Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzednia część serii „Zamęt” prosiła się kontynuację. I tak też się stało. „Dystopia” zaczyna się tam, gdzie kończył się „Nabór”. I kontynuuje poszczególne wątki, ale też wprowadza nowe. Główna różnica dotyczy bohaterów. Ale to wiemy chociażby już z opisu książki.
„Dystopia” zasadniczo nie różni się od poprzednich powieści Vincenta V. Severskiego. To sensacyjna powieść, której akcja dzieje się w świecie polityki i służb specjalnych. I tak jak poprzednio mamy mniej lub bardziej czytelne aluzje i odniesienia do polskiej rzeczywistości. Poza tym to kolejny dowód, że autor w sposób wręcz perfekcyjny potrafi wykorzystać swoje doświadczenia z bycia agentem do napisania niezwykle wciągającej książki.
Tak jak już tu napisano, są w „Dystopii” pewne gorsze fragmenty, ale nie wpływają one znacząco na poziom powieści.
Polecam, nie tylko miłośnikom powieści szpiegowskich.

Poprzednia część serii „Zamęt” prosiła się kontynuację. I tak też się stało. „Dystopia” zaczyna się tam, gdzie kończył się „Nabór”. I kontynuuje poszczególne wątki, ale też wprowadza nowe. Główna różnica dotyczy bohaterów. Ale to wiemy chociażby już z opisu książki.
„Dystopia” zasadniczo n...

Rozwiń

Zwiń

Kilka lat temu przeczytałem swoistą autobiografię Wojciecha Manna pt. „RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą”. Lektura okazała się pewnym rozczarowaniem, ponieważ autor pominął pewne kwestie (np. pracę w telewizji). Oczywiście miał do tego prawo, ale czegoś mi zabrakło.
I między innymi dlatego sięgnąłem po wywiad-rzekę Katarzyny Kubisiowskiej. Czy moja ciekawość została zaspokojona? I nie, i tak. Nie, ponieważ o ww. kwestii zbyt wiele miejsca w „Głosie” nie ma. Generalnie wydaje mi się, że na pewne zagadnienia, z którymi redaktor Wojciech Mann jest kojarzony (muzyka, media) nie są specjalnie poruszane. Z drugiej strony można sporo się dowiedzieć na temat życia prywatnego. W książce dość dużo miejsca poświecono takim aspektom jak dzieciństwo czy też relacje z synem (Marcinem). Co nieco też można przeczytać na temat ogólnych przemyśleń redaktora W. Manna na niektóre aspekty związane z życiem jako takim.
Przyznam się, że nie potrafię jednoznacznie ocenić „Głosu”. Z jednej strony dowiedziałem się czegoś nowego o jednym z moich ulubionych dziennikarzy. Z drugiej pewne „białe plamy” pozostają. Wydaje mi się, że książka najbardziej spodoba się osobom takim jak ja, którzy lubią redaktora Wojciecha. Choć może inni też po nią sięgną.

Kilka lat temu przeczytałem swoistą autobiografię Wojciecha Manna pt. „RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą”. Lektura okazała się pewnym rozczarowaniem, ponieważ autor pominął pewne kwestie (np. pracę w telewizji). Oczywiście miał do tego prawo, ale czegoś mi zabrakło.
I między in...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze trzy tomy serii „Millenium” uważam, za jedne z najlepszych książek sensacyjno-kryminalnych jakie miałem okazję czytać. Dlatego miałem wątpliwości co do kontynuacji po śmierci Stiega Larssona. I lektura kolejnych trzech części w dużej mierze je potwierdziła. Dlatego zastanawiałem się czy jest sens czytać tom numer siedem. Jednak przeczytałem i w sumie nie żałuję. „Krzyk orła” to dość solidna powieść sensacyjno-kryminalna. Plusem jest tło fabuły, czyli kwestie związane z szeroko rozumianą ekologią i inwestycjami w tym obszarze. Minus – jak dla mnie większość postaci występujących w książce. W moje ocenie mało oryginalnych, żeby nie powiedzieć, że sztampowych. Nieco rozczarowuje też wątek głównych bohaterów serii, czyli Lisbet Salander i Mikaela Blomkvista.
Wydaje mi się, że książka Karin Smirnoff najbardziej ucieszy zagorzałych fanów „Millenium”. Inni sami muszą rozważyć czy po nią sięgnąć, czy też nie.

Pierwsze trzy tomy serii „Millenium” uważam, za jedne z najlepszych książek sensacyjno-kryminalnych jakie miałem okazję czytać. Dlatego miałem wątpliwości co do kontynuacji po śmierci Stiega Larssona. I lektura kolejnych trzech części w dużej mierze je potwierdziła. Dlatego zastanawiałem s...

Rozwiń

Zwiń