Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziś będzie o kolejnym tytule mistrzyni kryminału ❤️
Tym razem z udziałem niezawodnego Herculesa Poirota.

„Jaki jest cel detektywa? Zrekonstruować zbrodnię. Jak to zrobić? Ułożyć fakty jeden na drugim, dokładnie tak, jak buduje się domki z kart” [Christie, 2024: 224]

Opis:

Otruty został pastor. Ale to nie koniec zbrodni, bo jakiś czas później, w podobny sposób umiera doktor. A podejrzany zostaje kamerdyner, bo ucieka. A chwilowo rolę detektywa przejmuje Charles Cartwright. Czy uda mu się zastąpić Herculesa Poirota?

Opinia:

Po raz kolejny Pani Agatha Christie mnie zaskoczyła. Całkowicie nie spodziewałam się tego, co tutaj przygotowała. Spekulowałam, kombinowałam i starałam się rozgryźć, kto jest mordercą. I przez chwilę, nawet byłam na dobrym tropie, lecz finalnie przegrałam. Za to wygrał Hercules Poirot, który idealnie rozgryzł mordercę. By na koniec przedstawić nam bardzo dokładnie tok swojego rozumowania.

Zawsze z wielką przyjemnością wracam do książek Pani Christie. To są te kryminały, a raczej powieści obyczajowe z wątkiem kryminalnym, które nie są brutalne, nawet mają momentami w sobie trochę humoru, które zaciekawiają i trzymają do ostatniej chwili w szachu.

Zbrodnie są tutaj bardzo eleganckie. Mam na myśli to, że nie ma rozlewu krwi. Nie ma brutalności, a motywy postaci są przedstawione, ale nie są wyolbrzymione. A mimo to nadal wraca się do nich z jakąś taką ciekawością.

No i to wydanie! Proszę Was! Za każdym razem rozpływam się, jak mam w ręku te książki. Bardzo starannie wykonane. W sam raz na prezent. W zasadzie dla każdego, bo te książki są na tyle uniwersalne, że nawet taki zagorzały fan fantastyki jak ja, sięga po nie z przyjemnością!

Dziś będzie o kolejnym tytule mistrzyni kryminału ❤️
Tym razem z udziałem niezawodnego Herculesa Poirota.

„Jaki jest cel detektywa? Zrekonstruować zbrodnię. Jak to zrobić? Ułożyć fakty jeden na drugim, dokładnie tak, jak buduje się domki z kart” [Christie, 2024: 224]

Opis:

Otruty został...

Rozwiń

Zwiń

Jest coś takiego w tej literaturze, że sięgam do niej z wielką przyjemnością. Daje mi ukojenie. Zrozumienie. Czasami powoduje łzy i refleksje. Nad sobą, nad życiem, nad wyborami i decyzjami.

A tutaj nie będzie inaczej.

„Człowiek to to, co wystaje w foremki. Prawdziwe ja się w niej nie mieści”[Aoyama: 2024, 100]

Opis:

Chizu miała tego wszystkiego dość. Wiecznego pouczania przez matkę. Niezrozumienia. Smutku. Samotności. Dlatego chce zmienić swoje życie i wyjeżdża do Tokyo. Zamieszkuje u pewnej siedemdziesięcioletniej Pani Ginko, która otacza się kotami. Dwudziestolatka się tego boi. Boi zmiany miejsca, mieszkania ze starszą osobą. Boi się, że ta zaraz umrze. Nie wie, jak funkcjonować w takim domu.

Powoli krok po kroku zaznajamia się z rzeczywistością. Z otaczającym ją światem. Ze starszą panią, której nie jest w stanie obrazić ani wystraszyć. I chyba stara się ją zrozumieć. Ale w pierwszej kolejności to Chizu chce zrozumieć siebie.

Opinia:

Powiem od razu, że nie wiem czy polubicie się z główną bohaterką. Zdarza się jej zachowywać niegrzecznie w stosunku do pani Ginko.

I nie powiem, że ją rozumiem. Ale rozumiem jej ból. Stan w którym się znajduje. Jej samotność. I ciągłe straty na pozór bliskich osób. Rozumiem też zagubienie Chizu i jej próbę odnalezienia się w tym wszystkim.

Historia głównej bohaterki podzielona jest na 4 rozdziały, zgodnie z porą roku, zaczynając od wiosny.

