Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie książki, na które się czeka z utęsknieniem. I to przeważnie takie książki, które kończą jakiś cykl lub sagę. Wytrawny czytelnik chce się dowiedzieć jak potoczyły się losy jego ulubionego bohatera, lub ulubionej bohaterki. W zeszłym roku miałam okazję przeczytać pierwszą i drugą część trylogii Mike'a Omera "Tajemnice Abby Mullen". Z każdą kolejną książką autor wysoko podnosił sobie poprzeczkę i nie spoczął na laurach i to mnie ujęło.

W ciągu trzech miesięcy w różnych stanach USA dochodzi do pięciu pożarów domów. Giną ludzie, a te podpalenia łączy podobny schemat. Abby Mullen prowadzi nieformalne śledztwo w tej sprawie i już wie, że spełnił się najczarniejszy ze scenariuszy. Jej zmora z przeszłości powróciła, człowiek, który od trzydziestu lat ją prześladował we wspomnieniach, którego wszyscy uznali za zmarłego Moses Wilcox jest odpowiedzialny za te podpalenia. Przez te wszystkie lata nic się nie zmieniło, Moses nadal jest guru sekty, do której werbuje nowych członków. Manipuluje nimi i pierze im mózgi. Kieruje nim kompulsywna fantazja, wręcz paląca obsesja, a ludzie gotowi są oddać za niego życie. Pomimo tego, że jest cierpliwy, skrupulatny i planuje wszystko z wyprzedzeniem, to policja depcze mu po piętach. I tak naprawdę tylko Abby jest w stanie powstrzymać tego psychopatę, bo nikt tak jak ona nie zna jego psychiki. Czy Abby jest gotowa na konfrontację z człowiekiem, który prześladował ją w koszmarach, który groził jej dzieciom, a jej samej zniszczył dzieciństwo?

"Paląca obsesja" to kapitalne zwieńczenie trylogii. Autor trzymał poziom do samego końca. A żeby było ciekawie, to napisanie tej części kosztowało go sporo wysiłku, jak sam wspomina. Praktycznie w całej trylogii temat sekty wysuwa się na pierwszy plan. W pierwszej części jest tematem numer 1, a w kolejnych autor do niego nawiązuje. Jakby nie patrzeć trylogie trzeba przeczytać całą, żeby zrozumieć sens. Książka wciąga od pierwszych stron, intryguje, daje do myślenia. Sekty były, są i będą. Zawsze znajdzie się ktoś taki, kto zmanipuluje innych, obieca im cuda i przeciągnie na swoją stronę. To tylko kwestia czasu, bo ludzi naiwnych nie brakuje. Jeżeli chodzi o zagraniczne trylogie, to jest to jedna z najlepszych, jakie czytałam w ostatnim czasie.

Są takie książki, na które się czeka z utęsknieniem. I to przeważnie takie książki, które kończą jakiś cykl lub sagę. Wytrawny czytelnik chce się dowiedzieć jak potoczyły się losy jego ulubionego bohatera, lub ulubionej bohaterki. W zeszłym roku miałam okazję przeczytać pierwszą i drugą część trylogii Mike'a Omera "Tajemnice Abby Mullen". Z każdą kolejną książką autor...

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki nieco kontrowersyjne takie, które wymykają się utartym schematom. Dlatego jak tylko trafiłam na akcję recenzencką z książką Spotkanie Agnieszki Ptak, to bez większego zastanowienia się zgłosiłam. Zarówno okładka jak i opis mnie w tym momencie kupiły. Już sam początek książki sugerował, że będzie się działo...

"Ta historia jest oparta na faktach, jak prawie wszystkie historie. Niech zatem przemówią fakty, niech do głosu dojdzie dialog, niech wypowiedzą się bohaterowie i rozdadzą karty zdaniami, niech wybrzmią słowa".

Antykwariusz Christopher Bassanti dowiaduje się o samobójstwie swojego brata bliźniaka księdza. Jak to możliwe, że osoba, która całe życie głosiła, że tylko Bóg może decydować o tym kto kiedy umrze, teraz sama targnęła się na swoje życie? Pomimo tego, że bracia nie utrzymywali ze sobą kontaktów, Christopher nie wierzy w samobójstwo brata. Postanawia przeprowadzić w tej sprawie prywatne śledztwo. Okazuje się, że śmierć jego brata poprzedziło sporo dziwnych zbiegów okoliczności. Watykan zaciera ślady, ludzie znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, a niewygodne fakty są zamiatane pod dywan. A każdy, kto stanowi jakiekolwiek zagrożenie dla Watykanu obojętnie czy to ksiądz, czy zakonnica zostaje natychmiastowo przeniesiony do innego odległego miejsca. Bassanti nie ustaje w wysiłkach, aby się dowiedzieć, co tak naprawdę spotkało jego brata. Okoliczności śmierci jego brata to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Ksiądz przed śmiercią odkrył coś, co mogłoby wywrócić religię katolicką do góry nogami. Co łączy objawienia w La Salette i Fatimie ze śmiercią księdza?

Historia opisana przez Panią Agnieszkę skłania do refleksji. Ilość źródeł, z których autorka korzystała podczas pisania tej książki, mnie osobiście zaszokowała. Książka liczy zaledwie 260 stron i widać, że Pani Agnieszka bardzo skrupulatnie się przygotowała do jej napisania. Research zasługuje na podziw.
Jak wiadomo Watykan to najmniejsze państwo świata, ale działające jak w boskim zegarku. To instytucja, której lepiej się nie sprzeciwiać. Intrygi, tajemnice, teorie spiskowe to wszystko znajdziecie w tej książce. Zakończenie to mistrzostwo!

Książka pochodzi z akcji recenzenckiej zorganizowanej przez Wydawnictwo LeTra na portalu Lubimy czytać.

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki nieco kontrowersyjne takie, które wymykają się utartym schematom. Dlatego jak tylko trafiłam na akcję recenzencką z książką Spotkanie Agnieszki Ptak, to bez większego zastanowienia się zgłosiłam. Zarówno okładka jak i opis mnie w tym momencie kupiły. Już sam początek książki sugerował, że będzie się działo...

"Ta historia jest...

Zapewne znacie to uczucie, kiedy w Wasze ręce trafia książka, od której ciężko się oderwać, ale z braku czasu musicie się uzbroić w cierpliwość i ją sobie dawkować? I to jest tak, że z jednej strony czytelnik nie może się doczekać zakończenia, zastanawia się, jaki będzie finał, a z drugiej strony nie chce się rozstawać z bohaterami czytanej książki. Jeżeli chodzi o twórczość Pani Kamili Cudnik, to miałam okazję czytać Jej trylogię. To był kryminał retro i bardzo mi się podobał. Jak tylko zobaczyłam, że autorka wydaje nową książkę, to od razu zapaliła mi się lampka, a z drugiej strony miałam pewne obawy. Bo każdy, kto mnie zna, wie, że nie czytam cykli od środka. Na szczęście Pani Kamila rozwiała moje wątpliwości i okazało się, że książkę "Wybacz" można czytać bez znajomości pierwszej części.

"Powiedzenie, że pozory mylą, nabywa w tym wypadku najbardziej tragicznego wydźwięku, jaki można sobie wyobrazić".

Toruń to narkotykowe zagłębie. Młodzież w różnych podejrzanych miejscach urządza sobie schadzki. W jednym z takich miejsc dawnym dworcu kolejowym ktoś z zimną krwią zabija dwójkę nastolatków. Ona była inteligentna, przebojowa, on sympatyczny trochę wycofany marzył o lataniu. Kto i dlaczego dokonał egzekucji na osiemnastolatkach? Komisarz Robert Bukowski podchodzi do tej sprawy osobiście, sam ma nastoletnią córkę i nawet nie chce sobie wyobrażać, co muszą przeżywać rodzice zabitych nastolatków. Mnożą się pytania, na światło dzienne wychodzą nowe fakty. Wydarzenia, które na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą żadnego związku, teraz łączą się w całość. Czy Robertowi uda się znaleźć sprawcę, czy będą kolejne ofiary?

