Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Agata Stec potrafi zaskakiwać... A może to Piotr Borlik? Najpierw była trylogia... Potem pojawił się prequel „Baltica”, a teraz... czwarty tom serii! To jedna z tych sytuacji, których nie oczekiwałam, ale które są dla mnie miłą niespodzianką – polubiłam nieidealną Agatę i byłam ciekawa, jak dalej potoczą się jej losy.

Agata odeszła z policji i stara się trzymać z daleka od śledztw. Nie jest to łatwe, gdy o pomoc prosi ją ojciec zaginionego Oskara, a w okolicy zostaje znalezione zmasakrowane ciało nastolatka. Agata angażuje się w tę sprawę i nie może się wycofać, gdy ofiar jest coraz więcej.

Jak wspomniałam, byłam ciekawa, co Agata dalej zrobi ze swoim życiem, i gdybym miała obstawiać, pewnie celowałabym w coś zbliżonego do tego, co wymyślił jej autor. Jest ona postacią bardzo wyrazistą, choć daleko jej do ideału.

Fabuła trzyma w napięciu, mrozi krew w żyłach brutalnymi opisami zbrodni, przemyśleniami bohaterów... Bo tak się składa, że w tej historii mamy wiele czarnych charakterów. I wszystkie są przerażające na inne sposoby. Niestety uważam, że główny „złol” został słabo napisany. Nie wiadomo, po co robił to, co robił, co miał na celu. Jego motywacje są dla mnie niejasne.

Dla wielu czytelników gwiazdą tej serii był Artur – brat Agaty, psycholog i... psychopata. Ci zaś ucieszą się z faktu, że w „Mocy obietnic” Artur jest z nami duchem ;) Wzmianki o nim pojawiają się często, ma też wpływ na fabułę, a dzięki niemu zakończenie dostajemy takie, że myślę, że możemy oczekiwać kolejnych części. Agata nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, o dziwo, Artur też nie.

Agata Stec potrafi zaskakiwać... A może to Piotr Borlik? Najpierw była trylogia... Potem pojawił się prequel „Baltica”, a teraz... czwarty tom serii! To jedna z tych sytuacji, których nie oczekiwałam, ale które są dla mnie miłą niespodzianką – polubiłam nieidealną Agatę i byłam ciekawa, ja...

Rozwiń

Zwiń

„Starucha” to trzeci tom trylogii „Gołoborze”. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, bo autorka z tą serią rozwala system. Podobało mi się, ale mam pewien niedosyt.

Dobromiła jest stara, otyła, słaba. Nie chce już korzystać z mocy, chce przeżyć resztę życia z ukochanym Jankiem, wnuczką Nawojką i swoim kółkiem „gospodyń wiejskich”. Do czasu, gdy w Łazach zostaje popełnione morderstwo, które ciągnie za sobą kolejne zbrodnie, nasilające konflikt wokół Łysej Góry.

Co do tego rozwalania systemu... Chodzi o to, że każdy z tomów można by przypisać do kilku różnych gatunków. „Starucha” łączy w sobie kryminał, fantastykę, elementy horroru. To naprawdę niesamowita mieszanka. Można właściwie czytać tę powieść niezależnie od wcześniejszych – to osobna historia, choć jest trochę nawiązań do wcześniejszych losów bohaterów (tak sprzed 9 wieków ;)).

Dobromiła budzi sympatię, jest najbardziej chyba ludzka z dotychczasowych wcieleń (czy powinnam się martwić, że to z jej 70-letnią wersją czuję największą więź?). Mamy tutaj bardzo ciekawy motyw zestawienia dawnych słowiańskich czarownic ze współczesnymi rodzimowiercami – takie porównanie „teraz i dziś”, ale bez oceniania, bez umniejszania żadnej ze stron, również gdy do tego porównania wchodzi trzeci zawodnik – Kościół.

Zakończenie... Cóż, pozostaje otwarte, co jest nieco frustrujące, jeśli wiemy, że to TRZECI tom TRYLOGII i raczej nie ma co się spodziewać kontynuacji, choć chciałoby się jednak poznać finał pewnych wątków.
Pozostaje mieć nadzieję ;) Wam zaś tę serię bardzo polecam, najlepiej czytać całość od razu, gwarantuję rollercoaster emocji i przegląd gatunków literackich.

