Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez chorobę długo mnie tu nie było, miałam problem z zebraniem myśli, a żeby pisać o tej książce chciałam się w pełni skupić.

Mowa tu o genialnym "Jelenim sztylecie" autorstwa Mar y Mrozińskiej, wydanym przez Wyd wnictwo Zysk. Poznajemy w nim szesnastoletnią Wszeborę Lapis. Jej ojciec zamordował jej matkę gdy Bora i jej brat, Radek byli mali i podrzucił dzieci swojej siostrze, a sam przemierzał królestwo jako najemnik. Bora była traktowana jak kundel, wyrzutek, córka mordercy i alkoholika, wszędzie niemile widziana. Gniew stał się stałym towarzyszem i dodawał jej sił. Od jakiegoś czasu Bota spotyka magiczne stworzenia ze Starego Ludu, czyli istoty z mitologii słowiańskiej - one darzą ją szacunkiem, choć przeważnie mówią zagadkami. Gdy nadchodzi jej czas Bora wyrusza do Włóczni - szkoły dla najemników, czy tam znajdzie swoje miejsce na ziemi, czy nadal zostanie niepasującym elementem? Czy i tam Stary Lud jej nie opuści? Czy będzie gotowa na krwawą wojnę, która ma spaść na królestwo?

Jak wspaniale jest to wszystko napisane! W trakcie czytania zaczęłam szukać informacji o wcześniejszych książkach autorki i byłam zaskoczona, że to debiut. Marta operuje doskonałym stylem, wyrobionym jak u doświadczonego pisarza. Opisy, dialogi, przygody, bitwy, sytuacje międzyludzkie, emocje - wszystko opisuje tak, że widziałam i przeżywałam ja razem z Borą! Bora sama w sobie jest silną postacią, jednak w głębi serca potrzebuje bliskości, jest bardzo wiarygodna, mogłaby istnieć naprawdę. Słowiańska mitologia jest wpleciona w całość doskonale! Teraz sama się zastanawiam, czy nie zacząć rozkładać okruchów po kątach 😉. No i jest tu pewien powiew świeżości w fantastyce w postaci nie-żywej i nie-umarłej czarownicy. Ja przynajmniej z takim wątkiem się jeszcze nie spotkałam, a muszę przyznać, że jest bardzo ciekawy w swojej nieoczywistości.


Wracając jeszcze do Starego Ludu muszę nadmienić, że niewiele osób poza Borą ich widzi i mało kto jeszcze w nich wierzy, a to za sprawą nowej wiary i jej kapłanów. Czyż to nie brzmi znajomo?

No i oprócz fantastycznych i słowiańskich wątków w książce znajdziemy sporą dozę mroku- krwawych starć podczas wojny, ale i niektóre ze stworzeń , ukazujących się Borze są spragnione ludzkiej krwi, co dla mnie było dodatkowym smaczkiem 🖤.


"Jeleni sztylet" ląduje wysoko w mojej tegorocznej topce, a ja tylko poproszę autorkę o drugi tom. Na wczoraj!💚

Przez chorobę długo mnie tu nie było, miałam problem z zebraniem myśli, a żeby pisać o tej książce chciałam się w pełni skupić.

Mowa tu o genialnym "Jelenim sztylecie" autorstwa Mar y Mrozińskiej, wydanym przez Wyd wnictwo Zysk. Poznajemy w nim szesnastoletnią Wszeborę Lapis. Je...

Rozwiń

Zwiń

Hej

Czy powieść fantastyczna musi mieć rozbudowany świat i historię? Według mnie niekoniecznie, wszystko zależy od talentu autora.

"Czarne serce. Zdrada" to pierwszy tom cyklu Jaskółki autorstwa Sylwii Gudyki . Jest to właśnie powieść fantastyczna, która nie przeraża czytelnika swoją objętością, a czyta się szybko, łatwo i przyjemnie.