Ach te dzieci tak szybko rosną... Najpierw nie możemy się doczekać, kiedy urosną, a później tęsknimy za czasami, kiedy były małymi, słodkimi i pyskatymi brzdącami. Nie na darmo mówi się małe dzieci, mały kłopot. Dla rodzica dziecko zawsze pozostaje dzieckiem. Obojętnie czy jest małe, czy dorosłe to my rodzice zawsze się martwimy, taka już nasza rola. Rodzice nie powinni chować swoich dzieci. Nic tak nie szokuje, jak śmierć dziecka. To już nawet nie chodzi o okoliczności, ale każdy, kto jest rodzicem, przeżywa taką sytuację. Wtedy często słyszymy "ja też mam dziecko, dzieci, a gdyby to było moje?".
Pani Kamila w swojej najnowszej powieści porusza trudne tematy. Przemoc domowa, narcyzm, choroby psychiczne to wszystko definiuje charakter człowieka.

"Każdy człowiek chce być kochany i kogoś kochać".

Nie da się nikogo zmusić do miłości ani kochać na siłę. Nie ma miłości bez wzajemności. Jak bardzo znamy ludzi, z którymi żyjemy, mieszkamy, pracujemy? Ile tak naprawdę o nich wiemy? Tylko tyle ile sami są skłonni o sobie powiedzieć, reszta to tajemnica. Tak łatwo ulegamy stereotypom. Jesteśmy za mało otwarci na to, co nowe. Uprzedzenia wobec innych nie ułatwiają życia. Zdecydowanie zbyt łatwo przychodzi nam ocenianie innych i wydawanie wyroków. Strzępki rozmów, skrawki czyjegoś życia to za mało, żeby kogoś poznać. Budujemy w głowach fałszywe obrazy i kurczowo się ich trzymamy. Dlaczego człowiek, który z domu rodzinnego wyniósł przykre wspomnienia, będąc już dorosłym, popełnia te same błędy i swoich dzieciom również funduje traumę?

"Wybacz" to kapitalny thriller, w którym na uwagę zasługuje genialna kreacja postaci. Autorka skrupulatnie przedstawiła trudne śledztwo i portret psychologiczny bohaterów. To wędrówka przez meandry ludzkiej psychiki. Nieprzewidywalna, pełna niespodzianek i zaskakujących zwrotów akcji taka jest ta książka. Do tego kapitalny finał.

Zapewne znacie to uczucie, kiedy w Wasze ręce trafia książka, od której ciężko się oderwać, ale z braku czasu musicie się uzbroić w cierpliwość i ją sobie dawkować? I to jest tak, że z jednej strony czytelnik nie może się doczekać zakończenia, zastanawia się, jaki będzie finał, a z drugiej strony nie chce się rozstawać z bohaterami czytanej książki. Jeżeli chodzi o...

"Wyjście ze strefy komfortu" zdarza mi się coraz częściej. Czytając książki, kurczowo trzymałam się ulubionych gatunków, aż wreszcie postanowiłam sięgać po lektury o tematyce zupełnie dla mnie obcej. Owszem jest to nowe doświadczenie i wielka niewiadoma. Nie mam żadnej gwarancji czy taka książka mnie wciągnie i ją doczytam. Jak wiadomo, kto nie spróbuje, ten się nie dowie.

"Każdy ma przecież swoją tajemnicę, pielęgnowaną w ukryciu przed spojrzeniami innych, ale i roztaczającą uwodzicielską woń, opar, który snuje się tuż nad ziemią i przypomina o sobie każdemu, kto się o niego otrze".

Marian Borys prokurator zostaje przydzielony do rozwikłania śmierci pewnego biznesmena, którego żona znalazła martwego w ogrodzie. Pierwsze podejrzenia padają właśnie na Elenę, ale ze względu na brak śladu udziału osób trzecich sprawa stoi w miejscu. Borys zaczyna grzebać w przeszłości Eleny. Od teraz jej los jest w jego rękach. Przesłuchuje osoby, które ją znały i zbiera informacje o tym, jaka była. Z zeznań świadków wyłania się sprzeczny obraz. Okazuje się, że to kobieta o wielu różnych twarzach. Każdy, kto ją poznał, ma o niej inne zdanie. Jej trudne dzieciństwo wcześnie zostało przerwane przez tragedie. Im bliżej Borys poznaje Elenę, tym większe wrażenie ona na nim robi. Z jednej strony go przeraża, a z drugiej przyciąga do siebie. Czy byłaby zdolna zabić swojego męża? A może zrobiła coś, co popchnęło go do popełnienia samobójstwa? Przed Borysem trudne zadanie. Czy uda mu się rozwikłać zagadkę śmierci przedsiębiorcy?

"Mokosz" to powieść obyczajowa z elementami kryminału, w której autorka sprytnie przemyciła wątki mitologii i bóstw. Pomimo tego, że w szkole nie przepadałam za mitologią, to ta książka mnie zachwyciła. Zastanawialiście się może, co tak naprawdę dziedziczymy po naszych przodkach, co przekazują nam w genach? Czy to, w jaki sposób wychowujemy nasze dzieci, ma wpływ na ich przyszłość? Od dziecka mamy wpajane, że dom i rodzina są najważniejsze, że kobiety powinny się poświęcać. Te stereotypy towarzyszą nam od lat. Boimy się odrzucenia, wytykania palcami. Nie chcemy się wyłamywać, być innymi. Ale czy można ułożyć sobie życie i być szczęśliwym według schematu, który ktoś za nas wybrał? To tak nie działa. Najgorsze to na siłę próbować spełniać czyjeś oczekiwania. Żyjemy w czasach, gdzie brakuje prywatności. Social media to potężne narzędzie, które użyte w niewłaściwy sposób może nam przysporzyć problemów. Ludzie już tak mają, że jak czegoś do końca nie widzą i nie wiedzą, to resztę sobie dopowiedzą. Nie ważne, że swoimi teoriami robią komuś krzywdę, ważne, że mają słuchaczy, kogoś, kto w to uwierzy.
Anna Sokalska w swojej powieści skupia się na zagadnieniach, o których wciąż za mało się mówi. Są tematy, które pomimo XXI wieku nadal pozostają w strefie tabu. Bo przecież prościej jest kogoś zaszufladkować, że jest taki, a nie inny niż dociekać tego przyczyny.

Zaglądajmy w przeszłość, aby zmieniać teraźniejszość i kreować przyszłość!

"Wyjście ze strefy komfortu" zdarza mi się coraz częściej. Czytając książki, kurczowo trzymałam się ulubionych gatunków, aż wreszcie postanowiłam sięgać po lektury o tematyce zupełnie dla mnie obcej. Owszem jest to nowe doświadczenie i wielka niewiadoma. Nie mam żadnej gwarancji czy taka książka mnie wciągnie i ją doczytam. Jak wiadomo, kto nie spróbuje, ten się nie...

Kojarzycie filmy Epidemia i Epidemia strachu? Biorąc pod uwagę lata, w jakich zostały nakręcone, to były to dobre filmy. Bo tak na dobrą sprawę epidemie i wirusy pojawiały się na świecie już dawno i dziesiątkowały ludność. Pamiętacie początek roku 2020? Nic nie zwiastowało tego, co niebawem nastąpi. Nikt z nas nawet nie przypuszczał, że to, co oglądał w filmach, wydarzy się naprawdę. Do czego dążę? Otóż do tego, że po pandemii, która opanowała świat i trwała kilka lat mam mieszane uczucia jeżeli chodzi o książki i filmy o wirusach. Omijam je z daleka. Gdy czytałam blurba książki Debit, nie wiedziałam jeszcze na, co się piszę, zgłaszając się po egzemplarz recenzencki.

