Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Seria Wehikuł czasu od Rebisu, choć nie powala okładkami, rozrasta się całkiem pokaźnie na półkach i pewnie jeszcze przez parę tygodni będę wrzucał w soboty właśnie posty o książkach z tego cyklu wydawniczego. Nagradzani, chwaleni, ale kilka dekad temu - czy ich proza się zestarzała? W przypadku Grimwooda mam wrażenie że nie, ale to generalnie jest książka, którą by można zaproponować komuś kto twierdzi że fantastyki nie trawi. Jedynym motywem, który by można podciągnąć pod S-F jest motyw... No właśnie, jak to nazwać: podróży w czasie? Modyfikacji rzeczywistości? Powtórki z życia? Główny bohater umiera w wieku 43 lat na zawał serca. Budzi się jednak ponownie jako student i przeżywa wszystko od nowa. Któż by jednak nie skorzystał z pokusy, by nie spróbować poprawić tej swojej historii, choćby nie zadbać o to, by nigdy nie zabrakło ci kasy. Masz wiedzę o tym co się wydarzy, więc od hazardu, przez inwestycje, wszystkie możliwości stoją przed tobą szeroko otwarte.

Kuszące prawda? Skoro masz wiedzę o tym, że jakoś nie będzie ci się układać w związku, może go nie zaczynać. Nie marnować czasu na studia, na jakieś błędne decyzje. Zadbać o siebie, by uniknąć zawału. Zostać milionerem, mieć wszystko. Tylko zaraz, zaraz. Czy to da ci szczęście i sprawi, że unikniesz innych błędów? Czy rzeczywiście unikniesz śmierci? A jeżeli tak modyfikujesz rzeczywistość zapewniając sobie bogactwo, to może spróbować zmienić bieg historii i uratować cały kraj przed błędami i katastrofami? Da się? Tylko jak? Nikt przecież ci nie uwierzy...


Ciekawe rozkminy i dylematy moralne, szukanie odpowiedzi na pytanie o przyczyny tego co spotkało bohatera, ale i szukanie jakiejś harmonijnej wizji przeżycie tego życia. Za pierwszym razem. I kolejnym. I kolejnym...
Druga szansa budzi entuzjazm, ale gdy nie wszystko idzie tak jakbyś chciał, a potem musisz to przeżywać ponownie, znowu szukać jakiejś alternatywy, nie mając pewności czy za moment znowu nie zaczniesz od nowa...

Grimwood jedynie lekko ociera się o politykę (dać cholera im takie narzędzie), raczej kieruje naszą uwagę na jednostkę, na jej emocje, obawy, marzenia, które choć łatwo spełnić, okazuje się, że nie dają one pełnej satysfakcji. I to jest tu najciekawsze, choć może wydawać się banalne - na czym budować sens życia, co okazuje się najważniejsze.
Fajny pomysł i dobrze ograny. Są tu elementy romansu, psychologicznego dramatu, może nawet thrillera - całość to naprawdę lekka, ale i niegłupia lektura.

Seria Wehikuł czasu od Rebisu, choć nie powala okładkami, rozrasta się całkiem pokaźnie na półkach i pewnie jeszcze przez parę tygodni będę wrzucał w soboty właśnie posty o książkach z tego cyklu wydawniczego. Nagradzani, chwaleni, ale kilka dekad temu - czy ich proza się zestarzała? W przypadku Grimwooda mam wrażenie że nie, ale to generalnie jest książka, którą by można...

Małgorzata Starosta kojarzyła mi się dotąd raczej z komediami kryminalnymi, a teraz możemy poznać jej trochę inne oblicze. Stałą cechą jej książek wydają się dla mnie wątki obyczajowe, relacje międzyludzkie, które trzeba jakoś rozgryźć, bo tam może leżeć rozwiązanie zagadki. I tak jest też i tym razem. Zaskoczeniem jednak może być fakt, że cała historia jest bardzo w stylu retro, niby to lata 50 lub 60 XX wieku, ale klimatem bardziej przypomina jeszcze wcześniej dziejące się powieści np. Agathy Christie. Wiecie: wyższe sfery, służba, spór o majątek i policja, która nie wzywa do siebie na przesłuchanie tylko udaje się do danego majątku, by na miejscu kulturalnie przepytywać przy herbatce i ciasteczku.

Jeżeli lubicie więc właśnie takie, dość klasyczne opowieści, będziecie pewnie przy Sprawie Lorda Rosewortha dobrze się bawić.