„Starucha” to trzeci tom trylogii „Gołoborze”. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, bo autorka z tą serią rozwala system. Podobało mi się, ale mam pewien niedosyt.

Dobromiła jest stara, otyła, słaba. Nie chce już korzystać z mocy, chce przeżyć resztę życia z ukochanym Jankiem, wnuczką Na...

Rozwiń

Zwiń

„Przybądź wraz z północą” to powieść YA, fantastyka z wątkiem romantycznym i z czarownicami w rolach głównych. Podobała mi się, choć nie rzuciła mnie na kolana ;)

Tana ma przed sobą ważne zadanie – ma wyjść na syna gubernatora, by przypieczętować sojusz między czarownikami z wyspy Czarownia a ludźmi z lądu. W międzyczasie dowiaduje się jednak, że całe życie była okłamywana, a jej moc tłumiona, gdy poznaje tajemniczej Wolfe'a.

Zacznę od tego, że bardzo trudno było mi pojąć świat przedstawiony w tej powieści. Wszystko wskazywało na to, że mamy do czynienia ze średniowieczem, a nagle pojawiały się karetki, prąd itd. Nie chodzi tylko o warunki życia, ale i mentalność społeczeństwa na wyspie. Nadal nie umiem sobie dokładnie wyobrazić tego świata.

Podobała mi się ta wizja magii – tłumionej lub nieokiełznanej, zależnie od pewnych czynników. Tana odkrywa swój prawdziwy potencjał i to jest naprawdę piękna scena.

Tak naprawdę mamy tu ogrom motywów – poszukiwanie siebie, zdrada, sprzeciw wobec zasad dotychczasowego życia, skłócone strony, poświęcenie dla społeczności, konflikt moralny, zakazana miłość, tajemnice... Prawdę mówiąc, trochę za dużo tego w moim odczuciu, w efekcie powieść nie wzbudziła we mnie takich emocji, jakie by mogła, gdyby autorka rozwinęła kilka z tych motywów, a nie mieszała wszystkie.

Mimo to dobrze spędziłam czas z tą powieścią, choć nie przeżywałam jej jakoś szczególnie i pewnie dość szybko o niej zapomnę ;) Ma jednak świetny klimat i prezentuje ciekawą wizję magii, więc jak najbardziej można przeczytać 😁

„Przybądź wraz z północą” to powieść YA, fantastyka z wątkiem romantycznym i z czarownicami w rolach głównych. Podobała mi się, choć nie rzuciła mnie na kolana ;)

Tana ma przed sobą ważne zadanie – ma wyjść na syna gubernatora, by przypieczętować sojusz między czarownikami z wyspy Czarown...

Rozwiń

Zwiń

„Wszystkie noce Zeusa. Boski romans” to powieść, która rozbawiła mnie już samym opisem. Uznałam, że będzie to albo dobrą rozrywką, albo... klapą ;) Na szczęście pierwsza wersja okazała się prawdziwa.

Aneta za namową przyjaciółki szuka lepszej pracy i szybko dostaje ofertę z firmy Olimp. Rozmowę przeprowadza z nią Atena, a jej szefem ma być Zeus. Tak, ci właśnie. Otóż Zeus potrzebuje pomocy Anety, by złamać klątwę rzuconą na niego przez byłą żonę Herę. Musi rozkochać w sobie kobietę i przez 15 dni... nie ulec pożądaniu.

Prawda, że ten opis jest absurdalny? Absurdalnie śmieszny ;) Już wiecie, skąd moje przypuszczenia. Okazało się, że powieść jest naprawdę zabawna, bardzo lekka i naszpikowana gorrrącymi scenami. Jasne, momentami absurdalna (to słowo sponsoruje chyba tę recenzję), ale biorę to w pakiecie. Przezabawne jest to, jak Aneta wypiera to, co się wokół niej dzieje. OK, ale która z nas by uwierzyła, że nagle gromadzą się wokół niej greccy bogowie?

Ano właśnie, mitologiczne tło jest tu dużym plusem – nie zgłębiamy się może zbyt głęboko w mity, ale autorka zrobiła dobry research na ten temat, mamy więc między innymi skrzydlate syreny, a także mniej popularne w popkulturze postacie, jak Hebe czy Artemida.

