Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W "Objawieniu" poznajemy Falibora, którego sielankowe życie rujnuje okrucieństwo świata. Pogrążony w rozpaczy rusza na konfrontację i zemstę, a towarzyszy mu w tym pewien tajemniczy stwór. Odkrywamy też dzieje Infryd, córki imperatora, której życzeniem urodzinowym jest poznać niebezpiecznego, pilnie strzeżonego więźnia...

Autor stworzył niebezpieczny, brutalny świat, pełen interesującej magii i tajemnych stworów. Podobał mi się koncept Oddechu Ducha, stwarzał sporo możliwości twórczych i fabularnych. Mam ponadto słabość do wszelkich magicznych zwierząt, więc Mira podbijała moje serce nieustannie :)

Fabuła została nakreślona kreatywnie, z pomysłem, nieustannie sporo się dzieje, co jest dużym plusem. Autor nie bał się mocnych scen, szczególnie przy wątku zwierzoludzi oraz w walce.

Bohaterowie byli wyraziści, autor starał sie wyraźnie podkreślić targające nimi emocje i dylematy, których w surowym świecie nie brakowało. Wyrzuty sumienia, żal, tęsknota, czy gniew towarzyszą nieustannie kolejnym scenom. Nie brakuje tu też zdradzieckich zwrotów akcji, co dodatkowo sprawia, że nikt tu nie jest czarno-biały, bo i antagoniści mają swe uzasadnienie i całkiem przekonujące motywacje.

Na minus natomiast muszę wspomnieć, że momentami miałam problem z głębszym wgryzieniem się w kolejne sceny - troszkę mi zabrakło szczegółów co do samej konstrukcji tej książkowej rzeczywistości, a niektóre przeskoki narracyjne były tak nagłe i z lekka chaotyczne, że zaburzały mi czasem rytm lektury. Zabrakło mi też większej lekkości pióra w opisach i dialogach. Biorę jednak poprawkę na to, że to debiut i to są kwestie jak najbardziej do wypracowania. Nie przeważają nad pozytywami, więc i tak uważam, że jest to książka, która spodoba się wielu osobom :)

Ogólnie myślę, ze to obiecujący początek pisarskiej drogi. Autor ma ciekawe wizje i działa na wyobraźnię, a ewentualne niedociągnięcia warsztatowe są kwestią doświadczenia. Z pewnością sięgnę po kolejne dzieło autora i będę śledzić twórcze ścieżki :)

W "Objawieniu" poznajemy Falibora, którego sielankowe życie rujnuje okrucieństwo świata. Pogrążony w rozpaczy rusza na konfrontację i zemstę, a towarzyszy mu w tym pewien tajemniczy stwór. Odkrywamy też dzieje Infryd, córki imperatora, której życzeniem urodzinowym jest poznać nie...

Rozwiń

Zwiń

"Debit" przenosi do zimnego, surowego świata, w którym naprzemiennie obserwujemy trzy historie, opisywane z perspektyw: Hannah, która budzi się wśród ciał ofiar katastrofy autokaru, przewożących uczniów akademii do tajemniczego Azylu; Meg, która budzi się z kilkoma osobami unieruchomionymi w kolejce linowej w górach - również na trasie do Azylu; Cartera zamieszkującego Azyl, który zmaga się z nieoczekiwanymi zagrożeniami w jego wnętrzu.

Od pierwszych stron czytało mi się te książkę rewelacyjnie. Autorka w przemyślany sposób dawkuje informacje, tworząc niepokojącą atmosferę, pełną niebezpieczeństw czyhających z nieoczekiwanych kierunków.

Trzy perspektywy sprawiają, że czyta się jakoby różne historie, z których każda jest w inny sposób interesująca i zastanawiająca. Prawie do samego końca Tudor trzyma w zanadrzu to, co najważniejsze, czyli nie tylko to, jak się te opowieści zakończą, ale też w jaki sposób się łączą. Miałam swoje koncepcje, ale autorka mnie bardzo zaskoczyła ostatecznym rozwiązaniem i bardzo zgrabnym, kreatywnym zabiegiem (którego nie będę spojlerować, żeby nie psuć zabawy 😉), które zdecydowanie do mnie trafiło. Znakomicie poprowadzona książka!

Mroźny świat jest tu trudnym przeciwnikiem, ale i podobnie bohaterowie w walce o przetrwanie wyzbywają się resztek człowieczeństwa. Dylematy moralne, brutalność, konflikt interesów i dbanie o rzekome wyższe dobro - to wszystko tu znajdziecie w wielu mocnych, dających do myślenia scenach. Kolejne trudności w minimalistycznych przestrzeniach napawają dreszczem udzielających się emocji.