"W ekstremalnych sytuacjach ważne jest poczucie, że ktoś coś robi, nawet jeśli nie wpływa to na rezultat".

Autokar, którym podróżowała Hannah i inni studenci Akademii uległ wypadkowi. Nie wszyscy przeżyli. Ci, którym się udało, muszą połączyć siły, aby przetrwać.

Wagonik kolejki linowej zatrzymał się nad górami. Ani Meg, ani pozostali pasażerowie nie wiedzą, jak się tam znaleźli. Jedno jest pewne, wszyscy zmierzają do tego samego miejsca. Czy dotrą?

Zamieć śnieżna powoduje problemy z elektrycznością w schronisku narciarskim. Carter zastanawia się, co będzie dalej.

Autokar, kolejka linowa, schronisko narciarskie i tajemniczy Azyl. O co tutaj chodzi?

"To zabawne, jak wiele strasznych rzeczy robi się dla wspólnego dobra".

C.J. Tudor ma na swoim koncie sześć książek. Czytałam jej 3 książki, w tym właśnie Kredziarza, okrzykniętego bestsellerem, którym byłam zachwycona. Debit to zupełnie inne oblicze autorki. Czytając tę książkę zastanawiałam się kiedy ją odłożę. Trzy miejsca, mnóstwo bohaterów i temat, którego się nie spodziewałam, nie działały na jej korzyść do czasu... W pewnym momencie akcja nabrała zawrotnego tempa, wszystkie trybiki wskoczyły na swoje miejsce i już wiedziałam, że nie odłożę tej książki, dopóki nie poznam zakończenia. Postapokaliptyczny świat, który autorka przedstawiła w swojej najnowszej książce, robi wrażenie. Klaustrofobiczny klimat dodaje uroku tej powieści. Autorka pokazuje, jak w chwilach kryzysowych powstają podziały. Tworzą się grupki, jedni się lubią inni nie. Powoli narasta napięcie, które z czasem wybucha z ogromną siłą. Ludzie pokazują swoje prawdziwe oblicze. Budzą się demony, na jaw wychodzą skrywane sekrety. W obliczu tragedii ludzki umysł potrafi się dostosować. Tak naprawdę nie ma sprawdzonego przepisu, żeby przygotować się na śmierć. Ona potrafi przyjść znienacka i zaskoczyć. Zakończenie petarda.

Pomysł na napisanie tej książki przyszedł autorce do głowy w 2019 roku. Jeszcze wtedy nikomu nawet nie śniło się o koronawirusie. Książka powstawała w 2021 roku, gdy świat ogarnięty był przez pandemię. I tak oto fikcja stała się przerażającą rzeczywistością. Tudor zastanawiała, się czy ktokolwiek zechce czytać książkę o takiej tematyce. Myślę, że może być spokojna. Póki co książka zbiera same pochlebne opinie, do których i ja się dołączam.

Kojarzycie filmy Epidemia i Epidemia strachu? Biorąc pod uwagę lata, w jakich zostały nakręcone, to były to dobre filmy. Bo tak na dobrą sprawę epidemie i wirusy pojawiały się na świecie już dawno i dziesiątkowały ludność. Pamiętacie początek roku 2020? Nic nie zwiastowało tego, co niebawem nastąpi. Nikt z nas nawet nie przypuszczał, że to, co oglądał w filmach, wydarzy się...

Gdy w listopadzie zeszłego roku kończyłam czytać powieść Marty Maciejewskiej "Proszę, pokochaj mnie, Mamo" od razu stwierdziłam, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w minionym roku. To była taka książka, od której nie sposób było się oderwać. Wywołała we mnie sporo emocji. Ja jestem twardzielem, jeżeli chodzi o książki, rzadko się wzruszam, ale tutaj potrzebowałam chusteczek. Zakończenie pierwszej części dylogii to był istny majstersztyk. Zastanawiałam się, czym Marta nas zaskoczy w części drugiej.

"Marta pisze tak, że mi po prostu słów brak".

Tak mogę śmiało zatytułować moją recenzję. Wydawać by się mogło, że człowiek oczytany nie powinien mieć problemu z doborem słownictwa i pisaniem recenzji. Nic bardziej mylnego. Gdy trafiam na genialne książki, to napisanie recenzji jest dla mnie nie lada wyczynem. Prolog, który Marta zaserwowała w drugiej części, wbił mnie we fotel.

Jak ja się ucieszyłam, że w życiu Anki wreszcie zaświeciło słońce. Zamieszkała we Wrocławiu, skończyła studia, wyszła za mąż za Rafała, urodziła córeczkę Anielkę i została cenioną panią architekt. Wreszcie po tym wszystkim, co przeszła jest szczęśliwa. Czy da się budować szczęście na kłamstwie? Kłamstwo ma krótkie nogi. W tym momencie nasuwają mi się na myśl słowa piosenki "Nic nie może przecież wiecznie trwać..."

"Tak, niekiedy miałam wrażenie, że moje idealne życie to tylko sen i za nic w świecie nie chciałam się z niego obudzić".

Idylla Anki nie trwa zbyt długo. Los postanawia kolejny raz z niej zadrwić i wystawić ją na próbę. Czy Anka będzie gotowa na to co ją czeka? Co zrobi dla dobra dziecka? Jakiego wyboru dokona i jakie czekają ją konsekwencje? Czyżby déjà vu?

"Jedynie matka jest zdolna do takich poświęceń, by uratować życie własnego dziecka".

Czy prawdziwa miłość przetrwa wszystko?

Cóż ja mogę napisać? Szkoda, że ta historia dobiegła już końca. Zżyłam się bardzo z główną bohaterką, razem z nią przeżywałam jej wzloty i upadki, razem z nią zaciskałam zęby, czując niesprawiedliwość i bezsilność. Nie oceniałam jej. Byłam tylko obserwatorem, który podziwia Ankę za jej hart ducha, wolę walki o dobro dziecka. Na świecie nie ma sprawiedliwości. Są kobiety, które mają dzieci, ale ich nie chcą. Są takie, które poddają się aborcji, jeszcze inne oddają dzieci do adopcji, niektórym są odbierane, a jeszcze inne marzą o dzieciach, ale nie mogą ich mieć...
Dlaczego w dzisiejszych czasach tak mało jest bezinteresowności w ludziach? Każdy tylko patrzy jak coś zrobić i na tym skorzystać. O dawnych znajomych, czy przyjaciołach przypominamy sobie, dopiero jak czegoś od nich potrzebujemy.

"Jeśli kogoś kochasz, pozwól mu odejść. Jeśli wróci, jest twój. Jeśli nie- nigdy twój nie był" - Richard Bach. Czy zgadzacie się z tym cytatem?

Miłość matki do dziecka jest bezwarunkowa. Nikt nie kocha dziecka tak jak matka. Dla ratowania życia swojego dziecka matka gotowa jest na każde poświęcenie. Ona nie ma czasu zastanawiać się nad konsekwencjami podjętej decyzji. Dla niej liczy się tylko dziecko.

Marta chapeau bas!

Przepiękna historia, która zmusza do refleksji. Takich książek nam potrzeba. Marta pięknie piszesz o kobietach i dla kobiet. Poruszasz nasze najczulsze struny. Pisz i nie przestawaj. Ja każdą Twoją kolejną książkę biorę i czytam w ciemno. Co prawda z Twoich sześciu książek znam tylko dylogię, ale jestem pod ogromnym wrażeniem Twojego talentu. Swoboda, z jaką przychodzi Ci pisanie, świadczy tylko o tym, że jesteś do tego stworzona. Dziękuję Ci kochana, że kolejny raz mogłam znaleźć się w gronie Twoich recenzentek.