Poznajemy tu silną bohaterkę Lunarę, asasynkę, która zbiegła z katowni Zakonu Burz, jednak miast spokojnie smakować wolność powraca by podarować wolność swym siostrom w niedoli. Niespodziewanie na jej drodze staje Żar Ptak, co daje kobiecie dodatkową moc, jednak jego wsparcie ma też swoją cenę. Oprócz Żar Ptaka Lunara spotyka tajemniczego łowcę, Bruna, który oferuje jej pomoc i opiekę po ryzykownym ataku na zakon. Ale czy Lunara powinna korzystać z tej opieki? Na ile może mu zaufać? Czy jej siostry i przyjaciółki zdołają przyjść jej z pomocą?

"Czarne serce" jest debiutem Sylwii i muszę przyznać, że było to chwilami lekko czuć, ale bardzo lekko. Gdybym miała stwierdzić czego mi tu brak to chyba byłoby to szersze tło całej historii. Co doprowadziło naszych bohaterów do miejsca, w którym ich poznaliśmy? Co ukształtowało ich charaktery? Powieść jest mocno osadzona w tu i teraz, jest pisana bardzo dynamicznie i przesiąknięta emocjami targającymi bohaterami. Ze względu na lekkość pióra autorki i brak długich opisów i wgłębiania się w historię krainy poleciłabym książkę młodszym czytelnikom, jednak jest tu trochę gorących momentów, a więc jest to zdecydowanie powieść dla dorosłych. Za to według mnie można jednej jej części dopisać podtytuł "poradnik jak rozpoznać manipulatora". Obecna ja zgrzytałam zębami, bo już wiem jak działają takie typy, ale młodsza nabierałam się tak samo jak pewna postać z książki więc uważam, że tworząc ten wątek Sylwia doskonale oddała realia postępowania takich osób.

Sylwia miała świetny pomysł mieszając tutaj magię i technologię. Dodatkowo stworzyła świat podobny do średniowiecza, jednak dzięki tej technologii zupełnie odmienny więc, jak to w fantastyce być powinno - zupełnie odmienny od realnego. Przy tym wszystkim bardzo podobały mi się krwawe rytuały związane z czarną magią i poszerzaniem i przekazywaniem mocy pewnych osób. To był świetny pomysł, trochę czuję niedosyt, bo chętnie poczytałabym o tym więcej.Bardzo mocno było czuć w całej powieści więzy przyjaźni i wsparcia między kobietami. To jedna z powieści, która najlepiej ukazuje te wartości, pomaga wierzyć, że mając przyjaciółki nawet kiedy wydaje nam się, że jesteśmy same- nie będziemy nigdy same 💜.
Jako osoba kochające mroczne historie określiłabym tę historię jako light dark fantasy, bo też tego mroku w całokształcie troszkę mi brakowało, ale myślę, że taki lżejszy mrok też jest nam potrzebny w naszym fantastycznym świecie.
Książkę czytało mi się z dużą przyjemnością i już nie mogę doczekać się kolejnego tomu.

Hej

Czy powieść fantastyczna musi mieć rozbudowany świat i historię? Według mnie niekoniecznie, wszystko zależy od talentu autora.

"Czarne serce. Zdrada" to pierwszy tom cyklu Jaskółki autorstwa Sylwii Gudyki . Jest to właśnie powieść fantastyczna, która nie przeraża czytelnika...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy czytasz mroczne historie wolisz opisy bogate w krwawe detale i silne emocje, czy raczej proste szybkie historie? Przyznam, że sama się nad tym nie zastanawiałam, póki nie przeczytałam "Przeprawy" Jacka Ketchuma, wydanej przez Skarpa Warszawska .

W powieści poznajemy z jednej strony Bella, który był reporterem wojennym, obecnie dochodzi do siebie mieszkając na ranczu z dwoma znajomymi, z którymi łapie dzikie mustangi. Ich życie zmienia się diametralnie, gdy zamiast mustangów znajdują dwie zakrwawione dziewczyny. Jedna z nich nie dojechała żywa na ranczo, za to druga, nosząca w sobie starą krew opowiedziała im swoją historię. Historię zupełnie normalnego życia, z dnia na dzień przemienionego w piekło na farmie diabelskich sióstr. Na farmie niewolniczo pracowały same kobiety, od obrabiania gospodarki po obrabianie swoich strażników, a czasem i innych klientów. Nie obywało się bez krwawych ofiar dla pradawnych meksykańskich bóstw. Najgorzej, że w tym piekle została młodsza siostra ocalałej. Czy mogliby zostawić młodą dziewczynę na pastwę tych potworności?

