Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem spore oczekiwania, tymczasem książka zupełnie mi nie podeszła.
Nie sądziłem, że tak można położyć temat-samograj, jakim jest szeroko pojęty okres Cesarstwa Rzymskiego.
Ostrzegawcza lampka zapaliła mi się już po kilku stronach, kiedy zorientowałem się, jakim językiem posługuje się autor. Dalej było tylko gorzej. Tajemniczy główny bohater nie wzbudził mojej najmniejszej sympatii, a jego pseudo filozoficzne rozmyślania wzbudzały coraz większą irytację.
Bodaj największą porażką są dialogi w tej powieści, które nie tylko pozbawiają ją choćby odrobiny realizmu, ale pozbawiają wszelkiej nadziei na poprawę w kolejnych tomach.
Dla fanów brutalnych jatek pozostają sugestywne opisy wojennych potyczek, ale nawet tutaj Jones nie zadbał o choćby pozory wiarygodności.
Uważam tę próbę podejścia do całej serii za nieudaną proporcjonalnie do oczekiwań.

Miałem spore oczekiwania, tymczasem książka zupełnie mi nie podeszła.
Nie sądziłem, że tak można położyć temat-samograj, jakim jest szeroko pojęty okres Cesarstwa Rzymskiego.
Ostrzegawcza lampka zapaliła mi się już po kilku stronach, kiedy zorientowałem się, jakim językiem posługuje się a...

Rozwiń

Zwiń

Miałem już kilka lat temu okazję przeczytać tę książkę, zanim jeszcze trafiła do wydawnictwa, i zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie.
Dzisiaj, w niezmienionej treści i wersji wydawniczej wzbudziła już bardzo mieszane uczucia.
O ile broni się jakoś w kategoriach sensacyjnych, to już oceniana w kontekście realiów geopolitycznych wypada żenująco słabo.
Rozumiem mniej czy bardziej uzasadniony lęk przed niekontrolowanym napływem muzułmańskich imigrantów. Ale już budowanie tego lęku na tym, że jakieś niezorganizowane hordy, których największą siłą jest fanatyczna wiara w raj z czekającymi na nich tabunami gorących hurys, opanowuje Francję, zapędzając jej prezydenta do schronu przeciwatomowego, to już kompletna groteska.
Motyw transportu kolejowego zagrożonego atakiem terrorystycznym wiele lat temu u MacLeana był znacznie lepszy.
Oddzielna kwestia to obraz operatorów polskich sił specjalnych w akcji, którzy tu bardziej przypominają (z całym szacunkiem) żołnierzy OTK.
Ogólnie - pomysł dobry, temat ciekawy i aktualny, realizacja płaska i chaotyczna, zero realizmu.
Na koniec szczególne “podziękowania” dla korekty. To duża sztuka wypuścić ebook z błędami ortograficznymi, których w wersji autorskiej na pewno nie było.

Miałem już kilka lat temu okazję przeczytać tę książkę, zanim jeszcze trafiła do wydawnictwa, i zrobiła na mnie wówczas duże wrażenie.
Dzisiaj, w niezmienionej treści i wersji wydawniczej wzbudziła już bardzo mieszane uczucia.
O ile broni się jakoś w kategoriach sensacyjnych, to już ocenia...

Rozwiń

Zwiń

“Pitbul” domyka trylogię “Mroki Kopenhagi” i na tle dwóch poprzednich przeciętnych części wypada zdecydowanie najlepiej.
Właściwie przez długi czas nic na to nie wskazywało, bo to kolejna fabuła wałkująca temat niewyjaśnionej zbrodni sprzed 20 lat. Nigdy nie zrozumiem, jak po takim czasie ktokolwiek jest w stanie drobiazgowo odtworzyć szczegóły wydarzeń, czy rozpoznać na zdjęciu osobę widzianą wówczas z dużej odległości. Moją opinię zmieniło zaskakujące zakończenie, którego absolutnie nie przewidziałem uśpiony dość monotonnym i przewidywalnym, jak się wydawało, przebiegiem śledztwa.
Pani Hancock ma dużą łatwość pisania i czyta się ją z przyjemnością, ale w mojej ocenie nie jest to pierwsza liga skandynawskiej literatury kryminalnej.
Można przeczytać, ale bez szału.

