Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marianna Orańska, córka Wilhelma (króla Zjednoczonych Niderlandów) oraz Wilhelminy Pruskiej. Początkowo pełna radości dziewczyna, później niezwykle inteligentna kobieta, pełna życia i energii. Wierzyła, że mimo popularnego w tamtejszych czasach zawierania kontraktów małżeńskich, wyjdzie za mąż z miłości. Wspierali ją w tym rodzice, jednak to nie wystarczyło, niestety.
Niderlandzka królewna łaknąca miłości od drugiego człowieka sama przekazywała innym ogromne jej pokłady. Żyła dla ludzi, niosła dobro. Wspierała potrzebujących, pomagała biednym. Była niezwykle oczytana, mądra, brała czynny udział w projektach architektonicznych (tu zawsze wiedziała, czego chce i dążyła do upragnionego celu). W związku z powyższym jest chyba jasne, że będąc tak niezależną kobietą żyjącą w XIX wieku była na językach nie jeden raz. Przez jednych znienawidzona, przez innych... kochana. Taka była Marianna.

"(...) niejedna królewna marzyłaby, żeby być po prostu zwykłą kobietą."

Myślę, że królewna Marianna marzyła o tym nie raz. Przeżyła miłość, która nie miała prawa się ziścić, choć była już niemal na wyciągnięcie ręki... Nieszczęśliwa w małżeństwie z Albrechtem Hohenzollernem, w którym tkwiła przez wiele, wiele lat... by później... no właśnie. Nie zdradzę zbyt wiele.
Pewnym jest, że Marianna była niesamowicie silną kobietą. Podziwiałam ją przez całą tę powieść i podziwiam nadal, po poznaniu zakończenia. Sylwia Winnik stworzyła niezwykle przejmującą powieść opartą na faktach o Mariannie Orańskiej, niderlandzkiej królewnie o złotym sercu. Myślałam sobie, że tak wiele razy mogła się załamać, poddać i podporządkować innym. Stać się taką, jaką dla wielu "powinna" się stać. Tymczasem Ona... nie dała się. Podejrzewam, że miewała momenty załamania, ale nie okazywała tego. W czasach, gdy arystokracja łaknęła bogactwa, wszechobecnego przepychu, Ona... dawała innym. Niosła pomoc ubogim, zapewniała pracę, wychodziła do ludzi, żyła dla innych. Łamała zasady dworskiej etykiety, ba! Całą masę zasad. Ogromnie się cieszę, że Autorka postanowiła przypomnieć czytelnikom postać Dobrej Pani. Ta opowieść łamie serca, pozostawia po sobie smutek i nostalgię. Cieszę się, że Wydawnictwo Flow postanowiło wydać tę historię.

Od siebie dodam, że mam w planach zwiedzić zamek w Kamieńcu Ząbkowickim już niebawem. Kocham zamki, a myślę, że dzięki zapoznaniu się z "Dobrą Panią" odkrywanie jego zakamarków będzie dla mnie niesamowitym przeżyciem.

Marianna Orańska, córka Wilhelma (króla Zjednoczonych Niderlandów) oraz Wilhelminy Pruskiej. Początkowo pełna radości dziewczyna, później niezwykle inteligentna kobieta, pełna życia i energii. Wierzyła, że mimo popularnego w tamtejszych czasach zawierania kontraktów małżeńskich, wyjdzie za...

Rozwiń

Zwiń

Macie już za sobą książkę życia? Opowieść unoszącą się ponad wszystkimi innymi? Przedstawiam "Szklane ptaki" Katarzyny Zyskowskiej. Powieść biograficzną o wybitnym poecie Krzysztofie Kamilu Baczyńskim.

" - To naprawdę dobra poezja - mówi. - Wiesz pan, co pomyślałem, kiedy ktoś zaczął się dobijać?
Kręcę głową.
- Pomyślałem, że szkoda by było pana wierszy, bo ten zeszyt to pewnie jedyny egzemplarz rękopisu, a lepiej, żeby nie przepadł..."