To moje pierwsze zderzenie z piórem Tudor i z pewnością nie ostatnie. Bawiłam się świetnie w czasie lektury i na długo zapamiętam te historię i towarzyszące jej emocje. Jeśli cenicie dobre thrillery w postapokaliptycznej przestrzeni, to koniecznie sięgnijcie - warto! 🥰

"Debit" przenosi do zimnego, surowego świata, w którym naprzemiennie obserwujemy trzy historie, opisywane z perspektyw: Hannah, która budzi się wśród ciał ofiar katastrofy autokaru, przewożących uczniów akademii do tajemniczego Azylu; Meg, która budzi się z kilkoma osobami unieru...

Rozwiń

Zwiń

W "Domu Pożądania" poznajemy Marion - mieszkankę slumsów, marzącą o lepszym życiu. Gdy dziewczyna natrafia na ogłoszenie o poszukiwania krwiopanny - dawczyni krwi dla bogatej arystokracji - postanawia zaryzykować wszystko na tę jedną kartę. Trafia do domu Baronowej Lisavet, gdzie pogrąża się w świecie rozpusty, ale jeden fałszywy krok może zmienić przyjemności w grobowe deski...

Nie miałam do tej pory okazji do sięgnięcia po zbyt wiele powieści gotyckich, więc z tym większym zaciekawieniem odkrywałam sekrety "Domu Pożądania", który od samego początku przyciągnął mnie swoją ciężką atmosferą i niepowtarzalnym klimatem.

Sam koncept krwiopanien wykorzystywanych przez bogaczy do zachowania zdrowia i witalności niezaprzeczalnie przywodzi na myśl wampiry, więc tym bardziej mnie zaintrygował fakt, że tu jednak w rolę krwiopijców wchodzą po prostu wyższe sfery, co w dodatku jest przez społeczeństwo w pewnej mierze akceptowane, choć kontrowersyjne. Ot, wymysły możnych, którzy nie mają co robić z fortuną. tworzy to miks świata nieistniejącego, na pograniczu fantastyki, z realnym, w pewnym stopniu nawet w dystopicznych wizjach możliwym, co robiło ogromne wrażenie.

Akcja toczy się stonowanym tempem, przyspieszającym w finale, mamy możliwość razem z główną bohaterką dobrze poznać nową rzeczywistość, w którą wkroczyła. Rozciągnięta aż do granic możliwości pochwała hedonizmu, wyzwolenia i braku granic moralnych czy etycznych jest wprost porażająca i ciekawie ją obserwować oczami dawnej mieszkanki slumsów. Nie brak tu mocnych scen, erotyki i brutalności.

Trochę brakowało mi szerszych historii o innych krwiopannach i Domach, bo już te fragmenty, które dostajemy, są bardzo ciekawe i z chęcią bym poznała więcej. Myślę też, że Baronowa nie miała do końca szansy rozwinąć skrzydeł - początkowo wyobrażałam ją sobie jako postać bardziej mroczną i niepokojącą, a ta aura najbardziej dała o sobie znać tylko na początku i końcu książki, dając swoisty powiew Elżbiety Batory. Gdyby jej szaleństwo i zło podkręcić bardziej tez w toku pomniejszych zdarzeń, to byłaby znakomitą antagonistką, a tak to tu mam jedynie trochę niedosyt.

Ogólnie jest to bardzo wciągająca powieść, którą czyta się z ogromnym zaciekawieniem. Pomysłowa, eteryczna i mroczna, utrzymująca uwagę czytelnika do samego końca. Mogę serdecznie polecić fanom gotyckich horrorów :)

W "Domu Pożądania" poznajemy Marion - mieszkankę slumsów, marzącą o lepszym życiu. Gdy dziewczyna natrafia na ogłoszenie o poszukiwania krwiopanny - dawczyni krwi dla bogatej arystokracji - postanawia zaryzykować wszystko na tę jedną kartę. Trafia do domu Baronowej Lisavet, gdzie...

Rozwiń

Zwiń

Gdy podkomisarz Eliza Białek przybywa do małego miasteczka, aby ustalić zerowy wskaźnik przestępczości w okolicy, zaczyna interesować się sprawą zaginięcia dziecka przed lat. Tajemnicze, niepokojące zdarzenia w pobliskim lesie i zmowa milczenia mieszkańców są początkiem nieoczekiwanych zdarzeń...

Mam bardzo mieszane uczucia co do tego tytułu. Pomimo stosunkowo niezbyt dużej objętości, książkę czytałam na kilka podejść i z dużym trudem zagłębiałam się w fabułę. Kolejne zdarzenia nie porywały mnie, dynamika akcji była nieco zbyt nierówna, trudno było się w nią zaangażować.

