Jesteśmy społecznością, która kocha książki

69/134/52
„Skąpiec” (”L`Avare”) Moliera, komedia w pięciu aktach, PIW 1972 (ale wiadomo, że to tekst z 1668 roku)
1. Dlaczego? Taka praca.
2. I jak? „Cóż to, nadobna Elizo, zapadłaś, widzę, w smutek po chwili serdecznego zapału…” itd. To pierwsze w ogóle, wypowiedziane przez Walerego, słowa w tejże komedii. Ja czytam i rozumiem, ale dla dzieci z pierwszej klasy szkoły średniej to jednak obcy język. A szkoda, bo akurat treść tej lektury faktycznie mogłaby je zainteresować. Oto Harpagon, owładnięty obsesją na punkcie pieniędzy, a także zdecydowany na wzięcie dla swojej przyjemności ubogiej, pięknej i młodej żony (jak smakowite to połączenie!), gotów jest zniszczyć wszystko dookoła, nie liczy się z niczyimi uczuciami. Córkę próbuje zmusić do ślubu ze starym (wtedy 50 lat to była starość) mężczyzną, który nie żąda posagu, syna wypędza z domu i próbuje ożenić się z jego ukochaną. Żadna to komedia, prawda? Wszystko jest tu obrzydliwe. Syn też nie jest dużo lepszy – zadłuża się u lichwiarzy, żeby mieć pieniądze na modne stroje i prezenciki dla dziewczyny, która mu się podoba. Marzy o śmierci ojca, bo to zapewniłoby mu dostatnie życie i wolność. Marianna godzi się na ślub z obrzydliwym Harpagonem. A służbę wszyscy biją. Nikt nie robi niczego bezinteresownie. Jedyny wyjątek – Jakub, służący, który za własne pieniądze kupuje paszę głodującym koniom Harpagona. Powtórzę, dzieci to nie śmieszy, choć pozytywnie wyrażają się o grze Luisa de Funesa - bo jakże to tak, nie odtworzyć choć fragmentów filmu? Chociaż… Po przełożeniu niektórych sytuacji na bliższe im realia zaczynają zauważać i komizm, i dydaktyzm niektórych scen. Jak tej sceny, w której służący za dobrą monetę bierze słowa pana o tym, że może mu powiedzieć całą prawdę, a on się nie obrazi… Lepiej nauczycielowi (mamie, dziewczynie, szefowi…) nie mówić całej prawdy wprost. Można to nazwać unikiem, można tchórzostwem, można uprzejmością albo zdrowym rozsądkiem.
I co robić z lekturami? Na dworze piękna pogoda, a w szkole „Skąpiec” i Walery, który pyta: „Miałażbyś żałować, żeś mnie uczyniła szczęśliwym? Chciałabyś cofnąć zadatek uczuć, do którego miłość moja zdołała cię nakłonić?” Nie, dzieci, Walery nie mówi tu o seksie (a przynajmniej później twierdzi, że „nie naruszył” Elizy). A może jednak o seksie, tylko potem kłamie? Jak rozwikłać te wszystkie napuszone i piękne słowa? I co robić z lekturami?
3. Dokąd mnie to prowadzi? Czas na jakiś brutalny kryminał.

69/134/52
„Skąpiec” (”L`Avare”) Moliera, komedia w pięciu aktach, PIW 1972 (ale wiadomo, że to tekst z 1668 roku)
1. Dlaczego? Taka praca.
2. I jak? „Cóż to, nadobna Elizo, zapadłaś, widzę, w smutek po chwili serdecznego zapału…” itd. To pierwsze w ogóle, wypowiedziane przez Walerego, sło...

Rozwiń

Zwiń

„Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” Cho Nam Joo, wydawnictwo WAM 2021 i „Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2019
To tak różniące się książki! A łączy je jedno – jakoś tak się układa, że kobiety zawsze mają pod górkę. Nawet przemądra Antonia Scott.
Koreańska powieść i reportażowa opowieść o kobietach w Omanie pokazują, jak w różnych krajach (różnych pod względem systemu rządów, religii, bogactw naturalnych, kultury) zmieniła się sytuacja kobiet – na lepsze, i jak bardzo źle wciąż się tam żyje kobietom. Tyle do zrobienia jeszcze. Kilka drobnych refleksji w kontekście „Z miłości?...”: bogaty mężczyzna szuka żony biednej i niewykształconej, chcąc, by była od niego zależna… (czy ktoś ze szkoły pamięta Łużyna, który chciał ożenić się z piękną i biedną Dunią, siostrą Raskolnikowa?), a ojciec zabiera syna do malezyjskiej prostytutki, a tenże syn dopilnowuje seksualnej edukacji swoich braci (scena w domu publicznym z ”Biednych istot” nie jest więc, jak wielu to odbierało, bulwersująca, jest do bólu realistyczna).

„Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” Cho Nam Joo, wydawnictwo WAM 2021 i „Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” Agaty Romaniuk, Wydawnictwo Poznańskie 2019
To tak różniące się książki! A łączy je jedno – jakoś tak się układa, że kobiety zawsze mają pod górkę. Nawet przemądra Antonia Sc...

Rozwiń

Zwiń

„Loba negra. Czarna Wilczyca” Gomeza-Jurado Juana, Wydawnictwo sine Qua Non 2023, wszystkie wysłuchane: Legimi
Kobiety zawsze mają pod górkę. Nawet przemądra Antonia Scott. O Antonii tylko krótko: ten cykl to niezły kryminał, ale wystarczy przeczytać jeden tom, a potem wziąć się za inne książki. Nie to, żebym nie lubiła pewnej rutyny, powtarzalności, bezpieczeństwa, jakie daje czytanie cyklu. Lee Child jest nudniejszy, a bardziej się do niego przywiązałam, wysłuchałam wszystkich części historii o Jacku Reacherze! Ale Jack jest taki autentyczny, a Antonia wymyślona. Przy okazji jakiejś powieści fantastyczno-naukowej stwierdziłam, że pisanie o osobach, których inteligencja tak mocno przewyższa naszą jest praktycznie niemożliwe! Stado małp to zbyt prosty chwyt, żeby się nim wykręcać, pisząc o procesach zachodzących w umyśle istoty o nadludzkiej inteligencji.

„Loba negra. Czarna Wilczyca” Gomeza-Jurado Juana, Wydawnictwo sine Qua Non 2023, wszystkie wysłuchane: Legimi
Kobiety zawsze mają pod górkę. Nawet przemądra Antonia Scott. O Antonii tylko krótko: ten cykl to niezły kryminał, ale wystarczy przeczytać jeden tom, a potem wziąć się za inne k...

Rozwiń

Zwiń

„Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” Cho Nam Joo, wydawnictwo WAM 2021
Kobiety zawsze mają pod górkę.
Koreańska powieść i reportażowa opowieść o kobietach w Omanie („Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” Agaty Romaniuk) pokazują, jak w różnych krajach (różnych pod względem systemu rządów, religii, bogactw naturalnych, kultury) zmieniła się sytuacja kobiet – na lepsze, i jak bardzo źle wciąż się tam żyje kobietom. Tyle do zrobienia jeszcze. Kilka drobnych refleksji w kontekście „Z miłości?...”: bogaty mężczyzna szuka żony biednej i niewykształconej, chcąc, by była od niego zależna… (czy ktoś ze szkoły pamięta Łużyna, który chciał ożenić się z piękną i biedną Dunią, siostrą Raskolnikowa?), a ojciec zabiera syna do malezyjskiej prostytutki, a tenże syn dopilnowuje seksualnej edukacji swoich braci (scena w domu publicznym z ”Biednych istot” nie jest więc, jak wielu to odbierało, bulwersująca, jest do bólu realistyczna).
Jako jakiś kontekst można doczytać artykuł w GW „Demograficzna zapaść w Azji” (29 lutego 2024).

„Kim Jiyoung. Urodzona w 1982” Cho Nam Joo, wydawnictwo WAM 2021
Kobiety zawsze mają pod górkę.
Koreańska powieść i reportażowa opowieść o kobietach w Omanie („Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” Agaty Romaniuk) pokazują, jak w różnych krajach (różnych pod względem systemu rządó...

Rozwiń

Zwiń

„Światy równoległe. Antologia opowiadań fantastycznych”, Oficyna Wydawnicza RW 2010 2015. Czy inni też tak mają, że zapominają? Nie pamiętam tych opowiadań, choć nazwiska dobre. Ale teksty Kubackiej i Kańtoch gdzieś tam jeszcze się tlą, a opowiadanie „Jako aniołowie” Heleny Strokowskiej – do zapamiętania, do przeżycia.