Małgorzata Starosta kojarzyła mi się dotąd raczej z komediami kryminalnymi, a teraz możemy poznać jej trochę inne oblicze. Stałą cechą jej książek wydają się dla mnie wątki obyczajowe, relacje międzyludzkie, które trzeba jakoś rozgryźć, bo tam może leżeć rozwiązanie zagadki. I tak jest też i tym razem. Zaskoczeniem jednak może być fakt, że cała historia jest bardzo w stylu...

Wydawnictwo PulpBooks - wydają na razie jeszcze niewiele, trzymam jednak mocno za nich kciuki, bo otwierają drogi debiutantom, szukają tekstów, a nie jedynie bazują na nazwiskach, które już się sprzedają, po to by czytelnik kupił bez patrzenia na jakość. I to mam wrażenie że się sprawdza. Obok Metamorfa, kolejna ich premiera, czyli Jemiolec, to jedne z ciekawszych rzeczy jakie ukazują się na rynku w ramach fantastyki. Nawet jeżeli doszukać się można w nich jakichś inspiracji, to ważne że jednak opowiadają oryginalne historie, a jakieś poszukiwanie ewentualnych nawiązań może stanowić jedynie dodatkową frajdę.


Kajetan Szokalski nie kombinuje za bardzo z realiami, można nawet odnieść wrażenie, że to bliska nam rzeczywistość. Upadające zakłady produkcyjne, bezrobocie, bieda, brak kasy na leczenie, niepewność, obietnice rządu i mamienie ludzi propagandą jak to głosując na nich zyskasz lepszą przyszłość.



Głównym bohaterem powieści jest Julian Wajgel, malarz samochodowy pracujący dotąd w stabilnej państwowej firmie, kawaler mieszkający z matką, o którą coraz bardziej się ostatnio martwi. Zapadła ona na dziwną przypadłość, zaatakował ją rodzaj pasożyta roślinnego, który zajmuje kolejne partie ciała. Żeby cokolwiek z tym zrobić, trzeba kupę pieniędzy, a skąd je brać, skoro zakład Juliana właśnie jest zamykany. Tyle ludzi idzie na bruk. Oto jednak rząd na czele z premierem Tomaszem Futurą ogłasza program ratunkowy - dla ludzi z likwidowanych zakładów proponuje się uczestnictwo w płatnym programie badawczym. Mają wyjechać na rok na jakieś odludzie, by w komfortowych warunkach tworzyć społeczność, której mechanizmy mają podlegać obserwacji.

Takiej szansy nie wolno przegapić. Julian więc jedzie, mimo że od początku ich wolność podlega mocnym ograniczeniom: zabrano telefony, z ludźmi z zewnątrz można kontaktować się jedynie w określonych godzinach, istnieje coś takiego jak zakaz poruszania się pomiędzy dzielnicami, jakieś godziny policyjne. Większość z jego znajomych z zakładu to wszystko nie przeszkadza, ważne że im płacą i zapewnili warunki lepsze niż mieli w przeszłości - kogo bowiem było stać na własny domek? Tu o nic nie musisz się martwić, niczego ci nie brakuje, więc drobne niedogodności jak wszechobecne komunikaty wyborcze premiera i jego partii (nawet przed otworzeniem lodówki), jakoś z czasem się akceptuje. Blask Futury to pozornie idealne miasteczko, choć przecież każdy z nich nie może go opuścić i podlega ograniczeniom.


Gdy zaczynają się wokół bohatera dziać dziwne rzeczy, powoli przechodzi on przemianę i odrzuca fasadową sielankę. Narazi się przez to nie tylko na reperkusje ze strony zarządzających tym miejscem, ale i niechęć sąsiadów, którzy wybierają święty spokój. Jest to więc nie tylko opowieść o manipulacji społeczeństwem, niebezpiecznych eksperymentach, ale i o tym jakie są granice człowieczeństwa, do czego ludzie zdolni są się posunąć, byle tylko mieć wygodne życie. Ta warstwa psychologiczno-socjologiczna w połączeniu z zagadkowymi wydarzeniami, atmosferą niepokoju, tworzy fajną mieszankę.

Zdecydowanie intrygujące i pewnie mogłoby stanowić fajny materiał na film lub serial.

Wydawnictwo PulpBooks - wydają na razie jeszcze niewiele, trzymam jednak mocno za nich kciuki, bo otwierają drogi debiutantom, szukają tekstów, a nie jedynie bazują na nazwiskach, które już się sprzedają, po to by czytelnik kupił bez patrzenia na jakość. I to mam wrażenie że się sprawdza. Obok Metamorfa, kolejna ich premiera, czyli Jemiolec, to jedne z ciekawszych rzeczy...