Mimo, że jest to krótka historia (niespełna 200 stron), napisana prostym językiem, mocno mnie poruszyła. Chyba to kwestia tego języka właśnie - nie było tu krwawych opisów, typowych dla tego autora. Narrator opowiadał nam o okrutnej przemocy tonem, jakim relacjonuje się średnio udany spacer. Zamiast bogatych opisów rzuca zaledwie zarys faktów, resztę zostawiając wyobraźni czytelnika i chyba właśnie konieczność użycia wyobraźni tak wpływa na odbiór książki. Ja czułam się wręcz brudna po tej lekturze.
Widziałam kilka negatywnych recenzji tej książki, mnie ona się podobała, a jeśli jest coś, o co mogłabym się przyczepić byłby to tylko blurb, który zapowiada udział meksykańskich bóstw w całej historii. Owszem są wymienione z imion, są wzmianki o rytuałach, ale to tylko taki wątek poboczny w tle, więc jeśli ktoś sięgnąłby po tę książkę skuszony meksykańską mitologią, może czuć się zawiedziony. Jednak miłośnicy mrocznych historii, którzy lubią podumać nad lekturą powinni być zadowoleni.

Kiedy czytasz mroczne historie wolisz opisy bogate w krwawe detale i silne emocje, czy raczej proste szybkie historie? Przyznam, że sama się nad tym nie zastanawiałam, póki nie przeczytałam "Przeprawy" Jacka Ketchuma, wydanej przez Skarpa Warszawska .

W powieści poznajemy z jed...

Rozwiń

Zwiń

Czy człowiek zawsze musi wierzyć w jakiegoś boga? Sama wiele razy zastanawiam się nad tym i nie umiem znaleźć odpowiedzi.

Za to świetnie mi się czytało o bóstwach w "Bogobójczyni" autorstwa Hannah Kaner, wydanej przez wydawnictwo Jaguar . Bóstwa przedstawione przez autorkę były bytami chytrymi i zachłannymi. Mogły szafować błogosławieństwami i darami jednak w zamian wymagały danin i nieskończonej miłości i uwielbienia, a wymagały coraz więcej i gwałtowniej. Zdarzało się, że wręcz okradały swoich wyznawców, lub w zamian za przychylne spojrzenie żądały ostatnio kęsa pożywienia. W końcu król Arren wypowiedział bogom wojnę. Po krwawej rzezi zabronił ludziom czcić jakichkolwiek bogów, a w miejscach, gdzie uchowała się jakaś świątynia wkraczali do akcji bogobójcy. Bogobójczynią jest też cyniczna, rudowłosa Kissen, nieulękła, jednonoga wojowniczka. Jej życie zmienia się o 180⁰ gdy pod jej opiekę trafia nastolatka z wysokiego rodu, której towarzyszy nierozerwalnie bóg niewinnych kłamstewek, a na koniec dołącza do nich rycerz, który jest piekarzem. Ta dziwna grupa musi dotrzeć do miasta będącego kiedyś ostoją bogów, a dziś znajdującego się w ruinie by znaleźć odpowiedzi a gnębiące ich pytania. Czy im się uda? Czy oszalałe ze smutku i opuszczenia bóstwa wpuszczą ich do swej ostoi? Czy znajdą odpowiedzi?

Bardzo, bardzo dobrze czytało mi się tę historię! Przygodowo- fantastyczna powieść drogi z dobrze rozwiniętą warstwą emocjonalną i świetnie wykreowanymi postaciami, podszyta dozą cynicznego humoru. Dodatkowego smaczku dodają bogate opisy świata wykreowanego przez autorkę, dzięki czemu widziałam dokładnie każde miejsce, czułam zapachy. Mnogość bogów w tym świecie zaskakuje, bo ą tam bogowie od wszystkiego, przewija się nawet bóstwo zniszczonych sandałów. Istoty te trochę przypominają mi te z dawnej mitologii greckiej. Nie brakuje też klątw i mrocznych demonów. Jednym słowem jest tu wszystko, co powinna mieć dobra fantastyka, choć nie narzekałabym gdyby tych demonów było ciut więcej 😉.

