Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, zwłaszcza że zaczęłam od "Nieprzezroczystych". Świetny klimat, czułam te upalne letnie dni, które autorka spędziła najpierw na wschodzie i kraju, a później na Dolnym Śląsku. Porusza ze swoimi rozmówcami trudne tematy przymusowych wysiedleń, nagłej nienawiści między sąsiadami, którzy żyli ze sobą w zgodzie.

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, zwłaszcza że zaczęłam od "Nieprzezroczystych". Świetny klimat, czułam te upalne letnie dni, które autorka spędziła najpierw na wschodzie i kraju, a później na Dolnym Śląsku. Porusza ze swoimi rozmówcami trudne tematy przymusowych wysiedleń, nagłej nienawiści między sąsiadami, którzy żyli ze sobą w zgodzie.

Fotografie pozwalają nam uwiecznić ważne chwile czy wydarzenia, które są potem pamiątką na lata. Może nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, ale fotografie to jedne z najcenniejszych przedmiotów, jakie mamy. Pamięć jest ulotna, ale obrazek na kwadratowym papierku może przetrwać nawet dekady i wciąż być kawałkiem historii.

Zapewne każdy z was pamięta to uczucie, gdy odkopywało się stare albumy z podstawówki i zaraz zalewały nas emocje, zupełnie tak, jakbyśmy tam znowu byli.

Robimy zdjęcia, kiedy ładnie wyglądamy, kiedy tak wypada, a przede wszystkim, kiedy chcemy zatrzymać jakiś moment na zawsze. A co, jeśli nie każdy ma taką szansę?

Są ludzie, których ostatnim zdjęciem jest portret ślubny, wykonany 60 lat temu. Z takimi ludźmi spotkała się właśnie Agnieszka Pajączkowska.

Autorka przez cztery lata podróżowała wzdłuż polskiej granicy (głównie wschodniej),gdzie za opowieść i trochę jajek zbierała historie od ludzi. Owocem tych spotkań jest zbiór krótkich, słodko-gorzkich relacji ludzi, często żyjących w biedzie, w zapomnieniu, których życiorysy są żywą historią, która nie powinna być zapomniana. Wojna, bieda, przesiedlenia, samotność, wyalienowanie - z tym wszystkim musieli się mierzyć bohaterowie książki.

Relacja jest świetnie napisana. Przede wszystkim bije z niej ogromna empatia autorki - nie pragnie ona przedstawić tych ludzi jako zwierzątek wystawowych. Autorka pokazuje rzeczywistość taką, jaka jest, ale wciąż z szacunkiem. Między swoimi rozmówcami zachowuje się jak „swoja”, nie ocenia, tylko relacjonuje.

Uważam, że jest to świetna pozycja, ponieważ autorka daje dojść do głosu ludziom, którzy przez większość swojego życia nie mogli być usłyszani. Bez zbędnego moralizatorstwa daje im platformę do pokazania ich życia takim, jakie jest - zapomniane wsie i trochę zapomniani ludzie, a wszystko uwiecznione na fotografii.

Fotografie pozwalają nam uwiecznić ważne chwile czy wydarzenia, które są potem pamiątką na lata. Może nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, ale fotografie to jedne z najcenniejszych przedmiotów, jakie mamy. Pamięć jest ulotna, ale obrazek na kwadratowym papierku może przetrwać nawet dekady i wciąż być kawałkiem historii.

Zapewne każdy z was pamięta to uczucie, gdy...

Reportaż podobał mi się ogromnie!
Pomysł, wykonanie i niesamowity efekt.
Byłam zachwycona wieloma wspomnieniami które autorka zebrała od spotkanych na swojej drodze ludzi. Były dobre, szczęśliwe ale były też wspomnienia nieszczęśliwe, smutne czy nostalgiczne.
Na początku brakowało mi zdjęć o których pisała autorka ale szybko zdałam sobie sprawę, że przecież je widzę ;) Moim zdaniem opisy osób które pozowały do portretów, tło na którym zostali uchwyceni były na tyle plastyczne, że wyobraźnia poradziła sobie z tym 'brakiem" kadrów w książce.

Reportaż podobał mi się ogromnie!
Pomysł, wykonanie i niesamowity efekt.
Byłam zachwycona wieloma wspomnieniami które autorka zebrała od spotkanych na swojej drodze ludzi. Były dobre, szczęśliwe ale były też wspomnienia nieszczęśliwe, smutne czy nostalgiczne.
Na początku brakowało mi zdjęć o których pisała autorka ale szybko zdałam sobie sprawę, że przecież je widzę ;)...