"Czasem sobie myślę

Po co tyle myślę

Czy nie można prościej

Bez kompleksów żyć

To ty jesteś duży

A ja jestem mały

Już nie pragnę więcej

Tylko Twoim być

Twój ja jestem twój

Ojcze mój, tato mój

Twój ja jestem twój

Ojcze mój, tato mój..." Marcin Styczeń "Piosenka dla taty"

Gdy w listopadzie zeszłego roku kończyłam czytać powieść Marty Maciejewskiej "Proszę, pokochaj mnie, Mamo" od razu stwierdziłam, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w minionym roku. To była taka książka, od której nie sposób było się oderwać. Wywołała we mnie sporo emocji. Ja jestem twardzielem, jeżeli chodzi o książki, rzadko się wzruszam, ale tutaj...

Zdarza Wam się brać udział w konkursach? Ja przyznam szczerze, że kiedyś częściej brałam udział w różnych konkursach, obecnie od czasu do czasu gdzieś się zgłoszę dla frajdy. A trafiliście kiedyś na taki konkurs, gdzie oprócz głównej wygranej (mam na myśli konkursy książkowe) były nagrody pocieszenia? Ja pierwszy raz spotkałam się z czymś takim na profilu autorskim Pani Justyny Chrobak. Mało tego nagrodę pocieszenia można było sobie wybrać. Chętnie skorzystałam z tej okazji i tak oto stałam się szczęśliwą posiadaczką książki "Znikające nadzieje". Książka z dedykacją to nie lada gratka.

"Im bardziej chcemy, by czas zwolnił, tym mocniej on z nami igra i przyspiesza, zbliżając nas do nieuniknionych przykrych wydarzeń szybciej niż zwykle".

Hanna Starzewska nie miała w życiu łatwo, ale pomimo przeciwności losu jest szczęśliwą mężatką, marzy o dziecku i spełnia się zawodowo. Robi coś dobrego dla tych, którzy nie mieli w życiu tyle szczęścia co ona, prowadzi Fundację "Nadzieja" dla kobiet w trudnej sytuacji. Z dnia na dzień na jej idealnym życiu pojawiają się rysy. Jej mąż Bartosz jej opoka przykładny facet zmienia się w nieobliczalnego potwora. Powrót do domu, który kiedyś był bezpieczną przystanią, obecnie przyprawia Hanię o dreszcze. Podopieczne fundacji zaczynają znikać w niewyjaśnionych okolicznościach, a wolontariusz Szymon niebezpiecznie zbliża się do Hani. W jej życiu sporo się dzieje, aż wreszcie ona sama zaczyna przypominać swoje podopieczne. Stłamszona i zastraszona czeka na nadejście kolejnego ciosu...

Miłość bywa głucha i ślepa i chociaż ludzie wiedzą o tym fakcie od wieków, nikomu nie udało się znaleźć skutecznego lekarstwa przywracającego jej słuch i wzrok.

"Czy naprawdę miłość do osoby, która nagle i bez powodu zmienia się z kogoś bliskiego w osobistego kata, całkowicie przesłania logiczne myślenie?"

Ludzie strzegą swojej prywatności, tworzą pozory idealnych związków i ukrywają dramaty czterech ścian. Wciąż łudząc się, że to, co się dzieje u nich w domu to tylko przejściowe kłopoty. Bo tak łatwiej, wygodniej, prościej, po co kogoś wciągać w swoje prywatne sprawy. Nie ma rodzin idealnych. I ten tekst inni mają gorzej, ja dam radę. Pani Justyna Chrobak w swojej powieści porusza trudne tematy. Pisze o tym, o czym bardzo mało się mówi na co dzień. Przemoc domowa i kobiety, które dla dobra dzieci trwają w toksycznych związkach, nie wiedzą, gdzie się zgłosić, żeby otrzymać pomoc. Czasami tylko nadzieja na lepsze jutro pozwala im wytrwać.

" Nadzieja ostatnia umiera,
Mówią, że człowiek z niej jest
Więc czemu w Tobie jej nie ma?
Dlaczego nie szukasz jej? " Maciej Balcar "Nadzieja"

Zdarza Wam się brać udział w konkursach? Ja przyznam szczerze, że kiedyś częściej brałam udział w różnych konkursach, obecnie od czasu do czasu gdzieś się zgłoszę dla frajdy. A trafiliście kiedyś na taki konkurs, gdzie oprócz głównej wygranej (mam na myśli konkursy książkowe) były nagrody pocieszenia? Ja pierwszy raz spotkałam się z czymś takim na profilu autorskim Pani...

Uwielbiam powieści, których fabuła osadzona jest w miejscach prawdziwych i to takich z historią. Napisanie takiej książki wymaga sporo pracy i czasu. Autor (-ka) robiąc research, musi się dobrze przygotować. Nie może sobie pozwolić na wpadkę. Zanim zaczęłam czytać książkę "Osada" zajrzałam tu i ówdzie, żeby co nieco dowiedzieć się o miejscu akcji tej powieści. To, czego się dowiedziałam, tylko podsyciło moją ciekawość.

"Przeszłość powinna pozostać przeszłością".

Na przeciwległych brzegach Jeziora Czorsztyńskiego usytuowane są dwa zamki. Jezioro skrywa wspomnienia i tajemnice ludzi, którzy kiedyś żyli na obu brzegach Dunajca. To tutaj się rodzili i umierali, śmiali i płakali i ze sobą konkurowali. W budynku, który spłonął dziesięć lat temu, zostają odnalezione zwłoki Magdaleny Zachary. Na mieszkańców Czorsztyna pada blady strach. Przeszłość, o której próbowali zapomnieć, daje o sobie znać. Czy to miejsce faktycznie jest przeklęte? Czy to, co miało ludziom zagwarantować lepsze życie, ściągnęło na nich nieszczęście? Bo jak wytłumaczyć te wszystkie wydarzenia z przeszłości i ich skutki w czasach obecnych? Zaczęło się zupełnie niewinnie od budowy zapory i przymusowych przesiedleń mieszkańców. Miejsce, które dotąd tętniło życiem, zostało zalane. Późniejszy pożar osady dał ludziom do myślenia. Na strychu jednego z domów zostają znalezione kartony z ludzkimi szczątkami. Czyżby pożar sprzed lat pochłonął więcej ofiar, niż pierwotnie zakładano?
Igor Schutt nowy mieszkaniec Czorsztyna marzył, że odnajdzie tutaj spokój z dala od wścibskich oczu, a tymczasem zaczął interesować się ponurą historią tego miejsca. Ale ze względu na swoją przeszłość nie powinien za bardzo się wychylać.

"Przeszłość go definiowała. Stare rany, złe uczynki, zaniedbania. Każdy pieprzony dzień odciskał się piętnem na jego teraźniejszości".

W Czorsztynie znikają kolejne kobiety... Wszystkie dowody wskazują na seryjnego mordercę. Kto pierwszy odkryje jego tożsamość policja czy Igor? Jedno jest pewne, motywu zbrodni trzeba szukać w przeszłości...

Sprytnie uknuta intryga, mroczny klimat małego miasteczka, a do tego nawiązanie do historii i wyraziści bohaterowie to wszystko zasługuje na ogromny plus. Nasze wybory i decyzje odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu naszego życia. Czasami wystarczy jedna błędna decyzja, która przekreśla wszystko, niweczy plany i rujnuje życie wielu ludziom. Chęć odwetu może spowodować oderwanie od rzeczywistości i zapominamy wtedy o teraźniejszości, powracamy do przeszłości. Naszym głównym celem staje się zemsta, która niszczy obecne życie.