Czy człowiek zawsze musi wierzyć w jakiegoś boga? Sama wiele razy zastanawiam się nad tym i nie umiem znaleźć odpowiedzi.

Za to świetnie mi się czytało o bóstwach w "Bogobójczyni" autorstwa Hannah Kaner, wydanej przez wydawnictwo Jaguar . Bóstwa przedstawione przez autorkę były ...

Rozwiń

Zwiń

Hejo

Czy zbrodnia może zostać usprawiedliwiona jeśli przestępca działał w imię wyższej wartości?

Takie pytanie można by sobie zadać po lekturze "Drugich" Piot a Bielika, wydanych przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka. Historia zaczyna się od nielegalnych wyścigów samochodowych, które po raz kolejny miał się odbyć na ulicach Gdańska. Całą "zabawę" psuje jednak anonimowy motocyklista, który podpala jedną z obecnych dziewczyn i wypuszcza na nią chmarę ciem, po czym znika w powstałym po wydarzeniu chaosie. Podkomisarz Paweł Szumski wraz z aspirantką Moniką Lewicką dokładają starań by odnaleźć przestępcę, tak samo, jak brat poszkodowanej- legenda ulicznych wyścigów, jednak ktoś jakby specjalnie podkłada im podpowiedzi, po czym miesza plany. W dodatku wydaje się jakby media wyprzedzały ich o pół kroku, zupełnie jakby ktoś kierował dziennikarzy w miejsca związane ze śledztwem. Współczesne postępowanie miesza się z dawnymi wykroczeniami, a praca podkomisarza przeplata się z życiem prywatnym. Czy uda mu się rozwiązać wszystkie zagadki?

Podchodziłam do "Drugich" z dozą ciekawości, ponieważ nie znałam jeszcze twórczości autora. Muszę jednak przyznać, że powieść była pisana dość schematycznie. Model kulturalnego policjanta, postępującego według zasad w duecie z postrzelonym narwańcem, działającym intuicyjnie, ale skutecznie zna chyba każdy miłośnik kryminału. Odniosłam wrażenie, że krytyczne wypowiedzi w mediach brzmiały zbyt naciąganie, nie wierzę żeby coś takiego mogło przejść w świecie realnym, a od kryminałów wymagam przede wszystkim realizmu. W pewnym momencie stwierdziłam, że prawie wszystko tu prowadzi do happy endu, brakowało napięcia i poczucia niepewności. Muszę przyznać, że nie odgadłam kto będzie głównym antagonistą, jednak ta postać również nie wypadła przekonująco.

Jeśli miałabym polecić komuś "Drugich" to chyba tylko osobom lubiącym lekkie, łatwe w lekturze kryminały lub sensacje. Komuś, kto ma ochotę odprężyć się z niewymagającą zbytniego główkowanie lekką lekturą na parę wieczór.

Hejo

Czy zbrodnia może zostać usprawiedliwiona jeśli przestępca działał w imię wyższej wartości?

Takie pytanie można by sobie zadać po lekturze "Drugich" Piot a Bielika, wydanych przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka. Historia zaczyna się od nielegalnych wyścigów samochodowych, k...

Rozwiń

Zwiń

Czy inny, odstający od ogółu ma ciężej w życiu? Ja zawsze byłam samotnikiem introwertykiem i to lubiłam. Jednak widzę, że moja córka, która też pod wieloma względami różni się od rówieśników ma z tym wielki problem.

Inność była też problemem Andry- głównej bohaterki książki "Osobliwość" czyli pierwszego tomu serii Przedpamięć autorstwa @8sanga . Andra została powołana na świat w osobliwych okolicznościach. Odrzucona przez ojca jeszcze przed narodzinami, niezbyt chciana przez matkę od samego początku witała każdy dzień głośnym płaczem. Gdy Julia, jej matka odkryła, że za płacz odpowiedzialna jest odziedziczona po ojcu fotofobia, w domu wreszcie zapanowała cisza, jednak na około dziewczynki działy się dziwne rzeczy. Jedynym człowiekiem, który mógłby pomóc zrozumieć jej niesamowitą naturę jest Emil, jej ojciec, jednak on jakby się bał własnego dziecka. Czy miał słuszny powód? Co wyróżnia jego własną rodzinę na tle ogółu?

