecze tort na urodziny swojej siostry… do których nigdy nie dochodzi.
O 23:16 wszystko zaczyna się od nowa.
Clark przeżył to już ponad sto razy, przeżyje i kolejny. Nie spodziewa się jednak, że 310 dzień przyniesie w jego życiu tak duże zmiany. A wszystko to przez jednego chłopaka.
Po poznaniu Beau w życiu Clarka nic już nie będzie takie samo.

„Jeśli jutro nie nadejdzie” to książka, która ukazuje nam bardzo ciekawą perspektywę. Widzimy bowiem wszystko oczami nastoletniego chłopaka, który pełny jest wątpliwości i rosnącej frustracji. Poprzez utknięcie w tym samym dniu jego psychika coraz bardziej cierpi, gdyż nie może być z nikim szczery. Autor w ciekawy sposób ukazał stany emocjonalne Clarka, od początkowej walki z losem aż do coraz większej obojętności. Ma on problemy z wyrażaniem siebie i kontaktami międzyludzkimi, co sprawia, że staje się bliższy czytelnikowi. Przynajmniej ja zaczęłam się przejmować jego losem.
Jeśli chodzi o tak szeroko reklamowany romans, to owszem – pojawia się on. Nie powiedziałabym jednak, że jest głównym elementem fabuły. Tak naprawdę relacja Clarka i Beau sprowadza się do spędzonej ze sobą doby, podczas której chłopcy dużo jeżdżą, załatwiając różne sprawy i przekomarzając. Nie czułam podczas czytania ich perypetii, aby rodziło się między nimi poważniejsze uczucie.
Również dalsza część fabuły bardziej skupia się na Clarku, jego sprawach rodzinnych i radzeniu sobie z nową sytuacją. Dlatego też uważam, że na miejscu Beau mogłaby być jakakolwiek inna postać. Chociaż to teoretycznie drugi główny bohater, to nie ujął mnie on niczym szczególnym. A szkoda.
Styl pisania Robbie Couch jest trochę zwariowany, ale w pozytywny sposób. Trudno to wyjaśnić, bo ma on w sobie coś takiego, że przez tę książkę się płynie. Ledwo czułam, że czytam, bo ta historia została naprawdę świetnie napisana. Myślałam, że motyw pętli czasu z biegiem fabuły zacznie mnie nużyć; na całe szczęście się tak nie stało. W każdym dniu Clarka pojawiało się coś odświeżającego, a jego narracja bardzo przypadła mi do gustu.
„Jeśli jutro nie nadejdzie” to powieść z rodzaju tych, wobec których mam mieszane uczucia. Miałam wobec niej trochę wygórowane oczekiwania, a okazała się tylko w porządku. Mogę ją polecić osobom nastoletnim, bo to głównie do nich jest kierowana. Ja podświadomie liczyłam na coś cudownego, o czym mogłabym jeszcze długo myśleć. Obiektywnie rzecz ujmując, jest to naprawdę dobrze napisana książka. Nie znajdzie się jednak ona wśród moich ulubieńców. Dostarczyła mi kilka dni rozrywki, ale nic poza tym. I to też jest okej.

Jak to jest: utknąć w pętli czasu?
Na to pytanie odpowiedź zna z pewnością Clark, który przeżywa w kółko ten sam dzień. Scenariusz jest ciągle ten sam: idzie do szkoły, a potem na terapię. Następnie je obiad, kłóci się z mamą i piecze tort na urodziny swojej siostry… do których nigdy nie dochodzi.
O 23:16 wszystko zaczyna się od nowa.
Clark przeżył to już ponad sto...

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Tymczasem dziennikarka Sonia przyjeżdża do malowniczej Bukowej Góry, aby wysłuchać legendy związanej z tym miejscem i pobliskim jeziorem Marana…
W „Złotym Sercu”, czyli rodzinnej kawiarni połączonej z manufakturą czekolady, młoda kobieta poznaje wiele nowych, interesujących osób i odnajduje spokój. W tym magicznym czasie zastanawia się nad swoim życiem, a także pomaga napotkanym ludziom w ułożeniu niedokończonych spraw.
Bukowa Góra to mała miejscowość, która kryje w sobie wiele tajemnic. A Sonia chce poznać przynajmniej niektóre z nich…

Najnowsza powieść Doroty Gąsiorowskiej to przepełniona ciepłem historia, która otula czytelnika swoim magicznym klimatem. Pozwala na chwilę odetchnąć od trudnej rzeczywistości, równocześnie nie przesadzając z poziomem słodyczy w życiach bohaterów.
Autorka w wyjątkowo udany sposób tworzy swoje postacie, sprawiając, że możemy je polubić i kibicować niektórym z nich. Emocje wypełniają tę książkę, a czytając ma się wrażenie, iż poznaje się losy prawdziwych ludzi. Szczególnie zaś podobało mi się to, jak pani Gąsiorowska przedstawia trudne tematy. Nie robi tego bowiem w jakiś przesadzony sposób, a raczej traktuje je jako element codzienności. Moim zdaniem to naprawdę racjonalne podejście, nadające tylko powagi tym kwestiom.
W „Opowieści błękitnego jeziora” mamy dwie linie czasowe, które z biegiem fabuły zaczynają się ze sobą splatać. Przyznam, że w którymś momencie zbiegów okoliczności łączących je było trochę za dużo, przez co nie mogłam potraktować ich serio. Musiałam podchodzić do pewnych wątków z przymrużeniem oka, bo w innym wypadku mogłyby mnie zacząć irytować. Kiedy jednak zaczęłam to robić, dodawały one wtedy uroku całej historii.
Bo najnowsza książka Gąsiorowskiej taka właśnie jest; dla niektórych może trochę zbyt naiwna, bajkowa. W końcu jest ona pełna bezinteresownej dobroci, o którą tak trudno w dzisiejszym świecie. A także pełna życzliwości i miłości. Jednakże czasami potrzeba w naszym życiu takich lektur, które pozwalają zwolnić. Odetchnąć. Poczuć się lepiej.
Ta opowieść właśnie taka jest. Trochę słodko-gorzka, z delikatnym romansem i niepowtarzalną, zimową atmosferą. Mnie zapewniła kilka kojących, przyjemnych chwil. Bukowa Góra to miejsce, do którego chętnie powrócę w innych książkach autorki. A Was zachęcam do zapoznania się z jej twórczością, bo zapewniam, że warto.

