Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa kolejne, a lekturze już wyraźnie towarzyszyło uczucie znudzenia i lekkiego niedowierzania tym, jak te opowiadania są słabe, nijakie i nudne, bo przewidywalne.
Dziś, w myśl zasady, że do trzech razy sztuka, przeczytałam wybrane na chybił trafił kolejne trzy, i wiedziałam, że kompletnie nie ma sensu brnąć dalej, ponieważ zdania nie zmienię - kompletnie nie podobają mi się te opowiadania, nie wzbudzają we mnie żadnych uczuć - uczuć, jakich można się spodziewać po tego typu literaturze. Przyznam, że zważywszy na moją miłość do Mistrza są zaskakująco rozczarowujące.
"Nocna zmiana" to najsłabsza spośród książek Kinga jakie przeczytałam, a przeczytałam ich sporo, naprawdę sporo.
Szok i rozczarowanie.

Robiłam trzy podejścia do tego zbioru opowiadań, chyba wynikało to z szacunku do Króla, ponieważ sięgając po nie po raz pierwszy i przeczytawszy kilka początkowych doszłam do wniosku, że to chyba jednak nie czas na Kinga, więc odłożyłam książkę na później.
Za drugim, przebrnęłam przez dwa...

Rozwiń

Zwiń

"Grzechy Sevina" - nie rozumiem skąd dlaczego i po co ale bardzo mylny tytuł ma ta powieść, i nie wynika to, o dziwo, z tłumaczenia na nasz język.
Zdecydowanie jest to książka po której nie spodziewałam się ani takiego ładunku emocji, ani tego, że będzie tak dojrzale napisana, ani też tego, że przeczytanie jej zajmie mi jeden wieczór. Więc jestem nią pozytywnie zaskoczona. Chociaż sporo tutaj dramatów najróżniejszego kalibru, może ciut aż nadto, to pojmuję, że wszystko jest po to, żeby pokazać jak ważna we wspólnym życiu jest rozmowa, zrozumienie, a czasem trzeba zdobyć się na wybaczenie. Trzeba umieć to zrobić. Trzeba chcieć to zrobić. Wszystkie próby Sevina - to zdecydowanie bardziej adekwatny tytuł.

"Grzechy Sevina" - nie rozumiem skąd dlaczego i po co ale bardzo mylny tytuł ma ta powieść, i nie wynika to, o dziwo, z tłumaczenia na nasz język.
Zdecydowanie jest to książka po której nie spodziewałam się ani takiego ładunku emocji, ani tego, że będzie tak dojrzale napisana, a...

Rozwiń

Zwiń

"Między ustami a brzegiem pucharu wszystko zdarzyć się może."
Na swoją pierwszą książkę Marii Rodziewiczówny wybrałam najsłynniejsze jej dzieło. Uważam, że ta powieść naprawdę zasługuje na to miano. Chociaż dziś może wydawać się po prostu urocza - to tylko wtedy kiedy spojrzymy na nią przelotnie, powierzchownie, bo naprawdę niesie ona w sobie tyle wartości, że czapki z głów!
Jestem zachwycona tym jak rozbudowane są postaci bohaterów, więcej w nich życia niż w niejednym człowieku z krwi i kości. Uwielbiam bohaterów, a oboje głównych przede wszystkim - za jego gotowość do zmiany, i, o dziwo - za jej upór. Poza tym przekaz zawarty w tej powieści jest jeszcze jeden - mężczyźni się nie domyślą, nie ma co na to liczyć, trzeba im mówić wprost czego się od nich oczekuje. To ułatwia życie obu stronom!
Napisana ku pokrzepieniu serc, spełnia tę rolę w pełni. Dziś nie miałaby raczej szans pojawić się w tej postaci, ponieważ wszechobecna poprawność polityczna by na to nie pozwoliła. Nie mielibyśmy do czynienia ze Szwabem odmienionym przez wszystkie przypadki, ale z sąsiadem zza zachodniej granicy. Nie mielibyśmy w związku z tym tych wszystkich, tak prawdziwych emocji, którymi ta powieść jest przesączona.