“Pitbul” domyka trylogię “Mroki Kopenhagi” i na tle dwóch poprzednich przeciętnych części wypada zdecydowanie najlepiej.
Właściwie przez długi czas nic na to nie wskazywało, bo to kolejna fabuła wałkująca temat niewyjaśnionej zbrodni sprzed 20 lat. Nigdy nie zrozumiem, jak po takim czasie ...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka to jedno wielkie nieporozumienie!
Franciszek Pieczka, wybitny aktor i niezwykle skromny człowiek, bez wątpienia zasłużył na rzetelną biografię, ale to co firmuje swoim nazwiskiem pani Stoparczyk nie tylko nie zasługuje na takie miano, ale w takiej formie nie powinna się nigdy ukazać.
Rozumiem, że śmierć aktora uniemożliwiła zrealizowanie do końca ich wspólnego projektu, ale w tej sytuacji lepiej było całkiem zrezygnować.
Bo czym jest ta książka? Zlepkiem jakichś nieśmiesznych anegdot, które w najmniejszym stopniu nie oddają fenomenu i wielkości Franciszka Pieczki. Co gorsza, to wszystko jest kompletnie nieuporządkowane, pozbawione chronologii i tylko autorka wie, czym kierowała się oddając do rąk czytelników swoje “dzieło” w takim stanie.
Przeczytałem tę książkę z szacunku dla jej bohatera, ale głównie dlatego, że dostałem ją w prezencie. Nawet nie wyobrażałem sobie, że to taki chłam. Współczuję serdecznie tym, którzy wydali na jej zakup swoje pieniądze.
Stanowczo odradzam.

Ta książka to jedno wielkie nieporozumienie!
Franciszek Pieczka, wybitny aktor i niezwykle skromny człowiek, bez wątpienia zasłużył na rzetelną biografię, ale to co firmuje swoim nazwiskiem pani Stoparczyk nie tylko nie zasługuje na takie miano, ale w takiej formie nie powinna się nigdy uk...

Rozwiń

Zwiń

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu stereotypowa.
Dla mnie szczególnie odpychającą postacią jest tu komisarz Wilczyński, arogancki buc przeświadczony o swojej zajebistości. Takich “gwiazd” kryminalistyki było już w naszej literaturze sporo i nigdy nie mogłem zrozumieć, jakim cudem takie indywidua są tolerowane przez przełożonych. Również Larysa w tej powieści jakoś mnie nie przekonuje.
To dopiero pierwsza część cyklu, więc jest nadzieja, że kolejne będą lepsze. Pani Janiszewska sygnalizuje spore możliwości i jestem ciekaw, czy i jak rozwinie je w następnych powieściach.
“Wrzask” na pewno nie jest żadną petardą, ale wypada na tyle obiecująco, że pewnie kiedyś jeszcze wrócę do tego cyklu.

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu ...

Rozwiń

Zwiń

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych wrażeń nie powinni być rozczarowani.
Mnie bardziej wciągnęła warstwa polityczna, w której warto zwrócić uwagę na choćby tylko dwa ukazane tu zjawiska.
Po pierwsze autor potwierdza lansowaną od dłuższego czasu tezę, że rywalizacja między światowymi mocarstwami wcale nie musi rozstrzygać się na polu walki przy użyciu środków niechybnie prowadzących do niewyobrażalnej zagłady. Znacznie bardziej skuteczne mogą okazać się budowane od lat wszechobecne sieci agentów wpływu oraz niedoceniane jeszcze działania dezinformacyjne.
Drugi uderzający fakt to fasadowość międzynarodowych organizacji stworzonych rzekomo z zamiarem czuwania nad światowym bezpieczeństwem i przestrzeganiem międzynarodowych zasad prawnych. Elsberg pokazuje jasno, że jeśli nawet tak jest, to nie dotyczy to najważniejszych graczy sceny politycznej, którzy zawsze znajdą pretekst, żeby postawić się ponad prawem. Taki Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości może zawlec przed sąd jakiegoś afrykańskiego watażkę, ale wobec zbrodniarzy z najsilniejszych państw jest bezradny. Zresztą nie inaczej jest z Radą Bezpieczeństwa ONZ.
Powieść może nie jest najłatwiejsza w odbiorze, wymaga skupienia na szczegółach, ale ze względu na wagę spraw, jakie porusza warta jest każdej spędzonej z nią godziny.
Zdecydowanie polecam.

Od zawsze pasjonowałem się thrillerami politycznymi i powieściami political-fiction, a “Sprawa prezydenta” zgrabnie łączy oba te gatunki i bez wątpienia podobała mi się najbardziej spośród przeczytanych książek Marca Elsberga.
Powieść utrzymana jest w konwencji sensacyjnej i fani mocnych...

Rozwiń

Zwiń