Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Macie rodzeństwo? 🙂 Mam dwie siostry, duuużo starsze, dlatego czasami czuję się, jakbyśmy mieszkały na różnych planetach 🙈

Bohaterkami powieści "Juno" są dwie siostry: mądra Aleksandra i ładniejsza Marianna. Każda z nich żyje własnym życiem, utrzymując z siostrą sporadyczny kontakt, skrycie zazdroszczą sobie nawzajem: macierzyństwa, sławy, kariery, pieniędzy. Łączy je ojciec, który przebywa w domu opieki, umierający na chorobę nowotworową.

Powieść skłania do zastanowienia się nad tym, co tak naprawdę łączy rodzinę i czy zerwane, poluzowane więzi można odbudować. Kolejne pytania, które pojawiają się podczas lektury, to czy znamy swoich bliskich, ich problemy. Czy nie zazdrościmy sobie nawzajem w błogiej nieświadomości kłopotów drugiej osoby?

Autorka wielokrotnie w książce nawiązuje do motywu długu, który każdy z nas jakiś zaciągnął, prowokując do refleksji nad tym, co jesteśmy winni innym, rodzicom, rodzinie i sobie.

"Każdy, kto badał swoją zdolność kredytową, wie to, co wiedział Panurg - we współczesnym świecie lepiej mieć długi, niż nie mieć. Bo czy można w ogóle ufać człowiekowi, któremu nikt wcześniej nie powierzył czegoś, co cenne? (...) Przecież każdy to wie: zaciągam długi, więc jestem!"

"Juno" jest powieścią feministyczną, o kobietach, również i naukowczyni z XVII w., z charakterem, walczących o swoje marzenia i pragnienia. Porusza bolesne problemy, jak utrata ciąży, starania o dziecko, walka o utrzymanie kolejnej ciąży, próba pogodzenia się ze śmiercią maleństwa.

Bardzo poruszyła mnie historia Marianny, która od dzieciństwa żyje z poczuciem winy po śmierci mamy w wyniku komplikacji podczas porodu.

To moja pierwsza przeczytana powieść Anny Dziewit-Meller. Początkowo byłam zaskoczona stylem (... na głowie kwietny miała wianek, w ręku zielony badylek. Nie miała, ale tej frazy szkoda nie użyć."), ale oczarowała mnie ironią, dowcipem a czasem i cynizmem oraz nawiązaniami do kinematografii i literatury pięknej. Z pewnością sięgnę po inne książki autorki.

Bardzo dziękuję @wydawnictwoliterackie za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki w ramach akcji zorganizowanej przez @lubimyczytac.pl ❤️

Macie rodzeństwo? 🙂 Mam dwie siostry, duuużo starsze, dlatego czasami czuję się, jakbyśmy mieszkały na różnych planetach 🙈

Bohaterkami powieści "Juno" są dwie siostry: mądra Aleksandra i ładniejsza Marianna. Każda z nich żyje własnym życiem, utrzymując z siostrą sporadyczny kontakt, skrycie zazdroszczą sobie nawzajem: macierzyństwa, sławy, kariery, pieniędzy. Łączy je...

Czy interesujesz się psychologią?🤔 Jeżeli lubisz czytać książki z tej dziedziny, może zaciekawić Cię publikacja "Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami" wydana przez @wydawnictwoznakpl.

#współpracabarterowa

Któż nie zadawał sobie tytułowego pytania 😉 Z pewnością pojawiało się często w dzieciństwie. Książka Sandry Konrad poświęcona jest problemowi "uwolnienia się" od rodziców, czyli kolokwialnie mówiąc odcięcia pępowiny. Jest ono niezbędne do osiągnięcia prawdziwej dojrzałości i samodzielności w podejmowaniu własnych decyzji.

Wielu dorosłych odczuwa przymus spełniania oczekiwań rodziców np. w wyborze zawodu, partnera, orientacji czy stylu życia. Niejednokrotnie realizuje ich niespełnione marzenia. Często nieświadomie. To dla nich autorka proponuje drogę do uwolnienia się z toksycznej i niedojrzałej relacji dziecko-rodzic.

