Wrzask

Dopóki nie ma publiczności, nic nie jest prawdziwe.

Dopóki nie ma publiczności, nic nie jest prawdziwe.

Jest to już druga pozycja od Izabeli Janiszewskiej, po którą sięgnęłam w ostatnim czasie (swoją drogą zachęcam do zapoznania się z moją opinią https://lubimyczytac.pl/ksiazka/w-szponach/opinia/82324983 :) ) Nie ma co porównywać do siebie obu tytułów (bo każdy z nich to inna „bajka”),ale niektóre elementy wydają się być charakterystyczne dla autorki. Duża ilość bohaterów, dobrze budowana akcja, dynamiczna i dość skomplikowana fabuła, niedokończone zakończenie – to tylko nieliczne z nich.

„Wrzask” rozpoczyna cykl zatytułowany „Larysa Luboń i Bruno Wilczyński”. Z racji tego, autorka pomału przyzwyczaja nas do bohaterów – przypuszczam, że w dalszej części trylogii ich postaci zostaną bardziej rozwinięte. Co prawda, zarówno „Larę” jak i Bruna da się lubić, ale z pewnością nie każdemu przypadną do gustu. Obydwoje są bardzo specyficzni. Zdecydowanie zabrakło mi pełnej historii i opisu wydarzeń z przeszłości Larysy (mam tutaj na myśli powrót do wspomnień o gwałcie, rozwinięcie wątku z rodzicami dziewczyny, opis ich relacji, samodzielność, samotność, itp.). Historia Bruna została bardziej odsłonięta, aczkolwiek mam pewien niedosyt. Za mało głównych postaci w całej książce - podobnie jak „W szponach” autorka skupiła się na zbyt dużej liczbie bohaterów – poruszane przez nią wątki są długie, skomplikowane, mają liczne powiązania, postaci są od siebie zależne i łączą ich dawne i niedopowiedziane (a zarazem mroczne) tajemnice. Mam nadzieję, że w pozostałych częściach cyklu autorka bardziej rozwinie wątek Bruna i Larysy (może jakiś romans?) i skupi się na ich relacjach, a nie tylko na otoczce pozostałych postaci.

Cała historia jako intryga oraz wątek kryminalno-detektywistyczny została ukazana bardzo dobrze – z każdą kolejną stroną akacja i skomplikowana fabuła toczą się swoim tempem – wolno, ale jednocześnie na tyle szybko, że autorka spójnie przeskakuje z wątku na wątek, dając jednocześnie czytelnikowi szansę na własne wnioski i rozważania. Janiszewska pomału odkrywa wszelkie tajemnice. Powiem szczerze, że historia jest na tyle wciągająca, że daje czytelnikowi mocno do namysłu, kto tak naprawdę jest prawdziwym winowajcą.

Całość czyta się bardzo dobrze, że chciałoby się więcej - zwłaszcza po zakończeniu, które nie zostało dopowiedziane, a wszystkie sprawy nie zostały zamknięte i rozwikłane. Z nadzieją na więcej Lary i Bruna zaczynam drugi tom.

Jest to już druga pozycja od Izabeli Janiszewskiej, po którą sięgnęłam w ostatnim czasie (swoją drogą zachęcam do zapoznania się z moją opinią https://lubimyczytac.pl/ksiazka/w-szponach/opinia/82324983 :) ) Nie ma co porównywać do siebie obu tytułów (bo każdy z nich to inna „bajka”),ale niektóre elementy wydają się być charakterystyczne dla autorki. Duża ilość bohaterów,...

Bardzo ciekawa pozycja, która sprawiła, że dodałam Izabelę Janiszewską do swoich ulubionych autorów ;) Intrygująca historia, która przekłada traumy przyszłości na teraźniejsze postępowania, znany motyw, że złe dzieciństwo może zniszczyć wszystko i nie da się już z tego pozbierać ... znany, ale ujęty we wciągającą powieść.