Chizu, mam wrażenie, jest w momencie swojego życia, kiedy nie chce odczuwać i wydaje się jej, że właśnie w takim momencie powinna też być pani Ginko. Ale ta w przeciwieństwie do niej cieszy się życiem. Jasne, że się boi. Ale mimo to chce wykorzystać je w pełni. I właśnie tego powoli uczy się Chizu. I po wielu próbach, błędach i decyzjach, chyba jej się to udaje.

Rozumiem i doceniam tę książkę. Za jej prostotę. Za emocje, które przynosi. Często niezrozumiałe. Za naukę. I za refleksje.
Podobała mi się i chcę więcej takich książek, które może nie przynoszą ukojenia. Ale dają coś innego. Powód do zadawania sobie pytań.

Jest coś takiego w tej literaturze, że sięgam do niej z wielką przyjemnością. Daje mi ukojenie. Zrozumienie. Czasami powoduje łzy i refleksje. Nad sobą, nad życiem, nad wyborami i decyzjami.

A tutaj nie będzie inaczej.

„Człowiek to to, co wystaje w foremki. Prawdziwe ja się w niej nie mi...

Rozwiń

Zwiń

Cztery autorki. Cztery żywioły. Cztery całkiem różne od siebie opowiadania. A każde z nich magiczne i wyjątkowe.
Przed wami „Cztery żywioły magii”.

Opis:

Powietrze.

Pierwsze z opowiadań poświęcone jest wietrzycy Majce, której wydaje się, że ktoś ją śledzi. A przez miasto przechodzi wichura. I Majka jest przekonana, że to nie ona jest jej sprawczynią.

Ziemia.

W drugim trójka kobiet zastanawia się nad przebranżowieniem swojej działalności. A przy okazji okazuje się, że dzielnica będzie potrzebowała ich pomocy. Czy kobiety przechytrzą zło?

Ogień.

W trzecim ogniowa czarownica, pracująca w straży pożarnej, będzie musiała się zmierzyć z podpalaczem grasującym w Krakowie.

Woda.

W czwartym Mara odkryje pewną od dawna skrywaną tajemnicę związaną z latarnią.

Opinia:

Macie przed sobą soczyście współczesną fantastykę w klimatach urban fantasy. Te cztery opowiadania na pozór nie łączy ze sobą nic. Jedynie motyw żywiołów. I każde z opowiadań poświęcone jest innemu. Podobały mi się te historie. Były takie, mam wrażenie, bardzo odświeżające. I miały w sobie coś innego, takiego hmm „swojskiego”, żeby nie napisać „polskiego”.

Wiecie co jest fajnego w czytaniu polskich pisarzy fantastyki? To, że osadzają klimaty swoich książek na naszym poletku. Nie wiem jak Wy, ale ja, bardzo lubię czytać o miastach, miejscach, które znam lub odwiedziłam. A tutaj mamy takie cztery historie w pełnej krasie.

Mi te historie bardzo przypadły do gustu. I dostałam od nich wszystko, czego chciałam. Tajemnicę, humor, ciekawych bohaterów i szybką akcję!

No i to wydanie! Zasługuje na wysoką ocenę 💙

Cztery autorki. Cztery żywioły. Cztery całkiem różne od siebie opowiadania. A każde z nich magiczne i wyjątkowe.
Przed wami „Cztery żywioły magii”.

Opis:

Powietrze.

Pierwsze z opowiadań poświęcone jest wietrzycy Majce, której wydaje się, że ktoś ją śledzi. A przez miasto przechodzi wich...

Rozwiń

Zwiń

Książka wydana jest fantastycznie! I myślę, że wszyscy, a w szczególności młodzi fani gwiazdy będą nią bardzo zachwyceni. Czy ja byłam? Hmm... Chyba liczyłam na coś troszkę innego. Na swoistą biografię, może trochę więcej faktów o Taylor. I sięgnęłam po tę książkę, bo byłam jej zwyczajnie ciekawa (głównie postaci gwiazdy). A tutaj mamy jednak coś innego. Książkę dedykowaną „swiftie”.

Rozdziały podzielone na na „ery”, czyli granice zmian, jakie zachodziły u Taylor wraz z wydawaniem kolejnych albumów. Wewnątrz rozdziałów mamy mnóstwo opisów piosenek, ich analiz oraz nieco ciekawostek z życia Swift.

Całość wydana jest przepięknie. Cudowne ilustracje, barwione zdobienia na okładce są uzupełnieniem całej książki.