"Szklane ptaki" to wznowienie powieści powstałej w 2014 roku - "Ty jesteś moje imię". Nie spodziewajcie się tzw. "kopiuj - wklej" z kosmetycznymi poprawkami. Zyskowska weszła drugi raz do tej samej rzeki, ale... napisała tę historię jeszcze raz. Inaczej. Z potrzeby serca. Tym razem nie jest to opowieść o miłości zrodzonej w czasach wojny. Nie tylko. Autorka przedstawiła także inny obraz Baczyńskiego. Obraz mężczyzny walczącego w obronie Polski nie tylko piórem. Rozbudowany został również wątek konspiracyjny. Rozdziały poświęcone powstaniu warszawskiemu w 1944 roku miażdżą serce. Myślałam, że pierwowzór ("Ty jesteś...") pokochałam całym sercem - myliłam się. "Szklane ptaki" są idealnym dopełnieniem, ogromną "kropką nad i" losów Baczyńskich.

Opowieść na trzy serca, jak mawia Autorka, spowodowała, że łatwiej było mi zrozumieć matkę Krzysztofa - Stefanię. Poprzednio odebrałam tę kobietę zupełnie inaczej. Teraz, gdy znam jej punkt widzenia, jej przeszłość, czuję jej emocje... rozumiem.
Okazuje się, że oddanie głosu zarówno Krzysztofowi, Basi oraz Stefanii było potrzebne. Scala tę historię.

"Szklane ptaki" to opowieść o miłości (meżczyzny do kobiety, ale również syna do matki i odwrotnie) w tak trudnych czasach, owszem... ale również o śmierci. Przejmująca, chwytająca za serce i, uwierzcie, już w nim pozostanie.

"Co teraz? - pytam.
Teraz nasz zegar się zatrzyma, Baś, a czas będzie biegł bez końca."

Jestem wzruszeniem...
I chylę czoła.

Macie już za sobą książkę życia? Opowieść unoszącą się ponad wszystkimi innymi? Przedstawiam "Szklane ptaki" Katarzyny Zyskowskiej. Powieść biograficzną o wybitnym poecie Krzysztofie Kamilu Baczyńskim.

" - To naprawdę dobra poezja - mówi. - Wiesz pan, co pomyślałem, kiedy k...

Rozwiń

Zwiń

Callie Peterson jest ekolożką i biotechnolożką. Szczególną uwagę poświęca różnym gatunkom ciem: fascynuje ją gatunek Actias luna, jednak nie jest on łatwy do zlokalizowania.
Pewnego wieczoru przebywając w lesie, dziewczyna zafascynowana rzadką odmianą grzybów, przypadkiem wpada do portalu prowadzącego do krainy Mrocznych Elfów i ląduje prosto na... księciu, niebezpiecznym, a zarazem nieziemsko przystojnym.
Ciemna strona Elfów nienawidzi ludzi. Nie inaczej jest z uczuciami księcia Mendaxa, które żywi do filigranowej blondynki - Callie. Władca uznając, że ta jest zabójczynią pracującą na zlecenie (a owym zleceniem jest on sam), wtrąca ją do lochu. Po pewnym czasie poddaje ją trzem śmiertelnym próbom. Początkowo ma nadzieję, że Call w końcu zginie, jednak z czasem... sprawy nabierają zupełnie inny obrót.

"(...) czekanie na nadchodzącą śmierć jest zdecydowanie gorsze niż ona sama."

Porwała mnie ta historia! Choć początkowo były między nami pewne zgrzyty (momentami kręciłam nosem ze względu na mocno wulgarny język jednego z "potworków"), to po przeczytaniu 1/3 historii wkręciłam się totalnie! Kraina Mrocznych Elfów potrafi zaintrygować. Zadziorna filigranowa Callie, uroczy przerośnięty "szczurek" i książę Mendax to postaci, z którymi dobrze spędziłam czas. Cieszę się, że za hasłem "elfickie romantasy" nie kryje się wyłącznie historia miłosna. Uczucie gra tu istotną rolę, niemniej nie jest głównym wątkiem, a scala całość.
Postać głównej bohaterki jest niezwykle ciekawa, skrywa wiele tajemnic. Lubię, gdy Autor stawia na silne kobiety, a Callie jest godną reprezentantką powyższej cechy.
Mendax... może i wywołuje szybsze bicie serca wśród czytelniczek, opis postaci jest powalający 😉, niemniej... jego zmiany w zachowaniu wydawały się być dla mnie zbyt nagłe. Co nie zmienia faktu, że gdy pojawia się znienacka cały na czarno to... hell yeah 🔥😉. I te skrzydła! Awwww.

