Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drogi Czytelniku...

Śmierć? Będzie...
Afryka w tle? Jak najbardziej.
Szukanie szczęścia? Tak.
Nowy początek? Jasne.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Niepewność? Niestety.
Pewna szansa? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Anne Jacobs w swojej najnowszej książce pod tytułem „Niebo nad Kilimandżaro”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom drugi cyklu Kilimandżaro (nazwa robocza).

Miło było przenieść się do świata Charlotte, Christiana, Klary, Antona, Maxa, Humuny, Petera, George'a, Elisabeth, Jacoba, Meyerualda i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz drugi są dobrze wykreowani i interesujący.
Muszę przyznać, że nie polubiłam tu nikogo. Niektórzy irytowali mnie wręcz przez całą powieść... Dobra, nic już więcej nie zdradzam.
Zapraszam do stron książki.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie do końca jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak w tym przypadku ponownie nie musi pędzić na złamanie karku. Autorka serwuje tu troszkę mniej emocji niż poprzednio, lecz wciąż dużymi porcjami, zwłaszcza w pewnych momentach (tak, dobrze myślicie, znów nie zdradzę w jakich). Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, emocje. Ponownie ich tu nie zabraknie, gwarantuję, od śmiechu po łzy (choć tych było tu sporo, oj sporo...). Książka dostaje za to oczywiście plusika.

Po czwarte, styl. Książka, tak jak część pierwsza, napisana jest w miarę lekko i przyjemnie dla oka, czyta się ją dość szybko i nawet przyjemnie. Daję za to plusika.

Po piąte, ważne tematy. Tak, po raz kolejny autorka je tu porusza. Nie zdradzę i tym razem o co dokładnie chodzi. Chcę by każdy czytelnik sam to odkrył. Przyznam tylko, że autorka z pewną kwestią poradziła sobie doskonale. Leci za to kolejny plusik.

Po szóste, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Mnie osobiście pozostawiło z małym niedosytem, jak te nasze persony będą teraz żyły... Leci za nie plusik.

Powieść, tak jak tom pierwszy, jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że nieszczęścia lubią chodzić parami, ważne by jakoś je przetrwać i się nie poddawać.

Książka, tak jak jej poprzedniczka, praktycznie czyta się sama. Historia nawet wciąga, lecz nie zawsze sprawiała, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, mimo to nie chciałam opuszczać go aż do końca również i tym razem.

Autorce bardzo dziękuję za kolejną przygodę. :)
Oba tomy podobały mi się mniej więcej tak samo.
Jeśli autorka planuje jeszcze jakieś historie w tym świecie lub klimacie chętnie po nie sięgnę.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Śmierć? Będzie...
Afryka w tle? Jak najbardziej.
Szukanie szczęścia? Tak.
Nowy początek? Jasne.
Przewrotny los? Jest.
Problemy? Znajdą się.
Niepewność? Niestety.
Pewna szansa? Oczywiście.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Anne Jacobs w swojej najnowszej ks...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewna pisarka? Obecna.
Pewien demon? Jest.
Pewna walka? Oczywiście.
Obsesja? Jasne.
Zemsta? Znajdzie się.
Tajemnice? Tak.
Kłamstwa? Cóż...
Pewna śmiechu warta wymiana? Nie inaczej.
Między innymi właśnie to serwuje nam Marcela Tomas w swojej najnowszej książce (można uznać, że debiutanckiej) pod tytułem „(Nie)Idealny”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Wspaniale było przenieść się do świata Olgi, Asmodeusza, Oliwera, Natalii, Baśki, Anki, Karoliny, Roberta, Lilith, Shvera, Ewy, Malwiny, Aurelii, Adama, Naamah, Amalie, Beliala, Gieszy, Heksy, Gabriela i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani i dość interesujący.
Niestety nie polubiłam tu nikogo, mimo charakteru niektórzy bardzo mnie denerwowali i jakoś było mi z nimi nie po drodze (nasz demon i pisarka również).
Jest to jednak w tym wypadku plus, przynajmniej dla mnie.
Niektórych miałam ochotę wręcz udusić za to co wyprawiali... Zwłaszcza Asmodeusza.
Dobra, nie pisnę już nic więcej, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak zawsze się coś działo. Nie było spokojnie ani przez chwilę. Autorka nie serwowała nam emocji dużymi porcjami. Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Olga.