Każdy rozdział omawia kolejny etap uzdrowienia tej więzi:
1. Zdrowe oddzielnie się - czym jest i jak przebiega.
2. Zakwestionowanie rodzicielskich oczekiwań i zobowiązań: co tak naprawdę jestem winny swoim rodzicom.
3. Zrewidować dziecięce oczekiwania wobec rodziców: co moi rodzice są mi jeszcze winni?
4. Dojrzale spojrzeć na rodziców.
5. Odnaleźć wewnętrzne ukojenie.
6. A jeśli nadal potrzebuję dobrych rodziców? Być dla siebie dobrą matką i dobrym ojcem.

W ostatnim rozdziale psychoterapeutka przedstawia ćwiczenie mające na celu identyfikację, a następnie eliminację negatywnych przekonań serwowanych przez bliskich, a obniżających nastrój czy poczucie własnej wartości.

Poprawnie przeżyty proces oddzielenia się jest niezmiernie ważny, aby nie odtwarzać, nie powielać nierozwiązanych konfliktów rodzinnych w relacjach z partnerem, dziećmi i innymi ludźmi. Relacja dziecko-rodzic nie jest łatwa dla obu stron, ale warto pracować nad osiągnięciem zdrowej więzi, bo:

"Błysk w oczach rodziców jest ważny, aby utrwalić nasze poczucie własnej wartości w dzieciństwie, lecz kiedyś przychodzi moment, w którym w odniesieniu do nas samych ważniejsza niż opinie innych - nawet wyrażane przez naszych rodziców - staje się nasza własna aprobata.".

Niejednokrotnie przywoływane przypadki z praktyki psychologa były dla mnie bardzo poruszające, a czasem głęboko smutne.

Książka nie zastąpi psychoterapii, ale może być cenną inspiracją do postawienia pierwszego kroku ku osobistemu rozwojowi.

Serdecznie dziękuję @wydawnictwoznakpl za egzemplarz recenzencki ❤️

Czy interesujesz się psychologią?🤔 Jeżeli lubisz czytać książki z tej dziedziny, może zaciekawić Cię publikacja "Co powie mama? Jak się uniezależnić i uzdrowić relacje z rodzicami" wydana przez @wydawnictwoznakpl.

#współpracabarterowa

Któż nie zadawał sobie tytułowego pytania 😉 Z pewnością pojawiało się często w dzieciństwie. Książka Sandry Konrad poświęcona jest...

Stało się to, czego się obawiałam... Sugestywny tytuł i opisy cukierniczych sukcesów głównej bohaterki powieści zainspirowały mnie do upieczenia szarlotki 🙂

"Szczęście ma smak szarlotki" to debiut literacki Weroniki Psiuk. I to bardzo dobry ❤️ Jest to powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym. Czyta się z przyjemnością i szybko dzięki lekkiemu stylowi. Ze streszczenia wydawałoby się, że to taka klasycznie przewidywalna powieść obyczajowa. Kryzys wieku, pragnienie zmiany, podjęte działania w tym kierunku, spotkanie drugiej połówki i happy end. A tu niespodzianka!

Autorka porusza bowiem w książce poważne problemy: samotne macierzyństwo, nieudany związek z niedojrzałym mężczyzną, brak satysfakcji z wykonywanej pracy, która była przecież tą wymarzoną, realia pracy w polskiej szkole. Główna bohaterka pragnie zrealizować marzenia i znaleźć szczęście, ale nie zapomina o dobru dziecka.

Bardzo podobał mi się rozbudowany wątek córki Mirki, która w szkole zetknęła się z dopalaczami i była ofiarą klasowego wyśmiewania.

Zabrakło mi w powieści wyjaśnienia dziwnej reakcji Filipa na zdjęcia zaprezentowane przez Jacka, ale może to celowy zabieg i tajemnica zostanie rozwiązana w kolejnej książce.

Nie ukrywam, że zakończenie powieści bardzo mnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji, ale daje to nadzieję na kontynuację historii Mirki i Filipa.

Polecam wielbicielom powieści obyczajowych i Krakowa, bo akcja toczy się w moim mieście ❤️ Nie będziecie zawiedzeni 🙂.

Dziękuję @wydawnictwomuza za egzemplarz recenzencki!

Stało się to, czego się obawiałam... Sugestywny tytuł i opisy cukierniczych sukcesów głównej bohaterki powieści zainspirowały mnie do upieczenia szarlotki 🙂

"Szczęście ma smak szarlotki" to debiut literacki Weroniki Psiuk. I to bardzo dobry ❤️ Jest to powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym. Czyta się z przyjemnością i szybko dzięki lekkiemu stylowi. Ze streszczenia...