"Między ustami a brzegiem pucharu wszystko zdarzyć się może."
Na swoją pierwszą książkę Marii Rodziewiczówny wybrałam najsłynniejsze jej dzieło. Uważam, że ta powieść naprawdę zasługuje na to miano. Chociaż dziś może wydawać się po prostu urocza - to tylko wtedy kiedy spojrzymy n...

Rozwiń

Zwiń

Wytrwałość dzikich kwiatów - to dzięki niej dobrnęłam do końca tej historii. A łatwo nie było, bowiem huragan egoizmu głównej bohaterki wiał z taką mocą, że moje słabe korzonki ledwo trzymały się podłoża, a nawałnica bzdurnych zachowań sprawiała, że co rusz opadały mi płatki. Ale wytrwałam. I wiem na pewno, że po kontynuację nie sięgnę, a tę część uważam, za płytką a także poniekąd krzywdzącą dla kogoś, kto chciałby czerpać wzorce z zachowań jakimi autorka kieruje swoją bohaterką.
Pomysł na powieść jest bardzo dobry i nader ważny, tylko niestety tak samo spłycony. Poważne tematy potraktowane są po łebkach, szczególnie dramatyczne wydarzenia w ostatnich rozdziałach. Zakrawa to wszystko na kpinę, no chyba że czegoś nie zrozumiałam i ta powieść to ma być pochwała egoizmu, jeśli tak, to Salem, główna bohaterka, jest tegoż synonimem.
Fuj, ble, a kysz i oby jak najdalej od takich osób.

Wytrwałość dzikich kwiatów - to dzięki niej dobrnęłam do końca tej historii. A łatwo nie było, bowiem huragan egoizmu głównej bohaterki wiał z taką mocą, że moje słabe korzonki ledwo trzymały się podłoża, a nawałnica bzdurnych zachowań sprawiała, że co rusz opadały mi płatki. Ale wytrwałam...

Rozwiń

Zwiń

Rzadko zdarza mi się zacząć czytać cykl od środka, jednak w tym wypadku nie mogłam się powstrzymać, kusiła mnie ta powieść i mimo że czytając ją sama sobie zaspoilerowałam pierwszy tom, to wrócę do niego niedługo, a na trzecią (nie)cierpliwie czekam.
Powieść jest świetna, to bardzo dobra mieszanka kryminału, powieści grozy, która tutaj, o dziwo, naprawdę jest, i czegoś na kształt komedii, chociaż rządzi tutaj głównie humor słowny. Bądź co bądź, to naprawdę kawałek dobrej powieści, wciągającej, ciekawej i zaskakującej. Przyznam, że miałam obawy przy pierwszym spotkaniu z główną bohaterką, samozwańczą panią detektyw. Bałam się, że jej nie polubię, co położyłoby się cieniem na odbiorze powieści, na szczęście Mieczysława Zarzycka da się lubić, a nawet, jeśli się dobrze przyjrzeć, jest w niej kawałek każdej z nas. A w zasadzie w każdej z nas jest kawałek Mieczysławy.
Jako mieszkanka wsi, co prawda leżącej po drugiej stronie Polski, ale jednak, muszę przyznać, że opisy uroków wiejskich krajobrazów, a także tajemniczych miejsc, które uchodzą za miejskie legendy, uważam za kolejny plus tej powieści. Reasumując: jestem pod wrażeniem i czekam na kolejną, zapowiadającą się bardzo ciekawie, część.

Rzadko zdarza mi się zacząć czytać cykl od środka, jednak w tym wypadku nie mogłam się powstrzymać, kusiła mnie ta powieść i mimo że czytając ją sama sobie zaspoilerowałam pierwszy tom, to wrócę do niego niedługo, a na trzecią (nie)cierpliwie czekam.
Powieść jest świetna, to bardzo dobra ...