Jestem fanką rozdziałów poświęconym próbom, którym zostaje poddana Peterson. O'Riley przekazała czytelnikom całą gamę emocji. A jeśli sądzisz, że znasz już odpowiedzi na wszystkie pytania, które narodziły się w Twojej głowie podczas czytania "How does it feel?" to cóż, jesteś w błędzie. Odłożyłam ten tytuł na półkę z ogromnym niedosytem, tak baaaardzo chcę poznać dalsze losy bohaterów już teraz! Mam nadzieję, że czytelnicy nie będą musieli czekać na kontynuację zbyt długo.

Callie Peterson jest ekolożką i biotechnolożką. Szczególną uwagę poświęca różnym gatunkom ciem: fascynuje ją gatunek Actias luna, jednak nie jest on łatwy do zlokalizowania.
Pewnego wieczoru przebywając w lesie, dziewczyna zafascynowana rzadką odmianą grzybów, przypadkiem wpada do portalu...

Rozwiń

Zwiń

Na jednym z wrocławskich osiedli zamordowany zostaje policjant Szawczak, niegdyś kolega Marcina Zakrzewskiego. Nadkomisarz, przebywając na miejscu zbrodni, otrzymuje telefon od sprawcy przedstawiającego się jako Anioł Stróż. Ten przekazuje mu dosyć nietypową wiadomość, mrożącą krew w żyłach.

Podczas napadu na hurtownię zastrzelony zostaje jeden z napastników. Zakrzewski, po kilkukrotnym obejrzeniu filmu ze zdarzenia, nie potrafi wybić sobie z głowy myśli, że w zachowaniu dwójki wspólników jest coś nie w porządku. Tylko co? W trakcie trwania dochodzenia staje się jasne, że obie sprawy łączą się ze sobą.

Marcin Zakrzewski znów znajdzie się w szponach demonów przeszłości... tym razem stanie się ich ofiarą...

Początkowo... zachwycisz się okładką, gdy przewrócisz ostatnią stronę, przeczytasz ostatnie słowa... równie mocno zachwycisz się treścią. A może i bardziej?
Tak dobrze było wrócić na "stare śmieci"! Bohaterów cyklu "Cienie przeszłości" darzę ogromną sympatią i cieszę się, że za sprawą "Nie Anioła" spotkaliśmy się znów. Co prawda w pomniejszonym składzie, ale jednak.
Sięgając po ten tytuł liczyłam na dobrze spędzony czas i... nie przeliczyłam się. Początkowo niespieszna akcja z czasem nabiera tempa, by na końcu uderzyć ogromnymi pokładami mocy. Tak, zaczynam od finału tejże powieści, ale... zmiażdżyło mnie, emocjonalnie przeorało. Uczucia, które towarzyszyły jednej z bohaterek, stały się moimi uczuciami. Przeżywałam okrutnie. Stałam się jedną wielką emocją.
Rzekłabym, że zaczyna się dosyć niepozornie. Autor daje prowadzić śledztwo Zakrzewskiemu niespiesznym rytmem, by czytelnik mógł świadomie, z pełną gamą emocji, zbierając te wszystkie kłody rzucone pod nogi, odkrywać karty kawałek po kawałku. Gorzka daje przestrzeń na "kilka słów" również czarnemu charakterowi, dzięki czemu powieść nabiera pełnego kształtu. Postać Anioła Stróża jest dobrze skonstruowana, wywołuje ciarki na plecach, a zarazem tak bardzo fascynuje...
Nie skłamię pisząc, że Autor sukcesywnie kieruje czytelnika prowadzącego własne śledztwo na niewłaściwe tory. Przez większą część książki miałam wrażenie, że nic tu się nie klei, byłam ciekawa, co takiego trzyma w zanadrzu Mieczysław Gorzka. I trzymał takiego Asa, takieeeeego! Wow. Czapki z głów.
Poraz kolejny jestem totalnie zauroczona kryminalnym piórem. I choć ostatnie strony mogą sugerować, że coś się zaczyna i coś się kończy, to... akceptuję każdą decyzję 🙂. A "Nie Anioła" polecam. Warto jest spędzić z nim czas i poznać go bliżej.

