Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W Silosie ludzie codziennie wypełniają swoje obowiązki, na ogół bez potrzeby kwestionowania panujących zasad. Kolory kombinezonów wskazują na mieszkanie w określonej części Silosu i przynależność do różnych zawodów, każdy zna swoje miejsce. Gdy szeryf podjął decyzję o wyjściu na zewnątrz, jego miejsce ma zająć Juliette, mieszkająca dotąd na samym dole konstrukcji – w maszynowni. Stanowisko obejmuje w chwili gdy znany ludziom świat zaczyna drżeć w posadach, w powietrzu unoszą się nowe idee a tabu zostaje naruszone.
 
Jest to dobrze skonstruowana dystopia. Świat został opisany szczegółowo i zrozumiale, Autor przystępnie określił sposób jego funkcjonowania, ustrój polityczny i sposób podejmowania decyzji. Jest to też świat odmalowany dość obrazowo – czytając widziałam piętrzące się w nieskończoność schody, farmy czy miejsce dowodzenia. Niektóre wątki nie zostały do końca wyjaśnione, np. możemy się tylko domyślać w wyniku jakich zdarzeń ludzie zostali zamknięci w Silosie, a wyjście na zewnątrz kończy się śmiercią. Szkoda, bo lubię wiedzieć.
 
Książka została zekranizowana, serial (ze świetną obsadą), można obejrzeć na jednej z platform streamingowych. Nie oglądałam, więc nie wiem w jakim stopniu oddaje klimat świata stworzonego przez Hugh Howey’a.

W Silosie ludzie codziennie wypełniają swoje obowiązki, na ogół bez potrzeby kwestionowania panujących zasad. Kolory kombinezonów wskazują na mieszkanie w określonej części Silosu i przynależność do różnych zawodów, każdy zna swoje miejsce. Gdy szeryf podjął decyzję o wyjściu na zewnątrz, ...

Rozwiń

Zwiń

Aleksander Orłow, zwany Generałem, po pewnym tragicznym wydarzeniu, pogrąża się w rozpaczy i żałobie. Gdy pewnego dnia dostrzega na ulicy plakat przedstawiający Kotkę, niezbyt znaną gruzińską aktorkę, postanawia rozliczyć się z mroczną przeszłością. Przeszłością niełatwą, bo naznaczoną śmiercią, wojennym horrorem i nie zawsze bohaterskimi czynami.
 
Autorka przerzuca nas między kilkoma liniami czasowymi - obserwujemy brutalną wojnę w Czeczeni, niełatwe życie w Gruzji, ale przede wszystkim narodziny okrutnego kapitalizmu w upadającym Związku Radzieckim. Sposób powstania rosyjskich fortun, wyprzedawania wszystkiego co wartościowe za parę kopiejek i narodziny dzisiejszej oligarchii – wszystko to było niezmiernie ciekawie.
Opowieść opiera się na prawdziwej historii Elsy Kungajewej.
 
Oczarował mnie, jak zwykle, piękny literacki język Haratischwili. Niejednokrotnie się tym w jej prozie zachwycałam. W dzisiejszych czasach książki brzmią jak wystrzały z karabinu maszynowego – szybkie i krótkie, a w książkach Autorki zdania płyną, czytelnik musi się skupić i zastanowić, czasem zatrzymać. Bardzo to cenię.
 
Natomiast tym razem uważam, że książka została przegadana. Wyjątkowo, bo zazwyczaj lubię przegadane książki. Myślę, że można byłoby znacznie ją skrócić bez szkody do fabuły. I nie chodzi mi o opisy działań wojennych czy zawiłości gospodarczych upadającego ZSRR, ale o przeciągnięte ponad miarę opisy wydarzeń i ich zagmatwanie. Autorka prowadzi nas przez poszczególne zdarzenia z życia bohaterów nie wyjaśniając niczego i komplikując fabułę. Przy czym nie było trudno domyślić się co się wydarzyło i jak, brakowało tylko szczegółów i to przeciąganie było męczące i irytujące.
 