Rozwiń

Zwiń

Książkę poleciła mi siostrzenica zachwycona nią i jej, co muszę przyznać, przepięknym papierowym wydaniem. Teraz przyznam, że ta historia zasługuje na tak piękną oprawę, która cieszy oko kiedy bierzemy ją do rąk i potęguje wrażenia jakie składają się na jej fenomen czyli: fabułę, bohaterów, tempo akcji, parę ładnych twistów, oraz grę na emocjach jaką funduje Autorka.
Muszę przyznać, że poza głównym bohaterem, który jest ideałem wyjętym z dziewczęcych marzeń i mokrych snów, główną bohaterkę odbieram równie pozytywnie. Jest ogromnie miłym zaskoczeniem, że dziewczyna zachowuje się rozsądnie, racjonalnie na tyle na ile to możliwe w jej położeniu. Mam przeogromną nadzieję, że w drugim tomie to się nie zmieni, mocno trzymam kciuki za to, żeby rozsądek, inteligencja, której jej przecież nie brakuje, nie przegra z głupotą, co często zdarza się w kolejnych tomach serii, a czego szczerze nie znoszę.
Historia o smokach i ludziach, ich wzajemnych relacjach, nie jest to może nic odkrywczego, ale za to napisane z taką pasją, że czytelnik zostaje w nią wciągnięty czy tego chce czy nie.
Tom numer dwa już przede mną leży, więc pora dowiedzieć się jak ta historia się potoczy.

Książkę poleciła mi siostrzenica zachwycona nią i jej, co muszę przyznać, przepięknym papierowym wydaniem. Teraz przyznam, że ta historia zasługuje na tak piękną oprawę, która cieszy oko kiedy bierzemy ją do rąk i potęguje wrażenia jakie składają się na jej fenomen czyli: fabułę, bohaterów...

Rozwiń

Zwiń

"Harry Potter i Czara Ognia" jest tomem, który wzbudził we mnie najwięcej emocji. Jak dotąd.
Mam wrażenie, że to również tom przełomowy dla Harrego, którego dzieciństwo, mimo iż dotychczas mało szczęśliwe, właśnie się skończyło. Wydarzenia w tym tomie brutalnie odzierają go z jego resztek.
Oj, sporo wzburzenia i równie silnych emocji wzbudziła we mnie ta część, słuchałam jej z przejęciem, momentami komentując wydarzenia, jakby to miało jakkolwiek wpłynąć na to co przeczyta za chwilę lektor...
Moja opinia jest 1819 z kolei, więc naprawdę bardzo dużo już napisano na ten temat, a średnia ocen nie kłamie, jeśli chodzi o poziom.
Polecam gorąco.

"Harry Potter i Czara Ognia" jest tomem, który wzbudził we mnie najwięcej emocji. Jak dotąd.
Mam wrażenie, że to również tom przełomowy dla Harrego, którego dzieciństwo, mimo iż dotychczas mało szczęśliwe, właśnie się skończyło. Wydarzenia w tym tomie brutalnie odzierają go z jeg...

Rozwiń

Zwiń

Trzecia część cyklu o sprawach bydgoskiego Archiwum X zapowiadała się bardzo dobrze, a wyszło jak zwykle. Poprzednie dwa tomy oceniłam na osiem gwiazdek, więc z takiego pułapu startowali teraz bohaterowie Roberta Małeckiego. Jedną gwiazdkę odjęłam dość szybko, bowiem już na początku zaczęła mnie irytować główna bohaterka, Maria Herman, swoim podejściem do osób zaangażowanych w sprawę, z którymi kompletnie nie miała jeszcze styczności. Jej arogancka, butna postawa nie daje się wytłumaczyć w inny sposób niż głupotą, której konsekwencje trzeba będzie, prędzej czy później, ponieść.
Drugą gwiazdkę szlag trafi w chwili kiedy dotarłam do sceny, której z pewnością nie powstydziłby się ani pan Brudnik ani autorka "365 dni", a która sprawiła, że po prostu przestałam brać na serio resztę tej powieści, bowiem dno patożenady zostało osiągnięte. To akurat tyczy nie Herman, a Borewicza, jej partnera.
Ogólnie mamy tutaj:
- wcale nieskomplikowaną sprawę;
- mnóstwo nieodebranych połączeń;
- policyjnych partnerów, których relacje polegają na wzajemnym udawaniu, że sobie ufają;
- trochę wyżej wspomnianej patożenady. Zbierając to wszystko w całość dostajemy najsłabszy tom cyklu.
Niestety.