Bardzo ciekawa pozycja, która sprawiła, że dodałam Izabelę Janiszewską do swoich ulubionych autorów ;) Intrygująca historia, która przekłada traumy przyszłości na teraźniejsze postępowania, znany motyw, że złe dzieciństwo może zniszczyć wszystko i nie da się już z tego pozbierać ... znany, ale ujęty we wciągającą powieść.

Super książeczka, polecam, już czytam drugą część.

Super książeczka, polecam, już czytam drugą część.

Wreszcie dobrze trafiłem! :) Ostatnio jakoś chybiałem z lekturami, a już szczególnie z kryminałami. "Wrzask" przypadł mi do gustu po pierwsze dzięki dość nietuzinkowym postacią. Larysa Luboń przypomina mi trochę Lisbeth Salander, ale jej "urok osobisty" przekonał mnie do mniej. Dłużej zajęło mi polubienie Bruna Wilczyńskiego, ponieważ akurat zadufanych w sobie, niepokornych policjantów, którzy wszystkich wkurzają, łącznie z przełożonymi, ale są na tyle dobrzy, że wszyscy muszą ich tolerować, już "trochę" w literaturze mieliśmy. Piszęc "trochę" mam na myśli od groma albo i więcej. Ale Wilczyński ma w sobie coś więcej. Nie jest wyłącznie gburowato-chamowatym dupkiem. Jest wybitnie inteligentny i dowcipny, co sprawia, że jest w pewnym sensie wyjątkowy, a jego riposty wywołują uśmiech.

Sama intryga "Wrzasku" jest bardzo dobrze utkana, wątki rozwiązują się stopniowo, a ostateczne rozwiązanie zagadki przychodzi dość późno, chociaż można się było pewnym rzeczy domyślić. Ale generalnie, muszę przyznać, że lektura "Wrzasku" sprawiła mi sporo przyjemności i niewykluczone, że sięgnę po drugą część serii bez żadnej przerwy!

Wreszcie dobrze trafiłem! :) Ostatnio jakoś chybiałem z lekturami, a już szczególnie z kryminałami. "Wrzask" przypadł mi do gustu po pierwsze dzięki dość nietuzinkowym postacią. Larysa Luboń przypomina mi trochę Lisbeth Salander, ale jej "urok osobisty" przekonał mnie do mniej. Dłużej zajęło mi polubienie Bruna Wilczyńskiego, ponieważ akurat zadufanych w sobie, niepokornych...

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu stereotypowa.
Dla mnie szczególnie odpychającą postacią jest tu komisarz Wilczyński, arogancki buc przeświadczony o swojej zajebistości. Takich “gwiazd” kryminalistyki było już w naszej literaturze sporo i nigdy nie mogłem zrozumieć, jakim cudem takie indywidua są tolerowane przez przełożonych. Również Larysa w tej powieści jakoś mnie nie przekonuje.
To dopiero pierwsza część cyklu, więc jest nadzieja, że kolejne będą lepsze. Pani Janiszewska sygnalizuje spore możliwości i jestem ciekaw, czy i jak rozwinie je w następnych powieściach.
“Wrzask” na pewno nie jest żadną petardą, ale wypada na tyle obiecująco, że pewnie kiedyś jeszcze wrócę do tego cyklu.

Jak na debiut “Wrzask” wypada całkiem przyzwoicie.
Fabuła nie jest może najbardziej oryginalna, ale na tyle zakręcona, że w zasadzie do samego końca nie wszystko było jasne. Również językowo, nie licząc dialogów, nie bardzo jest się czego czepiać.
Rozczarowała mnie para bohaterów, do bólu stereotypowa.
Dla mnie szczególnie odpychającą postacią jest tu komisarz Wilczyński,...

Super mi się czytało, nie zawiodłam się na bohaterach choć tacy inni mimo że poodzierani przez życie. Mają pasję....pracę i dążenie do celu. Skończyłam z niedosytem, więc kolejny tom do realizacji.