"Zemsta nikogo nie upokarza tak, jak nas samych". Henryk Mann

Uwielbiam powieści, których fabuła osadzona jest w miejscach prawdziwych i to takich z historią. Napisanie takiej książki wymaga sporo pracy i czasu. Autor (-ka) robiąc research, musi się dobrze przygotować. Nie może sobie pozwolić na wpadkę. Zanim zaczęłam czytać książkę "Osada" zajrzałam tu i ówdzie, żeby co nieco dowiedzieć się o miejscu akcji tej powieści. To, czego się...

Dom bezpieczna przystań, oaza szczęścia i spokoju. Miejsce, które powinno nam się kojarzyć z miłością, wzajemną życzliwością. Dom to nie tylko budynek czy ściany to ludzie, którzy w nim mieszkają i się kochają. To właśnie najpiękniejsze wspomnienia powinny być związane z domem rodzinnym. Dom to również miejsce, do którego chętnie wracamy, chronimy się przed złem tego świata, przeczekujemy burze i czekamy, aż wyjdzie słońce. Tak jest w teorii, a w praktyce no cóż...

"Świat to istne piekło. Nie ma w nim dobra. Jest tylko otaczająca nas bieda i dziwna chęć przetrwania, choć tak ciężko jest sobie wyobrazić, że może nas spotkać jeszcze coś dobrego".

On dorastał w piekle, jakim był dom, ale udało mu się wyrwać z patologii. Zmienił otoczenie, znalazł szczęście i swoje miejsce na ziemi.
Ona tkwiła w tym samym piekle co on i wcale nie było jej łatwiej. Jedno wydarzenie sprawiło, że została zmuszona do podjęcia radykalnej decyzji. Od teraz jest zdana tylko na siebie. Za wszelką cenę próbuje odnaleźć wujka Maksymiliana, jedyną jej przychylną osobę. Zosia była dzieckiem, kiedy Maks opuszczał dom rodzinny. Tak naprawdę to ona jemu uratowała życie.

"Proszę cię, nie bądź taki jak oni".

Po tym jak Zosia została wyrzucona z domu przez ojca, dla którego nic nie znaczyła, dziewczyna marzyła tylko o bezpiecznej przystani, gdzie odnajdzie szczęście i spokój. Czy wujek Maks jest w stanie jej to zagwarantować? Czy pojawienie się Zosi nie zburzy jego poukładanego życia? Czy może Maks zechce spłacić swój dług wdzięczności wobec Zosi?

Życie nie jest tylko czarne lub białe, lubi zaskakiwać. Na to, co szykuje los, nikt nie jest przygotowany...

"Nigdy nie będziesz mój" to książka, która przyciąga piękną okładką i ciekawym opisem. Była na mojej liście "chcę przeczytać" już od dłuższego czasu. Autorka porusza trudne, aczkolwiek potrzebne kwestie. Mocny prolog zwiastował, że to nie będzie słodka historia, a wręcz przeciwnie. Jeżeli chodzi o patologię, to na przestrzeni lat nic się w tej sprawie nie zmienia na lepsze. Dziecko, które dorasta w takiej wypaczonej rodzinie, ma problem, żeby odróżnić dobro od zła. Wszelkie wzorce wyniesione z domu działają na jego niekorzyść. Jeżeli nie znajduje zainteresowania ze strony rodziców, to szuka tego gdzie indziej. Robi wszystko, żeby wyrwać się z bagna, jakim jest dom. Często popełniając błędy, których nie da się już naprawić. Wpada z przysłowiowego "deszczu pod rynnę". Nie zawsze znajdzie się ktoś, kto poda pomocną dłoń. Pani Justyna Chrobak stworzyła historię, która dosłownie kipi od emocji. Czytając, zastanawiałam się jak to możliwe, że ludzie, którzy przeżyli piekło, dokładnie to samo fundują swoim dzieciom. Czy naprawdę sytuacja i życie tych ludzi niczego nie nauczyło? Dlaczego tak łatwo powielamy błędy naszych rodziców? Nie wyciągamy wniosków? Nie zastanawiamy się nad tym, jakie będą konsekwencje naszych słów i czynów? Bo przecież słowa mają ogromną moc. Mogą ratować i mogą też ranić.

Dom bezpieczna przystań, oaza szczęścia i spokoju. Miejsce, które powinno nam się kojarzyć z miłością, wzajemną życzliwością. Dom to nie tylko budynek czy ściany to ludzie, którzy w nim mieszkają i się kochają. To właśnie najpiękniejsze wspomnienia powinny być związane z domem rodzinnym. Dom to również miejsce, do którego chętnie wracamy, chronimy się przed złem tego...

Im więcej człowiek czyta, tym częściej zastanawia się nad tym jak to możliwe, że o niektórych autorach w ogóle do tej pory nie słyszał. Oczywiście mam na myśli autorów polskich, bo jest ich zdecydowanie mniej niż zagranicznych. Być może to wina tego, że promowanie książek danego autora lub autorki po prostu jest za słabe. Nie wszystkie wydawnictwa jednakowo do tego podchodzą. Czasami są książki, które zasługują na większy rozgłos, a tymczasem giną pomiędzy tymi przeciętnymi. Jak tylko zobaczyłam zapowiedź premiery książki Ewy Bauer "Na zboczu góry" wiedziałam, że muszę ją przeczytać. To był impuls.

"W dorosłości człowiek uświadamia sobie, że tak naprawdę może liczyć tylko na siebie".

Magda i Michał snują plany o wspólnej przyszłości. Skromne oszczędności pozwalają im na zagraniczny wyjazd, który traktują jako podróż przedślubną. Wybór pada na Hiszpanię. Na miejscu okazuje się, że apartament, który zarezerwowali, będą musieli dzielić ze starszym panem. Ich współlokator narzuca im swoje towarzystwo, pozbawia ich prywatności. Młodzi robią wszystko by spędzać czas tylko we dwoje. Wynajmują skuter i ruszają zwiedzać jaskinie. Obce miejsce i szybko zapadający zmrok powodują, że Magda i Michał nie potrafią znaleźć drogi powrotnej. Z pomocą przychodzi im mieszkaniec górskiej chaty. Pomoże im w zamian za...
Magda i Michał nie wrócili na noc do hotelu, a autokar, którym mieli jechać do Polski, już dawno odjechał. Krewni Magdy i Michała zgłaszają ich zaginięcie. Okazuje się, że to nie jedyne takie zaginięcie turystów w tej okolicy Hiszpanii. Polska i hiszpańska policja łączą siły, aby odnaleźć młodych, W sprawę zostaje zaangażowany również polski detektyw, którego wynajęła przyjaciółka Magdy Zojka. Czas ucieka, szanse na odnalezienie Magdy i Michała drastycznie maleją. Kim tak naprawdę jest człowiek z gór? Co skrywa tajemnicza chata ukryta w zboczu góry?

Po przeczytaniu prologu zastanawiałam się, co autorka miała na myśli. Uwielbiam takie nieoczywiste wstępy. Zostałam zaskoczona, a nawet zaszokowana. Smakosze foie gras znajdą w tej książce coś dla siebie. Cały proces powstawania tego "pysznego" dania. Na uwagę zasługują portrety psychologiczne bohaterów, którym autorka poświęciła sporo miejsca. To, w jaki sposób wychowujemy dzieci i to co im wpajamy od najmłodszych lat, ma duże znaczenie. Często może zaważyć na ich przyszłości. A młody człowiek chłonie wszystko jak gąbka. Błędy, które popełniamy, mogą mieć katastrofalne skutki. Ludzie są podatni na wszelkiego rodzaju sugestie. A jak wiadomo, bardziej podatne na perswazję są kobiety, więc łatwo nimi manipulować i wszystko im wmówić.