Bohaterowie byli dla mnie nakreśleni dość płasko, powtarzalnie, irytowali swoimi zachowaniami, które często miały się nijak do naturalności i autentyzmu, bywały mało dojrzałe. Już nie zliczę, ileż to razy poszczególne postaci na siebie spluwały, bądź strzelały "plaskaczami" po twarzach, nie wzbudzało to we mnie większych emocji poza znużeniem i zażenowaniem. Czuła, że ponadto niewiele o nich się dowiedziałam w czasie lektury, a ich motywacje nie zawsze były dla mnie przekonujące.

Sama opowieść miała pewien koncept i ciekawy pomysł, ale nie do końca dobrze to zostało moim zdaniem poprowadzone. Tajemnice lasu miały dobry potencjał na zaskakująco i nieoczekiwaną fabułę, ale dość szybko domyśliłam się całkiem trafnie finału, który nie utrzymał tej gęstej atmosfery i nie usatysfakcjonował.

Widziałam sporo bardzo dobrych opinii o tej historii, więc nie będę odradzać, bo może ja po prostu nie poczułam z nią chemii, a wielu osobom się spodoba. Dla mnie tu zabrakło sporo dopracowania i przemyślenia.

Gdy podkomisarz Eliza Białek przybywa do małego miasteczka, aby ustalić zerowy wskaźnik przestępczości w okolicy, zaczyna interesować się sprawą zaginięcia dziecka przed lat. Tajemnicze, niepokojące zdarzenia w pobliskim lesie i zmowa milczenia mieszkańców są początkiem nieoczekiwanych zd...

Rozwiń

Zwiń

"Miasto ślepców" przenosi nas do nienazwanego miasta w nienazwanym kraju, gdzie na mieszkańców spada nagła epidemia białej ślepoty. Bez żadnych znanych przyczyn kolejni ludzie ślepną, a choroba rozprzestrzenia się błyskawicznie. Władze zamykają pospiesznie pierwszą grupę chorych w nieczynnym szpitalu psychiatrycznym, a ta wyizolowana społeczność zaczyna żyć własnymi prawami...

Jest to pierwsza książka Saramago, jaką miałam okazję przeczytać i myślę, że nie ostatnia, bowiem wywarła na mnie spore wrażenie.

Autor stworzył duszną, klaustrofobicznie wręcz zamkniętą przestrzeń, w której na jaw wychodzą zezwierzęcenie i dehumanizacja w obliczu katastrofy. Odebranie ludziom wzroku w tak gwałtowny i nieprzewidziany sposób i stłoczenie ich w podłych warunkach ujawnia pierwotne instynkty i płynnie przeobraża dotychczas normalnie funkcjonujące jednostki w oprawców i ofiary. To niezwykle głęboka i dająca do myślenia analiza psychologiczno-socjologiczna społeczeństwa w skrajnej sytuacji.

Interesującym zabiegiem był brak nazewnictwa nie tylko przestrzeni, ale również bohaterów. Nie ma tu imion, są role i określenia charakteryzujące, jak "żona lekarza", "dziewczyna w ciemnych okularach". Nawet same postaci w rozmowach ze sobą wprost unikają przedstawienia się, tłumacząc to tym, że w obliczu ślepoty nie są już tymi, kim byli wcześniej, a jedynie głosem. Tragiczne i mocne w swoim wydźwięku.

Pomimo swej stosunkowo przeciętnej objętości książki nie czyta się szybko z uwagi na przytłoczenie ciężarem i atmosferą. Autor nie boi się drastycznych scen, więc i takich tu nie brakuje. Szczególnie trudne w odbiorze były szczególnie momenty wykorzystywania seksualnego, które były tak dosadnie opisane, że budziły bardzo silne emocje i musiałam czytać ten tytuł z przerwami.

Nie ma tu zbyt wiele odpowiedzi, natomiast postawiono sporo pytań, które skłaniają czytelnika do wewnętrznych rozważań. Książka wzbudza kalejdoskop różnych uczuć, daje przestrzeń do refleksji i zapada w pamięci. Bardzo oryginalna i nietypowa w swojej kategorii, ale zdecydowanie warta uwagi. Polecam!

"Miasto ślepców" przenosi nas do nienazwanego miasta w nienazwanym kraju, gdzie na mieszkańców spada nagła epidemia białej ślepoty. Bez żadnych znanych przyczyn kolejni ludzie ślepną, a choroba rozprzestrzenia się błyskawicznie. Władze zamykają pospiesznie pierwszą grupę chorych ...

Rozwiń

Zwiń