„Światy równoległe. Antologia opowiadań fantastycznych”, Oficyna Wydawnicza RW 2010 2015. Czy inni też tak mają, że zapominają? Nie pamiętam tych opowiadań, choć nazwiska dobre. Ale teksty Kubackiej i Kańtoch gdzieś tam jeszcze się tlą, a opowiadanie „Jako aniołowie” Heleny Strokowskiej –...

Rozwiń

Zwiń

„Dziwne opowieści. Antologia weird fiction”, Wydawnictwo Dom Horroru 2021. Jest wspaniałe opowiadanie – czyje?, jasne Magdaleny Świerczek-Gryboś. Jeśli świat ma zginąć, to przynajmniej z ważnego powodu. Tak jest z takimi antologiami. Wprawki, próby i czasem przebłyski.

„Dziwne opowieści. Antologia weird fiction”, Wydawnictwo Dom Horroru 2021. Jest wspaniałe opowiadanie – czyje?, jasne Magdaleny Świerczek-Gryboś. Jeśli świat ma zginąć, to przynajmniej z ważnego powodu. Tak jest z takimi antologiami. Wprawki, próby i czasem przebłyski.

„Openminder”, tom 1 „Koty” Magdaleny Świerczek-Gryboś, SQN 2019 – kolejne podejście do twórczości tej autorki, dużo obiecuje, niesamowite pomysły, jak dla mnie to jeszcze wciąż w dłuższych formach zbyt rozhulana wyobraźnia, wszystko tu jest; jak dla mnie wszystkiego wciąż za wiele, ale warto czytać to dziwne postapokaliptyczne, dystopijne dzieło (jak bym tego nie nazwała, będzie mało).

„Openminder”, tom 1 „Koty” Magdaleny Świerczek-Gryboś, SQN 2019 – kolejne podejście do twórczości tej autorki, dużo obiecuje, niesamowite pomysły, jak dla mnie to jeszcze wciąż w dłuższych formach zbyt rozhulana wyobraźnia, wszystko tu jest; jak dla mnie wszystkiego wciąż za wiele, ale wa...

Rozwiń

Zwiń

„Fantastycznie nieobliczalni. Antologia autorów wydawnictwa SQN. Tom 1”, Kraków 2018, Legimi (Ćwiek, Fedyk, Górski, Jadowska, Krakowska, Łukawski, Malinowska, Małecki, Marchewka, Radlak, Świerczek-Gryboś)
1. Dlaczego? Lubię antologie, lubię fantastykę, szukam, czasem coś odkryję.
2. I jak? Jest dark fantasy, jest horror, humor, są elfy, jest cyberpunk. Najbardziej podobał mi się wstęp Michała Cetnarowskiego i opowiadania Piotra Górskiego („Złość bogów”) i Jakuba Małeckiego („Utracone światy Nino Sandovala”). Teksty z antologii na ogół zapowiadały kolejne książkowe publikacje autorów, ale przez 6 lat, które upłynęły od wydania antologii, do mnie przebiła się tylko książka Magdaleny Świerczek-Gryboś, tu zapowiadana opowiadaniem „Niemożliwe”.
3. Dokąd mnie to prowadzi? Będę uważać na wierzby i poszukam książki Górskiego.

„Fantastycznie nieobliczalni. Antologia autorów wydawnictwa SQN. Tom 1”, Kraków 2018, Legimi (Ćwiek, Fedyk, Górski, Jadowska, Krakowska, Łukawski, Malinowska, Małecki, Marchewka, Radlak, Świerczek-Gryboś)
1. Dlaczego? Lubię antologie, lubię fantastykę, szukam, czasem coś odkryję.
2. I jak?...