Po trzecie, styl. Książka jest napisana dość lekkim językiem, przystępna dla każdego. To zdecydowanie uprzyjemnia i przyśpiesza czytanie. Muszę dać za to plusika.

Po piąte, zakończenie. Było... cóż musicie sami się o tym przekonać. Ja mam mieszane uczucia... Przyznam jedno, nie spodziewałam się pewnej wymiany (oczywiście nie zdradzę jakiej)... Leci za to następny plusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że niektóre rzeczy (i osoby) powinny zostać tylko na papierze oraz to, że trzeba uważać komu i za co się podpadnie...

Książka praktycznie czyta się sama. Historia mnie nawet wciągnęła i sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (mimo pewnych przygód bohaterów). Nie chciałam go opuszczać aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :) Była dość ciekawa.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewna pisarka? Obecna.
Pewien demon? Jest.
Pewna walka? Oczywiście.
Obsesja? Jasne.
Zemsta? Znajdzie się.
Tajemnice? Tak.
Kłamstwa? Cóż...
Pewna śmiechu warta wymiana? Nie inaczej.
Między innymi właśnie to serwuje nam Marcela Tomas w swojej najnowszej książce (można uz...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Autorka powieści kryminalnych i zarazem osoba podejrzana o zabójstwo? Tak.
Pewien 'cichy wielbiciel'? Jest.
Aresztowanie? Niestety.
Przyjaźń? Obecna.
Wątpliwości? I to wiele.
Chęć odkrycia prawdy? Oczywiście.
Tajemnice? Będą.
Jak zawsze śledztwo na własną rękę? Jasne.
Duża dawka humoru? Pewnie.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Alka Rogozińskiego pod tytułem „Miłość aż po grób”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, standardowo odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to siódmy tom cyklu Róża Krull na tropie.

Wspaniale było po raz siódmy przenieść się do świata Róży, Pawła, Mariusza, Miłki, Cecylii, Krzysztofa, Maliny, Włodzimierza, Michała, Krystyny, Ilony, Cezarego, Samuela, Tamary, Marianny, Leopolda, Jerzego, Radomira, Baśki, Małgorzaty, Zofii, Jowity, Beaty i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz kolejny są świetnie wykreowani, zróżnicowani i bardzo interesujący.
Czy kogoś lubię nadal? Tak, niezmiennie Różę, Miłkę, Pawła no i Krzysztofa. Niestety tylko ich. To naprawdę pozytywne persony.
Cała reszta mi czymś podpadła, zwłaszcza mama Róży i jej pewna sąsiadka... Oczywiście nie napiszę dokładnie czym. Osobiście wolałabym ich unikać... Dobra, już milczę, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Mimo to przyznam, że od pierwszej do ostatniej strony coś się dzieje, nie nudziłam się ani przez chwilę. Autor płynnie prowadzi nas przez najnowszą przygodę w życiu Róży (nasza bohaterka na pewno się nie spodziewała takich wydarzeń w swoim życiu akurat w tym momencie). Jak zawsze czułam się jakbym była obok, jakbym sama kombinowała, łączyła kropki i szukała winnego. Chwile zwątpienia również się znalazły (choć było ich mniej niż zazwyczaj, przynajmniej takie odniosłam wrażenie). I tak powinno być. Autor serwuje nam emocje dużymi porcjami (momentami) często na wesoło. Nie brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji, wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Róża.