Mam wrażenie, że ta pozycja to swoisty hołd złożony właśnie wszystkim „swiftie”. Nie sądzę, żeby dowiedzieli się z tej książki więcej, niż wiedzą dotychczas. Ale nie sądzę też, że ta książka powstała w tym celu. Raczej nie miała nas zaznajomić z biografią Taylor. A raczej przypomnieć jej fanom różne momenty, które były istotne dla rozwoju jej kariery.

Z punktu językowego doceniam sposób zwracania się do czytelnika. I pozostawienia luki w miejscu na klasyfikację rodzaju. Czyli np.„ jeśli kiedykolwiek widział_ś”. Fajnie to pokazuje, że fanami Taylor są nie tylko, jak się to utarło, osoby posługujące się rodzajem żeńskim. Bardzo, bardzo doceniam ten zabieg w książce.

Jeśli jesteś osobą, która uwielbia Taylor Swift, to ta książka jest dla Ciebie!
Spodoba Ci się, jestem tego pewna. Nie zależnie od wieku.

Książka wydana jest fantastycznie! I myślę, że wszyscy, a w szczególności młodzi fani gwiazdy będą nią bardzo zachwyceni. Czy ja byłam? Hmm... Chyba liczyłam na coś troszkę innego. Na swoistą biografię, może trochę więcej faktów o Taylor. I sięgnęłam po tę książkę, bo byłam jej zwyczajnie ...

Rozwiń

Zwiń

Macie przed sobą bardzo przyjemną lekturę. Taką wiecie, obyczajówkę połączoną z komedią kryminalną. Krwawo to tutaj nie będzie. Będzie za to zabawnie!

Opis:

Do nowo otwartego kurortu zostają zaproszeni znamienici goście. Znajdą się tutaj popularni influenserzy, którzy mają rozpromować nowy ekologiczny hotel. Znajdzie się tam również Rita, która wraz ze swoją przyjaciółką przyjedzie na wczasy. Jak się okaże, prawie z piekła rodem. Tylko takiego mroźnego. Bo trafią na niezbyt sprzyjającą pogodę, która jednak komuś tam, jest na rękę. Bo tutaj, podczas odpoczynku pojawia się trup, a podejrzanymi są Ci, którzy odpoczywają na tych wczasach.

Opinia:

Ta historia konwencją przypominała mi trochę „Morderstwo w Orient Expressie”, z tym, że tutaj mamy nasze polskie realia i jest duża dawka humoru. To lektura z tych takich „cosy”, będzie przyjemnie, lekko i śmiesznie! Charaktery postaci są ukazane w krzywym zwierciadle i każdemu się tutaj obrywa równo. Aktorowi, który jest łasy na pieniądze, kobiece promującej fitness i ukazującej zdrowy styl życia – powierzchniowo, założycielce linii ekologicznych kosmetyków, która ma również swoje za uszami.

Tutaj motyw kryminalny jest ukazany trochę inaczej. Otóż najpierw mamy przedstawionych bohaterów ich motywacje i zachowania. Natomiast trup pojawia się dopiero 100 stron przed końcem. I wiemy już, że każdy z nich mógłby to zrobić. A wyjaśnienie pojawia się dosyć szybko. Co jest bardzo satysfakcjonujące dla czytelnika.

Dobrze bawiłam się przy tej lekturze. Jest w sam raz na wyjazd na wczasy, gdzie możecie się zrelaksować, odpocząć i trochę pośmiać☺️

Macie przed sobą bardzo przyjemną lekturę. Taką wiecie, obyczajówkę połączoną z komedią kryminalną. Krwawo to tutaj nie będzie. Będzie za to zabawnie!

Opis:

Do nowo otwartego kurortu zostają zaproszeni znamienici goście. Znajdą się tutaj popularni influenserzy, którzy mają rozpromować no...

Rozwiń

Zwiń

Co to była za książka!
Potrzebuję oddechu! Przeczytałam ją w niecałe 24 godziny 🔥 Mowa o pierwszym tomie serii „Bractwa Czarnego Sztyletu” pt. „Mroczny kochanek” autorstwa J. R. Ward.

❓ Jeśli książka/film o wampirach to tylko...?
Poleć mi swoje ulubione!
❤️

To oficjalnie stanie się jedna z moich ulubionych guilty pleasure🤤 Jest w niej wszystko to, czego od takiej książki potrzebuję:

🥵Paranormalny romans
🥵Wampiry
🥵I trochę spicy scen🔥

I tak, na już wnoszę o kolejny tom!