Fajny pomysł: opowiedz mi swoją historię, a ja Ci zrobię zdjęcie i zostawię odbitkę. I tu jest koniec fajności. Zawiodło wykonanie.
Autorka rodem z wyższych sfer, przekonana o swojej wyższości paniusia z Warszawy, choć prawdę mówiąc młoda dziewczyna na wędrownych wakacjach, spisała wspomnienia zaczepianych przez nią ludzi, mieszkańców wymierających wsi.
Patrząc na wysoką średnią ocenę wielu osobom się to podoba, ale dla mnie jest powierzchownie, wspomnienia się powtarzają - wielu przesiedleńców ma podobne przeżycia, odnoszę wrażenie, że autorka szczególnie upodobała sobie epatowanie biedą i brudem w odwiedzanych domach. I niejednokrotnie wyciągnięte z kontekstu historie, przekłamują rzeczywistość. Bo nie wierzę, że nie dało się nic przyjemnego o napotkanych ludziach napisać, choćby dla reporterskiej rzeletności. Każdy ma przecież jakieś swoje dobre pięć minut.
Do głowy ciśnie mi się jeszcze dużo niepochlebnych zdań o chaosie, poszatkowaniu, historiach, które nic nie wnoszą, ale nabijają ilość stron, o wyczuwalnej niechęci do części respondentów, a już nie daj Boże, żeby ktoś się źle wyraził o Żydach - dziewczę reporterka bez słowa opuszcza taki dom.
Wystarczająco dużo czasu straciłam na wysłuchanie tej książki, bym miała go jeszcze trwonić na pisanie dłuższej opinii, sorry. Mnie się nie podobało. Nie polecam.
W ocenie 2 gwiazdki przyznałam dodatkowo, za pomysł na wędrowne wakacje i pozyskanie materiałów do książki.

Fajny pomysł: opowiedz mi swoją historię, a ja Ci zrobię zdjęcie i zostawię odbitkę. I tu jest koniec fajności. Zawiodło wykonanie.
Autorka rodem z wyższych sfer, przekonana o swojej wyższości paniusia z Warszawy, choć prawdę mówiąc młoda dziewczyna na wędrownych wakacjach, spisała wspomnienia zaczepianych przez nią ludzi, mieszkańców wymierających wsi.
Patrząc na wysoką...

Długo leżała gdzieś wysoko na półce i czekała na swój czas.

Po lekturze mam wobec tej książki bardzo ambiwalentne uczucia. Z jednej strony Autorka próbowała na samym początku przedstawić swoją historię, motywacje i pobudki, z drugiej ta jej opowieść jest, niestety, chełpliwa. Powoduje to, że już na początku trudno zaufać Pajączkowskiej: skoro we wstępie czytamy o jej francuskiej prababce, fabrykantach i nauce do petersburskich pensjach jakoś trudno w dalszej części przestawić się na opowieści o biednych i samotnych.

Sam pomysł jest ciekawy/uroczy/naiwny. Każde w tych właśnie określeń. Dużą rolę odgrywa tu młodość Autorki, która swą prostodusznością przełożoną na sposób narracji nadaje opowieści nowych znaczeń. Delikatna, subtelna, pełna empatii i serdeczności wobec swoich bohaterów jest otwarta na opowieść i każde związane z nią odgałęzienia.

Jest w tej naiwności pewna świeżość, a co za tym idzie niebanalność opowieści, która jednak nie utrzymuje się przez całą opowieść. Z czasem uwaga i tempo zatracają się, historie zdają się być jednakowe, tak do siebie podobne, że tylko szerokość geograficzna i imię bohatera je różnią. Nie chodzi o o to, że historia musi snuć się wartko, tutaj po prostu staje się tak stagnacyjna, że gubi zainteresowanie czytelnika.

Pomysłem było objeżdżanie granic Polski, robienie darmowych portretów fotograficznych chętnym mieszkańcom poszczególnych wiosek i miasteczek i drukowanie ich w zamian za opowieść czy drobny dar (od możliwości zaparkowania na podwórku po torbę jabłek). Być może to uczciwe rozwiązanie, jednak dla mnie to rodzaj wampiryzmu: wpadam ze swoją światowością i młodością, zabieram Waszą historię życia, w zamian podarowuję fotografię i jadę dalej, szukać kolejnych tematów. Nie podoba mi się to. Te historie stają się statystami gwarantującymi sukces Autorce. Są drogą do celu, nie celem. Tak to widzę i nie przyjmuję tego.

Długo leżała gdzieś wysoko na półce i czekała na swój czas.