Współpraca barterowa z Znak Litera Nova.

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Tymczasem dziennikarka Sonia przyjeżdża do malowniczej Bukowej Góry, aby wysłuchać legendy związanej z tym miejscem i pobliskim jeziorem Marana…
W „Złotym Sercu”, czyli rodzinnej kawiarni połączonej z manufakturą czekolady, młoda kobieta poznaje wiele nowych, interesujących osób i odnajduje spokój. W tym magicznym czasie zastanawia...

Lorenzo jest młodym, pełnym pasji malarzem. Jednak szczęśliwe i beztroskie życie skończyło się dla niego w chwili śmierci rodziców, a kolejne lata tylko przyniosły mu więcej cierpienia.
Kolejne pożegnania i rozczarowanie ludźmi, których znał od dziecka. Płomienna miłość, która nie przetrwała próby czasu. A przede wszystkim on – nieustannie czający się w mroku demon; wysłannik piekieł, który zmienił życie Lorenza w pasmo bólu i szaleństwa.
Alice z uwagą przysłuchuje się historii, w której granica między rzeczywistością a fantazją się zaciera. Czy Lorenzo oszalał, a może jego opowieść jest oparta na faktach? Ile warto poświęcić dla sławy? Czy talent jest ważniejszy od zdrowia i życia?

Alessandra Elizabetta Bellini o swojej książce pisze tak: „Ta historia nie jest łatwa, nie jest też lekka. Jest o mroku. O tym, co siedzi w nas i wokół nas oraz o tym, jak łatwo temu ulegamy i bez lęku w to wchodzimy, nie bojąc się konsekwencji”. Trudno nie zgodzić się z tymi słowami. Sama podczas czytania musiałam kilka razy wstrzymać się z dalszym poznawaniem fabuły. I to wcale nie dlatego, że książka była nudna lub nieangażująca. Wręcz przeciwnie; mimo trudnej tematyki czerpałam z lektury sporo satysfakcji. Jednakże właśnie kwestia tematyki sprawiła, że nie mogłam zmusić się do szybkiej lektury.
Opowieść Lorenzo stawia przed czytelnikiem wiele pytań. Właśnie nad nimi rozmyślałam w narzuconych sobie przerwach, gdyż dotykają one niewygodnych, ale znajomych człowiekowi kwestii. „Od demonów nie uciekniesz” można porównać do zepsutego zęba – wiemy, że będzie bolało, ale mimo to dotykamy go językiem. Nie ma w tym głębszej logiki, po prostu chcemy się upewnić, czy problem nie zniknął. A może rozwiązał się sam…
To na pewno nie jest książka, która przypadnie do gustu wszystkim. Dużo w niej bólu, rozpaczy i stopniowego popadania w obłęd. Perspektywa Lorenza wraz z rozwojem akcji zmienia się, ukazując powolne staczanie się mężczyzny. Narkotyki, alkohol, perwersja i seks – to wszystko dobrze obrazuje zmianę priorytetów młodego malarza, równocześnie sprawiając, że jego perspektywa traci na wiarygodności. Przynajmniej według mnie tak jest.
Ta historia pełna jest tajemnic, trudnych uczuć i ciągłego niepokoju. Opowieść Lorenza brzmi jak zakrzywiona wersja rzeczywistości, w której każda osoba może okazać się diabłem. On w tym wszystkim odgrywa rolę ofiary, człowieka o słabej woli, wręcz niepotrafiącego uwolnić się od wpływu złych sił.
Sam tytuł książki także pozostawia nas z pytaniami: o jakie demony chodzi? Czy te w głowie malarza? A może te materialne, które prześladowały go od lat młodości? Autorka zostawia nas z otwartym zakończeniem, pozwalając każdemu czytelnikowi znaleźć swoją własną interpretację opisywanych wydarzeń. Bardzo mnie ciekawi, jaka będzie Wasza…

Lorenzo jest młodym, pełnym pasji malarzem. Jednak szczęśliwe i beztroskie życie skończyło się dla niego w chwili śmierci rodziców, a kolejne lata tylko przyniosły mu więcej cierpienia.
Kolejne pożegnania i rozczarowanie ludźmi, których znał od dziecka. Płomienna miłość, która nie przetrwała próby czasu. A przede wszystkim on – nieustannie czający się w mroku demon;...