Trudno jest mi pisać o tej książce tak, by choć trochę oddać jej niesamowitość i głębię, ale nie zdradzić treści. Na początku byłam zła na autorkę, że umieściła tak niesamowite dziecko w tak pospolitej rodzinie, która zamiast docenić jego odmienność bała się jej. W dodatku jedyny człowiek, który mógłby jakoś oswoić ją ze światem, powinien być za nią odpowiedzialny nie chce jej w ogóle widzieć. Jednak nie bez przyczyny tak się stało, a moja złość bardzo szybko zmieniła się w zachwyt. Oswajając razem z Andrą świat, w którym przyszło jej żyć możemy mocniej przeżyć to, co czuła i widziała ona, (a przeżycia te były naprawdę niecodzienne). Dzięki temu moment przełomowy wstrząsnął mną mocniej, a wyjaśnienie natury Osobliwości sprawiło, że czytałam z otwartymi ustami i to do 3 nad ranem, bo nie było tam miejsca na przerwę na sen🤯.

Oktawia napisała książkę wielowarstwową, wielowymiarową, przesiąkniętą metafizyką, magią, miejskim szamanizmem i swoistą dziwnością, ale dziwnością jakże piękną! Nie da się jej czytać tylko jako zwykłej powieści, trzeba podejść do niej z otwartym umysłem (i sercem), co naprawdę gorąco Wam polecam, ponieważ ta historia ubogaca czytelnika!

Czy inny, odstający od ogółu ma ciężej w życiu? Ja zawsze byłam samotnikiem introwertykiem i to lubiłam. Jednak widzę, że moja córka, która też pod wieloma względami różni się od rówieśników ma z tym wielki problem.

Inność była też problemem Andry- głównej bohaterki książki "Osobliwo...

Rozwiń

Zwiń

Tofa jest piętnastoletnią słowiańską księżniczką, zbuntowaną łobuziarą. Kiedy usiłuje wymigać się z planowanego małżeństwa z duńskim królem wpada na Bociana- królewskiego wysłannika, który ma ją dostarczyć do nowego domu. Przyznaję, że jarl Margeir nie kojarzy mi się z typowym Wikingiem, jest dla mnie postacią z doby romantyzmu - delikatny, dobry i wrażliwy. W dodatku jest czarownikiem. To dzięki magii ratuje z opresji Tofę gdy ta miota się między bogami, demonami i wiedźmą. Tofa z jednej strony nie ma ochoty, na małżeństwo, z drugiej - król Harald fascynuje ją. Niestety fascynacja szybko zamienia się w koszmar, z którym dziewczyna nie zamierza żyć. To znów Bocian ratuje ją z rąk demonów, płacąc przy tym wysoką cenę.
Gdy, po pięciu latach nieobecności, widmo wojny i wezwanie króla ściąga Margeira do Danii zastaje tam hardą, pewną siebie młodą kobietę. Czy to prawdziwa Tofa czy poza przybrana dla zdobycia władzy? Czy Tofa wie czego chce i czy jest szczęśliwa? Czy potrafi być szczęśliwa?


Mam wrażenie, że osoby recenzujące tę powieść przepisywały recenzje od siebie nawzajem - "za mało Tofy" czytamy ciągle 🤦🏼. Czy jeśli imię widnieje jako tytuł to znaczy, że cała książka ma traktować tylko o jednej osobie?
A gdzie docenienie świata przedstawionego? Ciekawej codzienności ludów z X wieku? Autor doskonale zarysował nam charakter, obyczaje, wierzenia Duńczyków i Słowian. Bardzo doceniam tę elastyczność, to że nie skupił się tylko na jednej nacji; to, że umiał doskonale, a jednocześnie subtelnie przedstawić różnice między tymi ludami. I opisał je tak, że czuję, że mogłabym być częścią tak jednej jak i drugiej społeczności.