Nie jest to powieść ambitna (nawet na tle mało ambitnych powieści, które normalnie czytam), to zdecydowanie książka dla dorosłych, ale stanowi czystą rozrywkę, oderwanie, relaks dla głowy :) Jeśli potrzebujecie czegoś takiego w mitologicznej otoczce, polecam!

„Wszystkie noce Zeusa. Boski romans” to powieść, która rozbawiła mnie już samym opisem. Uznałam, że będzie to albo dobrą rozrywką, albo... klapą ;) Na szczęście pierwsza wersja okazała się prawdziwa.

Aneta za namową przyjaciółki szuka lepszej pracy i szybko dostaje ofertę z firmy Olimp. R...

Rozwiń

Zwiń

Marcel Moss przybywa do nas z nową historią, niezwiązaną z dotychczasowymi seriami. Czy z tego również wyjdzie cykl – nie wiem ;) „Polana” to jednak niezła powieść, nieco inna niż dotychczasowe, klimatyczna i tajemnicza.

Sambor, były policjant o tragicznej przeszłości, musi wrócić w rodzinne strony, by zidentyfikować ciało siostry, z którą nie miał kontaktu od ponad dwudziestu lat. Okazuje się, że ktoś pomógł jej opuścić ten świat, a Sambor czuje, że mimo ich historii winny jest Lilii wyjaśnienie tej sprawy.

Powieść jest niesamowicie klimatyczna. Nieźle jest opisana taka duszna – cicha, pozornie spokojna, ale jednak napięta – atmosfera małej mieściny, gdzie wszyscy wiedzą o sobie wszystko, ale pewne rzeczy i tak pozostają w ukryciu. W otoczeniu lasów wśród ludzi rodzą się pogłoski i legendy, a w okolicy dzieją się rzeczy, których nikt by się nie spodziewał po takim „zadupiu”.

Historia Lilii i Sambora jest tragiczna – jak bardzo, to odkrywamy stopniowo podczas lektury. Polubiłam głównego bohatera, choć zdecydowanie nie jest kryształowym człowiekiem, ma swoje za uszami. Podobał mi się też motyw powrotu na „stare śmieci” i odmawiania relacji sprzed wielu lat. Bardzo liczę na kontynencie, bo jeden z wątków zdecydowanie zasługuje na rozwinięcie.

Moooże zabrakło mi trochę typowego dla Mossa huknięcia, jakiegoś dramatycznego zwrotu akcji, elementu zaskoczenia, do którego nas już autor – o ironio – przyzwyczaił ;) Niemniej spędziłam dobry czas z tą książką, więc polecam i czekam na ciąg dalszy! Nadal w swojej mossowej topce mam serię Echo, Tytusa i Furię, ale to te było niezłe!

Marcel Moss przybywa do nas z nową historią, niezwiązaną z dotychczasowymi seriami. Czy z tego również wyjdzie cykl – nie wiem ;) „Polana” to jednak niezła powieść, nieco inna niż dotychczasowe, klimatyczna i tajemnicza.

Sambor, były policjant o tragicznej przeszłości, musi wrócić w rodzi...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że po „Szkarłatnej Ćmie” spodziewałam się po prostu interesującej lektury. Na pewno nie oczekiwałam historii, o której nie mogę przestać myśleć po jej zakończeniu. A jednak...

Rune jest arystokratką w społeczeństwie, które od kilku lat żyje w nowym ustroju, w którym czarownice są eliminowane. Problem w tym, że i Rune jest jedną z nich, która w ukryciu, jako Szkarłatna Ćma, pomaga innym kobietom schwytanym przez gwardię. Gideon jest kapitanem gwardii i poluje na Ćmę. Ma powody przypuszczać, że jest nią Rune.

Zacznę od tego, że mamy tu świetne podejście do tematu magii – otóż czarownice do wszelkich zaklęć potrzebują krwi, a rany zadane w tym celu zostawiają charakterystyczne blizny – trudno jest więc ukrywać swoją magię. Rune znalazła na to błyskotliwy sposób!