Jest to w mojej opinii najsłabsza książka jaką czytałam tej kultowej dla mnie Autorki, mimo to nadal ją uwielbiam i będę bezkrytycznie (prawie) polecać ją innym.

Aleksander Orłow, zwany Generałem, po pewnym tragicznym wydarzeniu, pogrąża się w rozpaczy i żałobie. Gdy pewnego dnia dostrzega na ulicy plakat przedstawiający Kotkę, niezbyt znaną gruzińską aktorkę, postanawia rozliczyć się z mroczną przeszłością. Przeszłością niełatwą, bo naznaczoną śmi...

Rozwiń

Zwiń

„Kiedy człowiek fantazjuje o byciu w takim miejscu, zawsze zapomina, że na wakacje przywozi największy problem: samego siebie (…).”
 
Maks jest pisarzem - jego autobiograficzne książki spotkały się z dość przyzwoitym odzewem, dopóki ktoś nie podważył autentyczności jego wspomnień.
Iga, u progu stabilizacji życiowej, z dobrą (ale nudną) pracą poddaje się. Zgłasza się do szpitala psychiatrycznego, walczy o siebie.
Pola i jej idealne życie bogatej właścicielki posiadłości w Toskanii. Rodzinna, ciepła, szczęśliwa, bez wyniosłości przypisanej osobom posiadającym znaczny majątek. Wokół tych trzech osób toczy się opowieść, chodź bliżej poznajemy Maksa i Igę.
 
Pod toskańskim, gorącym słońcem Autor zderza nas z bynajmniej niewakacyjnymi tematami - szukaniem własnego ja i swojego miejsca w klasowym społeczeństwie, walką o zdrowie psychiczne, nieoczywistymi wyborami. Marcisz z dużą wrażliwością pisze o rzeczach codziennych sprawiając, że codzienność gdzieś znika. Uczucia, o których zwykle nie mówi się na głos - zagubienie, zwątpienie, strach przed zmarnowaną młodością - wszystko to ogrzane słońcem, podlane dobrym alkoholem i rozmyte leniwymi popołudniami.
 
O czym myślałam w czasie lektury? O tym, że zwyczajność dzisiaj się nie sprzedaje, wszystko musi być podkręcone, groteskowe. Albo bardzo pięknie albo bardzo brzydkie. O tym, że nie zawsze utarta droga do szczęścia, do tego szczęścia prowadzi, że czasem warto zrezygnować lub poszukać go w czymś innym.

Książkę czyta się bardzo miękko, zdania się krótkie, prawie żołnierskie. Nie ma tu bardzo rozbudowanych wypowiedzi i przesadnie kwiecistego języka właściwego literaturze pięknej, ale coś w tej prozie przyciąga. Coś sprawia, że chcemy przewrócić jeszcze jedną kartkę. Części historii opowiedziana jest w formie listów Igi do Maksa - ich intymności otula, sprawiają wrażenie najbardziej szczerych.
Wydawnictwo sugeruje, że lektura będzie idealna na wakacje, według mnie jednak nie jest to lekka opowieść. Być może zależy to od miejsca na osi życia, w którym aktualnie się znajdujemy.
 
Jeżeli planujecie zabrać tę książkę na wakacje, weźcie też inne - przeczytacie ją w ciągu jednego leniwego dnia. I to jest ta rzecz, która mi zawadza - opowieść kończy się zbyt szybko, nie zaspokaja mojej ciekawości, pozostawia wrażenie niedosytu. Ale może tak miało być - jak w życiu, jak w zbyt krótkich wakacjach.
 
Jest to moje pierwsze spotkanie z Marciszem, zdecydowanie nie ostatnie.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu W.A.B.

„Kiedy człowiek fantazjuje o byciu w takim miejscu, zawsze zapomina, że na wakacje przywozi największy problem: samego siebie (…).”
 
