Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom skończył się takim cliffingerem, że serce mnie bolała, że tyle przyszło mi czekać na tom 3. Teraz jednak go przeczytałam i jestem naprawdę zachwycona jak autorka poprowadziła Fallon i Lore, to jak ta książka jest dobra przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

„Dom składanych obietnic” dał mi wreszcie czego potrzebowałam od tej serii. Fallon zmądrzała - nie wierzę naprawdę, że to pisze, ale nie straciła na swoim uroku. Dante dostał za swoje, ale najważniejsze że był świetnie stworzona zła postacią z lekką dozą szaleństwa w tle. A Lore potrafił zachować swoje zachowania w stylu, Fallon nie może się nigdzie ruszać, bo tak, a to pozwoliło jej rozkwitnąć i stać się królową jaką pragnie świat.

Fabuła nie posiadała dziur, co ostatnio było moim problemem, i wszystko było idealnie wyważone - romans z akcją, a 🌶️ sceny nie były jedynym co trzymało całą książkę w całości. Niestety ale przy romantasy coraz częściej się zdarza, że dziur fabularne łata się właśnie takimi scenami.

Na minus niestety pójdzie brak przyjaciół Fallon i ogólnie mała ilość drugoplanowych postaci, z którymi zdarzyliśmy polubić się wcześniej. Wiem, że to wynikło z tego, że trzeba było rozwiązać wiele rozpoczętych wątku, że trzeba było doprowadzić całą historię do końca, ale zabrakło mi takiej ludzkiej Fallon, która spędzała czas ze swoimi przyjaciółmi.

Najlepsza część ze wszystkich, nie miałam nawet chwili kiedy czułam, że coś mogło nie zagrać. Uwielbiam, kocham i mam nadzieję, że wam też się spodoba!

Drugi tom skończył się takim cliffingerem, że serce mnie bolała, że tyle przyszło mi czekać na tom 3. Teraz jednak go przeczytałam i jestem naprawdę zachwycona jak autorka poprowadziła Fallon i Lore, to jak ta książka jest dobra przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

„Dom składanych obie...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom przygód Gabriela jest tak samo dobry jak pierwszy. Do przeczytania w jeden lub dwa dni, idealny na ciężki dzień, żeby sobie poprawić humor.

W tym tomie jeszcze bardziej na plan wychodzi walka o przyjaciół, o tym że mimo młodego wieku ekipa Gabriela zrobi dla siebie wszystko i będą stać za sobą mimo wszystko. Chociaż ich relacja jest zagrożona, to nic nie jest wstanie ich rozdzielić.

No ale dobra najciekawszy w tym wszystkim był tytułowy labirynt. Gabriel i przyjaciele znali tylko połowę planu labiryntu, resztę metodami prób i błędów musieli wykonywać sami, a zagadki nie były takie proste. Chociaż ekipa jest najlepsza na roku, więc radzili sobie z nimi nad wyraz ciekawie.

Zakończenie wprowadziło jeszcze więcej dramatyzmu i jest ogromnie ciekawa, jak to wszystko rozkręci się w kolejnych tomach.
Najważniejsze co mogę wam powiedzieć na książkach „Crookhaven” nie da się nudzić.

Drugi tom przygód Gabriela jest tak samo dobry jak pierwszy. Do przeczytania w jeden lub dwa dni, idealny na ciężki dzień, żeby sobie poprawić humor.

W tym tomie jeszcze bardziej na plan wychodzi walka o przyjaciół, o tym że mimo młodego wieku ekipa Gabriela zrobi dla siebie wszystko i b...

Rozwiń

Zwiń

Kocham czytać młodzieżówki od zawsze, możliwe, że to jakiś sentyment. No bo to jednak te książki najbardziej mnie ukształtowały. Dlatego gdy wydawnictwo odezwało się do mnie z „Crookhaven” nawet się nie zastanawiałam.

Crookhaven to akademia oszustów, do której trafia nasz główny bohater. Do tej pory kradł, żeby wyżywić siebie i babcię, teraz ma się szkolić wśród elity, by czynić dobro.

To jest taki idealny przykład młodzieżówki- szkoła inna od od tych, które zna przeciętne dziecko, ale relacje między uczniami są takie same. Podział na elitę i na tych biedniejszych i rywalizacja między nimi. Jasne oddzielenie dobra od zła i tłumaczenie, że jeśli czasem jesteś zmuszony do zrobienia czegoś złego, to nie czyni cię złym człowiekiem, tylko zagubionym.

