Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zachęcony książką Kajś sięgnąłem po Odrzanię. Niestety jest to poziom niżej od poprzedniczki. Za dużo przemyśleń Autora, które mi się dłużyły i nic nie wnosiły, a trochę za mało faktów i większych objętościowo zapisów rozmów. Chciałbym przeczytać, co mieli do powiedzenia Autora interlokutorzy. To ich opinie, jako mieszkańców, są ważniejsze. A tu wnioski turysty są przeważające.
Na plus przyjemny styl p. Rokity, szybko się książkę czyta. Niektóre spostrzeżenia też wydają mi się niezwykle celne.
Wahałem się między oceną 6 a 7. Przez niektóre zbyt wydumane teorie zaokrąglam w dół.

Zachęcony książką Kajś sięgnąłem po Odrzanię. Niestety jest to poziom niżej od poprzedniczki. Za dużo przemyśleń Autora, które mi się dłużyły i nic nie wnosiły, a trochę za mało faktów i większych objętościowo zapisów rozmów. Chciałbym przeczytać, co mieli do powiedzenia Autora interlokutorzy. To ich opinie, jako mieszkańców, są ważniejsze. A tu wnioski turysty są...

Niesamowita książka. Jakimś cudem nie czytałem jej wcześniej. Dziwne. Dobrze się jednak stało, bo teraz mogłem szerzej ją zrozumieć. I wyłapać niuanse, których wcześniej bym nie mógł. A jest co rozumieć. Powieść jest wielowątkowa, trzeba być skupionym, żeby wszystko się zgadzało. Ale chyba najpiękniejsze jest to, że każdy może wynieść z niej coś innego. Ja zacząłem zauważać dziwne koincydencje. Może Woland jednak nie odszedł na całego. Moja córka, Helena (na bazie Heleny Bułhakow stworzył swoją bohaterkę) Małgorzata (wiadomo) urodziła się zaraz po wiosennej pełni. Przypadek? Mam nadzieję. Od wczoraj też mój czarny kot patrzy na mnie jakoś inaczej. A rano do michy powoli coś szedł. Z wyniosłością nieprzystającą do dachowca. Dopiero jak mu powiedziałem, że to jesiotr pierwszej świeżości, zaczął jeść.
Słuchałem audiobooka. Olbrzymi plus za interpretację p. Gosztyły. Można by rzec: Mistrz czytał Mistrza.
Polecam z całego serca.

Niesamowita książka. Jakimś cudem nie czytałem jej wcześniej. Dziwne. Dobrze się jednak stało, bo teraz mogłem szerzej ją zrozumieć. I wyłapać niuanse, których wcześniej bym nie mógł. A jest co rozumieć. Powieść jest wielowątkowa, trzeba być skupionym, żeby wszystko się zgadzało. Ale chyba najpiękniejsze jest to, że każdy może wynieść z niej coś innego. Ja zacząłem zauważać...

Szybko się czyta, książka ciekawa. Czuć, że Christiane jest zniszczona używkami i pisze bardzo chaotycznie, sama sobie często przeczy. Niestety zabrakło dobrego zredagowania i książka dużo na tym traci. Pani Vuković chyba tylko spisała jak leci wspomnienia i dodała trzy miałkie rozdziały.
Jeżeli ktokolwiek chciałby się dowiedzieć, co się działo dalej z bohaterami z My, dzieci z dworca ZOO, to się z tej książki tego nie dowie.

Szybko się czyta, książka ciekawa. Czuć, że Christiane jest zniszczona używkami i pisze bardzo chaotycznie, sama sobie często przeczy. Niestety zabrakło dobrego zredagowania i książka dużo na tym traci. Pani Vuković chyba tylko spisała jak leci wspomnienia i dodała trzy miałkie rozdziały.
Jeżeli ktokolwiek chciałby się dowiedzieć, co się działo dalej z bohaterami z My,...