Po trzecie, emocje i napięcie. Emocji nie zabraknie tu, oj nie zabraknie, zwłaszcza w pewnych chwilach, gwarantuję. Znajdziemy tu między innymi strach, smutek, zazdrość, ale i ulotne chwile radości i szczęścia. Niestety przeważają te negatywne... A napięcie, oj tego mi tu niestety brakowało... Autor po raz kolejny po mistrzowsku myli tropy, pokazuje, że nic nie powinno być i nie jest oczywiste. Daję za to oczywiście plusika.

Po czwarte, styl. Książka, mimo tematyki, którą porusza, napisana jest lekko i przyjemnie dla oka (i oczywiście z dużą dawką humoru), dzięki czemu czyta się ją bardzo szybko (za szybko) i łatwo. Nie pogniewałabym się również gdyby ta historia miała jeszcze tak z pięćdziesiąt stron i ze dwa wątki (mam nadzieję, że przy tomie ósmym doczekam się wymarzonej objętości). Przyznaję za to kolejnego plusika.

Po piąte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć. Nie spodziewałam się dokładnie takiego obrotu spraw, co było tu bardzo fajne. Zaintrygowało mnie szczególnie to, że autor zostawił otwarty pewien wątek i nie wyjaśnił pewnej kwestii. Zachęca to do sięgnięcia to kolejną część. Daję za to następnego plusa.

Powieść, tak jak poprzednie tomy, zdecydowanie jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że prawdziwych przyjaciół poznajemy (bądź weryfikujemy czy dotychczasowi nimi są) gdy znajdujemy się w poważnych tarapatach.

Książka, tak jak jej poprzedniczki, praktycznie czyta się sama, historia bardzo wciąga, sprawia, że aż chce się być częścią życia bohaterów (mimo pewnych okoliczności) i nie opuszczać go aż do finału.

Autorowi bardzo dziękuję za kolejną historię.
Jak poprzednie zostanie ze mną na dłużej. :)
Z niecierpliwością czekam na następną przygodę Róży, jej agenta i przyjaciół, niezmiennie przyznaję, że je uwielbiam. Tym bardziej, że muszę się koniecznie przekonać czy mam rację w pewnej kwestii (oczywiście nie zdradzę jakiej).

Ogólna ocena - 8,5/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Autorka powieści kryminalnych i zarazem osoba podejrzana o zabójstwo? Tak.
Pewien 'cichy wielbiciel'? Jest.
Aresztowanie? Niestety.
Przyjaźń? Obecna.
Wątpliwości? I to wiele.
Chęć odkrycia prawdy? Oczywiście.
Tajemnice? Będą.
Jak zawsze śledztwo na własną rękę? Jasne.
...

Rozwiń

Zwiń

Autorce dziękuję za trzecią już część przygód Artura i spółki.
Niestety muszę przyznać, że poprzedni tom podobał mi się bardziej niż ten...
Liczę na jeszcze dwie części tego cyklu, w końcu zostały jeszcze dwie litery (kto czytał, ten wie)... Wciągnęłam się, nawet bardzo.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Autorce dziękuję za trzecią już część przygód Artura i spółki.
Niestety muszę przyznać, że poprzedni tom podobał mi się bardziej niż ten...
Liczę na jeszcze dwie części tego cyklu, w końcu zostały jeszcze dwie litery (kto czytał, ten wie)... Wciągnęłam się, nawet bardzo.