„Crookhaven. Akademia oszustów” to świetny wstęp do serii dla następnych części - przywiązałam sie do głównego bohatera, rozumiem wszystkie jego działania - chociaż mogłabym się z nimi nie zgadzać, to jest tu miejsce do jego rozwoju. A to właśnie w tych młodzieżówkach jest najważniejsze, że oni dojrzewają, uczą się, żeby potem stać się najlepszą wersją siebie. To dobry przykład dla młodszych czytelników

Niedługo zabieram się za drugi tom, która ma premierę w przyszłym tygodniu ❤️

Kocham czytać młodzieżówki od zawsze, możliwe, że to jakiś sentyment. No bo to jednak te książki najbardziej mnie ukształtowały. Dlatego gdy wydawnictwo odezwało się do mnie z „Crookhaven” nawet się nie zastanawiałam.

Crookhaven to akademia oszustów, do której trafia nasz główny bohater....

Rozwiń

Zwiń

Lubicie czytać antologię z opowiadaniami?

Ja wybieram tylko tego, których autorów znam bądź klimatu, który najbardziej do mnie przemawia. Dlatego gdy dowiedziałam się o wydaniu „ w tych szacownych murach” czyli opowiadań z klimatu Dark Academia - poczułam że to będzie coś dla mnie.

Lista autorek i autorów też nie jest przypadkowa , bo do antologii opowiadań zostali wybrane Ci znani z tego klimatu- Olivia Blake, M.L. Rio, David Bell, Susie Yang i inni. Śmietanka autorów Dark academia.

To będzie idealna pozycja nie tylko dla tych którzy dopiero chcą się zapoznać z Dark Academia, ale również tych stałych czytelników. Opowiadania są tam różnorodne, że nie sposób nie znaleźć czegoś. Mamy sztuczna inteligencję, duchy, mörderstwa, zdrady i romanse, a wszystko to dzieje się w tajemniczych u mrocznych murach uczelni. Nie uświadczycie tu słońca, plaży i imprez na kilkaset uczniów. Tylko raczej wieczór, kominem i stare księgi z mrocznymi zaklęciami.

Dodatkowy plus to wydanie tej antologii - twarda oprawa i okładka ciemna ze złotymi tłoczeniami - idealnie dopasowana do klimatu opowiadań. Mogłaby to byś jedną z książek po, która bohaterowie sięgają, żeby poznać odpowiedź na nurtujące ich pytania.

Opowiadania mają to wspaniałego do siebie, że nie musicie czytać wszystkich na raz. Można czytać ją przez dłuższy czas bo jednym opowiadaniu tygodniowo lub tak jak ja pochłonąć ją w 3 dni podczas tej gorszej pogody 🤫

Lubicie czytać antologię z opowiadaniami?

Ja wybieram tylko tego, których autorów znam bądź klimatu, który najbardziej do mnie przemawia. Dlatego gdy dowiedziałam się o wydaniu „ w tych szacownych murach” czyli opowiadań z klimatu Dark Academia - poczułam że to będzie coś dla mnie.

List...

Rozwiń

Zwiń

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie.
Biolożkę, która pragnie odnaleźć tajemniczą rasę motyli.

Chyba będę musiała pierwszy raz zwrócić uwagę na oznaczenie wiekowe na książce.
Są o to takie awantury, że wydawcy powinni oznaczać książki, bo potem dzieci sięgają po treści nieodpowiednich do nich. „How does it feel” ma oznaczenie 16+, a zawiera wulgarny język i bardzo wyraziście opisane sceny sêksu. Słowo k*tas, szmâto i inne takie są tutaj na porządku dziennym. Gdy dojdą do tego sceny potencjalnego gwäłtu, to książka od razu powinna dostać oznaczenie 18+. Nie wiem czemu wydawnictwo zdecydowało się na taki krok.

Pierwsze kilka rozdziałów ciągnie się strasznie, momenty zanim Callie trafiła do świata elfów są nudne, ale chociaż najbardziej dopracowane ze wszystkich.
Kolejna część książki pędzi na złamanie karku. Callie ma przejść 3 próby żeby móc wrócić do świata ludzi - próby, w których może zginąć. W tym wszystkich jest też mroczny książę Fae, który jej nienawidzi, ale oczywiście coś go do niej przyciąga i nie pozwala żeby inny mężczyzna jej dotykał.

To jest bardzo mocny średniak, ale końcówka była naprawdę plot twistem i jestem ciekawa jak to będzie rozegrane dalej.

„How does it feel” od pierwszych scen szokuje. Widzimy dziewczynę, która znajduje się w celi. Jest człowiekiem a wokół niej znajdują się same magiczne stworzenia. Łącznie z strasznym potworem, który jak się obudzi ją wykôrzysta i zâbije. Potem cofamy się do wydarzeń przed i poznajmy Callie...