Po lekturze mam wobec tej książki bardzo ambiwalentne uczucia. Z jednej strony Autorka próbowała na samym początku przedstawić swoją historię, motywacje i pobudki, z drugiej ta jej opowieść jest, niestety, chełpliwa. Powoduje to, że już na początku trudno zaufać Pajączkowskiej: skoro we wstępie czytamy o jej...

Przepiękne obserwacje, z wielkim ciepłem do rozmòwcòw, empatią i niezwykłą kulturą. Pomysł niezwykły: autorki nie interesowały domy z hydromasażem pod prysznicem, tylko chalupinki i oddalone wioski, z których starsi ludzie bywało nie mieli jak się wydostać. Czekały ją czasem strach i łzy ale najczęściej wartościowe spotkania i opowieści, do których zachętą było zaproszenie do darmowego, drukowanego na szybko zdjęcia. Uczta to czytać!

Przepiękne obserwacje, z wielkim ciepłem do rozmòwcòw, empatią i niezwykłą kulturą. Pomysł niezwykły: autorki nie interesowały domy z hydromasażem pod prysznicem, tylko chalupinki i oddalone wioski, z których starsi ludzie bywało nie mieli jak się wydostać. Czekały ją czasem strach i łzy ale najczęściej wartościowe spotkania i opowieści, do których zachętą było zaproszenie...

Niesamowity reportaż. Mało czytam książek z tego gatunku i chyba powinnam to zmienić. Gdy zaczynałam czytać tą książkę nie sądziłam, że będzie w niej tak często poruszany temat wysiedleń i Kresów, co mnie mile zaskoczyło. Z całego serca polecam przeczytać ten reportaż.

Niesamowity reportaż. Mało czytam książek z tego gatunku i chyba powinnam to zmienić. Gdy zaczynałam czytać tą książkę nie sądziłam, że będzie w niej tak często poruszany temat wysiedleń i Kresów, co mnie mile zaskoczyło. Z całego serca polecam przeczytać ten reportaż.

Niezwykle poruszające historie oparte na kontinuum czasu. Autorka jest bardzo odważna w podróży i w spotkaniu z innymi, co daje odzwierciedlenie w kilku sytuacjach, kiedy czytając sama miałam chwilę podenerwowania, o to co się wydarzy.

Z wielką ciekawością podeszłam do czytania historii, emocji, osobowości tak wielu ludzi. To było dla mnie niesamowite zderzenie!

Co ciekawe, z biegiem czasu fotografia stanowiła pretekst do rozmowy, podzielenia się swoją historią. Samo zdjęcie stanowiło tylko tło, bo wiele razy rozmówcy i rozmówczynie odmawiali, nie chcieli być uwiecznieni na fotografii.

Brakowało mi bardzo zachodniej granicy, bo miałam wrażenie, że została potraktowana już z mniejszą uważnością (może zabrakło już czasu na podróż?) niż granica wschodnia.

Podsumowując - wspaniały i pożyteczny projekt!

Niezwykle poruszające historie oparte na kontinuum czasu. Autorka jest bardzo odważna w podróży i w spotkaniu z innymi, co daje odzwierciedlenie w kilku sytuacjach, kiedy czytając sama miałam chwilę podenerwowania, o to co się wydarzy.

Z wielką ciekawością podeszłam do czytania historii, emocji, osobowości tak wielu ludzi. To było dla mnie niesamowite zderzenie!

Co...

Zostanie na długo w głowie... Tak opowiedziana historia Polski porusza. I może są nudne fragmenty, może jest zbyt feministycznie, zbyt "warszawsko" - pomimo tego obowiązkowo do przeczytania!

Zostanie na długo w głowie... Tak opowiedziana historia Polski porusza. I może są nudne fragmenty, może jest zbyt feministycznie, zbyt "warszawsko" - pomimo tego obowiązkowo do przeczytania!

Ten reportaż, to zapis podróży młodej reporterki, rozłożonych w czasie, po obwarzanku naszego kraju.
Spotkanie z żywym człowiekiem jest w tej historii najważniejsze, jego mikro historia nakłada się na tę wielką, przeplata, migocze.

Pojawiła się nam na literackim firmamencie reporterka o dużym potencjale i wyjątkowej wrażliwości i zmyśle obserwacji.

Ten reportaż, to zapis podróży młodej reporterki, rozłożonych w czasie, po obwarzanku naszego kraju.
Spotkanie z żywym człowiekiem jest w tej historii najważniejsze, jego mikro historia nakłada się na tę wielką, przeplata, migocze.

Pojawiła się nam na literackim firmamencie reporterka o dużym potencjale i wyjątkowej wrażliwości i zmyśle obserwacji.