Na jednym z wrocławskich osiedli zamordowany zostaje policjant Szawczak, niegdyś kolega Marcina Zakrzewskiego. Nadkomisarz, przebywając na miejscu zbrodni, otrzymuje telefon od sprawcy przedstawiającego się jako Anioł Stróż. Ten przekazuje mu dosyć nietypową wiadomość, mrożącą krew w żyłac...

Rozwiń

Zwiń

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku w... Strugach. Przepięknej, malowniczej wsi z historią w tle. To tam przyjeżdża pewnego upalnego lata młody "mieszczuch" - Piotr. Jego babcia imieniem Aniela od niedawna idzie przez życie zupełnie sama. Jej wnuk, w przerwie do egzaminów na studia, postanawia towarzyszyć wdowie w trudnych dla niej chwilach. Początkowo sceptycznie podchodzi do dziwactw staruszki: słowiańskie wierzenia, zabobony, a jednocześnie tak wielkie pokłady wiary chrześcijańskiej. Z czasem jednak Piotrek się zmienia. Patrzy na babcię przychylnym okiem i... zaczyna ją rozumieć.

Tymczasem dusza zmarłego dziadka - Bronka, nim ruszy w stronę Źródła, tuła się po Strugach i domostwie. Strzeże Anieli, przygląda się Piotrkowi, obserwuje jego decyzje, choć zna ich finał. Nie może odejść. Jeszcze nie. Wszak ma jeszcze tyle do zrobienia...

"Mój świat się skończył. Apokalipsa śmierci zmiotła moje wyobrażenia i plany (...). Pojawiła się wyrwa, którą z czasem coś zacznie wypełniać. Serce wtedy nie będzie już tak mocno kołatało. Będzie jedynie żyło wspomnienie - bardziej lub mniej wyblakłe. Ale zanim to nastąpi... Zanim życie ukołysze ból... Zanim..."

"Kołatanie" jest z pewnością wyjątkową powieścią obyczajową okoloną realizmem magicznym. Klimat wsi z lat dziewięćdziesiątych został odzwierciedlony w idealny sposób. Te wszelkie wierzenia, zabobony, a jednocześnie tak silna, przepełniona prawdą wiara w Boga... Artur Żak stworzył niezwykle przejmującą opowieść o życiu i śmierci. O życiu po śmierci. Rozczulały mnie fragmenty poświęcone babci Anieli i jej tęsknocie za mężem. Ten trzeci talerz z obiadem na stole podany z myślą o Bronku... O jego duszy obecnej w kuchni, przy stole. Te rozmowy ze zmarłym, ta pełna świadomość obecności małżonka... niesamowite. Do tego liczne retrospekcje przywołujące na myśl czasy wojny chociażby...
A po drugiej stronie - Piotrek. Powiew młodości. Pierwsza poważna miłość, motyle w brzuchu, chęć zaimponowania kobiecie, którą obdarzył czystą miłością, a jednocześnie lęk przed tym, co ma nadejść.
Myślę, że czytelnik jest w stanie przewidzieć, jaki finał będzie miała ta historia (tak było w moim przypadku), a jednocześnie chce ją odkrywać kawałek po kawałku. Powoli, bez pośpiechu.

Przyznam szczerze, że moja relacja z tą powieścią jest... skrajnie różna. Już dawno nie doświadczyłam tak dwojakich emocji podczas czytania książki. Początki były trudne. Nie mogłam się odnaleźć w tej historii, przeskoki w czasie i wydarzeniach nie ułatwiały sytuacji. Częściej trafiałam na momenty, które miały moją stuprocentową uwagę, niemniej zdarzało się i tak, że odpływałam myślami gdzieś daleko. Wydaje mi się, że to ciężki momentami sposób pisania Autora powodował, że miałam problem, by przebrnąć przez pewne treści. Przytłoczyła mnie również ilość tragedii, zarówno tych dotyczących głównych bohaterów jak i postaci drugoplanowych, bądź po prostu... mało istotnych.