Ogólna ocena - 8/...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Wzajemna pomoc? Oczywiście.
Nagła strata? Niestety.
Odwaga, siła? Jasne, i są bardzo ważne.
Determinacja? Będzie.
Pewna niezwykła podróż? Jasne.
Strach? Obecny.
Problemy? Nie obędzie się bez nich.
Pewne zmiany? Uhum...
Trudne relacje rodzinne? Będą.
Ciągła walka? Tak.
Pewien wypadek? Zdarzy się...
Naprawdę trudne decyzje? Koniecznie.
Między innymi właśnie to tym razem znajdziemy w najnowszej książce Katarzyny Michalak pod tytułem „Domek nad potokiem”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Wspaniale było przenieść się do świata Jagody, Jaśmina/Janka, Sylwii, Stanisława, Matyldy, Kazimierza, Piotra, Dobrosława, psiaków: Kluski oraz Aury i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dość dobrze wykreowani, zróżnicowani i interesujący.
Czy kogoś polubiłam? Tak, Jagodę, Janka, psiaki i starszego pana weterynarza. Po prostu nie dało się inaczej.
Niestety nie mogę tego powiedzieć przykładowo o matce Jaśmina czy rodzicach Jagody. Oni mnie denerwowali (dobra, może nie ciągle, ale jednak...), ja wiele rozumiem, ale...
Dobra, już milczę, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że jest to prawdziwy rollercoaster emocjonalny, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się dość szybko. Nie zmienia się to do samego końca. Autorka serwuje nam emocje naprawdę sporymi porcjami. Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Jagoda i Janek.

Po trzecie, styl. Książka, tak jak inne powieści autorki, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego, to uprzyjemnia i bardzo przyśpiesza czytanie. Daję za to plusika.

Po czwarte, układ. Historię poznajemy tak naprawdę z dwóch perspektyw, Jagody (jej zdecydowanie częściej) oraz Jaśmina. Autorka fajnie to wszystko poprowadziła. Niby dwie historie, dwie zbłąkane dusze a fajnie połączone ze sobą w jedną wspólną przygodę. Leci za to następny plusik. Oczywiście bardzo kibicowałam Aurze (kto przeczytał, ten wie).

Po piąte, zakończenie. Cóż, powiem jedno, cieszę się, że było właśnie takie. inne by tu zdecydowanie nie pasowało. Zresztą udusiłabym autorkę za inne... Dobra, nic więcej nie pisze, nie chcę zdradzać za wiele. Przyznaję za nie kolejnego plusa.

Powieść zdecydowanie jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że utrata wszystkiego to nie porażka, czasami wręcz przeciwnie...

Książka praktycznie czyta się sama. Historia bardzo mnie wciągnęła, sprawiła, że chciałam być częścią życia (choć troszkę pogmatwanego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do końca.

Autorce bardzo dziękuję za kolejną przygodę.
Jest to jedna z moich ulubionych powieści autorki.

Coraz bardziej przekonuję się do twórczości pisarki, choć nie sądziłam, że to nastąpi...

Ogólna ocena - 8,5/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Wzajemna pomoc? Oczywiście.
Nagła strata? Niestety.
Odwaga, siła? Jasne, i są bardzo ważne.
Determinacja? Będzie.
Pewna niezwykła podróż? Jasne.
Strach? Obecny.
Problemy? Nie obędzie się bez nich.
Pewne zmiany? Uhum...
Trudne relacje rodzinne? Będą.
Ciągła walka? Tak.
...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Strata? Niestety.
Pewna rodzina po przejściach? Tak.
Odkrywanie nieznanych dotąd faktów? Pewnie.
Realia sprzed lat? Będą.
Walka? Nieustanna.
Pomoc? Znajdzie się.
Kłopoty? Są.
Chęć zmian? Oczywiście.
Przybieranie maski na twarz? Pewnie.
Pewne ocieplenie relacji? Nie inaczej.
Nadrabianie straconego czasu? Nie obędzie się bez tego.
Sekrety? Niezmiennie.
Nadzieje? Jasne.
Między innymi właśnie to tym razem serwuje nam Agnieszka Janiszewska w swojej najnowszej książce pod tytułem „Sekrety domu Bille II”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, standardowo odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom drugi i ostatni cyklu Sekrety domu Bille.