Trzecia część cyklu o sprawach bydgoskiego Archiwum X zapowiadała się bardzo dobrze, a wyszło jak zwykle. Poprzednie dwa tomy oceniłam na osiem gwiazdek, więc z takiego pułapu startowali teraz bohaterowie Roberta Małeckiego. Jedną gwiazdkę odjęłam dość szybko, bowiem już na początku zaczęł...

Rozwiń

Zwiń

Trochę żałuję, że za czasów mojej młodości nie było jeszcze Harrego Pottera, jednak żal ten równoważy radość, że moje dziecko ma tę możliwość. Jestem też jeszcze w stanie wyobrazić sobie siebie w jej wieku zachwyconą światem wykreowanym przez Autorkę, a co za tym idzie - rozumiem jej zachwyt. W tym tomie dzieje się tak dużo, że trzeba się mocno skupić, żeby nadążać za wydarzeniami, które dla głównego bohatera stanowią odkrywanie kolejnych kart z jego przeszłości. Harry dowiaduje się, kto jest jego ojcem chrzestnym, kim był jego tata w Hogwarcie, jak sobie radził w szkole i kim byli jego najlepsi przyjaciele. To dużo, jak na młodego adepta szkoły magii.
Tę część przesłuchałam w interpretacji Piotra Fronczewskego, co okazało się strzałem w dziesiątkę.

Trochę żałuję, że za czasów mojej młodości nie było jeszcze Harrego Pottera, jednak żal ten równoważy radość, że moje dziecko ma tę możliwość. Jestem też jeszcze w stanie wyobrazić sobie siebie w jej wieku zachwyconą światem wykreowanym przez Autorkę, a co za tym idzie - rozumiem jej zachw...

Rozwiń

Zwiń

Stało się. Ostatni dostępny tom cyklu ze Strike i Ellacott w rolach głównych przeczytałam. A rozczytując się w ostatnich rozdziałach "Wartkiej śmierci" pomyślałam, że cholernie fajnie byłoby wziąć od pierworodnego Autorki magiczną różdżkę, rzucić zaklęcie i wymazać z pamięci fabułę kolejnych tomów, żeby móc wrócić do tego cyklu będąc zupełnie nie świadomym tego co w sobie kryje. Nie da się tak, a przynajmniej ja nie wiem jak tego dokonać, toteż pozostaje mi czekać na kolejną część. Nie wiadomo jeszcze kiedy się pojawi, za to nie wątpię, że to będzie znowu historia głęboko zapadająca w pamięć.
Siódmy tom, podobnie jak wcześniejsze wciąga, trzyma w napięciu i jest niesamowicie dopracowany w każdym aspekcie. Ja jestem zachwycona, jestem usatysfakcjonowana i czytelniczo spełniona. Czego i Wam życzę.

Stało się. Ostatni dostępny tom cyklu ze Strike i Ellacott w rolach głównych przeczytałam. A rozczytując się w ostatnich rozdziałach "Wartkiej śmierci" pomyślałam, że cholernie fajnie byłoby wziąć od pierworodnego Autorki magiczną różdżkę, rzucić zaklęcie i wymazać z pamięci fabu...

Rozwiń

Zwiń