Kreacja bohaterów jest bardzo dobra, choć może nie jakoś bardzo rozbudowana. Mamy tu narrację z perspektywy Rune i Gideona, ale brakuje mi trochę spojrzenia Alexa – brata Gideona. Alex tworzy jeden z wierzchołków dość tragicznego trójkąta miłosnego. Ten wątek jest bardzo poruszający i łamiący serce 💔

Powieść jest dość przewidywalna, ale nie jest to w tym przypadku duża wada, bo oryginalne jest wiele innych rzeczy, fabuła nie musi być aż tak innowacyjna ;) Zakończenie... Cóż, z jakiegoś powodu myślałam, że to jednotomówka, teraz wiem, że nie – i BARDZO chcę już ciąg dalszy!

Książka jest pięknie wydana i porządnie przygotowana pod kątem językowym. Okładka przyciąga uwagę, a na skrzydełkach znajdziemy ukryte teksty :)

Jeśli lubicie historie o czarownicach, tę zdecydowanie powinniście przeczytać. Choć dostrzegam w niej drobne wady, to i tak zrobiła na mnie ogromne wrażenie, nie mogę się doczekać drugiego tomu 💜

Przyznam, że po „Szkarłatnej Ćmie” spodziewałam się po prostu interesującej lektury. Na pewno nie oczekiwałam historii, o której nie mogę przestać myśleć po jej zakończeniu. A jednak...

Rune jest arystokratką w społeczeństwie, które od kilku lat żyje w nowym ustroju, w którym czarownice s...

Rozwiń

Zwiń

Ludka Skrzydlewska jak nikt łączy różne gatunki. Tu mamy romans z elementami fantastyki i kryminału, teoretycznie z kategorii new adult, choć wg mnie jak najbardziej dla dorosłych czytelników ;) „Łatwopalna” to książka, która bardzo mnie ciekawiła, zresztą jak wszystko tej autorki.

Laney jako dziecko przeżyła tragedię – wydostała się z pożaru domu, ale nie udało się to jej bratu. Dziewczyna obwinia się o to, bo jest w jakiś sposób połączona z ogniem – potrafi go wyczuć i kontrolować. Gdy pojawia się podpalacz, który chce zwrócić na siebie jej uwagę, cała przeszłość do niej wraca, a w sprawie pomoże jej seksowny strażak Dax.

Powiem szczerze na wstępie – gdy skończyłam książkę i dowiedziałam się, że została napisana pięć lat temu, wiele mi to wyjaśniło. Mam wrażenie, że przez ten czas autorka się wyraźnie rozwinęła – w każdej kwestii. Bardziej aktualne książki Ludki Skrzydlewskiej są po prostu lepsze, choć nie powiem, „Łatwopalna” wcale nie jest zła!

Bawiłam się świetnie, czytając tę powieść. Łączenie różnych gatunków naprawdę świetnie autorce wychodzi, każdy znajdzie tu coś dla siebie ;) Nie do końca przekonała mnie przemiana głównej bohaterki, która nagle po dwudziestu latach niemal z dnia na dzień wyzbywa się kompleksów i toksycznych przekonań na własny temat. Chciałabym, żeby tak się dało ;) Laney jest w ogóle postacią z ciekawie zarysowanym tłem. Dax to facet właściwie idealny, może nawet zbyt ;) Seksowny strażak, odważny, wyrozumiały, wspierający, cierpliwy... Trochę szkoda, że nie został rozwinięty wątek przyjaźni Laney i Savannah – było wskazane parę skaz ma tej relacji, aż prosiło się o jakąś konfrontację, ale nic takiego się nie pojawiło.

Rozwiązania zagadki kryminalnej domyśliłam się dość wcześnie, ale mam wrażenie, że autorce nie zależało, żeby to było jakieś ogromne zaskoczenie, bo tożsamość „złola” okazała się dość oczywista.

Mimo wszystko zakończenie było całkiem satysfakcjonujące, zwłaszcza że nie było tu żadnego ratowania damy z opresji – dama radzi sobie sama!

To na pewno nie jest moja ulubiona książka Skrzydlewskiej, ale i tak mi się podobała. Można uznać ją za niewymagającą rozrywkę :)

Ludka Skrzydlewska jak nikt łączy różne gatunki. Tu mamy romans z elementami fantastyki i kryminału, teoretycznie z kategorii new adult, choć wg mnie jak najbardziej dla dorosłych czytelników ;) „Łatwopalna” to książka, która bardzo mnie ciekawiła, zresztą jak wszystko tej autorki.

Laney ...

Rozwiń

Zwiń