Opis:

Beth nie zna swoich rodziców. I jeszcze nie wie, że jest w połowie wampirem. A już niedługo ma nastąpić jej przemiana. Tuż przed śmiercią, jej ojciec, prosi pewnego aroganckiego i niezwykle groźnego wampira (Wratha) o opiekę nad dziewczyną. Pierwsze spotkanie dziewczyny z Wrathem nie będzie należało do udanych, ale już drugie...drugie zmieni bardzo wiele 🔥

Opinia:

Ależ tę książkę fantastycznie się czytało! Tę chemię między bohaterami czuło się na każdym kroku! Poza budzącym się w nich uczuciu i pożądaniu, ta historia ma w sobie coś jeszcze. Ciekawe tło. Otóż to nie tylko romans, bo to także tajemnicze morderstwa oraz zakon zabójców, którego członkowie specjalizują się w eliminowaniu wampirów. I ten wątek był dla mnie niezwykle ciekawy. Enigmatyczny przywódca zakonu, który ukrywa się pod dość specyficznym mieniem: Panem X.

No i ta książka ma w sobie wampiry! I to takie, które które bardzo lubię. Sarkastyczne, niebezpieczne, często niezrównoważone, aroganckie i bardzo, ale to bardzo intrygujące!

To, co mi się też bardzo tutaj podobało, to nie przeciąganie na siłę akcji. Wprowadzenie do historii Beth było bardzo krótkie i zaraz potem zaczęła się główna akcja.

Jeśli lubicie spicy romanse, fajną historię w tle i bardzo aroganckie wampiry, to jest to tytuł dla Was! Ja się bawiłam fantastycznie. Wyciągnęłam tę książkę ekspresowo, a to dla mnie wyznacznik świetnej rozgrywki! Tego od tej książki oczekiwałam i to dostałam!

Bardzo, bardzo polecam ❤️

Co to była za książka!
Potrzebuję oddechu! Przeczytałam ją w niecałe 24 godziny 🔥 Mowa o pierwszym tomie serii „Bractwa Czarnego Sztyletu” pt. „Mroczny kochanek” autorstwa J. R. Ward.

❓ Jeśli książka/film o wampirach to tylko...?
Poleć mi swoje ulubione!
❤️

To oficjalnie stanie się jedna...

Rozwiń

Zwiń

Przed wyruszeniem w drogę (tudzież przygodę w ratowanie świata), należy... wiem, co odpowiecie... Zebrać drużynę!
Otóż macie rację, ale jest jeszcze jedna zasada przed tą, której należy przestrzegać, otóż należy przede wszystkim NIE ZGINĄĆ!
Cóż Mathias się do tego nie zastosował. A więc nie będzie to książka o bohaterze, który miał uratować świat, bo... Zginął na początku książki 🤣

Przed Wami „Los pokonanych” autorstwa Kel Kade, historia, niestandardowa, wyjątkowa i niezwykle zabawna!
Tak, jak już wiecie, i nie będzie to żaden spojler, dzielny bohater, który miał ocalić świat przed zagładą, umiera.
Ale jest jeszcze ktoś.
Leśnik, który całe swoje życie spędza w lesie. Pielęgnując roślinność. I nagle dostaje pewne zadanie, ale żeby to zrobić, musi upuścić las. A że nigdy tego nie robił, a ludzie zazwyczaj leśników nie widują, to traktują go... Cóż wyjątkowo. I pytają:
– jesteś Leśnikiem? A wy to nie jesteście Elfami?

A więc czy będzie to historia o ratowaniu świata?
Wiecie, przepowiednia mówi jednoznacznie: jeśli bohater zginie, świat również.

To co robi w tej historii ten Leśnik?
Otóż... Słucha niezwykle cynicznego i sarkstycznego głosu z tyłu głowy i trochę też miesza🤣

Opinia:

Ta historia była niesamowita!
Nie mogłam się od niej oderwać! Akcja fantastycznie, bardzo szybko płynęła do przodu. Tutaj nie było czasu na nudę. Nasz leśnik, co chwila miał dość zabawne przygody i sam był też wyjątkową postacią. Dość zagubioną, bo sam nie wiedział co w tym wszystkim robił.

Spotykane postacie w książce bawiły. A dialogi! Moi drodzy no złoto! Czyste ZŁOTO 💙 Nie zliczę, ile razy parsknęłam śmiechem. Serio!
Humor był tutaj fajnie łączony z przygodą. Fakt, że czasami spotkamy tutaj nieco, nieco brutalności. Ale nie za wiele, bo to nie tego typu historia. Ona wyśmiewa klasyczne wzorce przygód. Chociażby zabiciem wybrańca na początku!