Maks jest pisarzem - jego autobiograficzne książki spotkały się z dość przyzwoitym odzewem, dopóki ktoś nie podważył autentyczności jego wspomnień.
Iga, u ...

Rozwiń

Zwiń

Thalię, piękną uczennicę elitarnego liceum znaleziono martwą w basenie. O jej zamordowanie oskarżono Omara, pracownika szkoły, który po szybkim procesie trafił do więzienia.
Po latach do sprawy wraca Bodie, rówieśniczka Thali. Jej uczniowie przeprowadzają amatorskie śledztwo - szukają wątków pominiętych przez policję, nie do końca wierzą w winę Omara.

Bohaterka snując opowieść zwraca się bezpośrednio do jednego z podejrzanych, dopasowując wydarzenia do postawionej tezy. Czy słusznie?

Kryminalna zagadka stanowi tylko tło dla opowieści o rasizmie, wykorzystywaniu seksualnym, relacjach między nastolatkami i nękaniu. A przede wszystkim o przemocy wobec kobiet.
Zrobiło to na mnie dość duże wrażenie, przynajmniej na początku książki, późnej stawało się dość nużące. Bodie kazała nam potępiać każdy, nawet najmniejszy przejaw seksizmu, dopóki o wykorzystanie młodej kobiety nie został oskarżony jej mąż. W sytuacji gdy ucierpieć miał ktoś jej bliski, poczucie sprawiedliwości rozsypało się jak domek z kart.

Po „Wierzyliśmy jak nikt” miałam duże oczekiwania wobec tej książki - nie do końca je spełniła. Nie jest zła, jednak chwilami nie mogłam się doczekać kiedy się skończy.

Thalię, piękną uczennicę elitarnego liceum znaleziono martwą w basenie. O jej zamordowanie oskarżono Omara, pracownika szkoły, który po szybkim procesie trafił do więzienia.
Po latach do sprawy wraca Bodie, rówieśniczka Thali. Jej uczniowie przeprowadzają amatorskie śledztwo - szukają wąt...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie literaturę science fiction?
Pół życia trwałam w przekonaniu, że nie lubię, ale ostatnio coraz częściej po nią sięgam.
Tym razem skusiłam się na historię związaną z DNA i próbą jego modyfikacji.
Logan Ramsey stał się ofiarą rekonstrukcji DNA, chociaż „ofiara” może nie jest najszczęśliwszym określeniem - staje się silniejszy, zdecydowanie inteligentniejszy - kolejny szczebel w ewolucji ludzkości.

W tle widzimy zagrożenie upadku cywilizacji, którego przyczyną jest nadmierna eksploatacja planety i związane z tym zmiany klimatyczne. Obserwujemy walkę z genialnymi naukowcami, którzy, mimo zakazu pragną rozwijać eksperymenty genetyczne i zwykłą rywalizację między rodzeństwem.

Świat stworzony przez Autora jest podobny do naszego, ale nowocześniejszy. Samochody są elektryczne, żywność modyfikowana, broń o wiele potężniejsza.

Autor posługuje się krótkimi, żołnierskimi zdaniami, przyszłość opisana jest szczątkowo - trochę mi brakowało rozwinięcia, wytłumaczenia co i jak funkcjonuje, jaki jest ustrój polityczny itd.

Temat bardzo fajny, trochę filozoficznych rozważań i bardzo szybka akcja.

Sami oceńcie.

Lubicie literaturę science fiction?
Pół życia trwałam w przekonaniu, że nie lubię, ale ostatnio coraz częściej po nią sięgam.
Tym razem skusiłam się na historię związaną z DNA i próbą jego modyfikacji.
Logan Ramsey stał się ofiarą rekonstrukcji DNA, chociaż „ofiara” może nie jest najszcz...

Rozwiń

Zwiń

Któż z nas nie marzy czasem o rzuceniu wszystkiego i przeprowadzce na wieś?