Mimo to uważam, że "Kołatanie" jest dobrym debiutem powieściowym Artura Żaka, po który warto sięgnąć i wyrobić swoje własne zdanie. Według mnie, nie jest to lektura dla każdego. W moim przypadku obyło się bez zachwytów, jednak ten tytuł z pewnością zostanie w mojej głowie przez dłuższy czas.

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku w... Strugach. Przepięknej, malowniczej wsi z historią w tle. To tam przyjeżdża pewnego upalnego lata młody "mieszczuch" - Piotr. Jego babcia imieniem Aniela od niedawna idzie przez życie zupełnie sama. Jej wnuk, w przerwie do egzaminów na studia, ...

Rozwiń

Zwiń

Przed dwudziestu laty, w wyniku wypadku, ginie osiemnastoletni chłopak Jacek Malinowski. Tak ustalili ówcześni śledczy mimo tego iż ciała nigdy nie odnaleziono. Sprawa zostaje zamknięta do momentu, gdy właśnie dziś, dwie dekady później, jeden z kluczowych świadków zmienia zeznania. Komisarz Maria Herman obudzi demony przeszłości i nie spocznie, póki nie odkryje prawdy, niegdyś zamiecionej pod dywan. Okazuje się niemal natychmiast, że Herman dążeniem do celu uruchomiła lawinę, która zbiera żniwo. Napaści, porachunki i liczne niedomówienia to jedynie wierzchołek góry lodowej. Nikt bowiem nie jest przygotowany na bolesny finał...

"- Wykończysz się tym szajsem - ostrzegła, ale wiedziała, że to nic nie da.
- A ty papierochami. Powinniśmy to sobie napisać na nagrobkach. Maria Herman, palaczka chesterfieldów, Olgierd Borewicz, światowej sławy redbullczyk."

Taaak... Maria Herman i Olgierd Borewicz to nieidealny duet idealny. Zdaję sobie sprawę jak bardzo paradoksalnie to brzmi, ale cóż. Tak właśnie rzecz się ma. Oboje mają swoje za uszami, nie są doskonali a "namacalni", co daje im pewną przewagę w oczach czytelnika. Sprawę domniemanej śmierci osiemnastoletniego Jacka Malinowskiego bierze pod lupę Herman, natomiast Borewicz, zwany również jako Zero Siedem działa nieoficjalnie (przebywa na urlopie).
Już od samego początku "Zapadliny" poczułam, że trzymam w dłoniach kryminał na bardzo dobrym poziomie. Śmiem twierdzić, że ze wszystkich przeczytanych przeze mnie książek Autora, ta wciągnęła mnie najbardziej. Dochodzenie przepełnione całą gamą niedomówień, liczne kłamstwa, zatajanie prawdy i sukcesywne drążenie do jej odkrycia - ze wzlotami i upadkami... do tego życie prywatne śledczych, które nie jest usłane różami. Lubię, gdy kryminał to nie tylko śledztwo, ale również problemy społeczne, z którymi (w mniejszym lub większym stopniu) borykają się bohaterowie. To wszystko sprawia, że powieść ta staje się niezwykle interesująca.
Jestem niezmiernie zauroczona tym duetem. Choć powinnam chyba słowo "duet" zamienić na "trio", bo pies Zero Siódemki - Kluska podbił moje serce. Sprawił też, że na moment się zatrzymało.

Sekrety rodziny Malinowskich dobiegły końca, a ja... czuję złość, bezsilność i przygnębienie. Choć domyśliłam się pewnej kwestii to jest zupełnie nieistotne. Robert Małecki udowodnił już kolejny raz, że potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika i nie traci jej do ostatniej strony. Mam również cichą nadzieję, że duet Herman - Borewicz nie dadzą o sobie zapomnieć i powrócą... za jakiś czas 😉.

Przed dwudziestu laty, w wyniku wypadku, ginie osiemnastoletni chłopak Jacek Malinowski. Tak ustalili ówcześni śledczy mimo tego iż ciała nigdy nie odnaleziono. Sprawa zostaje zamknięta do momentu, gdy właśnie dziś, dwie dekady później, jeden z kluczowych świadków zmienia zeznania. Komisar...

Rozwiń

Zwiń