Im więcej człowiek czyta, tym częściej zastanawia się nad tym jak to możliwe, że o niektórych autorach w ogóle do tej pory nie słyszał. Oczywiście mam na myśli autorów polskich, bo jest ich zdecydowanie mniej niż zagranicznych. Być może to wina tego, że promowanie książek danego autora lub autorki po prostu jest za słabe. Nie wszystkie wydawnictwa jednakowo do tego...

Książka z dedykacją cieszy oko i raduje serducho. To taki unikat dla czytelnika i piękny gest ze strony autora (-ki). 4 kwietnia swoją premierę miała "Zagubiona" Doroty Rodzim. Dorotka miło mnie zaskoczyła i podarowała mi swoją najnowszą książkę z piękną dedykacją. Trzy lata temu czytałam jej debiut "Powiedziała M". Pamiętam jak dziś, że bardzo mi się podobała, a koleżanki, które tę książkę ode mnie pożyczają, również się nią zachwycają.

Gdy szesnastoletnia Magda zaszła w ciążę marzyła tylko o jednym, aby wyrwać się z piekła, jakim był jej dom rodzinny. Niekochana, zbrukana, sponiewierana, bita i poniżana przez własnych rodziców pragnęła miłości i normalności. Czy to naprawdę tak dużo? Zamieszkując pod jednym dachem z rodziną swojego chłopaka, była pewna, że teraz będzie już tylko lepiej. Jak bardzo się pomyliła...
Czy jej życie już zawsze będzie tak wyglądało, a ona będzie skazana na wieczną tułaczkę? Czy może znajdzie się jakaś dobra dusza, która ją przygarnie i pokieruje jej życiem?

"Całe moje życie było totalnym kosmosem i sama wielokrotnie miałam wrażenie, że albo lewituję, albo ląduję z hukiem na ziemi".

Z naprędce pakowaną walizką, kilkoma groszami w portfelu i małym dzieckiem wyrusza w podróż, która na zawsze odmieni jej życie. Każdy nowy dzień będzie dla niej wyzwaniem. Gdyby jeszcze istniała szansa, żeby przeszłość zostawić za sobą. Niestety ta nie daje o sobie zapomnieć. Dochodzą również problemy egzystencjalne i Magda nie bardzo wie, jak sobie poradzić z tym czego się dowiedziała.

"Każda decyzja, którą podejmę, będzie dla kogoś bardzo bolesna i w tym momencie to ja musiałam być katem i ofiarą jednocześnie".

Niestety jej dzieciństwo zostało boleśnie przerwane. Teraz jest dorosła i odpowiedzialna nie tylko za siebie. Czy ma szansę stworzyć udany związek z kimś równie mocno poturbowanym psychicznie jak ona? Los nigdy nie był dla niej łaskawy i już szykuje dla niej kolejne niespodzianki. Jej limit nieszczęść jeszcze się nie wyczerpał...

Jeżeli szukacie książki, która wzbudzi w Was cały wachlarz emocji od złości przez wzruszenie, aż do bezsilności to szczerze polecam "Zagubioną". Już od pierwszych stron wiadomo, że to nie będzie książka lekka, łatwa i przyjemna. Nie da się jej przeczytać w kilka godzin, ponieważ ze względu na emocje, jakich dostarcza, trzeba ją sobie dawkować. I niech nikogo nie zmylą jej gabaryty, bo owszem 261 stron można szybko przeczytać, ale nie w tym przypadku. Autorka porusza ciekawe kwestie. Nie od dziś wiadomo, że młodość musi się wyszumieć. Jeżeli ktoś nie zazna ciepła i miłości w domu rodzinnym, będzie szukał tego gdzie indziej. Czasami jedna nieprzemyślana decyzja, impuls wystarczy, żeby zmarnować sobie życie. Konsekwencje bywają różne. W głowie się nie mieści, do czego jest zdolny człowiek, który stracił swoje dziecko. Niektórych zachowań nie da się usprawiedliwić i wytłumaczyć. I tak to już jest na tym świecie, że jedni są w czepku urodzeni, a inni cały czas mają pod górkę. W naszym kraju brakuje tolerancji i to raczej się nie zmieni. Jeżeli ktoś jest inny lub chociaż trochę się wyróżnia to niestety, ale nie ma łatwego życia. Wykluczany ze społeczności, na każdym kroku wyszydzany i wytykany palcami. A przecież ani koloru skóry, ani narodowości czy rodziny, w jakiej przyszliśmy na świat, nie zmienimy. Nie mamy takiej mocy. Sprawiedliwość to takie wielkie słowo. Kim my jesteśmy, żeby ją wymierzać? To dopiero druga książka w dorobku autorki i bardzo wysoko postawiona poprzeczka i aż jestem ciekawa, co Dorota zaserwuje nam w kolejnej swojej powieści. Jest to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku.

Książka z dedykacją cieszy oko i raduje serducho. To taki unikat dla czytelnika i piękny gest ze strony autora (-ki). 4 kwietnia swoją premierę miała "Zagubiona" Doroty Rodzim. Dorotka miło mnie zaskoczyła i podarowała mi swoją najnowszą książkę z piękną dedykacją. Trzy lata temu czytałam jej debiut "Powiedziała M". Pamiętam jak dziś, że bardzo mi się podobała, a...

Myślę, że w życiu każdego czytelnika zdarza się taki moment, że po przeczytaniu książki brakuje mu słów. Powody mogą być dwa. Albo książka była kiepska, albo rewelacyjna. Ja właśnie znalazłam się w takim momencie. Znając twórczość autorki, wiedziałam czego mniej więcej mogę się spodziewać po kolejnej jej książce. Nie przewidziałam tylko, że ta najnowsza książka wciągnie mnie bez reszty.

Iza jest poczytną pisarką, ma trzydzieści trzy lata na karku, za sobą mroczną przeszłość i rozwód. Jej poukładane życie posypało się niczym domek z kart. Była wykładowczynią na uczelni, wdała się w romans ze studentem, przez co straciła pracę. Do tego doszedł problem z wynajmowanym mieszkaniem. Została zmuszona do opuszczenia Krakowa. W stolicy dawny znajomy zaproponował jej zamieszkanie w jego apartamentowcu, świetnie usytuowanym z dala od miasta. Wprawdzie budynek jeszcze nie został oddany do użytku i nikt w nim nie mieszka, ale Janek zrobił wyjątek i dał Izie klucze. Zarówno budynek jak i otoczenie robią wrażenie. Iza ma nadzieję, że wreszcie w ciszy z dala od miejskiego zgiełku będzie mogła skupić się nad dokończeniem powieści. Oprócz tego dziewczyna liczy na reset i odzyskanie równowagi, po tym wszystkim, co ją ostatnio spotkało. Pierwsza noc w nowym miejscu szybko weryfikuje jej plany. Dziwne odgłosy w opuszczonym budynku przyprawiają Izę o szybsze bicie serca. Wpada w panikę.

"Zapach świeżych trocin" to książka, którą się pochłania. Jej przeczytanie zajęło mi kilka godzin, a przez kilka kolejnych dni zastanawiałam się nad recenzją. Intrygująca fabuła, a do tego mroczny i klaustrofobiczny klimat wieżowca działają na wyobraźnię czytelnika. Autorka stopniowo buduje napięcie, podrzuca nowe fakty, które wzmagają ciekawość. Na uwagę zasługuje również pomysł umieszczenia w książce fabuły innej książki. To jest coś kapitalnego, chyba nie spotkałam się z czymś takim do tej pory. Autorka w sposób bardzo obrazowy pokazuje znaczenie powiedzenia "Karma wraca". Błędy młodości są oczywistością i są wpisane w okres dojrzewania. Ale co zrobić, jeżeli musimy żyć z ich skutkami i z wyrzutami sumienia? Jeżeli jest wina, to musi być i kara. Popełniamy mnóstwo błędów i decyzje, które podejmujemy, nie zawsze są trafne. Jedna decyzja może zamienić życie w koszmar. Zakończenie zaskakujące.

