Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedliwości. Trochę przypomina innego bohatera znanego cyklu Lee Childa – Jacka Reachera. W obu przypadkach bohater nie ma stałego miejsca zamieszkania, angażuje się w sprawy, które osobiście go nie dotyczą, świetnie radzi sobie z oprychami, nigdy nie lekceważy przeciwnika, przewiduje i planuje każdy krok. Są też różnice – u Chmielarza nie znamy personaliów bohatera ani jego przeszłości. W trzecim tomie wprawdzie dowiadujemy się co nieco, ale to nadal chodząca tajemnica.

W „Zwykłej przyzwoitości” autorowi udało się kilka razy mnie zaskoczyć, co bardzo sobie cenię w powieściach z gatunku kryminał/sensacja. Teraz czekam na część czwartą.

Trzeci tom pt. „Zwykła przyzwoitość” cyklu „Bezimienny” stawiam na równi z tomem pierwszym, który bardzo mi się podobał. Wojciech Chmielarz stworzył kolejną ciekawą historię, w której bohater staje po stronie pokrzywdzonego nieznajomego i stara mu się pomóc w imię szeroko pojętej sprawiedl...

Rozwiń

Zwiń

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz burej onucy vulgo Leonidas współczesny” – czyli prawdziwa, nieocenzurowana wersja bitwy pod Grunwaldem, a właściwie sceny z mieczami.
„Żona” – nowatorskie wykorzystanie znanego, baśniowego motywu.
„Wizyta” – wisielczy humor starych dziadów, czyli wisienka na torcie zamykająca tom.

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z ...

Rozwiń

Zwiń

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska to komunistka zaangażowana w partyjną działalność i popieranie Rosjan. Co jakiś czas, a właściwie to dosyć często, w narracji pojawiają się kwiatki typu: „Należał do tych towarzyszy, którzy dobrze rozumieli, że miejsce Polski jest wśród przyjaciół Związku Radzieckiego”. Propaganda aż się wylewa, ale jest też świadectwem ówczesnych czasów. Najciekawsze fragmenty to oczywiście te opisujące pobyt w obozie koncentracyjnym Auschwitz, choć i tam autorka nie szczędzi czytelnikom swych komunistycznych wywodów. „Pamiętnik łączniczki” został wydany w 1962 roku i teraz rozumiem, dlaczego nie było wznowień. Gdyby usunąć wszystkie fragmenty propagandowe, powstałaby bardzo dobra, wciągająca i poruszająca książka.

Właściwie nigdzie nie mogłam znaleźć żadnej informacji o tej książce i na podstawie tytułu założyłam, że będą to wspomnienia łączniczki z powstania warszawskiego. Założenia okazały się błędne, choć akcja rozgrywa się podczas II wojny światowej. Autorka, czyli Irena Perkowska-Szczypiorska ...

Rozwiń

Zwiń

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijski czy turecki tasiemiec. Aż tu nagle autorka na końcu najnowszej powieści uchyliła rąbka tajemnicy i zdradziła, że inspirowała się prawdziwą historią. Uuu!

Wracając jednak do samej książki, „Zgłoba” to nie najgorsza część. Zapowiadała się znakomicie. Prolog sięgający 1822 roku i tematu spalenia ostatniej wiedźmy w Polsce. Brzmi interesująco? Zapewne. Wszelkie wydarzenia rozgrywające się w Puszczykowie też należały do tych przyciągających uwagę. Właściwie najsłabiej wypada wątek współczesny, w którym pojawia się znana już czytelnikom para bohaterek Klementyna – Malwina. Najgorsze w moim odczuciu natomiast jest samo wyjaśnienie zagadki i motywacje mordercy. Liczyłam na coś bardziej przekonującego psychologicznie. Mnie propozycja autorki nie usatysfakcjonowała. Czuję niedosyt i lekki zawód. W obecnym kształcie ta seria mogłaby się na tym tomie zakończyć. Nie widzę powodu do kontynuacji.

„Zgłoba” to 15. tom cyklu „Lipowo” Katarzyny Puzyńskiej. Serię czytam bardziej z przyzwyczajenia, bez jakiegoś większego zainteresowania. Miały na to wpływ perypetie sercowe głównego bohatera, czyli Daniela Podgórskiego. Miłosny trójkąt ciągnął się przez wiele tomów i przypominał brazylijs...