Tak postąpił emerytowany detektyw Cal Hooper. Opuścił gwarne i chaotyczne Chicago, kupił zrujnowany dom do remontu w małym miasteczku w Irlandii, gdzie osiedlił się z nadzieją na spokojne życie. Powoli aklimatyzował się w nowym miejscu, nawiązywał znajomości, do czasu gdy w progu jego domu pojawił się dzieciak potrzebujący pomocy.
Gdy postanawia tej pomocy udzielić, przekonuje się, że mała, przytulna wioska skrywa duże tajemnice.

Dobrze się czułam w tej opowieści otulonej zamgloną jesienią, w skradającym się podstępnie chłodzie i wietrznych przestrzeniach. Miejsce było opisane tak sugestywnie, że czasem czułam porywy wiatru i irlandzką wilgoć na karku. To, że dość szybko domyśliłam się rozwiązania, nie zepsuło mi przyjemności, jakby przęstepstwo było tylko tłem dla studium funkcjonowania małych społeczności.

Autorka udowodniła, że można napisać bardzo dobry kryminał bez epatowania przemocą i krwawymi szczegółami. Wydarzenia następują niespiesznie, tak jak niespiesznie do przodu posuwa się remont domu Cala - taka powolność może być męcząca dla amatorów szybkiej akcji - dla mnie była bardzo odprężająca. Nie przeszkadzają mi długie opisy przyrody i wątki obyczajowe, ale wielbiciele dreszczyku emocji mogą być zawiedzeni.

Umiejętnie budowane napięcie, duszny małomiasteczkowy klimat i tajemnice wyciągane na powierzchnię - wszystko co lubię.

To się po prostu dobrze czyta.

Któż z nas nie marzy czasem o rzuceniu wszystkiego i przeprowadzce na wieś?

Tak postąpił emerytowany detektyw Cal Hooper. Opuścił gwarne i chaotyczne Chicago, kupił zrujnowany dom do remontu w małym miasteczku w Irlandii, gdzie osiedlił się z nadzieją na spokojne życie. Powoli aklimatyzow...

Rozwiń

Zwiń

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam nieśmiało i z wahaniem. I zupełnie tego nie żałuję. Mimo, że nie była to jedna zwarta historia z jednym bohaterem, można je spiąć klamrą w jedną całość – wszystkie traktują o przemijaniu, żałobie, pożegnaniach. I są napisane w sposób dla Małeckiego typowy, z ogromną wrażliwością, lirycznie i delikatnie. Autor nie wchodzi do naszej duszy ciężkimi buciorami, sączy się raczej subtelnie, ale nieustępliwie.
 
Wśród kilku opowiadań zachwyciły mnie szczególnie dwa. Pierwsze dotyczyło powolnego odchodzenia ojca, który potrafił zamieniać syna w króla, drugie pisane było w formie kartek urodzinowych wysyłanych do nieżyjącego ojca przez całe życie pewnej kobiety.
 
Autor nie bał się bawić formą, dwa opowiadania napisane zostały w formie dramatu. Było to dla mnie odrobinę męczące, ale jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne podobają nam się bardziej inne mniej.
 
Warto poświęcić chwilę na tę pozycję.

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do nast...

Rozwiń

Zwiń

Juniper nie osiągnęła sukcesu literackiego, jej debiut przeszedł właściwie bez echa, nie podpisała lukratywnych kontraktów, nikt nie chce zekranizować jej powieści. To wszystko przypadło w udziale jej koleżance - genialnej Athenie Liu. Juniper nie radzi sobie z zawiścią, w czym nie pomaga jej megalomaństwo i dość słaby charakter. Gdy nadarza się okazja kradnie rękopis i wydaje go pod własnym nazwiskiem. Karygodny czyn przynosi jej sławę, ale czy prawda wyjeździe kiedyś na jaw?