Rozwiń

Zwiń

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać tylu ludzi, którzy pomogli jej w odzyskać władzę.

Jeszcze raz zobaczyć kim była Aelin wcześniej, poznać jej historię, zrozumieć myśli, które nią kierowały kiedy była najwspanialszą zabójczynią Adarlanu - to była ta bohaterka, którą pokochaliśmy w pierwszym tomie serii. Ta która kocha drogie ubrania i wygodnie życie, ale jak trzeba to cała wysmaruje się błotem i będzie spała na kamieniu.

„Zabójczyni” nie odbiegała jakością fabuły od innych tomów. Można powiedzieć, że nawet wyszły na plus, bo krótki format przyczynił się do jeszcze większego skompensowania akcji. Nie było przestojów i elementów, które chcielibyście ominąć.

Jestem na tak - przemiło mi się ją czytało i chciałabym, żeby tak właśnie były tworzone opowiadania, które mają rozszerzyć świat powieścią, a nie być kolejną zapchaj dziurą.

Maas przywróciła mi wiarę w to, że tworzenie dodatkowym opowiadań do książek ma sens.

„Zabójczyni” to zbiór kilku opowiadań, które dzieją się przed „Szklanym tronem”. Jesteśmy świadkami początku miłości między Celeana a Samem. Zaczynamy łączyć fakty i rozumiemy skąd dziewczyna mogła znać...

Rozwiń

Zwiń

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread i wiedziałam czego się spodziewać? Jednak ostatni tom „Szklanego tronu” przy okazji rozjedzie was jeszcze bardziej niż miało to miejsce w poprzednich częściach.
Głównie dlatego, że musimy doświadczyć próby uwolnienia Aelin z niewoli, zobaczyć jak ostatni raz wciela się w Cealene i stracić kilku bohaterów.

Przeżyłam to ogromnie, jeszcze raz czytanie o tym wszystkim sprawiło mi o wiele większy ból. Wiem, że będzie szczęśliwe zakończenie, ale jestem tak bardzo przywiązana do tych bohaterów, że czytanie o ich upadku, cierpieniu nie było dla mnie łatwe.

Za każdym razem jak sięgam po książki Maas to nie mogę uwierzyć w to jak ona pisze. Wszystko jest zaplanowane, elementy, które myślałam, że nie będą się łączyć nagle takie się stają, a ja nie mogę uwierzyć jak mogłam się nie domyślić. Bohaterowie, którzy mimo magii i mocy Fae ciągle są dość prawdziwi, żebym mogła się utożsamić, żebym mogła być jedną z nich.

Kocham „Królestwo popiołów” - każdą stronę, każdego bohatera. Takie zakończenia serii są najbardziej satysfakcjonujące i chyba ta część należy do moich ulubionych.

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread ...

Rozwiń

Zwiń

Nie mam drugiej takiej bohaterki.
Tej złej, która wiem że będzie zawsze zła, ale i tak jej kibicuję. Val to kobieta, którą chciałabym i nie chciałabym być jednocześnie. No ale nie mogę jej odmówić mojej miłości.

Rzadko wierzę, w to że po świetnym pierwszym tomie drugi będzie podobnie cudny. No ale Mags stworzyła świetny pierwszy tom i jeszcze lepszy drugi. Zawarła w nim również mój ukochany motyw akademii, gdzie uczniowie zamiast się wspierać chcą się pozäbijać. C U D O

Gotowi na dalsze peany o tym jaka ta książka jest świetna? Bo zamiast trójkątu miłosnego to mamy tutaj nawet czworokat - 2 książek i pewien Nybris, no i nasza Val. Jakby ja już nie wiem komu mam kibicować 😂 bo oni wszyscy są dwulicowi, przebiegli i bardzo przystojni. Iskrzy między nimi a Val i jest niezwykle gorąco.


kocham to, że Mags cały czas wprowadza nas w świat Val. Cały czas dowiadujemy się nowych rzeczy, kolejnych sekretów, ale nie mamy też odczucia że wiemy za mało. Każda informacja, którą an ten moment dostajemy jest po prostu wystarczająca, ale zawsze zostaje coś więcej.

Dobra już chyba dawno aż tak się nie zachwycałam książką, ale no jak to inaczej jak ja ją tak kocham. Chcę już 3 tom, chce na nim płakać i czuć się złamana. Bo już teraz wiem, że to zakończenie nie będzie szczęśliwe, nie będzie tam motylków i i jednorożców. Będzie krëw, stos trupöw, i zero szczęścia.

Czytajcie Słoneczny Gon i Gwiezdne Łowy i cierpcie jak ja.