Miło było przenieść się po raz drugi do świata Róży, Urszuli, Zuzanny, Jacka, Adriana, Marcina, Teresy, Marianny, Alicji, Anny i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani. Muszę przyznać, że tym razem polubiłam tu Zuzannę, Ulę i Różę (jej rodzinę również). Jeśli chodzi o innych, cóż, przeważnie mieli coś na sumieniu, mniejsze lub większe przewinienia. Ja jestem w stanie wiele zrozumieć, lecz...
Dobra, już nie pisnę nic więcej. Nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Muszę przyznać, że akcja rozkręca się swoim tempem. Chwilami naprawdę nie było spokojnie. Autorka serwuje nam w pewnych momentach (tak, nie zdradzę jakich) emocje dużymi porcjami. Troszkę mniej niż poprzednio brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (nie były tu takie kluczowe), lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć oraz problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Zuzanna, Ula i Róża.

Po trzecie, styl. Książka, tak jak tom pierwszy, napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego, więc szybko i łatwo się ją czyta. Lektura minęła mi dość fajnie. Daję za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, zdecydowanie. Mnie troszkę zaskoczyło (pozytywnie oczywiście), nawet tu pasowało. Cieszę się, że autorka zdecydowała się na pewne kroki dotyczące losów Zuzanny, Róży i Uli. Taki scenariusz mogłoby napisać samo życie... Leci za to plusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że czasami potrzebny jest naprawdę silny wstrząs by zrozumieć pewne rzeczy i co nieco w życiu pozmieniać, choćby wydawałoby się już na to za późno.

Książka tym razem czytała się sama. Historia nawet mnie wciągnęła i sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów, nie chciałam też opuszczać go aż do samego zakończenia, przynajmniej w tym tomie.

Autorce dziękuję za to zakończenie tej przygody, to było naprawdę ciekawe doświadczenie, warto je przeżyć.

Ten tom podobał mi się bardziej niż pierwszy. Praktycznie tutaj dopiero ważą się losy naszych bohaterów. Poprzednia część jest, przynajmniej według mnie, takim wprowadzeniem. Radzę przeczytać oba tomy jeden po drugim bez robienia sobie zbyt długich przerw.

Myślę, że spokojnie można to było wydać jako jedną powieść.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Strata? Niestety.
Pewna rodzina po przejściach? Tak.
Odkrywanie nieznanych dotąd faktów? Pewnie.
Realia sprzed lat? Będą.
Walka? Nieustanna.
Pomoc? Znajdzie się.
Kłopoty? Są.
Chęć zmian? Oczywiście.
Przybieranie maski na twarz? Pewnie.
Pewne ocieplenie relacji? Nie ina...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Pewien wieśniak? Obecny.
Pewna księżniczka? Będzie.
Przypadki? Jasne.
Zmiany? Są.
Zdrady? Tak.
Niebezpieczeństwo? Oczywiście.
Próby zabójstwa? Pewnie.
Przemoc? Niestety...
Morderstwa? Cóż...
Problemy? Będą.
Strach? Znajdzie się.
Atak najeźdźców? Tak.
Błędy? A jakże...
Sekrety? I to kilka.
Walka? Nieustanna.
Pewne życzenie? Jasne.
Między innymi właśnie to znajdziemy w debiutanckiej książce Macieja Newmana pod tytułem „Objawienie”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, niezmiennie odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Miło było przenieść się do świata Falibora, Infryd, Milfiera, Kiermyn, Galibora, Miry (lisek), Miry (kobiety), Bolebora, Iphiela, Uburdusa, Tyruna, Zolny, Grinda, Evie, Ganny, Pitary, Kukima, Lestka, Welesura, Nulien i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani oraz interesujący.
Muszę przyznać, że niestety nie polubiłam tutaj nikogo. Myślę jednak, że w tym przypadku jest to plus.
Niektórzy troszkę zyskiwali w moich oczach, jednak ostatecznie głównie potem to tracili.
Nie napiszę nic więcej, nie chcę ujawniać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, choć niewiele brakowało. Akcja rozkręca się dość szybko, choć naturalnie, mimo to ciągle coś się działo. Autor serwuje nam emocje dużymi porcjami. Nie brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji oraz wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, styl. Książka napisana jest dość przystępnym językiem i przyjemnie dla oka, dzięki czemu czyta się ją dość szybko i łatwo. Daję za to małego plusika.