Jestem zachwycona umiejętnym doprawieniem literatury pięknej mitologią raz słowiańską, raz nordycką. Dzięki temu nie czułam się jakbym czytała tu elementy fantastyczne, miałam wrażenie jakby utopce i Leszy naprawdę chodzili w tamtych czasach między ludźmi, a stary, mądry żubr był półbogiem. Piszę tu o literaturze pięknej gdyż nie jest to powieść stricte historyczna, tylko w historii osadzona.


Na plus świetny styl i oscylowanie między językiem współczesnym - na tyle by całość osadzona w zamierzchłych czas brzmiała przekonująco, a dawnym- na tyle by nie był męczący dla czytelnika.


W pierwszej chwili może trudno w to uwierzyć, ale doceniam też wątek romantyczny - za to, że jest nienachalny, niełatwy i nie słodki. Podoba mi się, że postaci się wahają, tęsknią, nie do końca rozumieją własne uczucia i muszą je oswajać.


Ogólnie kreacja postaci wypadła świetnie - każdy ma swój charakter, coś, co go określa i pozwala go poznać.

Tofa jest piętnastoletnią słowiańską księżniczką, zbuntowaną łobuziarą. Kiedy usiłuje wymigać się z planowanego małżeństwa z duńskim królem wpada na Bociana- królewskiego wysłannika, który ma ją dostarczyć do nowego domu. Przyznaję, że jarl Margeir nie kojarzy mi się z typowym Wikingiem, j...

Rozwiń

Zwiń

Bren, Pieprz i Zadra cały czas uciekają piewcom. Muszą stawić czoła krwiożerczym harpiom i nie do końca uczciwym krasnoludom. Pieprz wpada na pomysł jak ukryć się przed rabusiami, a jednak naraża życie swoje i współtowarzyszy na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Poznajemy też Styksa, dla którego już w pierwszej części piewcy porywali magów. Rozdziały pisane z jego perspektywy były przesiąknięte wyrachowaniem w dążeniu do celu. A jaki jest jego cel? Cóż tego nie zdradzę, ale dąży do niego po trupach. Na jego drodze staje szkarłatna królowa z wysp, na których od lat nie rodzą się chłopcy. Styks będzie musiał pomóc jej odkryć dlaczego tak się dzieje. Złol spotka też trójkę naszych przyjaciół, czy wszyscy wyjdą cało z tego spotkania? Czy Bren spotka jeszcze magów z podziemnego miasta? Czy dojdzie do całkowitego porozumienia z Lebą? A czy Leba odnajdzie tego, kogo szuka? Jest jeszcze kwestia pielgrzymek, których w tej części jest sporo- jakie czary Bren z nich wyniesie? Jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić? Jakie światy zwiedzi?

Dużo pytań ⬆️, ale i książka jest pełna doskonałych treści, emocji i wrażeń! Czytałam i nie mogłam się nadziwić wyobraźni Pawła. Nie dość, że stworzył nowe, niesamowite światy, naładował je magią, za którą magowie płacą własnym zdrowiem, to jeszcze wszystkie te niesamowitości spowił misterną siatką zależności przyczynowo- skutkowych. Absolutnie nic tu nie dzieje się bez przyczyny!


W tekście tej części widzę ukłon w stronę czytelnika. Czytałam recenzje, których autorzy skarżyli się, że jest za mało opisów, że nie wiedzą jak wyglądają Parkanie, że brak tu emocji. Mi to nie przeszkadzało, doceniałam, że autor zostawił pole działania mojej wyobraźni, jednak w tej części Paweł naszkicował nam słowami Lebę i muszę przyznać, że dokładnie tak go widziałam. Możemy tu śledzić jak zawiązuje się przyjaźń między bohaterami, jak uczą się powoli wzajemnego zaufania, by czasem je tracić, kiedy indziej wzmacniać, jak to bywa w życiu. Podoba mi się Bren, ponieważ jest zupełnie jak każdy inny człowiek: ma swoje słabości, niepewności. Powoli buduje swoją pewność siebie, ale przed nim jeszcze długa droga. Nie jest mocarnym mędrcem tylko dlatego, że jest głównym bohaterem powieści, jak to czasem w fantastyce bywa.