Nie mam drugiej takiej bohaterki.
Tej złej, która wiem że będzie zawsze zła, ale i tak jej kibicuję. Val to kobieta, którą chciałabym i nie chciałabym być jednocześnie. No ale nie mogę jej odmówić mojej miłości.

Rzadko wierzę, w to że po świetnym pierwszym tomie drugi będzie podobnie cu...

Rozwiń

Zwiń

Wyobraźcie sobie, że znajdujecie księgę, która pozwoli się wam przenieść w dowolne miejsce we świecie lub czasie. Gdzie się przenosicie?

Życie Cassie jest dość normalne, pracuje w księgarni, z współlokatorką wynajmują mieszkanie w Nowym Jorku i jakoś leci. Pewnego dnia w ręce Cassie trafia tajemnicza książka, która okazuje się księgą drzwi. Ta potrafi przenieść ją w dowolne miejsce na świecie. Jednocześnie okazuje się, że istnieją ludzie, którzy są gotowi zäbić żeby mieć tę lub inną magiczną księgę.

Kto z nas nie kocha czytać o książkach. O tym jak komuś zależy na nich, podobnie jak nam. O książkach, które są magiczne lub nie - o tym co sprawie, że wszyscy tu jesteśmy.

Autor „Księgi drzwi” wspaniale stworzył ten świat i fabułę. Niby nie dzieje się tutaj nic specjalnego, ale jak zagłębić się w nią odnajdujemy problemy natury, fizyki, magii i podróży w czasie. To wszystko czyni tę powieść tak wyjątkową. Akcja jest napisana w niezwykły sposób - dużo się dzieje, ale nic z tego was nie przytłoczy.

Bohaterowie są dość tajemniczy. Najwięcej oczywiście dowiadujemy się o Cassie, która prowadzi nas przez całą historie, ale też nie czytamy w niej jak w otwartej księdze (nomen omen). Najmniej wiemy o Kobiecie. To ona jest największą antagonistką powieści - nie wiemy skąd pochodzi, ale wiemy że jest okrutna i ból innych sprawia jej przyjemność. To taka prawdziwa złoczyńczyni, której porażki pragniemy.

W skrócie: cudna książka, dla fanów podróży w czasie i magii, która przebija prawdziwy świat ❤️

Wyobraźcie sobie, że znajdujecie księgę, która pozwoli się wam przenieść w dowolne miejsce we świecie lub czasie. Gdzie się przenosicie?

Życie Cassie jest dość normalne, pracuje w księgarni, z współlokatorką wynajmują mieszkanie w Nowym Jorku i jakoś leci. Pewnego dnia w ręce Cassie trafi...

Rozwiń

Zwiń

Tak, padłem na kolana przed Hailie Monet. Znowu.

Mam tu jakiś fanów Rodzinki Monet na sali?

„Rodzina Monet” się skończyła. Przeczytałam ostatnie strony ze łzami w oczach, wspominając to jak bardzo pokochałam tę serię. Jak bracia poprawiali mi humor, a Haillie sprawiała, że czułam ciepło na duszy, no a Adrien, którego działania wywoływały moje piski? To była wspaniała przygoda.

„Diament” to cudne zakończenie, z Hailie, która jest Panią Monet i nie boi się podejmować kroków żeby ratować swoją rodzinę. To wszystko jest kwintesencją Monetów i tego czym oni są. Chyba mogłabym uznać, że ten tom jest na równi z moim cudownym patronatem „Perełką”. Oba te tomy są niejako zamknięciem pewnego etapu Haillie, a to czyni je jeszcze ważniejszymi. ❤️

Nie mam co pisać o fabule, bo przecież ostatni tom to byłby niejako spojler do wszystkich poprzednich części. Skupiam się za to na bohaterach, którzy ogromnie zmienili się od „Skarbu”, na tym co było w tej książce cudowne czyli trudne rodzinne więzi, które musieli wspólnie wypracować, żeby wszystkim pasowały. W tej części mogę jedynie narzekać że jest mało Shane’a i Tony’ego - tęskniłam za większą ilością ich rozmów z Haillie.

Kocham Monetów, jak już milion razy napisałam i stoją dumnie na mojej półce, a ja wracam do nich myślami i uśmiecham się na myśl o pewnej pile łańcuchowej odpalonej na środku salonu. 😉

Tak, padłem na kolana przed Hailie Monet. Znowu.

Mam tu jakiś fanów Rodzinki Monet na sali?

„Rodzina Monet” się skończyła. Przeczytałam ostatnie strony ze łzami w oczach, wspominając to jak bardzo pokochałam tę serię. Jak bracia poprawiali mi humor, a Haillie sprawiała, że czułam ciepł...

Rozwiń

Zwiń