Świetna! Naprawdę świetna historia. Skuście się na nią! Zróbcie sobie tę przyjemność i przeczytacie. Obiecuję, że się nie zawiedziecie.

Przed wyruszeniem w drogę (tudzież przygodę w ratowanie świata), należy... wiem, co odpowiecie... Zebrać drużynę!
Otóż macie rację, ale jest jeszcze jedna zasada przed tą, której należy przestrzegać, otóż należy przede wszystkim NIE ZGINĄĆ!
Cóż Mathias się do tego nie zastosował. A więc ni...

Rozwiń

Zwiń

Dziś o książce wyjątkowej. O książce, która skradła mi kawałek serca. Coś jest w tych książkach Wydawnictwa Relacja, że za każdym razem, ilekroć je czytam, dzieje się ze mną coś, czego nie jestem w stanie wyjaśnić. Tak, jakby te książki w zupełności mnie rozumiały, a ja za każdym razem oddaje im cząstkę siebie.

„Wszystko, czego szukasz, znajdziesz w bibliotece” autorstwa Michiko Aoyamy to opowieść o, na pozór, zwykłej bibliotece, choć niezwykle wyjątkowej. W książce znajdziemy 5 opowiadań, które poświęcone są innym osobom. Znajdziemy mężczyznę, który marzy o tym, żeby kiedyś założyć swój własny sklep z antykami, ale wciąż coś go powstrzymuje. O redaktorce, która macierzyństwo potraktowała jako koniec kariery. O młodym ilustratorze, który porzucił swoje marzenia. O emerycie, który uważał, że jego życie zakończyło się w momencie odejścia z pracy oraz o młodej dziewczynie, która zwyczajnie nie dawała sobie szansy, by w siebie uwierzyć.

I wszystkich tych ludzi łączy owa właśnie biblioteka. A w niej wyjątkowa Pani bibliotekarka, która poza wybranymi przez nich książkami, zawsze dorzuca coś ekstra – filcową robótkę oraz książkę, o którą nie prosili.

Opinia:

„I tak się kręci wokoło ta karuzela. To zabawne, jak bardzo potrafimy się zapatrzeć w plecy osoby przez nami, mimo że nikt z nas nie znajduje się na czele ani na końcu”[Aoyama: 2024; 150]

Tak bardzo uderzył mnie ten cytat. Bo wiecie, jest prosty, a jednocześnie tak boleśnie prawdziwy. I chyba dlatego ta książka jest tak wyjątkowa. Jest niesamowicie prawdziwa. Opowiada historie zwykłych ludzi, w których możemy odszukać samych siebie, dzięki temu mamy wrażenie, jakbyśmy czytali o sobie. Ja momentami miałam takie wrażenie. I wiem, że będę wracała do tej książki. Jest cudowna, taka prawdziwa i prosta. Nie na tutaj rewolucyjnych rozwiązań, ale pokazuje jak cieszyć się z prostych rzeczy, bo chyba to początek do tego, by być prawdziwie szczęśliwym. Prawda?😌

Cieszę się, że taka książka jest na rynku. I bardzo dziękuję wydawnictwu, za jej wydanie 💙 jest wyjątkowa i mam nadzieję, że trafi do wielu osób 💜

Dziś o książce wyjątkowej. O książce, która skradła mi kawałek serca. Coś jest w tych książkach Wydawnictwa Relacja, że za każdym razem, ilekroć je czytam, dzieje się ze mną coś, czego nie jestem w stanie wyjaśnić. Tak, jakby te książki w zupełności mnie rozumiały, a ja za każdym razem odd...

Rozwiń

Zwiń

Jagoda właśnie straciła wszystko. Dom oraz męża, który zabrał cały dorobek jej życia. Dziewczyna postanawia postawić wszystko na jedną kartę i wyjechać do domku, który zostawiła jej w spadku zmarła ciotka Róża. Czy warto ryzykować, kiedy stoi się nad przepaścią?

Jaśmin jest w podobnej sytuacji. Złe decyzje z przeszłości dają się we znaki w najmniej oczekiwanym momencie. Młody weterynarz wyjeżdża więc z miasta i postanawia szerzyć swoją praktykę na wsi. Tylko czy ludzie mu zaufają?