Myślę, że w życiu każdego czytelnika zdarza się taki moment, że po przeczytaniu książki brakuje mu słów. Powody mogą być dwa. Albo książka była kiepska, albo rewelacyjna. Ja właśnie znalazłam się w takim momencie. Znając twórczość autorki, wiedziałam czego mniej więcej mogę się spodziewać po kolejnej jej książce. Nie przewidziałam tylko, że ta najnowsza książka wciągnie...

"Nocami krzyczą sarny" to książka, która swoją premierę miała w zeszłym roku, ale praktycznie cały czas pojawia się w social mediach. Mówiąc żartobliwie "wyskakuje z lodówki". Dlatego i ja nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Plan był taki: kiedyś kupię i przeczytam. Ale po drodze nadarzyła się okazja-konkurs, gdzie zwycięzca mógł wybrać sobie sam książkę. Nie lada gratka, z której skorzystałam i zostałam szczęśliwą posiadaczką tej oto książki.

"Nocami krzyczą sarny. Na łąkach trwają gody. Powietrze pachnie majem, życiem rozkwitającym w trawach i nowym początkiem. I końcem".

Maria, Mereike i Marianna trzy kobiety, które poznały smak przemocy i przez lata milczały.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych Maria spędzała wakacje u swojej babci w Górach Sowich. Dziewczyna na trzy dni zapada się pod ziemię. Niestety nikt nie wie co się z nią przez ten czas działo. Ona sama twierdzi, że nic nie pamięta i albo faktycznie tak jest, albo wyparła te wydarzenia z pamięci. Teraz jako dorosła osoba postanawia wrócić w tamto miejsce rozliczyć się z przeszłością i rodzinnymi demonami. Bezpieczna skorupa, w której ukryła się na wiele lat, zaczyna pękać. Konfrontacja z przeszłością będzie trudna, czy przyniesie odpowiedzi na nurtujące pytania?
Tajemniczy Dolny Śląsk, Góry Sowie i opuszczone sztolnie co się wydarzyło na tych terenach w czasie wojny i po niej? Jaki związek mają ze sobą krzyk saren, jeździec bez głowy, duchy i słowiańska bogini Mokosz? Czy to możliwe, że wydarzenia sprzed pięćdziesięciu lat mogą mieć wpływ na obecne pokolenie?

Powieść napisana przez Panią Katarzynę Zyskowską jest fenomenalna. Autorka sprytnie połączyła losy trzech kobiet, dwie przestrzenie czasowe, koniec II wojny światowej, wkroczenie armii sowieckiej i lata dziewięćdziesiąte, a do tego wszystkiego legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie. To historia o tym jak traumy z dzieciństwa kładą się cieniem na całym dorosłym życiu. To również odkrywanie niewygodnych faktów na temat swojej rodziny, rozliczenie z przeszłością. Bezpieczny kokon, w którym można się skryć i maska, to pozory, a ludzie lubią w nie wierzyć. Wystarczą im słowa, resztę sami sobie dopowiedzą i zbudują własną prawdę. Każdy z nas jest częścią jakiegoś miejsca i historii. Wszystko ma swoją przyczynę i swój skutek. To właśnie my jesteśmy motorem napędowym zdarzeń. Od nas samych zależy, jak potoczy się historia...

"Nocami krzyczą sarny" to książka, która swoją premierę miała w zeszłym roku, ale praktycznie cały czas pojawia się w social mediach. Mówiąc żartobliwie "wyskakuje z lodówki". Dlatego i ja nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Plan był taki: kiedyś kupię i przeczytam. Ale po drodze nadarzyła się okazja-konkurs, gdzie zwycięzca mógł wybrać sobie sam książkę. Nie lada...

Gdyby mi kilka lat temu ktoś powiedział, że kiedyś będę pisać recenzje, to raczej bym w to nie uwierzyła. Tak samo jak fakt, że niektóre moje recenzje zostaną wyróżnione, docenione i nagrodzone. "Do końca moich dni" Anny Rybakiewicz to książka, którą otrzymałam w nagrodę za recenzję lutego od Gildia Pióra.

"Trzy złamane życia, dwie miłosne historie, jedno smutne zakończenie".

Apolonia Dobkowska miała przed sobą całe życie, miała odziedziczyć dworek w Szczepankowie, wyjść za mąż. Były plany i marzenia, które przekreślił wybuch drugiej wojny światowej. Nie pomogło nawet szlacheckie pochodzenie. Apolonia i jej rodzina po miesiącu podróży towarowym pociągiem w strasznych warunkach trafiają do piekła na ziemi. Od teraz to Syberia staje się ich domem. Uwięzieni w niewidzialnym więzieniu, gdzie murem był śnieg, a strażnikiem zwierzyna. Zimno, głód, ciężka praca a do tego choroby tak wygląda życie na nieludzkiej ziemi. To wszystko sprawia, że ludziom brakuje chęci do życia, nadziei i sił. Apolonia postanawia zawalczyć o swoją rodzinę, ryzykując zdrowie, a nawet życie próbuje zapewnić im lepszy byt, a zwłaszcza młodszemu bratu. Brak wiadomości od ukochanego, który został w Polsce, popycha ją w ramiona wroga. Gdy nadchodzi wreszcie upragniony koniec wojny i nieuchronny powrót do domu Apolonia nie wie, co wybrać. Czy wyrzeknie się własnego domu, rodziny i kraju i zostanie na nieludzkiej ziemi?

"Jednak dom to nie ściany i meble, a ludzie".

Pani Anna Rybakiewicz stworzyła historię, która nie powinna zostać zapomniana. Wybuch wojny spowodował, że wszelkie konwenanse poszły na bok i skończyło się swatanie ludzi wg ich statusu materialnego. Lepsze wykształcenie, szlachetne pochodzenie w tym momencie i w tym miejscu nikomu nie były potrzebne. Liczyło się tylko to, co człowiek potrafi robić, a zdany na łaskę i niełaskę obcych ludzi próbował jakoś funkcjonować i przetrwać. Tylko tyle i aż tyle. Czy można zachwycać się czarną pajdą chleba, albo bukietem polnych kwiatów? Okazuje się, że tak. Wszystko zależy od okoliczności. Ludzie i ich domy kiedyś piękni i pełni życia, a później przyszła wojna i wszystko zniszczyła. Ludzie odchodzą, zostają po nich pamiątki. Ale one nie przywrócą im życia i nie cofną czasu. Los bywa okrutny, a my sami musimy dźwigać ciężar odpowiedzialności za nasze wybory. To piękna powieść o heroicznym poświęceniu, o miłości wielkiej jak ocean i niegasnącej nadziei, o bólu i cierpieniu, które hartuje. Dałam się porwać tej historii, wkroczyłam na salony dworu w Szczepankowie i przebyłam podróż w warunkach urągających wszelkim normom, po to, żeby na własnej skórze odczuć złowieszczy chłód Syberii. Czy było warto?

Gdyby mi kilka lat temu ktoś powiedział, że kiedyś będę pisać recenzje, to raczej bym w to nie uwierzyła. Tak samo jak fakt, że niektóre moje recenzje zostaną wyróżnione, docenione i nagrodzone. "Do końca moich dni" Anny Rybakiewicz to książka, którą otrzymałam w nagrodę za recenzję lutego od Gildia Pióra.

"Trzy złamane życia, dwie miłosne historie, jedno smutne...