Po czwarte, zakończenie. Przyznam, że nawet mnie zaskoczyło. Przyznam szczerze, że w pewnym momencie miałam obawy, że będzie inne niż faktycznie było... Ale ostatecznie jestem z niego dość zadowolona i wdzięczna za takie pokierowanie losami bohaterów (niektórym się to i owo należało). Oczywiście zachęca do sięgnięcia po ciąg dalszy. Daję za nie plusika.

Powieść mimo wszystko nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że los uwielbia rzucać nas na głęboką wodę (zwłaszcza w najmniej oczekiwanych momentach) i tylko od nas zależy jak tam sobie poradzimy, czy popłyniemy z prądem czy utoniemy...

Książka praktycznie czytała się sama. Historia mnie wciągnęła i sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (choć nie było usłane różami) i nie chciałam opuszczać go aż do końca.

Autorowi bardzo dziękuję za tę przygodę.
Z chęcią sięgnę po kontynuację gdy takowa powstanie. :)

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Pewien wieśniak? Obecny.
Pewna księżniczka? Będzie.
Przypadki? Jasne.
Zmiany? Są.
Zdrady? Tak.
Niebezpieczeństwo? Oczywiście.
Próby zabójstwa? Pewnie.
Przemoc? Niestety...
Morderstwa? Cóż...
Problemy? Będą.
Strach? Znajdzie się.
Atak najeźdźców? Tak.
Błędy? A jakże...
...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Młodzi, ambitni i już nie tacy początkujący detektywi? Obecni.
Wycieczka szkolna? Jest.
Pewne zawirowania? Oczywiście.
Sprawa zaginięcia pewnego psiaka? Niestety.
Mylne poszlaki? Są.
Tajemnice? Cóż...
Nieporozumienia? Tak.
Przyjaźń? Pewnie.
Między innymi właśnie to serwuje nam Alicja Sinicka w swojej najnowszej książce dla młodszych czytelników pod tytułem „Tajemnica kierowcy Ogórka”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom czwarty cyklu Detektywi z podstawówki.

Miło było przenieść się do świata Kasi, Karola, Wojtka, Toli, Nikoli, Igi, Stanisława, Grzegorza, Ksawerego, pani Wrony, Jadzi, pani Dzidki, Włodka, psiaka Moreli i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, dość interesujący i zróżnicowani.
Chcę zaznaczyć, iż czytając ten tom nie znałam treści poprzednich. Polubiłam tu Karola, Wojtka, Kasię, Tolę, panię Jadzię. Mimo pozytywnego charakteru niektórzy czasami mnie denerwowali i jakoś było mi z nimi nie po drodze (oczywiście nie zdradzę kogo mam teraz na myśli).
Nie pisnę już nic więcej, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie, jednak w tym przypadku wcale nim być nie musi. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak zawsze się coś działo. Nie było spokojnie ani przez chwilkę. Autorka nie serwowała nam emocji dużymi porcjami (no może w pewnych chwilach). Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (nie były tu takie istotne), lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony.

Po trzecie, styl. Książka jest napisana bardzo lekkim językiem, przystępnym dla każdego, zwłaszcza dla młodszych czytelników. To zdecydowanie uprzyjemnia i przyśpiesza czytanie. Muszę dać za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Było... cóż musicie sami się o tym przekonać. Muszę przyznać, że nie takiego rozwiązania sprawy zaginięcia psiaka się spodziewałam i to było fajne. Leci za to następny plusik.

Powieść zdecydowanie jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że często niektóre kwestie nie są takie, jakimi wydają się na pierwszy rzut oka.