Rozwiń

Zwiń

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej beztroskie i ustabilizowane życie legło w gruzach.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to opowieść Romy o okupacji w Warszawie, o życiu w getcie i powstaniu, o gehennie i pracy w trzech obozach – Majdanku, Auschwitz, Bergen-Belsen. Tytuł nawiązuje do słów, które autorka usłyszała od jednej z więźniarek po trwającym całą noc apelu. Spędziły je na placu, grzęznąć po kostki w błocie, w towarzystwie trupa powieszonej szesnastoletniej dziewczyny, która próbowała uciec z obozu. Wówczas Roma postanowiła odciągnąć uwagę więźniarek od tragicznego obrazu i zaczęła ze szczegółami opowiadać o tradycyjnym piątkowym wieczorze w swoim domu. Nad ranem jedna z kobiet powiedziała do Romy: „Ja wolności nie doczekam. Skazana jestem na niechybną śmierć. Ale ty jesteś młoda! (…) Przyrzeknij, że przetrwasz tę gehennę i opowiesz całemu światu, co te bestie z nami robiły”. Roma słowa dotrzymała. Powstała przejmująca, wstrząsająca historia nierównej walki o przetrwanie, o każdy dzień, o kęs pożywienia, o zachowanie godności.

To ważna i potrzebna książka, niestety daleko jej do obiektywizmu czy bezstronności. I nie mam tu na myśli niemieckich oprawców. Tych dawno osądzono i wydano wyrok. Dla nich nie ma litości czy usprawiedliwienia. Myślę tu o antypolskiej wymowie opowieści Rachel Roth, która co jakiś czas wtrąca zdania stawiające Polaków w złym świetle. Mało tego, w pewnym momencie autorka zrównuje Niemców i Polaków. Nigdy nie czytałam wspomnień świadka Holocaustu, w których byłoby tyle żalu, nienawiści czy pogardy wobec polskiego społeczeństwa. Jako dowód przytoczę kilka zdań:
„Na ulicy Targowej kilku niemieckich żołnierzy złapało Żydów i dla rozrywki golą im brody (…) kaleczą im twarze przy akompaniamencie wybuchów szalonego śmiechu i sprośnych żartów rozbawionych tym widowiskiem Polaków.”
„Polscy chuligani atakują Żydów w celach rabunkowych. Popierają ich Niemcy.”
„Niemiec, stojący na warcie przy wylocie z getta, rozkazał żydowskiemu chłopczykowi przejść przez bramę wyjściową na aryjską stronę i kazał mu kupić tam kartofle. Polski policjant złapał dziecko i zaczął okładać go razami. Litościwy Niemiec obronił chłopca, wyrywając go z rąk policjanta.”
„Po aryjskiej stronie Polacy w każdym przechodniu upatrują Żyda.”
„Obóz otoczony jest wrogami: Niemcami i antysemicko nastawioną ludnością polską.”
„Cudem uniknęłam czyhających tam na Żydów szmalcowników i polskich gestapowców.”
„Nasze rodziny stracono w komorach gazowych ku satysfakcji większości antysemicko nastawionego społeczeństwa polskiego.”
„Przecież wiadomo, że Polacy nami wzgardzili. (…) gorliwie pomagali hitlerowcom w szatańskich wyczynach.”

Tych cytatów jest o wiele więcej. Ani razu autorka nie wspomina o ludziach, którzy z dobroci serca, z narażaniem życia przechowywali u siebie Żydów, którym przyznano tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata – a na pewno musiała o tym słyszeć. Nie wspomina o szmuglowaniu przez Polaków żywności, a potem broni na teren getta. Jest za to w tej książce fragment, z którego wynika, że w 1943 Polacy żyli sobie beztrosko, polskie dzieci w podskokach i z uśmiechem na ustach biegły z tornistrami do szkoły. Ktoś, kto nie zna polskich realiów podczas II wojny światowej, czytając tę opowieść, pomyśli, że u nas okupacji nie było, a Polacy gremialnie współpracowali z Niemcami, tępiąc Żydów. Rozumiem, że Rachel Roth przeżyła piekło, ale nie ma mojej zgody na fałszowanie rzeczywistości. Dlatego nie przyznam tej książce 8 czy 10 gwiazdek, jak to ochoczo uczynili niektórzy czytelnicy.

Rachel (Roma) Roth urodziła się w 1926 roku w żydowskiej rodzinie na warszawskiej Pradze. Jej ojciec był znanym i szanowanym dziennikarzem, zaś matka prowadziła sklep z eleganckimi ubraniami. Miała troje młodszego rodzeństwa – dwie siostry i brata. Wraz z wybuchem II wojny światowej jej be...

Rozwiń

Zwiń