Natomiast jeśli chodzi o zakończenie... Autor, mimo wielkiego szacunku dla czytelnika, o jakim sam nie raz pisze, lubi się też nad tym czytelnikiem poznęcać... Cóż może jestem masochistką, ale czekam na więcej 🤣


Mogłabym tak o tej książce pisać i pisać, ale nie wiem czy mielibyście cierpliwość to wszystko czytać. Napiszę więc jeszcze tylko tyle, że jeśli lubisz dobrą, dopracowaną i niebanalną fantastykę, to seria Dar Anomalii jest właśnie dla Ciebie!

Bren, Pieprz i Zadra cały czas uciekają piewcom. Muszą stawić czoła krwiożerczym harpiom i nie do końca uczciwym krasnoludom. Pieprz wpada na pomysł jak ukryć się przed rabusiami, a jednak naraża życie swoje i współtowarzyszy na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Poznajemy też Styksa, dla ...

Rozwiń

Zwiń

Robert Szmidt ciekawie przeplata akcję w "Chaosie ", pierwszym tomie Szczurów Wrocławia. Mamy Wrocław 1963 rok. W mieście panuje zaraza czarnej ospy, szpitale pękają w szwach od skierowanych na kwarantannę osób, jednak nikt nie spodziewa się, że lada chwila okaże się, iż ospa nie jest najgorszym z problemów mieszkańców. Oto pojawia się jej nowa odmiana, a może zupełnie inny wirus, dość stwierdzić, że zakażone nim osoby nagle rzucają się na innych i rozrywają ich na strzępy. Mało tego, bo ci, którzy według wszelkich praw i zasad powinni być martwi wcale nie pozostają nieruchomi, ale dążą do tego, by zabić i rozszarpać wszystko w okół. W dodatku odznaczają się nadludzką siłą, no i nie sposób ich powstrzymać. W ciągu jednej nocy zaraza rozlewa się na miasto, a my śledzimy poczynania mieszkańców, rządzących, i wszystkich zmobilizowanych służb mundurowych. Niestety brak im przede wszystkim wyobraźni, a dalej możliwości do obrony przed niezniszczalną chodzącą śmiercią. Akcja poprowadzona jest w ten sposób, że mamy w różnych rozdziałach ukazane losy różnych grup społecznych zderzających się z "odmieńcami", jednak w dalszej części powieści ich losy przeplatają się. Co ciekawe, 538 stron powieści opowiada tylko o tym, co działo się w ciągu jednej nocy, więc nie trudno zgadnąć, że w tej powieści dzieje się bardzo dużo.

Duży plus dla autora za bardzo umiejętne pokazanie realiów ówczesnego życia. Jest władza racząca się wódeczką za biurkiem i "pospólstwo" pochłaniające samogon, jest szarość codziennego życia. W to wszystko wbija się jak nóż okrutna zaraza i muszę przyznać, że podoba mi się sposób, w jaki autor ukazuje krok po kroku jak powstawały kolejne ogniska zarazy. O ile w tego typu filmach często chce się krzyczeć na postaci, które same ładują się w tarapaty, tu w większości przypadków jestem w stanie je zrozumieć 🙈.

No i na koniec muszę dodać, chociaż to chyba oczywiste, że "Chaos" jest książka dla osób o mocnych nerwach. Tu flaki latają, krew rozpryskuje się na każdej stronie, wyrwane ręce biegają na paluszkach, głowy bez tułowia łypią groźnie ślepiami... Jeśli masz ochotę zanurzyć się na chwilę w krwawej, brutalnej rozrywce to ta książka jest dla Ciebie!

Robert Szmidt ciekawie przeplata akcję w "Chaosie ", pierwszym tomie Szczurów Wrocławia. Mamy Wrocław 1963 rok. W mieście panuje zaraza czarnej ospy, szpitale pękają w szwach od skierowanych na kwarantannę osób, jednak nikt nie spodziewa się, że lada chwila okaże się, iż ospa nie...

Rozwiń

Zwiń