Książka praktycznie czyta się sama. Historia mnie nawet wciągnęła, chciałam być częścią życia naszych bohaterów i pomóc dzieciakom rozwiązać ich kolejną już zagadkę detektywistyczną (a prawie dwie), nie chciałam go opuszczać aż do finału, naprawdę byłam ciekawa jak faktycznie się sprawy miały.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :)
Jest to idealna historia do czytania na głos dziecku, lecz samo również może śmiało ją czytać.
Nadaje się również dla nieco starszych, sama przyjemnie spędziłam przy niej tej wczesno majowy czas. ;)

Ogólna ocena - 9/10. :)
POLECAM, POLECAM, POLECAM.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Młodzi, ambitni i już nie tacy początkujący detektywi? Obecni.
Wycieczka szkolna? Jest.
Pewne zawirowania? Oczywiście.
Sprawa zaginięcia pewnego psiaka? Niestety.
Mylne poszlaki? Są.
Tajemnice? Cóż...
Nieporozumienia? Tak.
Przyjaźń? Pewnie.
Między innymi właśnie to ser...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż znajdziemy tu wulgarne słownictwo i sceny erotyczne, więc jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewne plany? Obecne.
Chęć bycia matką? Jest.
Pewne zawirowania? Oczywiście.
Pewien przystojny sąsiad? Jasne.
Tajemnice? Cóż...
Spory? Będą.
Nieporozumienia? Tak.
Przyjaźń? Pewnie.
Pewne niewiadome? Nie inaczej.
Między innymi właśnie to serwuje nam Katarzyna Lewandowicz w swojej debiutanckiej książce pod tytułem „Wpadka”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.

Miło było przenieść się do świata Marysi, Aleksa, Tomka, Baśki, Szymona, Dagmary, Joli, Lucy, Olivii, Marka, Nikoli, Staszka, Helen, Andrzeja, Mileny, Ksawerego i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani, dość interesujący i zróżnicowani.
Niestety nie polubiłam tu nikogo (nawet Marysi). Mimo pozytywnego charakteru niektórzy bardzo mnie denerwowali i jakoś było mi z nimi nie po drodze (oczywiście nie zdradzę kogo mam teraz na myśli).
Niektórych miałam ochotę wręcz udusić za to co wyprawiali...
Nie pisnę już nic więcej, nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, jednak zawsze się coś działo. Nie było spokojnie ani przez chwilę. Autorka nie serwowała nam emocji dużymi porcjami. Troszkę brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji (nie były tu takie istotne), lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Marysia.

Po trzecie, styl. Książka jest napisana dość lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To zdecydowanie uprzyjemnia i przyśpiesza czytanie. Muszę dać za to plusika.

Po czwarte, zakończenie. Było, cóż musicie sami się o tym przekonać. Ja mam dość mieszane uczucia... Leci za to następny plusik.

Powieść jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że życie często bywa przewrotne, czasami można mieć plany, lecz rzeczywistość lubi je psuć i to dość skutecznie...

Książka nie do końca czyta się sama. Historia mnie nawet wciągnęła, mimo to nie zawsze sprawiała, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (z powodu pewnych ich przygód). Mimo wszystko nie chciałam go opuszczać aż do finału.

Autorce dziękuję za tę przygodę. :) Była dość fajna.

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, iż znajdziemy tu wulgarne słownictwo i sceny erotyczne, więc jest to książka skierowana raczej do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewne plany? Obecne.
Chęć bycia matką? Jest.
Pewne zawirowania? Oczywiście.
Pewien przystojny sąsiad? Jasne...

Rozwiń

Zwiń

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że tak jak w poprzednich tomach znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne (nieliczne, ale są) i wulgarne słownictwo, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewien gangster? Jak zawsze obecny.
Pewne porachunki? Tak.
Wpływy? Są.
Silne charaktery? Jasne.
Powrót 'przeszłości'? Oczywiście.
Narkotyki? Niestety...
Pożądanie, namiętność, seks? Pewnie.
Zamachy? Tak.
Problemy? Znajdą się.
Kłamstwa? Nie obędzie się bez nich.
Wyjaśnienie pewnych spraw? Częściowo.
Zatracenie samego siebie? Cóż...
Sprzeczności? Obecne.
Paradoks? Bez niego nic tu nie miałoby sensu.
Ciągłe zagrożenie życia, niebezpieczeństwa? Jak i wcześniej.
Wytrwałość? Tak.
Odwaga? Melduje się.
Między innymi tym razem właśnie taką mieszankę serwuje nam Mateusz Gostyński w swojej najnowszej książce pod tytułem „Złoto. Paradoks cnót”.
Jaki osiągnął efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, jak zawsze odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to trzeci tom cyklu Paradoks Cnót.