Rozwiń

Zwiń

„Wszechświaty - Pamięć” („Multiversum – Memoria”), tom drugi trylogii Leonardo Patrignaniego, tłumaczyła Bożena Topolska, wydawnictwo Dreams 2014
1. Dlaczego? Spojrzenie na półkę z nowościami w bibliotece (a to przecież książka sprzed dziesięciu lat!).
2. I jak? Lubię filmy i książki ukazujące motyw Multiversum, to nie najgłupsza zabawa i okazja do jakiejś jednak refleksji. Tom drugi cyklu to rozważania na temat funkcji i sposobów działania pamięci oraz apokalipsy. Apokalipsa w takich tekstach to często coś w rodzaju oczywistego chwytu fabularnego podtrzymującego romansową historię. Apokalipsa, zagłada – dziś to się tak zbanalizowało, już nie brzmi zbyt strasznie. No, dobra – czytamy sobie – no już, apokalipsa, a teraz co stało się z tą parą zakochanych młodych ludzi? Jak się uratowali i co dalej? W filmach dodają jeszcze psa, żeby publiczność trochę reagowała, bo zagłada Ziemi już nie budzi żadnych emocji… Tekst Patrignaniego napisany sprawnie i ładnie. Autor sprawnie prześlizguje się po trudniejszych motywach, to fantastyka, która naukowość traktuje jak listek figowy.
3. Dokąd mnie to prowadzi? Ale czuję, że ciekawszy będzie tom trzeci – rozprawienie się z utopia, która oczywiście jest dystopią. Przeczytałam drugi tom, jeśli będzie okazja – sięgnę po trzeci. Ale bez spinki.

„Wszechświaty - Pamięć” („Multiversum – Memoria”), tom drugi trylogii Leonardo Patrignaniego, tłumaczyła Bożena Topolska, wydawnictwo Dreams 2014
1. Dlaczego? Spojrzenie na półkę z nowościami w bibliotece (a to przecież książka sprzed dziesięciu lat!).
2. I jak? Lubię filmy i książki ukazu...

Rozwiń

Zwiń

„Stroiciel fortepianów” Chiang-Sheng Kuo, przełożyła Katarzyna Sarek, ArtRage 2024
1. Dlaczego? Bo ciągle ktoś to czyta, a do fortepianu mam jakąś słabość.
2. I jak?
Książka uruchomiła wspomnienie. W 2017 roku wybraliśmy się całą rodziną na koncert: "Fortepianowy romans" - to tytuł koncertu, który odbył się w piątek wieczorem w studiu S1 Radia Szczecin. U boku Baltic Neopolis Orchestry wystąpiła japońska pianistka Ingrid Fujiko Hemming. Artystka ma 85 lat.” (Wydarzenia w S-1 - Fortepianowy romans w Radiu Szczecin [WIDEO, ZDJĘCIA] - Studio S-1 - Radio Szczecin) Kto czytał, ten wie. Ostatni, dwunasty rozdział, bardzo popularnej powieści tajwańskiego pisarza – to właśnie historia Ingrid Fujiko Hemming, zwiedzanie domu Światosława Richtera i rozważania o Glennie Gouldzie. Tajwan, Japonia, Szczecin… Jak to się czasem łączy. Sama książka – boję się, że to jeden z tych chwilowych przebojów, tekst bardzo dobry, bardzo popularny i szybko odchodzący w zapomnienie. Tytułowy stroiciel fortepianów i biznesmen Lin Sang łączą swoje losy przez przypadek. Jeden przegrał (?) życie, drugi odniósł zawodowy sukces, ale ze szczęściem jednakowo im nie po drodze. Wątek romansowy wiążący się z osobą żony Lin Sanga, Emily, w ogóle nas nie obchodzi. Emily? Jaka Emily, u diabła? Ale ten steinway… i jak to z tymi młoteczkami? Są takie książki, w których warstwa fabularna gra drugoplanową rolę, o wiele bardziej interesują nas szczegóły dotyczące pracy głównego bohatera. Nieudane małżeństwo Stonera… No tak, ale jak prowadził zajęcia? Jak mówił / pisał o literatorze / o tekstach o literaturze? To ciekawe. Więc, Emily, znikniesz z mojej pamięci, jedyną Emily, którą będę pamiętać, będzie Emily St. John Mandel. Będę pamiętać mieszkanie Richtera, śnieg (dwa razy), młotek, magazyn pełen fortepianów.
3. Dokąd mnie to prowadzi? Jeszcze raz przeczytam ostatni rozdział.

„Stroiciel fortepianów” Chiang-Sheng Kuo, przełożyła Katarzyna Sarek, ArtRage 2024
1. Dlaczego? Bo ciągle ktoś to czyta, a do fortepianu mam jakąś słabość.
2. I jak?
Książka uruchomiła wspomnienie. W 2017 roku wybraliśmy się całą rodziną na koncert: "Fortepianowy romans" - to tytuł konce...

Rozwiń

Zwiń