Przez tę historię możemy podejrzeć mechanizm działania branży wydawniczej, co dla mnie było bardzo ciekawe. Widzimy też jak bardzo niebezpieczne są media społecznościowe - w jaki destrukcyjny sposób mogą wpłynąć na człowieka, jego karierę i całe życie. Ważny w tej historii jest również rasizm i jego różne aspekty.

Historia opowiedziana jest z punktu widzenia Juniper, dzięki czemu możemy ją poznać i znielubić (w moim przypadku tak było). I tak jak na początku książki bawiły mniej jej przemyślenia i irytujące zachowanie, tak środek lektury dłużył się i męczył, a zakończenie rozczarowało. Na plus można uznać niejednoznaczne usytuowanie bohaterów w roli zły-dobry- trudno tu rozstrzygnąć kto był prawdziwą ofiarą.

Zastanawiam się, czy historia nie narodziła się w głowie Autorki po tym jak zderzyła się z rynkiem wydawniczym przy „Wojnach makowych”.

Nie porwała mnie ta książka, mimo bardzo ciekawego opisu rynku wydawniczego, będzie jednak doskonałą lekturą jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego.

Juniper nie osiągnęła sukcesu literackiego, jej debiut przeszedł właściwie bez echa, nie podpisała lukratywnych kontraktów, nikt nie chce zekranizować jej powieści. To wszystko przypadło w udziale jej koleżance - genialnej Athenie Liu. Juniper nie radzi sobie z zawiścią, w czym nie pomaga ...

Rozwiń

Zwiń

Jak może się czuć jedyny przedstawiciel obcej cywilizacji na Ziemi?
 
Thomas Jerome Newton opuścił swoją planetę (Anteę) i przybył na Ziemię. Dźwiga na barkach ogromną odpowiedzialność – musi samodzielnie zorganizować miejsce do życia dla reszty swoich współplemieńców – na jego planecie kończą się zasoby wody.
Newton jest niewyobrażalnie inteligentny, jego wiedza o dekady wyprzedza możliwości Ziemian. Wykorzystuje ten potencjał do zdobycia ogromnego majątku, a pieniądze przeznacza na wielki projekt dla mieszkańców Antei.

Przez całą opowieść przewija się motyw upadku Ikara – Autor wprost nawiązuje do dzieła Bruegla „Pejzaż z upadkiem Ikara”. Newton również upada, a jego obecność na Ziemi pozostaje niezauważona, ukrywana. Upada po cichu i w samotności. I o tym moim zdaniem jest ta historia – o potwornej samotności nie tylko kosmity, ale również ludzi. I o przemianie jakiej każdy z nas może ulec, gdy nasze wyobrażenia o sobie i innych okazują się niezgodne z prawdą.
 
Książka wydana została pierwszy raz w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku i czuć w niej klimat zimnej wojny, biurokratyzacji i nietransparentności państwa. Jest bardzo krótka (niecałe dwieście stron). Sięgając po nią nie spodziewałam się, że zanurzę się w oparach filozofii i alkoholu (było go rozkosznie dużo) – więcej tu było rozważań o naturze człowieka niż konfliktów międzyplanetarnych. Ale to akurat dobrze – jeszcze nie dojrzałam do twardego SF. Żałuję, że Tevis nie rozbudował tej historii – miałam poczucie niewykorzystania potencjału i odrobiny powierzchowności.
 
Nie wiem czy zapamiętam tę książkę na długo, niemniej uważam, że warto poświęcić na nią wieczór czy dwa. 

Jak może się czuć jedyny przedstawiciel obcej cywilizacji na Ziemi?
 
Thomas Jerome Newton opuścił swoją planetę (Anteę) i przybył na Ziemię. Dźwiga na barkach ogromną odpowiedzialność – musi samodzielnie zorganizować miejsce do życia dla reszty swoich współplemieńców – na jego planecie k...

Rozwiń

Zwiń