Super mi się czytało, nie zawiodłam się na bohaterach choć tacy inni mimo że poodzierani przez życie. Mają pasję....pracę i dążenie do celu. Skończyłam z niedosytem, więc kolejny tom do realizacji.

Gdyby nie sztampowi główni bohaterowie książka byłaby całkiem niezła. Niestety, poboczne wątki oraz poboczni bohaterowie stanowili większą wartość niż nadzwyczaj irytująca para głównych bohaterów. Męski charakter, podrywacz, śmieszek tyle, że absolutnie nieśmieszny oraz zbuntowana bohaterka, niezależna, nieustraszona, ale o gołębim sercu (wiadomo). W tle na siłę wciskane uzasadnienia ich zachowań. Przeczytać można, ale polecić dalej już nie.

Gdyby nie sztampowi główni bohaterowie książka byłaby całkiem niezła. Niestety, poboczne wątki oraz poboczni bohaterowie stanowili większą wartość niż nadzwyczaj irytująca para głównych bohaterów. Męski charakter, podrywacz, śmieszek tyle, że absolutnie nieśmieszny oraz zbuntowana bohaterka, niezależna, nieustraszona, ale o gołębim sercu (wiadomo). W tle na siłę wciskane...

Pozycja bardzo dobra. Nawet lepsza od Ludzi z mgły. Czuć, że pisarka przyłożyła się do powieści i dobrze to wszystko połączyła a troszkę dobrego humoru dodatkowo podnosi walory książki.

Pozycja bardzo dobra. Nawet lepsza od Ludzi z mgły. Czuć, że pisarka przyłożyła się do powieści i dobrze to wszystko połączyła a troszkę dobrego humoru dodatkowo podnosi walory książki.

Młoda studentka popełnia samobójstwo i tylko jeden policjant nie potrafi w to uwierzyć. Za bardzo przypomina mu to samobójstwo jego matki. Samobójstwo, które wcale samobójstwem nie było. W tym samym czasie dziennikarka Larysa Luboń zastawia pułapkę na brutalnego sponsora lubującego się w okrutnym i poniżającym traktowaniu młodych, samotnych dziewczyn. Do tej pory to ona zawsze była tą sprytną, w końcu jednak coś idzie nie tak i z łowcy Larysa staje się ofiarą.

Przez pewien czas dwie sprawy toczą się odrębnie, kiedy jednak Wilczyński i Luboń wreszcie łączą siły, zaczyna się prawdziwa akcja. Jest groźnie, tajemniczo i arcyciekawie. Czytelnik od początku widzi związek między jedną i drugą sprawę i tylko czeka na szczegóły i gładkie powiązanie wydarzeń. Ale nie jest tak łatwo.

Fabuła jest skomplikowana do tego stopnia, że nawet zakończenie nie wyjaśnia wszystkiego. "Wrzask" ma nie tylko drugie, ale trzecie i nawet czwarte dno. Izabela Janiszewska serwuje nam jedno zaskoczenie za drugim. Tempo jest idealnie wyważone. Nie ma zastoju, a jednak akcja pędzi na tyle wolno, że spokojnie możemy sobie sami wszystko przeanalizować i dojść do własnych wniosków.

Czyta się rewelacyjnie i zanim się obejrzałam, już dotarłam do końca. Zakończenie nie wyjaśnia wszystkiego i nie domyka wszystkich wątków, więc dobrze od razu zabrać się za drugi tom. Serdecznie polecam.

Młoda studentka popełnia samobójstwo i tylko jeden policjant nie potrafi w to uwierzyć. Za bardzo przypomina mu to samobójstwo jego matki. Samobójstwo, które wcale samobójstwem nie było. W tym samym czasie dziennikarka Larysa Luboń zastawia pułapkę na brutalnego sponsora lubującego się w okrutnym i poniżającym traktowaniu młodych, samotnych dziewczyn. Do tej pory to ona...