Od zawsze książki i filmy oparte na faktach bardziej przykuwały moją uwagę niż fikcja. Tak się składa, że nie oglądam żadnych wiadomości i serwisów informacyjnych i nie bardzo wiem, co się dzieje w Polsce i na świecie. O niektórych głośnych sprawach, którymi żyła cała Polska nawet nie słyszałam. Dlatego cieszę się, że w moje ręce trafiła książka Katarzyny Bondy, gdzie kanwą były prawdziwe wydarzenia. Taka historia bardziej działa na wyobraźnię czytelnika.

"Dobry z ciebie człowiek, Adasiu, można na Tobie polegać. Nieba byś przychylił potrzebującym. Pan Bóg ci to odda z nawiązką".

Adam to taki czuły, miły, elegancki i idealny facet, a życie z nim to niekończąca się bajka. Jeden człowiek dwa oblicza lowelas, oszust, podła szuja i bawidamek to też Adam. Różni ludzie różnie go postrzegają. Wiąże się z kobietami, które mają kasę lub mogą mu ją zagwarantować. Sylwia, Samanta, Gosia, Justyna, Dominika, Zosia to tylko niektóre z kobiet przez niego oszukanych. W Międzyzdrojach znikają dziewczyny, a ich mieszkania dziwnym trafem przechodzą na własność Adama. Adam wie, że kobiety, które zabija, nie będą przez nikogo poszukiwane. On jest poza podejrzeniem, przecież ma znajomości wszędzie. Ewa Wilcz młoda dziennikarka zaczyna się interesować sprawą zaginionych kobiet, których mieszkania zajął Adam. Dzięki jej determinacji zostaje wznowione śledztwo. Wspólnie z policjantką Moniką doprowadzają do aresztowania Adama. Korespondował z setkami kobiet, jednocześnie prowadził dwadzieścia romansów. Trzy z kobiet, z którymi sypiał, zaginęły. "Krwawy Tulipan" to morderca w białych rękawiczkach, który najpierw czule całował, a za chwilę mordował. A kobiety łase na jego pochlebstwa, czułości i prezenty lgnęły do niego niczym muchy do miodu. On był hojny, a kobiety czuły się przez niego wyróżnione. Dla niego gotowe były kłamać i oszukiwać. Miał niesamowity dar przekonywania. Każda z nich podskórnie czuła, ze nie jest jego jedyną, wiedziały, że ma kochanki, a jednak wiernie trwały u jego boku. I co im to dało?

"Krew w piach" ta historia wydarzyła się naprawdę i nie jest odosobniona. O oszustach słyszymy na co dzień. Byli, są i będą, zmieniają się tylko ich sposoby działania, pozwalają sobie na coraz więcej. Pani Katarzyna Bonda skrupulatnie się przygotowała do napisania tej powieści. Research, który przeprowadziła w tej sprawie, zapunktował kapitalną książką. Owszem niektórzy są nieusatysfakcjonowani, twierdzą, że książka mogła być grubsza, za mało w niej wiadomości. Ale bądźmy szczerzy jeżeli jest to historia oparta na faktach, a ktoś potrzebuje więcej danych, to jest od tego internet. Dla chcącego nic trudnego. Autorka bardzo skrupulatnie przedstawiła portret psychologiczny głównego bohatera. Wyrachowany manipulant, który dążył do zaspokojenia swojej potrzeby dominacji. W oczach innych jawił się jako ktoś doskonały, inteligentny i lepszy. "Wilk w owczej skórze", który działał na kobiety elektryzująco, odbierał im rozum i wolę. Świetnie się kamuflował do czasu...

" A gdy się zejdą, raz i drugi,
Kobieta z przeszłością,
Mężczyzna po przejściach,
Bardzo się męczą,
Męczą przez czas długi,
Co zrobić, co zrobić z tą miłością? " Raz Dwa Trzy "Czy te oczy mogą kłamać"

Od zawsze książki i filmy oparte na faktach bardziej przykuwały moją uwagę niż fikcja. Tak się składa, że nie oglądam żadnych wiadomości i serwisów informacyjnych i nie bardzo wiem, co się dzieje w Polsce i na świecie. O niektórych głośnych sprawach, którymi żyła cała Polska nawet nie słyszałam. Dlatego cieszę się, że w moje ręce trafiła książka Katarzyny Bondy, gdzie kanwą...

Czym sugerujecie się przy wyborze książki do czytania? Opis, okładka, a może recenzja? Jeżeli moją uwagę przykuje okładka, to sprawdzam opis, rzadko kiedy czytam recenzje danej książki. Ostatnio jakoś tak zwracam uwagę na okładki nietuzinkowe, przede wszystkim sztywne, najlepiej z obwolutą i do tego barwione brzegi. Ale wiadomo, nie można mieć wszystkiego. Widać wydawnictwa się starają i ścigają w pięknych wydaniach książek. Jest w czym wybierać i na czym oko zawiesić. Jak tylko otrzymałam propozycję zrecenzowania książki "Kołatanie" Artura Żaka nie zastanawiałam się ani chwili.

"Jak to się dzieje, że zawsze boimy się najbardziej tego, co nieznane?"

Piotr przyjeżdża na wieś na pogrzeb dziadka, ma wyrzuty sumienia, że sześć lat jego tu nie było. Między maturą a egzaminami na studia postanawia zamieszkać z babcią. Babcia od zawsze wierzyła w zabobony i gusła, a dziadek jak żył, to przymykał na to oko. Teraz po jego śmierci Piotrowi wydaje się, że kobieta zwyczajnie zdziwaczała i nie może się uporać z żałobą i stratą. Bo jak wytłumaczyć fakt, że babcia, nakrywając do stołu, stawia talerz dla dziadka i twierdzi, że duch Bronka z nią jest? Zarówno dla dziadków jak i dla ojca Piotra przeszłość była ciężarem, nigdy się o niej nie opowiadało. Jawiła się jako kraina mroku, do której nie wolno zaglądać.
Dusza Bronka krąży po ziemskim padole, ma jeszcze pewną misję do spełnienia. Cofa się do lat swojego dzieciństwa, do czasów wojny i komuny. Teraz patrząc na wszystko z perspektywy czasu, żałuje niektórych podjętych decyzji. Robi swoisty rachunek sumienia. Próbuje strzec najbliższych.

"Nie można brać czegoś, jeśli się tego nie ma".

"Kołatanie" to książka o tym jak nie powielać błędów naszych przodków. Jak wartości przekazywane z pokolenia na pokolenie kształtują człowieka. O wspomnieniach nie tylko tych dobrych. O tym, że żeby być szczęśliwym, to najpierw trzeba przepracować lęki naszych rodziców, które na dobre się w nas zagnieździły. To książka specyficzna, nie każdemu się spodoba, można by rzec filozoficzna, skłaniająca do refleksji nad przemijaniem. Być może dla nas na ziemi jest jeszcze czas i szansa, aby coś zmienić, aby postąpić inaczej, żeby później nie żałować. Niestety czasu cofnąć się nie da.

Kołaczą myśli, kołacze serce...

" Czas jest sprzymierzeńcem, dziś rozumiem więcej
Los nie raz nie dał tego, co pragnąłem mieć
Choć zabrał to co piękne, oddał dużo więcej
Nauczył mnie doceniać życie takie, jakim jest ..." Lukasyno "Czas jest sprzymierzeńcem"

Czym sugerujecie się przy wyborze książki do czytania? Opis, okładka, a może recenzja? Jeżeli moją uwagę przykuje okładka, to sprawdzam opis, rzadko kiedy czytam recenzje danej książki. Ostatnio jakoś tak zwracam uwagę na okładki nietuzinkowe, przede wszystkim sztywne, najlepiej z obwolutą i do tego barwione brzegi. Ale wiadomo, nie można mieć wszystkiego. Widać wydawnictwa...