Tych dwójkę los stawia na swojej drodze. A łączy ich nie kto inny jak ranna suczka. Czy złamane serce da się wyleczyć, tak samo jak ranne ucho pieska?

"Domek nad potokiem” to lekka i bardzo ciepła historia. Może trochę naiwna i mało rzeczywista, ale ja sięgam do książek Pani Kasi z przyjemnością. Już wiem, czego mogę się po nich spodziewać i zawsze dają mi to, czego oczekuję. Otulenie i rozrywkę. I to mi w zupełności wystarcza. Bo mamy przed sobą literaturę obyczajową z wątkiem romantycznym, często zaskoczeniem i dozą swoistego humoru.
Spróbujcie, a przekonacie się czy jest to dla Was ❤️

Jagoda właśnie straciła wszystko. Dom oraz męża, który zabrał cały dorobek jej życia. Dziewczyna postanawia postawić wszystko na jedną kartę i wyjechać do domku, który zostawiła jej w spadku zmarła ciotka Róża. Czy warto ryzykować, kiedy stoi się nad przepaścią?

Jaśmin jest w podobnej syt...

Rozwiń

Zwiń

Edward jest już na skraju. Nie wiemy co go do tego doprowadziło, ale jedynym co może zrobić dla siebie (i dla nas czytelników) to opisanie tego wszystkiego. Ale od samego początku, bo to on jest tutaj ważny. I ze szczegółami. Pomyślisz, że Edward jest pomylony, szalony... Kopie dół, bardzo głęboki. Ale w jakim celu? Czy to nadal jego szaleństwo...?

Ale Edward to też mały chłopiec, którego poznajemy na początku powieści, który ze względu na decyzje rodziców musiał zmienić otoczenie. Zamieszkali u dziadków na wsi.
Dziadek zachowywał się dziwnie, jasne, jak to dziadek. Edwardowi jednak to imponowało. Początkowo. Bo później... To co się stało zmieniło chłopaka na zawsze.

Opinia:

To jest jedna z tych książek przy których czytasz z zapartym tchem. Jest tajemniczo i niepokojąco, jest mrocznie, a granica jakiegoś takiego niepokoju jest ciągle naginana.

Historia pisana jest w dwóch perspektywach czasowych. Jedną jest Edward z teraźniejszości, który po wszelkich swoich decyzjach chce opowiedzieć nam swoją historię, a drugą młody chłopiec, który prowadzi nas (niejako za rękę) przez swoje życie, by dotrzeć do momentu, w którym jest teraz.

Tutaj mamy trochę miszmasz gatunkowy. Poza sporą dawką elementów grozy i takich niepokojąco nadprzyrodzonych wątków, pojawi się także element sensacji czy literatury obyczajowej. Ale to koniecznie, bo jak inaczej Edward ma nam pokazać to, kim się stał i jakie zachowania go do tego doprowadziły.

Mnie wszystkie te elementy siedziały. Bardzo siedziały. Intrygowało mnie to za każdym razem coraz bardziej.

Znacie takie uczucie, kiedy wiecie, że coś się stanie, ale jeszcze nie wiecie, co, kiedy i jak? Ja tutaj miałam tak co chwilę.

Bardzo podobało mi się stopniowanie napięcia zachowania dziadka, to jakie za każdym razem karty odkrywał przed Edwardem, to że za każdym razem było coraz to intensywniej.

Jeśli liczycie na horror, w którym klimat będzie się dało kroić nożem to nie tutaj. Tutaj będzie dużo więcej wątków psychologicznych. Takich, w których sami już nie wiecie – tak jak bohater. Bo on się gubi, wątpi w swoje postępowania, zastanawia się czy to umysł mu opłata figle. Czy to wszystko się dzieje. Czy to się mu wydawało. Czy jest prawdziwe?
No i ta końcówka. Czapki z głów. Idealnie i dobitnie podsumowała całość historii. Była jak taka wisienka na torcie.
Ale żeby się nią rozkoszować najpierw musisz ją zjeść. Chociaż potem zastanawiasz się czy to faktycznie, było to, co zakładałeś.
Ja tak miałam!

Edward jest już na skraju. Nie wiemy co go do tego doprowadziło, ale jedynym co może zrobić dla siebie (i dla nas czytelników) to opisanie tego wszystkiego. Ale od samego początku, bo to on jest tutaj ważny. I ze szczegółami. Pomyślisz, że Edward jest pomylony, szalony... Kopie dół, bardzo...

Rozwiń

Zwiń