Wspaniale było po raz trzeci przenieść się do świata Artura, Tomka, Krzyśka, Amira, Olivii, Omara, Marty, Mai i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Po raz kolejny są bardzo dobrze wykreowani, zróżnicowani i bardzo interesujący. Tym razem muszę przyznać, że z nikim nie było mi po drodze, co było tu niewątpliwie plusem. To co niektóry wyprawiali...
Dobra, nie napiszę już nic więcej. Nie chcę zdradzać za dużo.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że nie do końca jest to prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Muszę przyznać, że akcja rozkręca się swoim tempem. Ani przez chwilę nie było spokojnie. Dobra, nic więcej już nie pisze. Chwilami brakowało mi tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Artur.

Po trzecie, styl. Książka napisana jest lekkim językiem, przystępnym dla każdego. To ułatwia, bardzo uprzyjemnia czytanie i sprawia, że czyta się bardzo szybko (jak dla mnie zdecydowanie za szybko, książka mogłaby mieć jeszcze z pięćdziesiąt (a sto to już w ogóle byłoby fajnie) stron...). Daję za to oczywiście plusika.

Po czwarte, układ. Historię ponownie poznajemy tym razem z perspektywy Artura. Zdziwiłabym się gdyby było inaczej... choć nie do tego jestem przyzwyczajona.
Muszę jednak troszkę ponarzekać, brakowało mi tu tych kilku rozdziałów z perspektywy Olivii (kto czytał będzie wiedział dlaczego). Przyznaję za to kolejnego plusa, ale i minusika.

Po piąte, bezwzględny świat gangsterów i nie tylko. Autor po raz trzeci dość barwnie i w ciekawy sposób oprowadza nas po ich świecie i 'pokazuje' zasady w nim panujące, a te są naprawdę... no powiedzmy, że nie podlegające zbędnym dyskusjom. Niczego mi tu w tej kwestii nie brakowało. Leci za to następny plusik.

Po szóste, sceny erotyczne. Są dobrze napisane, nie są zbyt wulgarne, a jednocześnie są pikantne i rozpalają zmysły.

Po siódme, skoki w czasie. Tak, były tu obecne i wręcz bardzo ważne. Wiele wyjaśniały chwile, podczas których cofaliśmy się kilka lat wstecz i było to bardzo fajne. Za nie przyznaję oczywiście plusika.

Powieść, tak jak tom pierwszy i drugi, nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że osoby, które tracą sens swojego życia nie mają już nic do stracenia i są naprawdę nieprzewidywalne i zdolne do wszystkiego, ponieważ wszystko już im jedno...

Książka, tak jak jej poprzedniczki, praktycznie czyta się sama (no może z małymi wyjątkami). Historia nawet wciąga i sprawia, że chce się być częścią życia (chociaż naprawdę niebezpiecznego) naszych bohaterów i nie opuszczać go aż do ostatniej kropki, przynajmniej w tej części.

Szczerze? Niestety poprzedni tom podobał mi się nieco bardziej niż ten...

Autorowi bardzo dziękuję za kolejną przygodę. :)
Nie do końca zgadzam się z zakończeniem tej historii, no ale... nie można mieć wszystkiego...

Ogólna ocena - 8/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Na wstępie chcę zaznaczyć, że tak jak w poprzednich tomach znajdziemy tu między innymi sceny erotyczne (nieliczne, ale są) i wulgarne słownictwo, więc jest to powieść skierowana głównie do pełnoletnich miłośników literatury.

Pewien gangster? Jak zawsze obecny.
Pewne p...

Rozwiń

Zwiń